کمیسیون انتخابات اعلام کرده که شماری از نامزدهای انتخابات پارلمانی بیشتر از سقف تعیین‌شده توسط این کمیسیون در کارزارهای انتخاباتی هزینه کرده‌اند.
 
نورولی خپلواک؛ معاون کمیته رسانه‌ای کمیسیون انتخابات گفت که سقف تعیین‌شده هزینه‌ در کارزارهای انتخاباتی، ۸۰۰ هزار تا ۲.۳ میلیون افغانی (معادل حدود ۱۰ تا ۳۰ هزار دالر) است.
 
او گفت که گزارش‌های رسیده به آنها نشان می‌دهد که شماری از نامزدها بیشتر از این حد مصرف کرده‌اند. او افزود که کمیسیون در قدم اول از "متخلفین" خواستار اصلاح می‌شود و بعد به آنان اخطاریه می‌دهد، سپس آنها را جریمه نقدی کرده و در نهایت کسانی که این مورد را نقض کنند، با تایید کمیسیون شکایات انتخاباتی به نهادهای عدلی و قضای معرفی خواهند کرد.
 
هرچند این کمیسیون میزان این هزینه‌‌ها را اعلام نکرده؛ ولی گفته می‌شود که شماری از نامزدها برای جلب آرای مردم، صدها هزار دالر هزینه کرده‌اند.
 
صرف نظر از اینکه قانون چه می گوید و وظایف کمیسیون انتخابات برای مهار اسراف و تبذیر کسانی که با استفاده از فضای تبلیغات انتخاباتی، با هزینه کردن میلیون ها دالر، تلاش می کنند، فکر و رأی و تشخیص مردم را بخرند، چیست، واقعیت این است که این افراد، هرگز گزینه های مناسبی برای نمایندگی از مردم در خانه ملت نیستند.
 
اگر واقع بینانه نگریسته شود، نمایندگی مجلس، امتیاز نیست؛ بلکه تکلیف و مسؤولیت است و کدام انسان عاقلی که همزمان درد دین و خدا و بیت المال و حق مردم داشته باشد، با هزینه کردن میلیون ها دالر از دارایی خود، تلاش می کند تا مسؤولیت و تکلیف را به جان بخرد و به مزدور بی مزد و منت هزاران نفر بدل شود؟
 
متاسفانه چنین نگاهی هنوز به اصل نمایندگی، شکل نگرفته و این امر، این ظن را تقویت می کند که نمایندگی پارلمان، شغلی مهم و پستی پردرآمد و پولساز است که رسیدن به آن، به معنای رسیدن به سرچشمه های جوشان و بی پایانی از درآمد و پول و امتیاز و سود و سرمایه خواهد بود.
 
از طرف دیگر، بسیار بعید است که انسان های آگاه و عاقل، تنها برای کسب نام و شهرت، حاضر باشند خود را در مضیقه قرار دهند و با هزینه کردن میلیون ها دالر، به کرسی پارلمان در کشوری مثل افغانستان دست یابند؛ کشوری که در آن، پارلمان نه از اقتدار و استقلال و صلاحیت حقوقی و قانونی برخوردار است و نه از وجاهت و اعتبار ملی و مردمی.
 
بنابراین، آنهایی که میلیون ها دالر را صرف کمپاین های پرهزینه و سنگین انتخاباتی می کنند، بدون شک، به طعمه‌ های بزرگتر و لقمه های دهان پرکن تری چشم دوخته اند که تنها از رهگذر رسیدن به پارلمان می توانند به آنها برسند.
 
عملکرد پارلمان در دوره های گذشته نیز متاسفانه این گمان را تقویت می کند. درز اخبار و شکل گیری شایعات گسترده پیرامون فساد و معاملات پنهانی وزرا و وکلا و همچنین سوء استفاده از مصونیت پارلمانی در راستای راه اندازی باندهای عظیم قاچاق و تجارت های غیر قانونی و کانال های غیر مشروع درآمد و سود و گماشتن نزدیکان خود به سمت های حساس و مهم دولتی و... از مواردی بوده که همواره در این سال ها با نام نمایندگی در پارلمان، عجین شده است.
 
بنابراین، از منظر کسانی که اینگونه برای رسیدن به پارلمان، هزینه های میلیونی می کنند، هدف همه چیز است به جز نمایندگی مردم در خانه ملت.
 
همان ها هستند که به دلیل غیبت های طولانی شان، مجلس نمایندگان بارها به دلیل عدم تکمیل نصاب، تعطیل می شود و یا مصوبات آن، از تصویب بازمی ماند.
 
با توجه به این مسایل، در صورتی که این امید وجود داشته باشد که انتخابات پیش روی پارلمانی، در فضایی آزاد و آرام و قانونمند برگزار شود، مردم از رأی دادن به اینگونه افراد، آگاهانه حذر کنند و تنها به کسانی اعتماد کنند از حد اقل های تعهد و تدین و صداقت و تقوا برای عمل به وعده های شان برخوردار باشد.