نهاد تحقیقاتی و نظرسنجی امریکایی «گلوپ» در گزارش تازه خود، افغانستان را در سال ۲۰۱۸ ناامن‌ترین کشور دنیا معرفی کرده‌است.
در گزارش نهاد گلوپ آمده است که افغانستان با گرفتن 38 امتیاز پس از کشور ونزوئلا در پایین‌ترین جایگاه قرار گرفته‌است؛ طوری که تنها 13 درصد مصاحبه‌شوندگان گفته اند که از امنیت شبانه تا حدودی مطمئن اند.
بر اساس گزارش نهاد تحقیقی گلوپ، ۲۲ درصد از مردم افغانستان به نیروهای پولیس اعتماد دارند و ۵۰ درصد دیگر در جریان سال ۲۰۱۸، پول و یا اموال شان به سرقت رفته و ۲۹ درصد دیگر نیز گفته اند که مورد حمله قرار گرفته اند.
پیشتر سازمان ملل متحد نیز با نشر گزارشی تلفات غیرنظامیان در 2018 را بیشتر از سال های دیگر خوانده بود. این نهاد نیز از افزایش تلفات ملکی ابراز نگرانی کرده و از طرف های درگیر جنگ خواستار توقف کشتن غیرنظامیان شده بود.
حتی اگر نهاد معتبری به نام گلوپ نیز این ادعا را تأیید نمی کرد، سال گذشته میلادی برای مردم افغانستان، کابوسی مرگبار و تمام عیار بود؛ از ناامنی و جنگ و کشتار و فاجعه تا فساد و بحران و بیکاری و مهاجرت و بدتر از همه آنها افق های تیره و تار آینده.
سؤال این است که چه کسی مسؤول ایجاد این وضعیت وحشتناک و تراژيک برای مردم افغانستان است؟ سیاستمداران فاسد و ناکارآمد داخلی، همسایگان کینه توز و زیاده خواه و مداخله گر یا قدرت های جهانخوار که به اصطلاح «متحدان استراتژيک» افغانستان هستند و آمده اند تا با تروریزم مبارزه کنند، امنیت را مستقر سازند، دولت سازی و ملت سازی کنند، برای مردم افغانستان، رفاه و آسایش و توسعه به ارمغان بیاورند، دموکراسی را نهادینه کنند و کشوری برای زندگی بسازند؟
شاید همه این عوامل کمی تا قسمتی در شکل دادن سال کابوس وار ۲۰۱۸ برای مردم افغانستان، نقش داشته اند؛ اما بی تردید، آن سال بحرانی و ویرانگر و مرگبار و آکنده از فاجعه و ستم، یک عامل مادر دارد و آن، دخالت و حضور سلطه جویانه قدرت های خارجی است که سرنوشت مردم افغانستان را به گروگان گرفته و مدام آنها را به سمت پرتگاه سقوط در منجلاب بحران و فاجعه می رانند.
مردم افغانستان در واقع تاوان سنگین اتحاد به اصطلاح استراتژيک با قدرت هایی را می پردازند که تنها و تنها به فکر منافع یکجانبه خود شان هستند. آنها برای رسیدن به آن منافع، روزی به نام مبارزه با تروریزم به یک کشور مستقل، لشکرکشی نظامی می کنند و روزی دیگر، با همان تروریزم وارد گفتگو و مذاکره برای سازش می شوند.
در این میان، کدامیک اولویت مردم افغانستان است: جنگ با تروریزم یا صلح با تروریزم؟ تروریزم چیست؟ تعریف آن کدام است؟ چه ویژگی هایی دارد؟ مصادیق عینی آن کدام گروه ها و افراد هستند؟ چرا طالبان، دیروز تروریست بودند و برای پیدا کردن مرده یا زنده رهبران شان، میلیون ها دالر جایزه تعیین شده بود؛ اما امروزه با امریکا دور یک میز می نشینند و برای صلح و سیاست و ساختار سیاسی آینده کشور، گفتگو می کنند؟
کاملا روشن است که نه در مبارزه با تروریزم، دیدگاه مردم افغانستان، پرسیده و لحاظ شده و نه اکنون در صلح با به اصطلاح تروریست ها.
این منافع خارجی هاست که تراز جنگ و صلح را تنظیم می کند. آنها تشخیص می دهند که کدام ساختار سیاسی بهتر می تواند منافع شان را تأمین کند. دیروز دموکراسی و انتخابات و فردا دولت موقت و دوباره امارت اسلامی.
این در حالی است که اگر معیار، پیامد و عملکرد لشکرکشی نظامی و حضور همه جانبه امنیتی و استخباراتی و سیاسی کشورهای زورمند خارجی در افغانستان باشد، وقتی در سال ۲۰۱۸ افغانستان ناامن ترین کشور جهان بوده است، پس امریکا و متحدانش پس از ۱۸ سال نتوانسته یا نخواسته اند به اهداف تعیین شده شان در افغانستان دست پیدا کنند؛ بنابراین باید کشور را ترک کنند؛ اما هیچکس این را نمی گوید. چرا؟ چون خارجی ها خود تشخیص می دهند و تصمیم می گیرند که بمانند یا بروند، بجنگند یا صلح کنند؟ کشتار و فاجعه و بحران ایجاد کنند یا صلح و صفا و رفاه و توسعه بیاورند. معیار آنها منافع شان است.
در گزارش نهاد گلوپ آمده است که افغانستان با گرفتن 38 امتیاز پس از کشور ونزوئلا در پایین‌ترین جایگاه قرار گرفته‌است؛ طوری که تنها 13 درصد مصاحبه‌شوندگان گفته اند که از امنیت شبانه تا حدودی مطمئن اند.
بر اساس گزارش نهاد تحقیقی گلوپ، ۲۲ درصد از مردم افغانستان به نیروهای پولیس اعتماد دارند و ۵۰ درصد دیگر در جریان سال ۲۰۱۸، پول و یا اموال شان به سرقت رفته و ۲۹ درصد دیگر نیز گفته اند که مورد حمله قرار گرفته اند.
پیشتر سازمان ملل متحد نیز با نشر گزارشی تلفات غیرنظامیان در 2018 را بیشتر از سال های دیگر خوانده بود. این نهاد نیز از افزایش تلفات ملکی ابراز نگرانی کرده و از طرف های درگیر جنگ خواستار توقف کشتن غیرنظامیان شده بود.
حتی اگر نهاد معتبری به نام گلوپ نیز این ادعا را تأیید نمی کرد، سال گذشته میلادی برای مردم افغانستان، کابوسی مرگبار و تمام عیار بود؛ از ناامنی و جنگ و کشتار و فاجعه تا فساد و بحران و بیکاری و مهاجرت و بدتر از همه آنها افق های تیره و تار آینده.
سؤال این است که چه کسی مسؤول ایجاد این وضعیت وحشتناک و تراژيک برای مردم افغانستان است؟ سیاستمداران فاسد و ناکارآمد داخلی، همسایگان کینه توز و زیاده خواه و مداخله گر یا قدرت های جهانخوار که به اصطلاح «متحدان استراتژيک» افغانستان هستند و آمده اند تا با تروریزم مبارزه کنند، امنیت را مستقر سازند، دولت سازی و ملت سازی کنند، برای مردم افغانستان، رفاه و آسایش و توسعه به ارمغان بیاورند، دموکراسی را نهادینه کنند و کشوری برای زندگی بسازند؟
شاید همه این عوامل کمی تا قسمتی در شکل دادن سال کابوس وار ۲۰۱۸ برای مردم افغانستان، نقش داشته اند؛ اما بی تردید، آن سال بحرانی و ویرانگر و مرگبار و آکنده از فاجعه و ستم، یک عامل مادر دارد و آن، دخالت و حضور سلطه جویانه قدرت های خارجی است که سرنوشت مردم افغانستان را به گروگان گرفته و مدام آنها را به سمت پرتگاه سقوط در منجلاب بحران و فاجعه می رانند.
مردم افغانستان در واقع تاوان سنگین اتحاد به اصطلاح استراتژيک با قدرت هایی را می پردازند که تنها و تنها به فکر منافع یکجانبه خود شان هستند. آنها برای رسیدن به آن منافع، روزی به نام مبارزه با تروریزم به یک کشور مستقل، لشکرکشی نظامی می کنند و روزی دیگر، با همان تروریزم وارد گفتگو و مذاکره برای سازش می شوند.
در این میان، کدامیک اولویت مردم افغانستان است: جنگ با تروریزم یا صلح با تروریزم؟ تروریزم چیست؟ تعریف آن کدام است؟ چه ویژگی هایی دارد؟ مصادیق عینی آن کدام گروه ها و افراد هستند؟ چرا طالبان، دیروز تروریست بودند و برای پیدا کردن مرده یا زنده رهبران شان، میلیون ها دالر جایزه تعیین شده بود؛ اما امروزه با امریکا دور یک میز می نشینند و برای صلح و سیاست و ساختار سیاسی آینده کشور، گفتگو می کنند؟
کاملا روشن است که نه در مبارزه با تروریزم، دیدگاه مردم افغانستان، پرسیده و لحاظ شده و نه اکنون در صلح با به اصطلاح تروریست ها.
این منافع خارجی هاست که تراز جنگ و صلح را تنظیم می کند. آنها تشخیص می دهند که کدام ساختار سیاسی بهتر می تواند منافع شان را تأمین کند. دیروز دموکراسی و انتخابات و فردا دولت موقت و دوباره امارت اسلامی.
این در حالی است که اگر معیار، پیامد و عملکرد لشکرکشی نظامی و حضور همه جانبه امنیتی و استخباراتی و سیاسی کشورهای زورمند خارجی در افغانستان باشد، وقتی در سال ۲۰۱۸ افغانستان ناامن ترین کشور جهان بوده است، پس امریکا و متحدانش پس از ۱۸ سال نتوانسته یا نخواسته اند به اهداف تعیین شده شان در افغانستان دست پیدا کنند؛ بنابراین باید کشور را ترک کنند؛ اما هیچکس این را نمی گوید. چرا؟ چون خارجی ها خود تشخیص می دهند و تصمیم می گیرند که بمانند یا بروند، بجنگند یا صلح کنند؟ کشتار و فاجعه و بحران ایجاد کنند یا صلح و صفا و رفاه و توسعه بیاورند. معیار آنها منافع شان است.
