جمعی از رهبران سرشناس سیاسی، برگزاری انتخابات ریاست جمهوری را در شرایط فعلی زمینه‌ساز بحران دانسته، می‌گویند که حلقه‌ای برای مدیریت بحران احتمالی پساانتخابات ایجاد می‌کنند.
حامد کرزی، محمد اسماعیل خان، محمد یونس قانونی، عطامحمد نور، سید احمد گیلانی و سید منصور نادری از چهره‌های سرشناسی هستند که روز چهارشنبه (3 میزان) در یک حلقه گردهم آمده و بر اولویت صلح تاکید کردند.
حامد کرزی گفت که جنگ جاری از سوی بیگانه‌ها تحمیل شده و وظیفه "ما (سیاسیون) این است که این جنگ را ختم کنیم."
آقای نور نیز گفت که در شرایط کنونی امنیتی، برگزاری انتخابات قابل قبول نیز ممکن نیست و باید به برقراری صلح در کشور اولویت داده شود.
در همین حال، محمدیونس قانونی معاون پیشین ریاست جمهوری نیز صلح را نیاز ملی توصیف کرده و گفت که برگزاری انتخابات زمینه ساز بحران تلقی می‌شود.
این چندمین بار طی چند روز اخیر است که یک مجموعه خاص و سرشناس، خواستار تعویق انتخابات و فعال سازی دوباره روند صلح می شود. اینکه نیات و اهداف این مجموعه چیست و سرانجام، مطالبات آنها چه سرنوشتی پیدا می کند، به درستی مشخص نیست؛ اما واقعیت این است که در آستانه برگزاری انتخابات ریاست جمهوری، تشدید و تقویت ملموس خواسته ها برای تعویق انتخابات و هشدارهای مکرر درباره بروز بحران، نگرانی ها درباره انتخابات و پیامدهای آن را در ابعاد ملی و سراسری، تشدید می کند.
بسیاری از مردم، تحت تأثیر این فضای دوقطبی و هشدارهای صریحی که نسبت به بروز بحران پس از انتخابات داده می شود، نه تنها به شرکت در انتخابات، ترغیب نمی شوند؛ بلکه برگزاری آن را مقدمه یک بحران ملی تازه می دانند و از پیامدهای ویرانگر آن عمیقا احساس ترس می کنند.
بر این اساس و با توجه به این عارضه شاید ناخواسته، پرسش جدی و مهم این است که آیا در شرایط کنونی، کوبیدن بر طبل ناامیدی و توسل به هشدارهای مکرر درباره بحرانی که هنوز ایجاد نشده، عاقلانه و خیراندیشانه و در راستای منافع ملی کشور است یا خیر؟ رهبرانی که این مسایل را مطرح می کنند آیا نسبت به پیامدهای ویرانگر این مواضع، فکر کرده اند؟ اگر پاسخ مثبت است، پس آنها هم نسبت به پیامدهای این رویکرد، مسؤول اند و باید پاسخگو باشند و اگر پاسخ منفی است، لازم است که یکبار از این زاویه هم به این موضع گیری ها فکر کنند و بعد بربنیاد معیارهای مبتنی بر منافع ملی، بار دیگر بر رویکردهای شان غور کنند.
حامد کرزی؛ رییس جمهوری پیشین، ۱۳ سال بر افغانستان حکم راند. او هم در شرایطی انتخابات ریاست جمهوری را برگزار کرد که شرایط برای برگزاری آن هرگز ایده آل و مطلوب نبود. شاید دامنه ناامنی و بحران در آن زمان به اندازه امروز، گسترده و فراگیر نبود؛ اما بحران شفافیت، دستبرد به نتایج آرا، حضور و نفوذ سفارتخانه های خارجی و دخالت های گسترده و آشکار قدرت های دیگر برای مهندسی نتایج انتخابات، اگر بیش از امروز نبود، کمتر هم نبود.
آقای کرزی اما در آن زمان به عنوان بخت اول پیروزی، هرگز درباره نفوذ و دخالت خارجی ها در انتخابات، هشدار نداد، هیچگاه نگفت چون شرایط مساعد نیست، انتخابات به تعویق بیافتد و به صلح پرداخته شود، هرگز نگران بروز بحران پس از انتخابات نشد.
اکنون هم وضعیت، تغییر زیادی نکرده است. ناامنی و جنگ هست، دخالت خارجی هست، بحران شفافیت هست، خطر دستبرد و مهندسی هست و... پس چرا باید با تزریق انرژي منفی و پمپاژ بی امان ناامیدی به مردم، آنها را از مشارکت در انتخابات بازداشت و نتیجه و پیامد این روند مهم ملی را از هم اکنون به سمت بحران و بی ثباتی و فروپاشی و حتی جنگ داخلی، هدایت کرد؟
به نظر می رسد حتی اگر این نگرانی ها و هشدارها واقعی هم باشند، هرکس دیگری ممکن است در این باره محق باشد؛ اما کرزی نیست. کرزی سیاستمداری است که ۱۳ سال با همین شرایط بر کشور حکم راند؛ پس باید به اندازه همان سال هایی که کرسی ریاست جمهوری در ارگ را اشغال کرده بود، از دموکراسی و انتخابات و مردم سالاری و نظام و قانون اساسی، حمایت کند و به نفع دشمنان افغانستان، قدرت های خارجی و سازمان های اطلاعاتی بیگانه، روندهای سرنوشت ساز ملی را تخریب نکند. او باید به جای دمیدن بر تنور تنش و بحران و ناامنی و جنگ، مسؤولیت تاریخی خود را به عنوان یک رهبر سیاسی و یک بزرگ قومی در ترغیب مردم برای شرکت در انتخابات از یکسو و انتخاب آگاهانه و آزادانه آنها انجام دهد و برای ایجاد سازوکارهای مطمئن و قدرتمند برای تضمین و تأمین شفافیت و مشروعیت انتخابات، تلاش کند؛ نه اینکه مرتب این روند را تخریب کند و به جای آن، راهکاری را پیشنهاد دهد که نتیجه آن، ممکن است ساقط کردن نظام و روی کارآمدن یک نظم سیاسی جدید باشد.
حامد کرزی، محمد اسماعیل خان، محمد یونس قانونی، عطامحمد نور، سید احمد گیلانی و سید منصور نادری از چهره‌های سرشناسی هستند که روز چهارشنبه (3 میزان) در یک حلقه گردهم آمده و بر اولویت صلح تاکید کردند.
حامد کرزی گفت که جنگ جاری از سوی بیگانه‌ها تحمیل شده و وظیفه "ما (سیاسیون) این است که این جنگ را ختم کنیم."
آقای نور نیز گفت که در شرایط کنونی امنیتی، برگزاری انتخابات قابل قبول نیز ممکن نیست و باید به برقراری صلح در کشور اولویت داده شود.
در همین حال، محمدیونس قانونی معاون پیشین ریاست جمهوری نیز صلح را نیاز ملی توصیف کرده و گفت که برگزاری انتخابات زمینه ساز بحران تلقی می‌شود.
این چندمین بار طی چند روز اخیر است که یک مجموعه خاص و سرشناس، خواستار تعویق انتخابات و فعال سازی دوباره روند صلح می شود. اینکه نیات و اهداف این مجموعه چیست و سرانجام، مطالبات آنها چه سرنوشتی پیدا می کند، به درستی مشخص نیست؛ اما واقعیت این است که در آستانه برگزاری انتخابات ریاست جمهوری، تشدید و تقویت ملموس خواسته ها برای تعویق انتخابات و هشدارهای مکرر درباره بروز بحران، نگرانی ها درباره انتخابات و پیامدهای آن را در ابعاد ملی و سراسری، تشدید می کند.
بسیاری از مردم، تحت تأثیر این فضای دوقطبی و هشدارهای صریحی که نسبت به بروز بحران پس از انتخابات داده می شود، نه تنها به شرکت در انتخابات، ترغیب نمی شوند؛ بلکه برگزاری آن را مقدمه یک بحران ملی تازه می دانند و از پیامدهای ویرانگر آن عمیقا احساس ترس می کنند.
بر این اساس و با توجه به این عارضه شاید ناخواسته، پرسش جدی و مهم این است که آیا در شرایط کنونی، کوبیدن بر طبل ناامیدی و توسل به هشدارهای مکرر درباره بحرانی که هنوز ایجاد نشده، عاقلانه و خیراندیشانه و در راستای منافع ملی کشور است یا خیر؟ رهبرانی که این مسایل را مطرح می کنند آیا نسبت به پیامدهای ویرانگر این مواضع، فکر کرده اند؟ اگر پاسخ مثبت است، پس آنها هم نسبت به پیامدهای این رویکرد، مسؤول اند و باید پاسخگو باشند و اگر پاسخ منفی است، لازم است که یکبار از این زاویه هم به این موضع گیری ها فکر کنند و بعد بربنیاد معیارهای مبتنی بر منافع ملی، بار دیگر بر رویکردهای شان غور کنند.
حامد کرزی؛ رییس جمهوری پیشین، ۱۳ سال بر افغانستان حکم راند. او هم در شرایطی انتخابات ریاست جمهوری را برگزار کرد که شرایط برای برگزاری آن هرگز ایده آل و مطلوب نبود. شاید دامنه ناامنی و بحران در آن زمان به اندازه امروز، گسترده و فراگیر نبود؛ اما بحران شفافیت، دستبرد به نتایج آرا، حضور و نفوذ سفارتخانه های خارجی و دخالت های گسترده و آشکار قدرت های دیگر برای مهندسی نتایج انتخابات، اگر بیش از امروز نبود، کمتر هم نبود.
آقای کرزی اما در آن زمان به عنوان بخت اول پیروزی، هرگز درباره نفوذ و دخالت خارجی ها در انتخابات، هشدار نداد، هیچگاه نگفت چون شرایط مساعد نیست، انتخابات به تعویق بیافتد و به صلح پرداخته شود، هرگز نگران بروز بحران پس از انتخابات نشد.
اکنون هم وضعیت، تغییر زیادی نکرده است. ناامنی و جنگ هست، دخالت خارجی هست، بحران شفافیت هست، خطر دستبرد و مهندسی هست و... پس چرا باید با تزریق انرژي منفی و پمپاژ بی امان ناامیدی به مردم، آنها را از مشارکت در انتخابات بازداشت و نتیجه و پیامد این روند مهم ملی را از هم اکنون به سمت بحران و بی ثباتی و فروپاشی و حتی جنگ داخلی، هدایت کرد؟
به نظر می رسد حتی اگر این نگرانی ها و هشدارها واقعی هم باشند، هرکس دیگری ممکن است در این باره محق باشد؛ اما کرزی نیست. کرزی سیاستمداری است که ۱۳ سال با همین شرایط بر کشور حکم راند؛ پس باید به اندازه همان سال هایی که کرسی ریاست جمهوری در ارگ را اشغال کرده بود، از دموکراسی و انتخابات و مردم سالاری و نظام و قانون اساسی، حمایت کند و به نفع دشمنان افغانستان، قدرت های خارجی و سازمان های اطلاعاتی بیگانه، روندهای سرنوشت ساز ملی را تخریب نکند. او باید به جای دمیدن بر تنور تنش و بحران و ناامنی و جنگ، مسؤولیت تاریخی خود را به عنوان یک رهبر سیاسی و یک بزرگ قومی در ترغیب مردم برای شرکت در انتخابات از یکسو و انتخاب آگاهانه و آزادانه آنها انجام دهد و برای ایجاد سازوکارهای مطمئن و قدرتمند برای تضمین و تأمین شفافیت و مشروعیت انتخابات، تلاش کند؛ نه اینکه مرتب این روند را تخریب کند و به جای آن، راهکاری را پیشنهاد دهد که نتیجه آن، ممکن است ساقط کردن نظام و روی کارآمدن یک نظم سیاسی جدید باشد.
