منابع معتبر در حکومت افغانستان تایید کردند که سفر هیات افغانستان برای اشتراک در نشست بین‌الافغانی قطر که قرار بود روز پنجشنبه، ۲۹ حمل صورت بگیرد، برای مدتی نامعلوم به تعویق افتاده است.
قرار بود هیات ۲۵۰ نفر از افغانستان در سه روز آینده با نمایندگان طالبان در دوحه قطر دیدار و گفتگو کنند.
شماری از اشتراک کنندگان این نشست نیز تایید کردند که از ریاست جمهوری با آنها تماس گرفته شده که سفرشان به تعویق افتاده است.
اما شاه حسین مرتضوی؛ معاون سخنگوی ریاست جمهوری می گوید که بحث تعویق در میان نیست و قرار نبود که حتما امروز پرواز صورت بگیرد.
طالبان نیز گفته اند که نشست همچنان پابرجاست و به تعویق نیافتاده است.
نشر فهرست ۲۵۰ نفری هیأت افغانستان برای شرکت در این نشست انتقادهایی از سوی شخصیت های سیاسی، نهادهای مدنی و گروه طالبان را به دنبال داشت.
به نظر می رسد که محور اصلی بن بست بروز کرده در برگزاری نشست قطر، فهرستی است که از سوی حکومت ارائه شده است. نه تنها طالبان؛ بلکه حتی جناح های سیاسی داخلی هم با آن موافق نیستند. در یک رویداد نادر دیگر، امرالله صالح؛ معاون اول اشرف غنی در انتخابات ریاست جمهوری هم ضمن مخالفت ضمنی با نشست قطر، خبر داده است که در نشست دوحه، شرکت نمی کند.
خبرهایی نیز از مخالفت دولت قطر به عنوان میزبان نشست دوحه با لیست کابل، منتشر شده و گفته می شود که قطر خود لیست جداگانه ای را به کابل فرستاده و همین امر، موجب بروز بن بست شده است.
ماجرا هرچه باشد نشست بین الافغانی دوحه در همین ابتدای راه با مشکلات و موانع سنگینی رو به رو شده است. پیش بینی می شود که این نشست علیرغم بدبینی هایی که نسبت به اصل برگزاری آن وجود دارد، در نهایت برگزار خواهد شد؛ اما با توجه به تنش هایی که پیشاپیش برگزاری آن، بروز کرده، به نظر نمی رسد به نتیجه ای که از آن انتظار می رود، دست پیدا کند.
جنگ فهرست ها و سایر تنش های پیرامونی این نشست، صرفا یک اختلاف نظر تاکتیکی و سلیقه ای نیست؛ بلکه از نظر کارشناسان، نشانه ای روشن از دشواری روندی است که قرار است در نهایت به برقراری آتش بس، استقرار صلح و ثبات و آرامش در سراسر کشور منجر شده و به جنگ بی ثمر و مرگبار ۱۸ ساله پایان دهد.
به بیان دیگر، وقتی دولت، جناح های سیاسی داخلی، طالبان و رژيم های حامی آن گروه، حتی قادر به توافق بر سر برگزاری یک نشست ساده و ابتدایی نیستند، چگونه می توانند در مرحله رایزنی های فشرده استراتژيک روی مسایل مهم و کلیدی و مبنایی، به تفاهمی سازنده دست پیدا کنند؟
این پرسش، جدی است و قدمت آن به درازای تاریخ ۴۰ سال اخیر کشور است؛ زیرا تجربه تلاش ۴۰ ساله برای پایان دادن به جنگ و بحران و رسیدن به صلح نشان می دهد که مانع اصلی، تشکیل نشست های «بین الافغانی» و یا توافق روی لیست شرکت کنندگان در آن نشست ها نبوده است؛ بلکه در گذشته نشست هایی مهم تر و بزرگتر و جدی تر از نشستی که قرار است در دوحه برگزار شود، راه اندازی شده، حتی توافقات و تعهداتی نیز منعقد شده و سوگندهای مقدسی هم خورده شده؛ اما در عمل، بار دیگر این جنگ سالاران و فتنه انگیزان و خشونت طلبان بوده اند که میدان داری کرده و اجازه نداده اند تا صلح مستقر شود و آرامش و ثبات فراهم گردد.
با توجه به این مسایل و با در نظرداشت اینکه نشست قطر، حتی در مرحله برگزاری، به مشکل برخورده، چشم انداز نتایج مورد انتظار از آن، بسیار تیره تر است و تصور نمی شود که در چنین شرایطی، رسیدن به صلح، آسان و در دسترس باشد.
قرار بود هیات ۲۵۰ نفر از افغانستان در سه روز آینده با نمایندگان طالبان در دوحه قطر دیدار و گفتگو کنند.
شماری از اشتراک کنندگان این نشست نیز تایید کردند که از ریاست جمهوری با آنها تماس گرفته شده که سفرشان به تعویق افتاده است.
اما شاه حسین مرتضوی؛ معاون سخنگوی ریاست جمهوری می گوید که بحث تعویق در میان نیست و قرار نبود که حتما امروز پرواز صورت بگیرد.
طالبان نیز گفته اند که نشست همچنان پابرجاست و به تعویق نیافتاده است.
نشر فهرست ۲۵۰ نفری هیأت افغانستان برای شرکت در این نشست انتقادهایی از سوی شخصیت های سیاسی، نهادهای مدنی و گروه طالبان را به دنبال داشت.
به نظر می رسد که محور اصلی بن بست بروز کرده در برگزاری نشست قطر، فهرستی است که از سوی حکومت ارائه شده است. نه تنها طالبان؛ بلکه حتی جناح های سیاسی داخلی هم با آن موافق نیستند. در یک رویداد نادر دیگر، امرالله صالح؛ معاون اول اشرف غنی در انتخابات ریاست جمهوری هم ضمن مخالفت ضمنی با نشست قطر، خبر داده است که در نشست دوحه، شرکت نمی کند.
خبرهایی نیز از مخالفت دولت قطر به عنوان میزبان نشست دوحه با لیست کابل، منتشر شده و گفته می شود که قطر خود لیست جداگانه ای را به کابل فرستاده و همین امر، موجب بروز بن بست شده است.
ماجرا هرچه باشد نشست بین الافغانی دوحه در همین ابتدای راه با مشکلات و موانع سنگینی رو به رو شده است. پیش بینی می شود که این نشست علیرغم بدبینی هایی که نسبت به اصل برگزاری آن وجود دارد، در نهایت برگزار خواهد شد؛ اما با توجه به تنش هایی که پیشاپیش برگزاری آن، بروز کرده، به نظر نمی رسد به نتیجه ای که از آن انتظار می رود، دست پیدا کند.
جنگ فهرست ها و سایر تنش های پیرامونی این نشست، صرفا یک اختلاف نظر تاکتیکی و سلیقه ای نیست؛ بلکه از نظر کارشناسان، نشانه ای روشن از دشواری روندی است که قرار است در نهایت به برقراری آتش بس، استقرار صلح و ثبات و آرامش در سراسر کشور منجر شده و به جنگ بی ثمر و مرگبار ۱۸ ساله پایان دهد.
به بیان دیگر، وقتی دولت، جناح های سیاسی داخلی، طالبان و رژيم های حامی آن گروه، حتی قادر به توافق بر سر برگزاری یک نشست ساده و ابتدایی نیستند، چگونه می توانند در مرحله رایزنی های فشرده استراتژيک روی مسایل مهم و کلیدی و مبنایی، به تفاهمی سازنده دست پیدا کنند؟
این پرسش، جدی است و قدمت آن به درازای تاریخ ۴۰ سال اخیر کشور است؛ زیرا تجربه تلاش ۴۰ ساله برای پایان دادن به جنگ و بحران و رسیدن به صلح نشان می دهد که مانع اصلی، تشکیل نشست های «بین الافغانی» و یا توافق روی لیست شرکت کنندگان در آن نشست ها نبوده است؛ بلکه در گذشته نشست هایی مهم تر و بزرگتر و جدی تر از نشستی که قرار است در دوحه برگزار شود، راه اندازی شده، حتی توافقات و تعهداتی نیز منعقد شده و سوگندهای مقدسی هم خورده شده؛ اما در عمل، بار دیگر این جنگ سالاران و فتنه انگیزان و خشونت طلبان بوده اند که میدان داری کرده و اجازه نداده اند تا صلح مستقر شود و آرامش و ثبات فراهم گردد.
با توجه به این مسایل و با در نظرداشت اینکه نشست قطر، حتی در مرحله برگزاری، به مشکل برخورده، چشم انداز نتایج مورد انتظار از آن، بسیار تیره تر است و تصور نمی شود که در چنین شرایطی، رسیدن به صلح، آسان و در دسترس باشد.
