دولت به گزارش هیأت معاونت سازمان ملل متحد برای افغانستان (یوناما) مبنی بر این که نیروهای دولتی و خارجی، مسؤول بخش زیاد کشتار غیر نظامیان در سه ماهه اول ۲۰۱۹ هستند، واکنش نشان داده و گفته است که با این گزارش موافق نیست؛ اما آن را بررسی می کند.
«یوناما» روز گذشته (چهارشنبه، ۴ ثور) با انتشار گزارشی، مدعی شد که تلفات غیر نظامیان در سه ماه اول سال جاری میلادی در افغانستان، کاهش یافته؛ اما نیروهای امنیتی و سربازان خارجی بیشتر از نیروهای مخالف دولت در کشتن غیرنظامیان طی این مدت، نقش داشته اند.
شورای امنیت ملی کشور در واکنش به این گزارش «یوناما» اعلام کرده که در مورد دخیل بودن نیروهای امنیتی در تلفات غیر نظامیان هر ادعایی را بررسی می کند.
در خبرنامه دفتر شورای امنیت ملی که امروز (پنجشنبه، ۵ ثور) منتشر شده، آمده است که شورای امنیت از این گزارش استقبال می کند؛ اما با آن موافق نیست.
کشتار غیر نظامیان یکی از فجیع ترین و جنایتکارانه ترین جنبه های جنگ مرگبار افغانستان محسوب می شود. آمارهایی که هر چندماه یکبار از میزان تلفات غیر نظامیان و مردم بی گناه و بی طرف در جنگ افغانستان منتشر می شود، تکان دهنده است. کثرت این آمار و انتشار مستمر و مرتب گزارش هایی درباره این جنایات، در واقع به جای آنکه به جدی گرفته شدن این جنبه از جنگ، کمک کرده باشد، موجب عادی سازی آن شده است.
به عبارت بهتر، طرف های جنگ، سازمان های حقوق بشری، رسانه ها، سازمان های بین المللی و کشورهای مدعی دفاع از حقوق بشر نیز دیگر به این آمار عادت کرده اند و آن را به عنوان بخشی از پیامدهای طبیعی جنگ تلقی می کنند و به این ترتیب، به سادگی نادیده می گیرند.
این در حالی است که برای جلب توجه مردم، رسانه ها و جهان به عمق فاجعه، باید به جای انتشار گزارش های کلی شامل چند رقم درشت، به یکایک موارد کشتار و قتل عام غیر نظامیان به طور جداگانه و مستقل، رسیدگی کرد و جزئیات دقیق رویداد و وضعیت قربانیان و بازماندگان را به صورت همه جانبه مورد ارزیابی قرار داد و آن را برای درک بهتر، از طریق رسانه های همگانی در اختیار عموم گذاشت.
این یکی از راه های مؤثر برای درک درست از وضعیت فاجعه بار کشتار غیر نظامیان در جنگ افغانستان است. مردم و جهانیان باید بدانند که پس از فاجعه چه بلایی بر قربانیان و بازماندگان رویداد آمده است. این در حالی است که هیچکس نمی داند سرباز ارتشی که در ننگرهار، در یک شب ۱۱ عضو خانواده اش از جمله ۵ فرزندش را در حمله هوایی نیروهای دولتی از دست داد، اکنون چه وضعیتی دارد و چگونه می تواند سنگینی این فاجعه ویرانگر و کشنده را تحمل کند.
گزارش هایی مانند گزارش یوناما و سایر سازمان های بین المللی و نهادهای حقوق بشری هم در میانه تکذیب و تأیید مخالفان و موافقان، گم می شود و فراموش می گردد و دو روز پس از انتشار آنها هیچکس قتل غیر نظامیان در جنگ افغانستان را جدی نمی گیرد.
این در حالی است که آنها به نحو فاجعه باری به قتل می رسند؛ اما قاتلان شان برای همیشه ناشناس باقی می مانند و در کمال امنیت و مصونیت، برای قتل های بعدی، برنامه های تازه ای تدارک می بینند.
این شرایط، تکان دهنده است و یک صفحه سیاه و ننگین در کارنامه حقوق بشری جنگ افغانستان محسوب می شود.
در این میان، هیچ تفاوتی نمی کند که کدامیک از طرف ها، بیشتر از دیگری، در قتل عام غیر نظامیان دست داشته است. آنچه اهمیت دارد این است که واکنش دولت و طالبان و نیروهای خارجی به گزارش های کشتار غیر نظامیان، تقریبا همسان است و نتایج مشابه و مشترکی دارد و آن، بی اعتنایی و فراموشی و فقدان مسؤولیت در قبال قتل عام مردم بی دفاع عادی، زنان و کودکان، و مصونیت کامل و همیشگی قاتلانی است که برای همیشه ناشناخته می مانند.
«یوناما» روز گذشته (چهارشنبه، ۴ ثور) با انتشار گزارشی، مدعی شد که تلفات غیر نظامیان در سه ماه اول سال جاری میلادی در افغانستان، کاهش یافته؛ اما نیروهای امنیتی و سربازان خارجی بیشتر از نیروهای مخالف دولت در کشتن غیرنظامیان طی این مدت، نقش داشته اند.
شورای امنیت ملی کشور در واکنش به این گزارش «یوناما» اعلام کرده که در مورد دخیل بودن نیروهای امنیتی در تلفات غیر نظامیان هر ادعایی را بررسی می کند.
در خبرنامه دفتر شورای امنیت ملی که امروز (پنجشنبه، ۵ ثور) منتشر شده، آمده است که شورای امنیت از این گزارش استقبال می کند؛ اما با آن موافق نیست.
کشتار غیر نظامیان یکی از فجیع ترین و جنایتکارانه ترین جنبه های جنگ مرگبار افغانستان محسوب می شود. آمارهایی که هر چندماه یکبار از میزان تلفات غیر نظامیان و مردم بی گناه و بی طرف در جنگ افغانستان منتشر می شود، تکان دهنده است. کثرت این آمار و انتشار مستمر و مرتب گزارش هایی درباره این جنایات، در واقع به جای آنکه به جدی گرفته شدن این جنبه از جنگ، کمک کرده باشد، موجب عادی سازی آن شده است.
به عبارت بهتر، طرف های جنگ، سازمان های حقوق بشری، رسانه ها، سازمان های بین المللی و کشورهای مدعی دفاع از حقوق بشر نیز دیگر به این آمار عادت کرده اند و آن را به عنوان بخشی از پیامدهای طبیعی جنگ تلقی می کنند و به این ترتیب، به سادگی نادیده می گیرند.
این در حالی است که برای جلب توجه مردم، رسانه ها و جهان به عمق فاجعه، باید به جای انتشار گزارش های کلی شامل چند رقم درشت، به یکایک موارد کشتار و قتل عام غیر نظامیان به طور جداگانه و مستقل، رسیدگی کرد و جزئیات دقیق رویداد و وضعیت قربانیان و بازماندگان را به صورت همه جانبه مورد ارزیابی قرار داد و آن را برای درک بهتر، از طریق رسانه های همگانی در اختیار عموم گذاشت.
این یکی از راه های مؤثر برای درک درست از وضعیت فاجعه بار کشتار غیر نظامیان در جنگ افغانستان است. مردم و جهانیان باید بدانند که پس از فاجعه چه بلایی بر قربانیان و بازماندگان رویداد آمده است. این در حالی است که هیچکس نمی داند سرباز ارتشی که در ننگرهار، در یک شب ۱۱ عضو خانواده اش از جمله ۵ فرزندش را در حمله هوایی نیروهای دولتی از دست داد، اکنون چه وضعیتی دارد و چگونه می تواند سنگینی این فاجعه ویرانگر و کشنده را تحمل کند.
گزارش هایی مانند گزارش یوناما و سایر سازمان های بین المللی و نهادهای حقوق بشری هم در میانه تکذیب و تأیید مخالفان و موافقان، گم می شود و فراموش می گردد و دو روز پس از انتشار آنها هیچکس قتل غیر نظامیان در جنگ افغانستان را جدی نمی گیرد.
این در حالی است که آنها به نحو فاجعه باری به قتل می رسند؛ اما قاتلان شان برای همیشه ناشناس باقی می مانند و در کمال امنیت و مصونیت، برای قتل های بعدی، برنامه های تازه ای تدارک می بینند.
این شرایط، تکان دهنده است و یک صفحه سیاه و ننگین در کارنامه حقوق بشری جنگ افغانستان محسوب می شود.
در این میان، هیچ تفاوتی نمی کند که کدامیک از طرف ها، بیشتر از دیگری، در قتل عام غیر نظامیان دست داشته است. آنچه اهمیت دارد این است که واکنش دولت و طالبان و نیروهای خارجی به گزارش های کشتار غیر نظامیان، تقریبا همسان است و نتایج مشابه و مشترکی دارد و آن، بی اعتنایی و فراموشی و فقدان مسؤولیت در قبال قتل عام مردم بی دفاع عادی، زنان و کودکان، و مصونیت کامل و همیشگی قاتلانی است که برای همیشه ناشناخته می مانند.
