گروه تروریستی داعش مسؤولیت حمله به مسجد باقرالعلوم علیه السلام در غرب کابل را که دست کم ۲۷ شهید و ۶۴ زخمی به جا گذاشته، به عهده گرفته است.
این حمله در هنگام برگزاری مراسم اربعین حسینی رخ داد.
پیشتر حفیظ‌الله علی‌زاده؛ فرمانده پولیس حوزه ششم امنیتی کابل گفته بود حدود "۵۰ نفر" شهید شده اند. دفتر نمایندگی سازمان ملل هم شمار شهدا را حدود ۳۲ نفر و شمار زخمیان را بیش از ۵۰ نفر گفته است.
کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان این حمله را جنایت جنگی خوانده است.
چمپا پاتل؛ رئیس بخش جنوب آسیای سازمان عفو بین الملل گفته است:"حمله بر مسجد شیعیان در کابل یک حمله عمدی و وحشیانه بر غیرنظامیان بود. مقامات افغانستان باید فورا در مورد این جنایت تحقیق کنند و عاملان آن را به محاکمه بکشانند. دولت افغانستان مکلف است تا تدابیر مؤثر را برای حفاظت از شیعه ها در افغانستان اتخاذ کند و به مصونیت عاملان خشونت های گذشته در برابر شیعه ها باید پایان داده شود."
این سومین حمله تروریستی «منسوب به داعش» در عزاداری های حسینی در سال جاری علیه شیعیان محسوب می شود.
افزون بر این، حمله تروریستی دوم اسد که بیش از ۸۰ کشته بر جا گذاشت نیز مشخصا شیعیان افغانستان را آماج قرار داد.
با این حساب، داعش، پایه گذاران و حامیان داخلی و خارجی این گروه تکفیری و تروریستی، آشکارا اعلام کرده اند که «هدف» اصلی آنها در افغانستان چه کسانی هستند و برای رسیدن به این هدف، چگونه عمل می کنند.
برای این گروه تروریستی و حامیان معلوم الحال آنها هیچ تفاوتی نمی کند که در نتیجه عملیات های تروریستی آن، غیر نظامیان کشته می شوند یا سایر طیف های جامعه؛ بلکه هدف، راه اندازی یک جنگ مخوف فرقه ای آنهم در کشوری است که علیرغم تجربه ده ها سال جنگ و خشونت، شیعه و سنی همواره در کنار همدیگر، حیاتی سالم و برادرانه داشته اند.
اما این سابقه درخشان و ستایش برانگیز، موجب نمی شود که نسبت به تبعات ویرانگر جنگی که زیر نام داعش بر علیه شیعیان، کلید خورده است، نگران نباشیم.
افغانستان، کشوری آشوب زده و بی ثبات است؛ چیزی که با وجود احساس عمیق میهن پرستانه ای که در اعماق جان هر افغانستانی مسؤولیت پذیر جریان دارد، هرگز قابل انکار نیست.
تروریست های تکفیری داعش و حامیان و پایه گذاران آن هم به خوبی می دانند که چنین کشوری، به شدت مستعد راه اندازی جنگ های تازه زیر نام ها و عنوان های تازه است که جنگ فرقه ای نیز یکی از آنها می باشد.
مسؤولیت دولت در این میان، بسیار خطیر و سنگین است؛ اما به نظر می رسد هنوز عزم و اراده ای راستین و راسخ برای پذیرش این مسؤولیت در میان دولتمردان و رهبران حکومت، به اندازه کافی به وجود نیامده است. این را می توان از واکنش های کلیشه ای و بی مصرف رهبران حکومت وحدت ملی نسبت به رویداد تروریستی دیروز به خوبی، شاهد بود.
اشرف غنی؛ رییس جمهور این حمله را کار «دشمنان مردم افغانستان» دانست و عبدالله عبدالله؛ رییس اجرایی هم آن را به «تروریست ها» نسبت داد. هیچکدام آنها از مسؤول اصلی این فاجعه به صورت مستقیم نام نبردند.
رهبران حکومت در عین حال، هیچ راهکار و رهیافت زودبازده و فوری برای پایان دادن به این فجایع و مجازات عوامل شناخته شده آن، ارائه نکردند.
این نحوه واکنش، پیام های آنان را در سطح یک ابراز همدردی شبه دیپلماتیک توسط رهبران کشورهای خارجی نسبت به کشور محل وقوع فاجعه، تقلیل می دهد و این عمیقا مایه نگرانی و تأسف است.
رهبران حکومت به گونه ای واکنش نشان دادند که گویی اصولا چنین فاجعه ای در قلمرو حاکمیت سیاسی آنها رخ نداده است!
معنای دیگر این گونه واکنش برای میلیون ها شهروند شیعه این کشور که آشکارا در برابر یک جنگ تمام عیار تروریستی قرار گرفته اند، هیچ پیامی جز «بیگانه انگاشته شدن» آنها از سوی حکومت مرکزی ندارد.
البته در سایر موارد حتی زمانی که غیر شیعیان هم آماج حملات تروریستی واقع شده اند، رهبران حکومت، واکنشی بهتر از این نشان نداده اند و این امر، ابعاد نگرانی های ناشی از آن را چندین برابر افزایش می دهد.
هرگز انتظار نمی رود که در نتیجه این رویداد تروریستی در پایتخت، حتی یک مسؤول امنیتی دون پایه هم برکنار یا مؤاخذه شود. بنابراین، چه باید کرد تا در برابر تروریزم تکفیری ضد شیعه و سنی ایستاد؟
دولت ظاهرا نگران شکل گرفتن یک جنگ فرقه گرایانه مذهبی در افغانستان است؛ اما شیعیان و سنی های با هم برادر در گذشته بارها نشان داده اند که داعش و ترور و تکفیر و وهابیت تروریست پرور، دشمن مشترک آنهاست؛ بنابراین، یک راهکار معقول و عملی برای غلبه بر این دشمن مشترک، اعطای صلاحیت «دفاع خودی» به شیعیان و سنی های قربانی تروریزم تکفیری است. به این معنا که اگر دولت نمی تواند امنیت مردم را در برابر داعش، تأمین کند، به مردم اجازه دهد که در قالب یک نیروی مردمی مسلح همسو با دولت، به دفاع از خود بپردازند. این راهکار پیشتر در سوریه و عراق که دولت ها به تنهایی توان مقابله با داعش را ندارند، موفقیت آمیز بوده است. در افغانستان هم می تواند موفق شود؛ اگر دولت به مردم اعتماد کند و از سویی، اراده صادقانه خود برای مبارزه واقعی با تروریزم تکفیری را در عمل ثابت کند؛ چیزی که تاکنون مورد تردید بوده است.
