خبرگزاری صدای افغان(آوا) - نگاه روز: نه رنگ پرچم تغییر کرده و نه رویکرد سیاست خارجی ایران در قبال دولت سرپرست؛ تنها تغییری که رخ داده این است که از این پس، سفارت افغانستان در تهران و کنسولگری کشور در مشهد، نیازهای حقوقی مهاجرین را در شعاع ارتباط مستقیم با کابل، حل و فصل می کنند و در قبال خدماتی که ارائه می کنند، تعهد و مسئولیت دارند.
تاریخ انتشار :پنجشنبه ۴ حوت ۱۴۰۱ ساعت ۲۳:۲۵
کد مطلب : 265964
برخی منابع رسانه ای مدعی شده اند که وزارت خارجه ایران، سفارت افغانستان در تهران را به دیپلمات طالبان می‌سپارد؛ اما سخنگوی وزارت خارجه ایران می‌گوید «پایان ماموریت یک دیپلمات و سپردن سرپرستی امور سفارت به دیپلماتی دیگر از همان مجموعه سفارت به معنی تغییر در وضعیت حقوقی آن سفارت نیست.»
رسانه‌های غربی به نقل از «منابع سفارت» گزارش داده‌اند که روز دوشنبه (اول حوت)، سید رسول موسوی؛ دستیار وزیر خارجه ایران، عبدالقیوم سلیمانی؛ سرپرست سفارت و دیپلمات دولت پیشین افغانستان را به وزارت خارجه فراخوانده و به او رسما اطلاع داده که «جمهوری اسلامی ایران سرپرست معرفی‌شده از سوی وزارت خارجه طالبان را پذیرفته و شما باید امور سفارت را به فضل محمد حقانی، بنا به معرفی وزیر خارجه طالبان بسپارید».
به گفته این «منبع» روز دوشنبه هفته آینده (۸ حوت) تاریخ تحویل‌دهی مشخص شده است.
امارت اسلامی همچنین فردی را به عنوان سرکنسول برای کنسولگری افغانستان در مشهد معرفی کرده است. سرکنسول معرفی‌شده از سوی دولت پیشین، قبلا وظیفه خود را ترک کرده بود.
در پی انتشار این خبر، سیلی از واکنش های اغلب سازمان دهی شده در شبکه های اجتماعی و رسانه های گروهی شکل گرفت که البته در این میان، مراجع رسانه ای و کانال های ارتباطی خود سفارت نیز عملکردی نارسا و غیرحرفه ای داشت و خواسته یا ناخواسته در تولید و توسعه و دامن زدن به تبلیغات واهی و پروپاگندای خرابکارانه، سهیم بود.
این در حالی است که وضعیت در تعلیق و نامشخص سفارتخانه های افغانستان در خارج از کشور در نبود یک دولت واقعی، صرفا یک مساله حقوقی برای دولت های میزبان نیست؛ بلکه در عین حال، بر خدمات کنسولی سفارت ها و کنسولگری ها برای مردم هم تاثیر منفی می گذارد، و در فقدان یک مرجع مسئول در قبال نیازهای مردم، تاثیر عمده این وضعیت بر زندگی آنهاست.
این امر درباره وضعیت سفارتخانه افغانستان در تهران، نسبت به بسیاری دیگر از نمایندگی های دیپلماتیک کشور در سایر کشورها از اهمیت بیشتری برخوردار است؛ زیرا در ایران، حدود شش میلیون پناهجوی قانونی یا غیرقانونی افغانستانی زندگی می کنند؛ جمعیتی معادل کل نفوس یک کشور اسکاندیناوی. ارائه خدمات کنسولی و حقوقی برای آنها ساده نیست. این نیازمند زیرساخت، امکانات، ظرفیت، نیرو و ارتباط همه جانبه با دولت «واقعی» مستقر در کابل و... است.
در صورت نبود این شرایط، فشار اصلی بر دستگاه های امنیتی و سازمان های فعال در حوزه مهاجرت در دولت میزبان وارد می شود؛ زیرا آنها روزانه باید برای هزاران نفر اقامت و گواهینامه و گواهی ولایت و گواهی فوت، روادید و مجوز کار و تحصیل و... صادر کنند. بخشی از این خدمات، نیازمند همکاری سفارت و کنسولگری است؛ مراجعی که به تبع آن باید با کابل ارتباط داشته باشند و از وزارت امور خارجه، وزارت امور داخله، ریاست پاسپورت، اداره احصائیه و... درباره درخواست های حقوقی و ارائه خدمات قانونی برای مهاجرین، کسب تکلیف کنند.
از جانب دیگر، رسانه های معاند در حالی از قول «منابع» نامشخص خود در داخل سفارت، مدعی شده اند که ایران قصد دارد سفارت افغانستان در تهران را به طالبان بسپارد که دستگاه دیپلماسی ایران به وضوح در این باره اطلاع رسانی و شفاف سازی کرده است. مرجع تصمیم گیری در این باره نیز وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران است؛ مرجعی که رسما اعلام کرده که هیچ تغییری در وضعیت حقوقی سفارت و موضع جمهوری اسلامی ایران در قبال دولت سرپرست مستقر در کابل به وجود نیامده و آنچه در سفارت رخ داده، جابه‌جایی معمول دیپلمات هایی بوده که پیش از این هم در این نمایندگی سیاسی، کار می کردند.
بنابراین، نه رنگ پرچم تغییر کرده و نه رویکرد سیاست خارجی ایران در قبال دولت سرپرست؛ تنها تغییری که رخ داده این است که از این پس، سفارت افغانستان در تهران و کنسولگری کشور در مشهد، نیازهای حقوقی مهاجرین را در شعاع ارتباط مستقیم با کابل، حل و فصل می کنند و در قبال خدماتی که ارائه می کنند، تعهد و مسئولیت دارند.
نکته دیگر هم این است که سفارت افغانستان در تهران، یکی از پردرآمدترین نمایندگی های دیپلماتیک کشور در یک کشور خارجی محسوب می شود. مراجعی که از داخل سفارت به کمک رسانه های غربی دست به جوسازی می زنند، عمدتا منافع و ملاحظات مالی دارند نه لزوما دغدغه واگذاری سفارت به امارت و تغییر وضعیت حقوقی آن؛ زیرا از اساس چنین چیزی رخ نداده؛ اما در پی تامین ارتباط معمول و عادی سفارت با دستگاه های دولت واقعی مسلط بر کابل، منابع مالی حاصل از خدمات و فعالیت آن نیز به طور طبیعی به مرکز منتقل می شود و این چیزی نیست که دیپلمات هایی که دوره مأموریت شان به پایان رسیده، خواستار آن باشند.
به هر حال، چنانچه گفته شد نخست اینکه سفارت در زمینه اطلاع رسانی درباره تغییرات ایجادشده، مسئولانه و شفاف عمل نکرد. دوم اینکه مرجع تصمیم گیری و اطلاع رسانی درباره روابط تهران – کابل و وضعیت حقوقی نمایندگی سیاسی افغانستان در ایران، وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران است نه «منابع» ناشناس بی‌بی‌سی و افغانستان اینترنشنال! سوم اینکه این رویداد، بدون هیچ تغییر رسمی در روابط و مناسبات دوطرف، تنها به منظور تسهیل خدمات کنسولی و حقوقی به ۶ میلیون پناهجو صورت گرفته تا اندکی از بلاتکلیفی دستگاه های دولت میزبان در حوزه اقامت و فعالیت و امنیت مهاجران کاسته شود.
رسانه‌های غربی به نقل از «منابع سفارت» گزارش داده‌اند که روز دوشنبه (اول حوت)، سید رسول موسوی؛ دستیار وزیر خارجه ایران، عبدالقیوم سلیمانی؛ سرپرست سفارت و دیپلمات دولت پیشین افغانستان را به وزارت خارجه فراخوانده و به او رسما اطلاع داده که «جمهوری اسلامی ایران سرپرست معرفی‌شده از سوی وزارت خارجه طالبان را پذیرفته و شما باید امور سفارت را به فضل محمد حقانی، بنا به معرفی وزیر خارجه طالبان بسپارید».
به گفته این «منبع» روز دوشنبه هفته آینده (۸ حوت) تاریخ تحویل‌دهی مشخص شده است.
امارت اسلامی همچنین فردی را به عنوان سرکنسول برای کنسولگری افغانستان در مشهد معرفی کرده است. سرکنسول معرفی‌شده از سوی دولت پیشین، قبلا وظیفه خود را ترک کرده بود.
در پی انتشار این خبر، سیلی از واکنش های اغلب سازمان دهی شده در شبکه های اجتماعی و رسانه های گروهی شکل گرفت که البته در این میان، مراجع رسانه ای و کانال های ارتباطی خود سفارت نیز عملکردی نارسا و غیرحرفه ای داشت و خواسته یا ناخواسته در تولید و توسعه و دامن زدن به تبلیغات واهی و پروپاگندای خرابکارانه، سهیم بود.
این در حالی است که وضعیت در تعلیق و نامشخص سفارتخانه های افغانستان در خارج از کشور در نبود یک دولت واقعی، صرفا یک مساله حقوقی برای دولت های میزبان نیست؛ بلکه در عین حال، بر خدمات کنسولی سفارت ها و کنسولگری ها برای مردم هم تاثیر منفی می گذارد، و در فقدان یک مرجع مسئول در قبال نیازهای مردم، تاثیر عمده این وضعیت بر زندگی آنهاست.
این امر درباره وضعیت سفارتخانه افغانستان در تهران، نسبت به بسیاری دیگر از نمایندگی های دیپلماتیک کشور در سایر کشورها از اهمیت بیشتری برخوردار است؛ زیرا در ایران، حدود شش میلیون پناهجوی قانونی یا غیرقانونی افغانستانی زندگی می کنند؛ جمعیتی معادل کل نفوس یک کشور اسکاندیناوی. ارائه خدمات کنسولی و حقوقی برای آنها ساده نیست. این نیازمند زیرساخت، امکانات، ظرفیت، نیرو و ارتباط همه جانبه با دولت «واقعی» مستقر در کابل و... است.
در صورت نبود این شرایط، فشار اصلی بر دستگاه های امنیتی و سازمان های فعال در حوزه مهاجرت در دولت میزبان وارد می شود؛ زیرا آنها روزانه باید برای هزاران نفر اقامت و گواهینامه و گواهی ولایت و گواهی فوت، روادید و مجوز کار و تحصیل و... صادر کنند. بخشی از این خدمات، نیازمند همکاری سفارت و کنسولگری است؛ مراجعی که به تبع آن باید با کابل ارتباط داشته باشند و از وزارت امور خارجه، وزارت امور داخله، ریاست پاسپورت، اداره احصائیه و... درباره درخواست های حقوقی و ارائه خدمات قانونی برای مهاجرین، کسب تکلیف کنند.
از جانب دیگر، رسانه های معاند در حالی از قول «منابع» نامشخص خود در داخل سفارت، مدعی شده اند که ایران قصد دارد سفارت افغانستان در تهران را به طالبان بسپارد که دستگاه دیپلماسی ایران به وضوح در این باره اطلاع رسانی و شفاف سازی کرده است. مرجع تصمیم گیری در این باره نیز وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران است؛ مرجعی که رسما اعلام کرده که هیچ تغییری در وضعیت حقوقی سفارت و موضع جمهوری اسلامی ایران در قبال دولت سرپرست مستقر در کابل به وجود نیامده و آنچه در سفارت رخ داده، جابه‌جایی معمول دیپلمات هایی بوده که پیش از این هم در این نمایندگی سیاسی، کار می کردند.
بنابراین، نه رنگ پرچم تغییر کرده و نه رویکرد سیاست خارجی ایران در قبال دولت سرپرست؛ تنها تغییری که رخ داده این است که از این پس، سفارت افغانستان در تهران و کنسولگری کشور در مشهد، نیازهای حقوقی مهاجرین را در شعاع ارتباط مستقیم با کابل، حل و فصل می کنند و در قبال خدماتی که ارائه می کنند، تعهد و مسئولیت دارند.
نکته دیگر هم این است که سفارت افغانستان در تهران، یکی از پردرآمدترین نمایندگی های دیپلماتیک کشور در یک کشور خارجی محسوب می شود. مراجعی که از داخل سفارت به کمک رسانه های غربی دست به جوسازی می زنند، عمدتا منافع و ملاحظات مالی دارند نه لزوما دغدغه واگذاری سفارت به امارت و تغییر وضعیت حقوقی آن؛ زیرا از اساس چنین چیزی رخ نداده؛ اما در پی تامین ارتباط معمول و عادی سفارت با دستگاه های دولت واقعی مسلط بر کابل، منابع مالی حاصل از خدمات و فعالیت آن نیز به طور طبیعی به مرکز منتقل می شود و این چیزی نیست که دیپلمات هایی که دوره مأموریت شان به پایان رسیده، خواستار آن باشند.
به هر حال، چنانچه گفته شد نخست اینکه سفارت در زمینه اطلاع رسانی درباره تغییرات ایجادشده، مسئولانه و شفاف عمل نکرد. دوم اینکه مرجع تصمیم گیری و اطلاع رسانی درباره روابط تهران – کابل و وضعیت حقوقی نمایندگی سیاسی افغانستان در ایران، وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران است نه «منابع» ناشناس بی‌بی‌سی و افغانستان اینترنشنال! سوم اینکه این رویداد، بدون هیچ تغییر رسمی در روابط و مناسبات دوطرف، تنها به منظور تسهیل خدمات کنسولی و حقوقی به ۶ میلیون پناهجو صورت گرفته تا اندکی از بلاتکلیفی دستگاه های دولت میزبان در حوزه اقامت و فعالیت و امنیت مهاجران کاسته شود.
avapress.com/vdcjmie8xuqemhz.fsfu.html
تگ ها
