شورای عالی صلح میگوید که طالبان با پذیرش شرکت در نشست مسکو نشان دادند که جنگ آنها برای دفاع از اسلام نیست. طالبان اما با رد این ادعا می‌گویند که عدم حضور طالبان در نشست اندونیزیا و جده، به دلیل نبود منافع این گروه در نتیجه آن نشست‌ها بوده است.
اگرچه طالبان در نشست دو کشور مسلمان اندونیزیا و عربستان اشتراک نداشتند؛ اما برای شرکت در نشست مسکو آمادگی نشان داده اند، از این رو شورای عالی صلح تاکید می‌کند که جنگ طلبی گروه طالبان برای منافع اسلام نیست.
لیلا جعفری؛ عضو شورای عالی صلح میگوید که کشورهای دیگر از گروه طالبان استفاده ابزاری می‌کنند.
با این حال، سید اکبرآغا؛ فرمانده پیشین طالبان میگوید: «طالبان در نشست جده و اندونیزیا شرکت نکردند؛ زیرا آنها در این نشست منفعت نداشتند و اشتراک در نشست‌های یکجانبه نمی‌تواند کلید برای صلح باشد.»
کارشناسان نیز می گویند که در خصوص نسبت گروه های ستیزه جوی در حال نبرد با دولت و مردم افغانستان، با اصول و آموزه های مکتبی اسلام، تردیدهایی جدی و بنیادی وجود دارد.
این گروه ها نه تنها بویی از اسلام نبرده و هیچ نسبتی با این آیین مهر و رأفت و رحمت ندارند؛ بلکه بالعکس، دست ابزار قدرت های استعماری برای زدودن ریشه دین و بدنام کردن اسلام شده اند و مأموریت دارند تا با نشان دادن چهره ای خشک و خشن و خونریز از اسلام و آموزه های پویا و زنده و زندگی ساز آن مانند جهاد و مبارزه و شهادت و... راه را برای سلطه و استیلای قدرت های استعماری و رژیم های جهانخوار بر سرنوشت جمعی مسلمانان و دنیای اسلام هموار کنند.
از این منظر هیچ توفیر و تفاوتی میان طالبان و القاعده و داعش و دیگر نسخه های تروریزم وجود ندارد.
با این وجود، شرکت طالبان در نشست صلح مسکو و عدم شرکت آن گروه در نشست های مشابه در عربستان سعودی و اندونیزیا لزوما حرکتی ضد اسلامی محسوب نمی شود.
اگر چنین باشد سیطره و سلطه همه جانبه امریکا و دیگر قدرت های غربی بر افغانستان، امضای پیمان های راهبردی و امنیتی با آنها و میزبانی از هزاران نیرو و چندین پایگاه نظامی شان در خاک یک کشور مسلمان، بسیار بیشتر از شرکت یا عدم شرکت یک گروه مسلح در یک نشست منطقه ای، ضد اسلامی محسوب می شود.
از سوی دیگر، برای احراز و اثبات غیر اسلامی بودن سیاست ها و رویکردهای گروه های گروه های تروریستی، نیازی به رفتارهای دیپلماتیک و تصمیم های سیاسی آنها در مراوده یا عدم مراوده با کشورهای غیر مسلمان و مسلمان نیست. کشتار صدها هزار انسان بی گناه، ویران کردن شهرها و روستاهای مسلمانان، آواره کردن میلیون ها مسلمان و جلوگیری از توسعه و پیشرفت و ثبات و آرامش کشورهای مسلمان، دلایلی کافی برای نشان دادن عدم نسبت این گروه ها با اسلام و مسلمانان محسوب می شوند.
از جانب دیگر، شورای عالی صلح هم به نظر نمی رسد در ادعای خود مبنی بر اینکه شرکت طالبان در نشست مسکو و عدم شرکت آنها در نشست های مشابه در عربستان و اندونیزیا نشان دهنده آن است که این گروه برای اسلام نمی جنگد، به اندازه کافی صادق باشد؛ زیرا اگر این معیار، درست و واقعی باشد، چرا در باره مذاکرات مستقیم میان طالبان و امریکا چنین واکنشی نشان داده نمی شود؟ آیا امریکا یک کشور اسلامی است؟ یا کفر امریکایی با کفر روسی، تفاوت دارند؟
با اینهمه تردیدی وجود ندارد که طالبان، در طول جنگ های بیش از دو دهه اخیر شان، بیشترین قربانی را از مسلمانان و سرزمین اسلامی افغانستان گرفته اند و این نشان می دهد که آنها و همه دیگر گروه های ستیزه جویی که تظاهر به اسلام گرایی می کنند، با مسلمانان می جنگند و با کفار در صلح به سر می برند.
اما این لزوما بدان معنا نیست که شورای عالی صلح، در موضع اخیر خود صادق و حق به جانب است. نه دولت و نه طالبان، هیچکدام در پروژه صلح، به اسلام و اصول و اقتضائات آن اعتنایی ندارند.
عربستان سعودی هم پیش از آنکه نماینده اسلام اصیل باشد، از مراکز و منابع اصلی ترویج و اشاعه اسلام خشن و انحرافی مبتنی بر تروریزم و خشونت و خون ریزی است.
با این حساب، بهتر است در بازی مضحک جنگ و صلح افغانستان، هیچیک از طرف های درگیر، به اسلام تظاهر نکنند؛ چه این خود، ظلم دیگری بر این آیین آسمانی است.
اگرچه طالبان در نشست دو کشور مسلمان اندونیزیا و عربستان اشتراک نداشتند؛ اما برای شرکت در نشست مسکو آمادگی نشان داده اند، از این رو شورای عالی صلح تاکید می‌کند که جنگ طلبی گروه طالبان برای منافع اسلام نیست.
لیلا جعفری؛ عضو شورای عالی صلح میگوید که کشورهای دیگر از گروه طالبان استفاده ابزاری می‌کنند.
با این حال، سید اکبرآغا؛ فرمانده پیشین طالبان میگوید: «طالبان در نشست جده و اندونیزیا شرکت نکردند؛ زیرا آنها در این نشست منفعت نداشتند و اشتراک در نشست‌های یکجانبه نمی‌تواند کلید برای صلح باشد.»
کارشناسان نیز می گویند که در خصوص نسبت گروه های ستیزه جوی در حال نبرد با دولت و مردم افغانستان، با اصول و آموزه های مکتبی اسلام، تردیدهایی جدی و بنیادی وجود دارد.
این گروه ها نه تنها بویی از اسلام نبرده و هیچ نسبتی با این آیین مهر و رأفت و رحمت ندارند؛ بلکه بالعکس، دست ابزار قدرت های استعماری برای زدودن ریشه دین و بدنام کردن اسلام شده اند و مأموریت دارند تا با نشان دادن چهره ای خشک و خشن و خونریز از اسلام و آموزه های پویا و زنده و زندگی ساز آن مانند جهاد و مبارزه و شهادت و... راه را برای سلطه و استیلای قدرت های استعماری و رژیم های جهانخوار بر سرنوشت جمعی مسلمانان و دنیای اسلام هموار کنند.
از این منظر هیچ توفیر و تفاوتی میان طالبان و القاعده و داعش و دیگر نسخه های تروریزم وجود ندارد.
با این وجود، شرکت طالبان در نشست صلح مسکو و عدم شرکت آن گروه در نشست های مشابه در عربستان سعودی و اندونیزیا لزوما حرکتی ضد اسلامی محسوب نمی شود.
اگر چنین باشد سیطره و سلطه همه جانبه امریکا و دیگر قدرت های غربی بر افغانستان، امضای پیمان های راهبردی و امنیتی با آنها و میزبانی از هزاران نیرو و چندین پایگاه نظامی شان در خاک یک کشور مسلمان، بسیار بیشتر از شرکت یا عدم شرکت یک گروه مسلح در یک نشست منطقه ای، ضد اسلامی محسوب می شود.
از سوی دیگر، برای احراز و اثبات غیر اسلامی بودن سیاست ها و رویکردهای گروه های گروه های تروریستی، نیازی به رفتارهای دیپلماتیک و تصمیم های سیاسی آنها در مراوده یا عدم مراوده با کشورهای غیر مسلمان و مسلمان نیست. کشتار صدها هزار انسان بی گناه، ویران کردن شهرها و روستاهای مسلمانان، آواره کردن میلیون ها مسلمان و جلوگیری از توسعه و پیشرفت و ثبات و آرامش کشورهای مسلمان، دلایلی کافی برای نشان دادن عدم نسبت این گروه ها با اسلام و مسلمانان محسوب می شوند.
از جانب دیگر، شورای عالی صلح هم به نظر نمی رسد در ادعای خود مبنی بر اینکه شرکت طالبان در نشست مسکو و عدم شرکت آنها در نشست های مشابه در عربستان و اندونیزیا نشان دهنده آن است که این گروه برای اسلام نمی جنگد، به اندازه کافی صادق باشد؛ زیرا اگر این معیار، درست و واقعی باشد، چرا در باره مذاکرات مستقیم میان طالبان و امریکا چنین واکنشی نشان داده نمی شود؟ آیا امریکا یک کشور اسلامی است؟ یا کفر امریکایی با کفر روسی، تفاوت دارند؟
با اینهمه تردیدی وجود ندارد که طالبان، در طول جنگ های بیش از دو دهه اخیر شان، بیشترین قربانی را از مسلمانان و سرزمین اسلامی افغانستان گرفته اند و این نشان می دهد که آنها و همه دیگر گروه های ستیزه جویی که تظاهر به اسلام گرایی می کنند، با مسلمانان می جنگند و با کفار در صلح به سر می برند.
اما این لزوما بدان معنا نیست که شورای عالی صلح، در موضع اخیر خود صادق و حق به جانب است. نه دولت و نه طالبان، هیچکدام در پروژه صلح، به اسلام و اصول و اقتضائات آن اعتنایی ندارند.
عربستان سعودی هم پیش از آنکه نماینده اسلام اصیل باشد، از مراکز و منابع اصلی ترویج و اشاعه اسلام خشن و انحرافی مبتنی بر تروریزم و خشونت و خون ریزی است.
با این حساب، بهتر است در بازی مضحک جنگ و صلح افغانستان، هیچیک از طرف های درگیر، به اسلام تظاهر نکنند؛ چه این خود، ظلم دیگری بر این آیین آسمانی است.
