تاریخ انتشار :جمعه ۲۴ جوزا ۱۳۹۸ ساعت ۰۳:۴۹
کد مطلب : 186681
سفیران صلح یا صفیران جنگ؟
اشرف‌غنی؛ رییس حکومت وحدت ملی در دیدار با اعضای شورای سراسری علما گفته‌است که خواست علمای دینی و لویه جرگه مشورتی صلح را در رابطه به رهایی زندانیان قبول کرده و «اکثریت» زندانیان رهاشده «سفیران صلح» خواهند شد و دوباره به جنگ برنخواهند گشت.
 
آقای غنی افزوده ‌است: «ما جنگ نخواسته ‌ایم و همیشه ندای صلح را بلند کرده ‌ایم، مسؤولیت این خون‌ریزی بر دوش آنانی است که نداهای برحق ما را برای صلح، اجماع علما و خطبه ‌های حرمین شریفین نپذیرفتند.»
 
طی ۱۰ روز اخیر حدود ۴۹۰ زندانی گروه طالبان از زندان‌ های کشور آزاد شده ‌اند.
 
در یک خبرنامه حکومت، آمده ‌است که این دسته از زندانی ‌ها در زندان ‌های پلچرخی و بگرام کابل و نیز زندان ‌های ولایت ‌های ننگرهار، پکتیکا، قندهار، هرات، جوزجان، کنر، فراه، بلخ، قندوز، بغلان، کاپیسا، لغمان، فاریاب، بادغیس، لوگر، خوست و غزنی نگه‌داری می‌ شدند.
 
در اینکه دولت و مردم افغانستان یکصدا ندای صلح سر داده اند، تردیدی وجود ندارد. صلح نیاز امروز و همیشه کشور جنگ زده افغانستان بوده است. تجربه تلخ و مرگبار ۴۰ سال جنگ و بحران و خشونت و کشتار نشان داد که جنگ، راه حل نیست و هیچیک از طرف ها در آن به طور کامل برنده نمی شوند؛ بنابراین، تنها صلح و سیاست است که می تواند بخشی از اهداف همه طرف های درگیر را تأمین و تضمین کند و در سایه ایجاد کشوری باثبات و آرام است که می توان آرمان های سیاسی و ایدئولوژيک خویش را تحقق بخشید.
 
با این حال، دولت باید مشخص کند که هزینه صلح خواهی چقدر است. آیا صلح خواهی یکجانبه، چیزی جز دامن زدن به جنگ است؟
 
آقای غنی، زندانیان آزادشده گروه طالبان را «سفیران صلح»‌ می خواند و فرمان آزادی آنها را به فیصله شورای علما و جرگه مشورتی صلح، مستند می کند. این در حالی است که بسیاری از مقام های امنیتی، فرماندهان نظامی و کارشناسان عقیده دارند که آزادی یکجانبه زندانیان، کمکی به صلح نمی کند. این اقدام، موضع طالبان را در قبال دولت افغانستان تغییر نمی دهد، نگاه آنها نسبت به نیروهای امنیتی کشور نیز دگرگون نخواهد کرد. از سوی دیگر، تجربه گذشته نشان می دهد که اغلب این افراد پس از آزادی دوباره به جنگ بازمی گردند و با توجه به سال ها زندانی بودن در زندان های دولتی، با عصبیت و نفرت بیشتری علیه دولت خواهند جنگید. بر این اساس، آنها سفیران صلح اند یا صفیران جنگ؟
 
در این شکی نیست که رییس جمهوری صلاحیت صدور دستور آزادی زندانیان را دارد؛ اما این امر نباید خطری را متوجه امنیت جانی مردم و نیروهای امنیتی کشور کند. نیروهای امنیتی شبانه روز با کمترین امکانات، زندگی شان را در کف دست می گیرند و با تروریزم مبارزه می کنند که یکی از دستاوردهای آنان، بازداشت و دستگیری هزاران تروریست در میدان های نبرد است. بر این اساس، آیا دولت با آزادی این زندانیان، به کدامیک از طرف های جنگ، خدمت می کند: طالبان یا نیروهای امنیتی؟
 
از جانب دیگر، بسیاری از کسانی که در برابر این تصمیم آقای غنی، موضع مخالف گرفته اند، استدلال می کنند که «فیصله» علما و جرگه مشورتی صلح، الزام آور نیست. این نهادها نمی توانند تصمیمی بگیرند که در آن امنیت ملی کشور به خطر بیافتد و جنگ، تشدید شود. بسیاری از زندانیانی که آزاد شده اند، مرتکب قتل و جنایت شده اند، علما و اعضای جرگه مشورتی صلح، با چه صلاحیتی می توانند به نیابت از قربانیان، قاتلان شان را شفاعت کنند و خواستار آزادی شان شوند؟ رییس جمهور نیز حق ندارد قاتلان مردم و نیروهای امنیتی را بدون آنکه بر اساس قانون محاکمه و مجازات شده باشند و یا از سوی قربانیان، مورد بخشودگی قرار گرفته باشند، عفو و آزاد کند.
 
با این حساب، تصمیم بحث برانگیز آقای غنی در آزادی صدها زندانی طالبان، هیچ توجیهی ندارد و علیرغم راه اندازی تبلیغات گسترده پیرامون تأثیر این تصمیم روی بهبود روند صلح و انعطاف طالبان در برابر دولت، پیش بینی نمی شود که این امر، وضعیت جاری در این عرصه را تغییر دهد؛ بلکه بالعکس، انتظار می رود که با بازگشت این افراد به جبهات جنگ، همه روزه شمار بیشتری از نیروهای امنیتی و مردم افغانستان قربانی جنگ و خشونت تروریست ها شوند.
https://avapress.com/vdch6-nzz23n6-d.tft2.html
ارسال نظر
نام شما
آدرس ايميل شما