دکتر فرامرز تمنا، استاد دانشگاه و رییس مرکز مطالعات استراتژیک وزارت خارجه
شهادت امروز چند تن از خبرنگاران در کابل، قلبم را سخت فشرد... از عمق قلب گریستم. به ویژه اینکه بیشترشان در سالهای اخیر با من مصاحبه کرده بودند و شخصیت های مدبر و ذهن های فعال و البته چهره های خندان آنها هیچ از یادم نمیرود. رسولی و توخی و درانی و ... از بهترین و مستعدترین جوانان و از سرمایه های این مرز و بوم بودند. با کمترین امکانات اقتصادی در دامان مادر همین وطن رشد یافته بودند و برای خود کسانی شده بودند و در جامعه خبرنگاران جایگاهی داشتند... دشمن آنها را از ما گرفت... برای چی، برای کی؟
اگر رفتنشان را بدین توجیه کنیم که آنها برای دموکراسی شهید شدند، تجربه دو دهه اخیر نشان داد که «دموکراسی افغانی» پروژه یی برای چند انجوی پول دوست، در نقاب «جامعه مدنی» بیش نیست.
اگر بپنداریم که آنها به خاطر دفاع از حقوق زن شهید شده اند، باید بگویم که دیده ایم چگونه در سالهای اخیر، برخی زنان از حقوق زن برای خود دوکان ساختند و پروژه گرفتند و ظلمی که به صورت سیستماتیک بر هم نسلان خود روا داشته و دارند، هیچ طالبی روا نداشت.
اگر دلمان را بدین تسلی کنیم که آنها در راه آزادی کشورمان شهید شدند، باید بگویم که بزرگترین وطن فروشان و خاینین این کشور در درون دولتند و با موترهای زره و بهره مندی از مقام و حفاظت نیروهای امنیتی دولتی در شهرها می گردند.
اگر فکر می کنیم آنها در راه دین و ارزشهای دینی شهید شدند، باید بگویم که ضربه یی که برخی از خود ملاها و مسجد نشینان افغانی به دین زدند، به مراتب مهلک تر از ضربه یی است که یک (مثلا) فاشیست یهودی می خواست و می خواهد به اسلام بزند.
هیتلر روزی گفته بود که برای آزادی وطن ده گلوله یا مرمی لازم است، نه تای آن را برای کشتن خاینین داخلی اختصاص دهید، یکی برای دشمن کافیست.
اگر همه شهروندان کشور برای افشای مفسدین و خاینین داخلی کشته شوند، ارزش دارد. در دستگاه دولت باید عمیقا خانه تکانی شود. خاینینی که دست به کاسه دولت دارند و لبخند ظاهری به سمت ملت و اما قلب و قدمشان همراه با طالب و داعش است باید شناسایی و محاکمه شوند، وگرنه همه برای «هیچ» در این کشور خواهیم مرد. شاید فردا نوبت من و ما باشد.
شهادت امروز چند تن از خبرنگاران در کابل، قلبم را سخت فشرد... از عمق قلب گریستم. به ویژه اینکه بیشترشان در سالهای اخیر با من مصاحبه کرده بودند و شخصیت های مدبر و ذهن های فعال و البته چهره های خندان آنها هیچ از یادم نمیرود. رسولی و توخی و درانی و ... از بهترین و مستعدترین جوانان و از سرمایه های این مرز و بوم بودند. با کمترین امکانات اقتصادی در دامان مادر همین وطن رشد یافته بودند و برای خود کسانی شده بودند و در جامعه خبرنگاران جایگاهی داشتند... دشمن آنها را از ما گرفت... برای چی، برای کی؟
اگر رفتنشان را بدین توجیه کنیم که آنها برای دموکراسی شهید شدند، تجربه دو دهه اخیر نشان داد که «دموکراسی افغانی» پروژه یی برای چند انجوی پول دوست، در نقاب «جامعه مدنی» بیش نیست.
اگر بپنداریم که آنها به خاطر دفاع از حقوق زن شهید شده اند، باید بگویم که دیده ایم چگونه در سالهای اخیر، برخی زنان از حقوق زن برای خود دوکان ساختند و پروژه گرفتند و ظلمی که به صورت سیستماتیک بر هم نسلان خود روا داشته و دارند، هیچ طالبی روا نداشت.
اگر دلمان را بدین تسلی کنیم که آنها در راه آزادی کشورمان شهید شدند، باید بگویم که بزرگترین وطن فروشان و خاینین این کشور در درون دولتند و با موترهای زره و بهره مندی از مقام و حفاظت نیروهای امنیتی دولتی در شهرها می گردند.
اگر فکر می کنیم آنها در راه دین و ارزشهای دینی شهید شدند، باید بگویم که ضربه یی که برخی از خود ملاها و مسجد نشینان افغانی به دین زدند، به مراتب مهلک تر از ضربه یی است که یک (مثلا) فاشیست یهودی می خواست و می خواهد به اسلام بزند.
هیتلر روزی گفته بود که برای آزادی وطن ده گلوله یا مرمی لازم است، نه تای آن را برای کشتن خاینین داخلی اختصاص دهید، یکی برای دشمن کافیست.
اگر همه شهروندان کشور برای افشای مفسدین و خاینین داخلی کشته شوند، ارزش دارد. در دستگاه دولت باید عمیقا خانه تکانی شود. خاینینی که دست به کاسه دولت دارند و لبخند ظاهری به سمت ملت و اما قلب و قدمشان همراه با طالب و داعش است باید شناسایی و محاکمه شوند، وگرنه همه برای «هیچ» در این کشور خواهیم مرد. شاید فردا نوبت من و ما باشد.
