مرگ و زندگی امیر کنونی سعودی، چندان اهمیت پیدا کرده که به نظر می رسد پایان عمر او پایان سلطنت پسران عبدالعزیز بر سرزمین عربستان نیز خواهد بود.

"عاجل: وفاة العاهل السعودى عبدالله بن عبد العزيز" این،‌ تتیر خبری بود که شب 28 جون سال جاری میلادی، روی صفحه اصلی سایت رسمی حزب التحریر مصر قرار گرفت و به سرعت به سراسر جهان به ویژه سایت های عربی و کشورهای حوزه خاورمیانه گسترش یافت.

این خبر اگر درست باشد، یکی از مهم ترین خبرهایی است که این روزها از کانون خبرساز تحولات جهانی یعنی خاورمیانه به سراسر جهان مخابره می شود. خاورمیانه ای که سال های سال است مرکز ثقل رویدادهای جهانی است و هر تحولی که در این خطه روی دهد می تواند تاثیری شگرف و تعیین کننده بر سرنوشت آینده جهان و مناسبات حاکم بر آن داشته باشد.

عربستان همواره یکی از محورهای مهم این کانون خبرساز بوده است؛ زیرا این کشور منابع سرشار نفت جهان را در اختیار دارد، مهم ترین مراکز دینی مسلمانان را در خود جای داده، از نفوذ عمیقی بر دیگر کشورهای عربی برخوردار است، همواره مدعی قدرت بلامنازع دنیای عرب بوده و از طرفی، متحد استراتژیک ایالات متحده محسوب می شود.

به همین جهت، مرگ و زندگی رهبران پر سن و سال سعودی، برای همه جهان مهم است. خبر ابتدایی منتشره در سایت ها و رسانه های عربی و جهانی حاکی از مرگ شاه سعودی در تفریحگاه وی در مراکش بود؛ اما بعدا این خبر به وخامت وضعیت جسمی و انتقال وی به بیمارستانی نظامی در ریاض تغییر ماهیت داد.

خبرگزاری رسمی سعودی هم اعلام کرد که عملیات جراحی روی ستون فقرات شاه 87 ساله سعودی با موفقیت انجام شده و به این گونه به شایعات در زمینه مرگ وی نقطه پایان گذاشت.

اما جدای از این خبرهای ضد و نقیض در زمینه مرگ و زندگی امیر عربستان، مساله مهم این است که اگر امیر بمیرد واقعا چه اتفاقی قرار است در خاورمیانه روی دهد؟

ملک عبدالله بن عبدالعزیز بن عبدالرحمن بن فیصل بن ترکی بن عبدالله بن محمد بن سعود معروف به ملک عبدالله در سال 1924 در ریاض به دنیا آمد.
او ششمین پادشاه سعودی و دهمین فرزند عبدالعزیز آل سعود بنیانگذار عربستان است.
ملک عبدالله با اینکه از سال ١٩٨٢ میلادی ولیعهد عربستان شده بود؛ اما از سال ١٩٩٥ و پس از بیماری و زمینگیر شدن ملک فهد عملاً تمامی اختیارات یک پادشاه را در دست داشت.

ملک عبدالله در سال 2005، پس از فوت ملک فهد، رسما به عنوان ششمین پادشاه عربستان به قدرت رسید. او اکنون 87 سال دارد؛ اما با این وجود او از سال 2005 تاکنون اجساد دو ولیعهد را پیش از شاه شدن تشییع کرده است!
ولیعهد کنونی سعودی نیز 76 ساله است؛ بنابراین اگر پیری را هم یکی از عوامل محتوم مرگ بگیریم چندان دور از انتظار نیست که حتا اگر پادشاهی به او برسد، دولتش مستعجل خواهد بود.

اما مرگ و زندگی امیر کنونی سعودی، چندان اهمیت پیدا کرده که به نظر می رسد پایان عمر او پایان سلطنت پسران عبدالعزیز بر سرزمین عربستان نیز خواهد بود. در متون روایی شیعی نیز – اگر در تعیین مصادیق اشتباه نشده باشد- مرگ ملک عبدالله، آغاز سلسله ای از اختلافات و جنگ قدرت در جغرافیای راکد عربستان خوانده شده، به گونه ای که پس از وی، حکومت چندان میان پسران او دست به دست می شود که روزی یک امیر بر آن حکم می راند و روز دیگر، امیر دیگری و این سرآغاز افول سلطنت آل سعود بر سرزمین حجاز و همچنین ایجاد فصل تازه ای در رویدادهای دگرگون شونده تحولات خاورمیانه و به تبع آن جهانی و تحقق پایان تاریخ واقعی از منظر شیعی است.
با این حساب "سر امیر به سلامت باشد" اگر از جهتی یک تکیه کلام مصلحتی و تشریفاتی برای خدم و حشم دربارهایی نظیر دربار آل سعود است؛ از سوی دیگر، نوعی آرزوی همیشگی برای آن دسته از قدرت هایی است که از نفت و منابع سرشار انرژی عربستان تغذیه می‌کنند، وجود حکومت دیکتاتوری و سرکوبگر آن را برای منافع بزرگ خویش در منطقه، مغتنم می شمارند و ثبات و دوام آن را قوام قدرت و پایداری خویش می دانند و این پربیجا هم نیست؛ اما آیا با توجه به سن و سال بالای شاه سعودی، مرگ پی در پی ولیعهدها و نفوذ کینه های کهنه در اعماق و لایه های پیچیده ترکیب خاندانی آل سعود، چنین آرزویی می‌تواند همچنان پایدار بماند؟

پاسخ این پرسش، منفی است. عربستان روزهای سخت و سراشیبی قدرت خویش را تجربه می کند. تیر و ترکش تحولات خاورمیانه از کنار گوش شاهزادگان آل سعود می‌گذرد. صدای دادخواهی و تغییرطلبی مردم تا پشت تالارهای زرین کاخ های ثروت و قدرت پسران عبدالعزیز، رخنه کرده؛ شتر مرگ، اکنون نشانی شاهزاده های پر سن و سال سعودی را دریافته است و... بنابراین، خاورمیانه همچنان در کانون خبرهای جهان خواهد ماند؛ اما این بار نه تنها از جانب مصر و سوریه و لیبی و بحرین و یمن و ایران؛ بلکه از حفاظت شده ترین سیستم سلطنت‌های فسیل شده عربی یعنی عربستان سعودی.