زمستان سخت افغانستان؛ حقوق بشر کجاست؟

 

کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل گفته زمستان پیش ‌رو انتظار می‌رود در نیمکره شمالی «به مراتب چالش برانگیزتر از سال‌های اخیر» باشد.

 

اولگا سارادو؛ سخنگوی این نهاد گفت: «بسیاری از خانواده‌های آواره برای گرم کردن سرپناه، لباس‌ گرم و پخت غذای گرم در تقلا هستند، راهی جز انتخاب بین تهیه غذا یا گرمایش ندارند.»

 

او در مورد وضعیت در افغانستان هم گفت: «بسیاری از خانواده‌های بیجا شده و متاثر از درگیری‌ها» نیز در معرض خطر خواهند بود، در حالی که در زمستان دمای هوا به منفی ۲۵ درجه سانتیگرد در این کشور می‌رسد.

 

بنا به آمارهای سازمان ملل، حدود ۲۴ میلیون نفر در افغانستان در سال جاری به کمک‌های فوری غذایی و بشردوستانه نیاز دارند. 

 

این هشدار کاملا واقعی است؛ زیرا همین اکنون در ولایت های سردسیر افغانستان، مردم از فقر و سرما رنج می برند و با قیمت های رو به افزایش مواد سوختی و غذایی در شرایطی که بیکاری بیداد می کند، جان صدها هزار نفر در زمستان پیش رو در خطر است.

 

این در حالی است که غرب، کمک های انسان دوستانه را نیز همانند حقوق بشر به ابزاری برای اعمال فشار بر «امارت اسلامی» به منظور کسب امتیاز و تحقق منافع غیرمشروع خود تبدیل کرده است.

 

در حال حاضر، میلیاردها دالر سرمایه ملی افغانستان همچنان در اختیار امریکا و هم پیمانان آن کشور است و این در حالی است که مردم افغانستان برای زنده ماندن نیازمند دریافت غذا از سازمان های امدادرسان اند و برای زمستان پیش رو، منابع لازم برای صیانت از جان میلیون ها نفر وجود ندارد.

 

سازمان های امدادرسان همه روزه نسبت به شرایط رقت انگیز مردم افغانستان هشدار می دهند و کشورهای کمک کننده را ترغیب می کنند که پیش از آنکه زمستان از راه برسد و سرما و یخبندان و بارش برف، زمینه های کمک رسانی را به طور کامل از میان ببرد، جهان باید کاری کند.

 

با اینهمه، نه قدرت های بزرگ غربی و نه سازمان های حقوق بشری وابسته به آنان به این گزارش ها اهمیت می دهند یا اعتنا می کنند؛ زیرا برای امریکا و متحدانش، مردم افغانستان مستوجب این سرنوشت غم انگیز هستند و فراتر از این، لیاقت و اهلیت ندارند!

 

در زمان اشغال افغانستان توسط نیروهای ناتو و امریکایی نیز تنها چیزی که برای غربی ها اهمیت نداشت جان و مال مردم کشور به عنوان صاحبان واقعی این سرزمین بود.

 

سازمان های به اصطلاح حقوق بشری غربی نیز که تقریبا هر روز خواستار بازگشایی مکاتب دخترانه، حق کار زنان و رفع محدودیت های طالبان علیه آنان می شوند، درباره فاجعه انسانی قریب الوقوع تقریبا هیچ حرفی نمی زنند؛ نه به این دلیل که این امر در حیطه مسئولیت آنان نیست؛ بلکه تنها به این دلیل ساده که امریکا و غرب نمی خواهند این مورد بیش از اندازه برجسته شود.

 

غرب برای این کار، دو دلیل مشخص دارد: یکی اینکه خود امریکا و هم پیمانانش مسئول این وضعیت اند و اگر قرار باشد، کسی مسئول شناخته و محکوم شود، خود امریکا و غرب است؛ بنابراین، لازم نیست کسی در این باره حرفی بزند و یا به مثابه یک مساله حقوق بشری به آن توجه کند. 

 

دلیل دوم آن هم این است که جان مردم افغانستان برای غرب مهم نیست و پیش از این نیز هرگز مهم نبوده است. 

 

بنابراین، سازمان های امدادرسان به هر میزانی که گزارش های تکان دهنده ای از وضعیت انسانی در افغانستان، ارائه کنند، این امر نه مورد توجه دولت های غربی قرار می گیرد و نه به عنوان یک مساله حقوق بشری در رأس بنیادهای مدافع و مدعی حقوق بشر مورد بررسی واقع می شود.

 

در مقابل اما استفاده ابزاری از حقوق زنان، تحصیل دختران و فشار بر دولت کابل برای تشکیل دولت فراگیر، مواردی است که منافع غرب و قدرت های غربی را تامین می کند و به آنان امکان می دهد که با استفاده از این موارد، منافع خود را تامین کنند و شرایط خود را بر طالبان تحمیل نمایند.