علی شمخانی؛ دبیر شورای عالی امنیت ملی ایران در جریان دیدار از کابل گفت که دولت افغانستان از مجموعه ارتباطات و گفتگوهای ایران با طالبان اطلاع داشته و این روند همچنان ادامه خواهد یافت.
آقای شمخانی در دیدار با حمدالله محب؛ مشاور امنیت ملی رییس جمهوری افزود که مشارکت فعال کشورهای منطقه در فرایندهای امنیتی می‌تواند "تضمین کننده ثبات و توسعه پایدار" برای کشورهای منطقه باشد.
حمدالله محب نیز با تاکید بر روند گفتگوهای صلح به رهبری و مالکیت افغان‌ها گفت: در افغانستان اجماع داخلی برای آوردن صلح وجود دارد و حالا به یک اجماع منطقه‌ای با محوریت افغانستان و اصل روابطه دولت با دولت نیاز است.
آقای محب با اشاره به اهمیت راهبردی‌های امنیتی منطقه‌ای گفت: "تروریزم پدیده ای شوم است که هردو طرف را تهدید می‌کند و ناامنی یک کشور ناامنی تمامی منطقه است".
هفته گذشته، گفتگوهای سه روزه صلح میان نمایندگان طالبان و امریکا، پاکستان، عربستان و امارات در ابوظبی انجام شد.
ممکن است ارتباط و تماس ایران با طالبان، بسیاری از قدرت های غربی و رژيم های عربی حامی تروریزم در منطقه را خوشنود نکند. به همین دلیل رسانه های غربی و وابسته به غرب، مدام تلاش می کنند تا ارتباط ایران با طالبان را به معنای نوعی مداخله جمهوری اسلامی ایران در امور داخلی افغانستان و حتی فراتر از آن، به گونه ای «حمایت از تروریزم» قلمداد کنند؛ اما به عقیده آگاهان، تماس و ارتباط با طالبان، لزوما اقدامی ضد حاکمیت و مخل امنیت ملی افغانستان به حساب نمی آید؛ به ويژه زمانی که تماس های ایران با طالبان، کاملا با اطلاع دولت افغانستان صورت می گیرد و هدف از آن، تسهیل زمینه های گفتگوی مستقیم کابل با طالبان است.
اگر اندکی از نشرات غوغاسالارانه غرب و رسانه های غربی در خصوص نقش ایران در زمینه امنیت و صلح در افغانستان، فاصله بگیریم، هیچکس قادر به انکار این واقعیت نیست که جمهوری اسلامی ایران، یکی از صلح جوترین همسایگان افغانستان است که همواره تلاش می کند دولتی مقتدر و باثبات در کابل شکل بگیرد تا در سایه آن، ایران نیز احساس امنیت کند؛ امنیت افغانستان، امنیت ایران است و بالعکس.
از سوی دیگر، ایران با طالبان، ارتباط و تماس دارد؛ زیرا می خواهد نقشی مثبت و سازنده در روند صلح افغانستان ایفا کند. این همان نقشی است که دیگر هم پیمانان ایران از جمله روسیه نیز می خواهند ایفا کنند. به عنوان مثال، در نشست چندی پیش مسکو که با مخالفت واشنگتن و عدم حضور نمایندگان رسمی دولت افغانستان، برگزار شد، برای نخستین بار نمایندگان رسمی طالبان و هیأت شورای عالی صلح افغانستان، زیر یک سقف و دور یک میز حضور پیدا کردند. ایران هم در آن کنفرانس حضور فعال داشت و با دوطرف جنگ، گفتگوهای مؤثر و مستقیم انجام داد. این در حالی است که در سوی دیگر بازی جنگ و صلح افغانستان، امریکا و اعراب و پاکستان قرار دارند که تاکنون یا نخواسته و یا نتوانسته اند برای گفتگوهای مستقیم نمایندگان دولت افغانستان و گروه طالبان، زمینه سازی کنند؛ اما خود در اقداماتی که ناقض حاکمیت ملی افغانستان است، با طالبان وارد مذاکره شده اند و حتی در این مذاکرات، درباره مسایلی گفتگو کرده و تصمیم گرفته اند که منحصرا حق مردم و دولت مشروع افغانستان است.
با این حساب، آیا این ایران است که در امور داخلی افغانستان مداخله می کند یا قدرت ها و رژيم هایی که با طالبان بر سر آشکارترین اصول حاکمیت و امنیت ملی افغانستان، مذاکره می کنند؟
ایران می خواهد با ارتباط و تماس با طالبان، روند صلح افغانستان را در مسیری قرار دهد که دولت می خواهد و آن، گفتگوی رو در روی نمایندگان کابل با گروه طالبان است؛ کاری که نه تاکنون امریکا انجام داده، نه عرب ها و نه پاکستان؛ زیرا این اقدام، به نفع آنها نیست و مانع از معامله شان با طالبان بر سرنوشت سیاسی افغانستان و مردم آن می شود.
ایران اما انتظار دارد که هرچه سریع تر در افغانستان، صلح برقرار شود تا امنیت ملی آن کشور، استحکام پیدا کند، امنیت مرزها تقویت شود، مواد مخدر مهار گردد و یک دولت مسلط بر سراسر افغانستان در کابل شکل بگیرد که مسؤولانه و مقتدرانه با تروریزم مبارزه کند و با قدرت های همسایه و منطقه، در شرایطی برابر و از از موضعی مستقل و قابل احترام، وارد تعامل و ارتباط استراتژيک در تمامی حوزه ها شود؛ آیا قدرت ها و رژيم های مدعی «دوستی استراتژيک» با دولت افغانستان نیز چنین خواسته هایی دارند؟
آقای شمخانی در دیدار با حمدالله محب؛ مشاور امنیت ملی رییس جمهوری افزود که مشارکت فعال کشورهای منطقه در فرایندهای امنیتی می‌تواند "تضمین کننده ثبات و توسعه پایدار" برای کشورهای منطقه باشد.
حمدالله محب نیز با تاکید بر روند گفتگوهای صلح به رهبری و مالکیت افغان‌ها گفت: در افغانستان اجماع داخلی برای آوردن صلح وجود دارد و حالا به یک اجماع منطقه‌ای با محوریت افغانستان و اصل روابطه دولت با دولت نیاز است.
آقای محب با اشاره به اهمیت راهبردی‌های امنیتی منطقه‌ای گفت: "تروریزم پدیده ای شوم است که هردو طرف را تهدید می‌کند و ناامنی یک کشور ناامنی تمامی منطقه است".
هفته گذشته، گفتگوهای سه روزه صلح میان نمایندگان طالبان و امریکا، پاکستان، عربستان و امارات در ابوظبی انجام شد.
ممکن است ارتباط و تماس ایران با طالبان، بسیاری از قدرت های غربی و رژيم های عربی حامی تروریزم در منطقه را خوشنود نکند. به همین دلیل رسانه های غربی و وابسته به غرب، مدام تلاش می کنند تا ارتباط ایران با طالبان را به معنای نوعی مداخله جمهوری اسلامی ایران در امور داخلی افغانستان و حتی فراتر از آن، به گونه ای «حمایت از تروریزم» قلمداد کنند؛ اما به عقیده آگاهان، تماس و ارتباط با طالبان، لزوما اقدامی ضد حاکمیت و مخل امنیت ملی افغانستان به حساب نمی آید؛ به ويژه زمانی که تماس های ایران با طالبان، کاملا با اطلاع دولت افغانستان صورت می گیرد و هدف از آن، تسهیل زمینه های گفتگوی مستقیم کابل با طالبان است.
اگر اندکی از نشرات غوغاسالارانه غرب و رسانه های غربی در خصوص نقش ایران در زمینه امنیت و صلح در افغانستان، فاصله بگیریم، هیچکس قادر به انکار این واقعیت نیست که جمهوری اسلامی ایران، یکی از صلح جوترین همسایگان افغانستان است که همواره تلاش می کند دولتی مقتدر و باثبات در کابل شکل بگیرد تا در سایه آن، ایران نیز احساس امنیت کند؛ امنیت افغانستان، امنیت ایران است و بالعکس.
از سوی دیگر، ایران با طالبان، ارتباط و تماس دارد؛ زیرا می خواهد نقشی مثبت و سازنده در روند صلح افغانستان ایفا کند. این همان نقشی است که دیگر هم پیمانان ایران از جمله روسیه نیز می خواهند ایفا کنند. به عنوان مثال، در نشست چندی پیش مسکو که با مخالفت واشنگتن و عدم حضور نمایندگان رسمی دولت افغانستان، برگزار شد، برای نخستین بار نمایندگان رسمی طالبان و هیأت شورای عالی صلح افغانستان، زیر یک سقف و دور یک میز حضور پیدا کردند. ایران هم در آن کنفرانس حضور فعال داشت و با دوطرف جنگ، گفتگوهای مؤثر و مستقیم انجام داد. این در حالی است که در سوی دیگر بازی جنگ و صلح افغانستان، امریکا و اعراب و پاکستان قرار دارند که تاکنون یا نخواسته و یا نتوانسته اند برای گفتگوهای مستقیم نمایندگان دولت افغانستان و گروه طالبان، زمینه سازی کنند؛ اما خود در اقداماتی که ناقض حاکمیت ملی افغانستان است، با طالبان وارد مذاکره شده اند و حتی در این مذاکرات، درباره مسایلی گفتگو کرده و تصمیم گرفته اند که منحصرا حق مردم و دولت مشروع افغانستان است.
با این حساب، آیا این ایران است که در امور داخلی افغانستان مداخله می کند یا قدرت ها و رژيم هایی که با طالبان بر سر آشکارترین اصول حاکمیت و امنیت ملی افغانستان، مذاکره می کنند؟
ایران می خواهد با ارتباط و تماس با طالبان، روند صلح افغانستان را در مسیری قرار دهد که دولت می خواهد و آن، گفتگوی رو در روی نمایندگان کابل با گروه طالبان است؛ کاری که نه تاکنون امریکا انجام داده، نه عرب ها و نه پاکستان؛ زیرا این اقدام، به نفع آنها نیست و مانع از معامله شان با طالبان بر سرنوشت سیاسی افغانستان و مردم آن می شود.
ایران اما انتظار دارد که هرچه سریع تر در افغانستان، صلح برقرار شود تا امنیت ملی آن کشور، استحکام پیدا کند، امنیت مرزها تقویت شود، مواد مخدر مهار گردد و یک دولت مسلط بر سراسر افغانستان در کابل شکل بگیرد که مسؤولانه و مقتدرانه با تروریزم مبارزه کند و با قدرت های همسایه و منطقه، در شرایطی برابر و از از موضعی مستقل و قابل احترام، وارد تعامل و ارتباط استراتژيک در تمامی حوزه ها شود؛ آیا قدرت ها و رژيم های مدعی «دوستی استراتژيک» با دولت افغانستان نیز چنین خواسته هایی دارند؟
