شورای روابط اسلامی امریکا می‌گوید یک پسر کوچک مبتلا به یک بیماری لاعلاج مغزی در امریکا که مادرش یمنی بود و به همین دلیل برای گرفتن ویزا و دیدار پسرش ماه‌ها تلاش کرد، جان باخته است.
عبدالله حسن، دو ساله با یک بیماری مغزی متولد شده بود.
مادرش، شیما سویله که در حال حاضر در مصر زندگی می‌کند، از دیدار با پسرش براساس فرمان ممنوعیت سفر دونالد ترامپ، برای افرادی از کشورهای عمدتا مسلمان‌نشین از دیدار با پسرش ممنوع شده بود.
علی حسن، پدر این کودک گفت: "دل ما شکست. ما باید با کودک مان، نور زندگی مان، خداحافظی کنیم."
وزارت خارجه امریکا در رابطه با این قضیه گفته است که این "پرونده بسیار ناراحت کننده" است.
این در حالی است که پیش از این نیز در چند مورد، کودکان پناهجویی که به اجبار از پدر و مادر خود جدا شده بودند، در بازداشتگاه ها یا اردوگاه های تحت نظر پولیس امریکا جان باخته بودند.
موضوع غم انگیز این است که هیچیک از این رویدادهای تکان دهنده و ضد انسانی که ناشی از سیاست های فاشیستی دولت ترامپ در کشوری است که «کشور مهاجران» خوانده می شود، هیچ حساسیت و واکنشی را در سطح بین المللی برنمی انگیزد؛ همان گونه که رفتار غیر انسانی و زننده کشورهایی مانند انگلیس و فرانسه با پناهجویان، به طور معجزه آسا و پرسش برانگیزی از چشم سازمان های بین المللی مدعی دفاع از حقوق پناهجویان و گروه های حامی حقوق بشر پنهان می ماند یا پنهان نگه داشته می شود.
این نشان می دهد که در دنیای امروز، حتی نحوه واکنش و برخورد با رفتارهای ضد انسانی و سرکوبگرانه و دیکتاتورمآبانه دولت ها با مهاجران و پناهجویان هم سیاسی است و در صورتی که نتواند هدفی سیاسی را برآورده کند یا منفعتی را تأمین نماید، دلیلی برای بروز آن وجود ندارد.
قوانین ضد انسانی ترامپ با مهاجران و قربانی هایی که این قوانین از میان کودکان بی پناه می گیرد، شاید بدترین و فاجعه بارترین صحنه ها در زمینه برخورد با مهاجران و پناهجویان را نمایش دهد. این رویدادها اگر در هر کشور دیگر رخ می داد، بی تردید، اکنون سراسر جهان به آن، واکنش نشان می دادند و دولت های حاکم را به سرکوب و اختناق و خشونت متهم کرده و مسؤول مستقیم مرگ کودکان پناهجو قلمداد می نمودند؛ اما چون در امریکا رخ می دهد و از سوی دیگر، کودکان قربانی هم اتباع کشورهایی هستند که یا سفر شهروندان شان به امریکا به دلیل سیاست های رسمی دولت های شان و یا عقاید دینی و تبار و نژاد شان، ممنوع است و یا از هیچگونه حمایت دولت های سیاسی و رسمی شان برخوردار نیستند و از فقر و فساد و فاجعه و جنگ و ظلم و ستم و سرکوب شایع در سرزمین های شان، گریخته اند، کسی به آنها توجه نمی کند. این در حالی است که مسؤول ویرانی و بحران و فاجعه و جنگ در کشورهای مبدأ مهاجران نیز امریکا و دیگر قدرت های جهانخوار هستند.
وقیح تر و زننده تر از همه این است که ایالات متحده امریکا و دیگر کشورهای غربی که خود در حال ثبت بدترین و شنیع ترین رفتارهای ضد انسانی و سرکوبگرانه و مرگبار با پناهجویان هستند، در سایر موارد، به دیگر کشورها، دولت و ملت های جهان، در زمینه حقوق پناهجویان و مهاجران، درس اخلاق می دهند، قانون و قاعده تعریف می کنند، خط و نشان می کشند، رفتار آنها با مهاجران را به عنوان بخشی از کارنامه حقوق بشری شان مورد ارزش گذاری قرار می دهند و بر پایه آن، دست به تحریم و توبیخ و محکومیت شان می زنند.
این نظام ناعادلانه دنیای امروز و مناسبات یکجانبه و اقتدارگرایانه حاکم بر آن است که اجازه می دهد، حتی با موضوعی بدیهی و شایع مانند رفتار با مهاجران و پناهجویان هم به سادگی و با وقاحت تمام، برخورد دوگانه و متفاوت صورت بگیرد.
سازمان های مدعی دفاع از حقوق پناهجویان و گروه های مدافع حقوق بشر باید پاسخ دهند که چرا امریکایی ها حق دارند بربنیاد رویکردهای ضد انسانی یک رییس جمهوری فاشیست و عقده ای، سفر اتباع چندین کشور به خاک امریکا را ممنوع قرار دهد تا کودکان شان بی رحمانه قربانی مرگ شوند و از آنسو، کشورهای دیگر به دلیل رفتار زشت یک سرباز ساده و پیاده، باید بار سنگین محکومیت های جهانی را بر دوش بکشند و تمام فداکاری ها و خدمات و همکاری های بی دریغ ده ها ساله آنها به میلیون ها مهاجر، نادیده گرفته شود؟
عبدالله حسن، دو ساله با یک بیماری مغزی متولد شده بود.
مادرش، شیما سویله که در حال حاضر در مصر زندگی می‌کند، از دیدار با پسرش براساس فرمان ممنوعیت سفر دونالد ترامپ، برای افرادی از کشورهای عمدتا مسلمان‌نشین از دیدار با پسرش ممنوع شده بود.
علی حسن، پدر این کودک گفت: "دل ما شکست. ما باید با کودک مان، نور زندگی مان، خداحافظی کنیم."
وزارت خارجه امریکا در رابطه با این قضیه گفته است که این "پرونده بسیار ناراحت کننده" است.
این در حالی است که پیش از این نیز در چند مورد، کودکان پناهجویی که به اجبار از پدر و مادر خود جدا شده بودند، در بازداشتگاه ها یا اردوگاه های تحت نظر پولیس امریکا جان باخته بودند.
موضوع غم انگیز این است که هیچیک از این رویدادهای تکان دهنده و ضد انسانی که ناشی از سیاست های فاشیستی دولت ترامپ در کشوری است که «کشور مهاجران» خوانده می شود، هیچ حساسیت و واکنشی را در سطح بین المللی برنمی انگیزد؛ همان گونه که رفتار غیر انسانی و زننده کشورهایی مانند انگلیس و فرانسه با پناهجویان، به طور معجزه آسا و پرسش برانگیزی از چشم سازمان های بین المللی مدعی دفاع از حقوق پناهجویان و گروه های حامی حقوق بشر پنهان می ماند یا پنهان نگه داشته می شود.
این نشان می دهد که در دنیای امروز، حتی نحوه واکنش و برخورد با رفتارهای ضد انسانی و سرکوبگرانه و دیکتاتورمآبانه دولت ها با مهاجران و پناهجویان هم سیاسی است و در صورتی که نتواند هدفی سیاسی را برآورده کند یا منفعتی را تأمین نماید، دلیلی برای بروز آن وجود ندارد.
قوانین ضد انسانی ترامپ با مهاجران و قربانی هایی که این قوانین از میان کودکان بی پناه می گیرد، شاید بدترین و فاجعه بارترین صحنه ها در زمینه برخورد با مهاجران و پناهجویان را نمایش دهد. این رویدادها اگر در هر کشور دیگر رخ می داد، بی تردید، اکنون سراسر جهان به آن، واکنش نشان می دادند و دولت های حاکم را به سرکوب و اختناق و خشونت متهم کرده و مسؤول مستقیم مرگ کودکان پناهجو قلمداد می نمودند؛ اما چون در امریکا رخ می دهد و از سوی دیگر، کودکان قربانی هم اتباع کشورهایی هستند که یا سفر شهروندان شان به امریکا به دلیل سیاست های رسمی دولت های شان و یا عقاید دینی و تبار و نژاد شان، ممنوع است و یا از هیچگونه حمایت دولت های سیاسی و رسمی شان برخوردار نیستند و از فقر و فساد و فاجعه و جنگ و ظلم و ستم و سرکوب شایع در سرزمین های شان، گریخته اند، کسی به آنها توجه نمی کند. این در حالی است که مسؤول ویرانی و بحران و فاجعه و جنگ در کشورهای مبدأ مهاجران نیز امریکا و دیگر قدرت های جهانخوار هستند.
وقیح تر و زننده تر از همه این است که ایالات متحده امریکا و دیگر کشورهای غربی که خود در حال ثبت بدترین و شنیع ترین رفتارهای ضد انسانی و سرکوبگرانه و مرگبار با پناهجویان هستند، در سایر موارد، به دیگر کشورها، دولت و ملت های جهان، در زمینه حقوق پناهجویان و مهاجران، درس اخلاق می دهند، قانون و قاعده تعریف می کنند، خط و نشان می کشند، رفتار آنها با مهاجران را به عنوان بخشی از کارنامه حقوق بشری شان مورد ارزش گذاری قرار می دهند و بر پایه آن، دست به تحریم و توبیخ و محکومیت شان می زنند.
این نظام ناعادلانه دنیای امروز و مناسبات یکجانبه و اقتدارگرایانه حاکم بر آن است که اجازه می دهد، حتی با موضوعی بدیهی و شایع مانند رفتار با مهاجران و پناهجویان هم به سادگی و با وقاحت تمام، برخورد دوگانه و متفاوت صورت بگیرد.
سازمان های مدعی دفاع از حقوق پناهجویان و گروه های مدافع حقوق بشر باید پاسخ دهند که چرا امریکایی ها حق دارند بربنیاد رویکردهای ضد انسانی یک رییس جمهوری فاشیست و عقده ای، سفر اتباع چندین کشور به خاک امریکا را ممنوع قرار دهد تا کودکان شان بی رحمانه قربانی مرگ شوند و از آنسو، کشورهای دیگر به دلیل رفتار زشت یک سرباز ساده و پیاده، باید بار سنگین محکومیت های جهانی را بر دوش بکشند و تمام فداکاری ها و خدمات و همکاری های بی دریغ ده ها ساله آنها به میلیون ها مهاجر، نادیده گرفته شود؟
