در حالی که با وجود جریان مذاکرات امریکا و طالبان، حملات طرفین تشدید شده و امروز نیز طالبان یک هواپیمای امریکایی را ساقط کردند، سخنگوی این گروه گفت که دوطرف هنوز به توافق نرسیده‌اند و امریکا نیز به حملاتش ادامه داده است.
پس از ساقط شدن یک فروند هواپیمای نظامی امریکا توسط طالبان در غزنی و کشته شدن "شمار زیادی از مقامات ارشد سازمان سیا"، سخنگوی طالبان گفت که این موضوع تاثیری بر روند مذاکرات این گروه با امریکا نخواهد داشت.
ذبیح‌الله مجاهد؛ سخنگوی طالبان با انتشار بیانیه‌ای ضمن به عهده گرفتن سقوط این هواپیمای امریکایی گفت که «همه سرنشینان این هواپیما از جمله افسران مهم سازمان سیا کشته شدند».
مجاهد درباره این حمله و تاثیرات آن بر مذاکرات با امریکا به «گاردین» گفت که ساقط کردن این هواپیما «هیچ تاثیری» بر روند مذاکرات نخواهد گذاشت.
وی تصریح کرد: هنوز هیچ توافقی صورت نگرفته است و امریکایی‌ها نیز به حملات شان ادامه می‌دهند.
استدلال سخنگوی طالبان از دید آگاهان، منطقی به نظر می رسد؛ زیرا امریکا و طالبان هنوز در حال جنگ قرار دارند و چیزی در این باره تغییر نکرده است. بنابراین، طرفین به سادگی می توانند اعمال و اقدامات خصمانه خود علیه دیگری را توجیه کنند؛ حتی اگر این اقدامات همانند سقوط هواپیمای نظامی امریکا بسیار مرگبار باشد.
امریکا هم اقدامات مشابهی انجام می دهد؛ نه تنها علیه طالبان؛ بلکه در کنار طالبان، ده ها نفر از مردم افغانستان را نیز می کشد. اتفاقی که اخیرا در شیندند هرات رخ داد.
اما به باور آگاهان، نباید انتظار داشت که همه چیز به همین سادگی پایان یابد و رخدادهایی مانند سقوط هواپیمای نظامی امریکایی در غزنی هیچ پیامدی برای صلح نداشته باشد.
قطعا این رویداد امریکایی ها را تکان خواهد داد. آنها پس از این رویداد، مجبور اند یکی از دو راه را انتخاب کنند: یا به صورت کامل، میز مذاکره را ترک کنند و با طالبان در میدان نبرد، مواجه شوند؛ اقدامی که پیشتر با کشته شدن یک نظامی امریکایی در کابل از سوی ترامپ، امتحان شد؛ اما نتیجه ای به همراه نداشت، و یا با تشدید تلاش های خود برای دستیابی به توافقی با طالبان، سعی کنند خود را از باتلاق افغانستان بیرون بکشند و از هزینه های مرگبار جنگی که هر روز پیچیده تر می شود، بکاهند.
در هر دو صورت، این طالبان هستند که برنده دو دهه نبرد با امریکا شده اند؛ زیرا اگر امریکا نتواند «انتقام» سوختن افسران جاسوسی اش در منطقه تحت سلطه طالبان را بگیرد، عمیقا تحقیر شده است و نمی تواند به عنوان یک طرف جنگ از موضع قدرت، صحبت کند. از سوی دیگر، اگر ترامپ بار دیگر به دام یک احساس احمقانه بیافتد و شبیه تصمیمی که درباره ترور سردار شهید قاسم سلیمانی گرفت، به این نتیجه برسد که طالبان را سرکوب کند، مرتکب اشتباهی مهلک تر و پرهزینه تر شده است؛ زیرا در آن صورت، ممکن است طالبان هم از میز مذاکره، عقب بکشند و بر آتش جنگ بدمند؛ موضوعی که بدون شک، امریکا نه می خواهد و نه می تواند از عهده آن برآید.
با توجه به موارد یادشده، سقوط هواپیمای نظامی امریکا در غزنی، روند صلح امریکا و طالبان را به شدت با خطر رو به رو کرده و چشم انداز دستیابی دوطرف به نتیجه ای ملموس و محصل، عمیقا با تردید مواجه شده است.
در کنار اینها موضوع مهم دیگر، احتمال دسترسی طالبان به راکت های ضد هوایی است. اگر طالبان توانسته باشند به این قدرت دست یابند، باید انتظار داشت که شرایط جنگ به سرعت تغییر کند؛ نه تنها برای امریکا؛ بلکه برای ارتش و سایر نیروهای امنیتی افغانستان.
تبعات این موضوع نیز به روند صلح کشیده خواهد شد؛ زیرا طالبان به عنوان نیرویی که تنها به سلاح های سبک دسترسی دارند با طالبانی که توان ساقط کردن هواپیماهای پیشرفته نظامی دشمن را دارا هستند، بسیار تفاوت دارند و این امر می تواند رهبران آن گروه را به درخواست امتیازات بیشتر و تحمیل خواسته های افزون تر شان بر طرف امریکایی، ترغیب کند.
پس از ساقط شدن یک فروند هواپیمای نظامی امریکا توسط طالبان در غزنی و کشته شدن "شمار زیادی از مقامات ارشد سازمان سیا"، سخنگوی طالبان گفت که این موضوع تاثیری بر روند مذاکرات این گروه با امریکا نخواهد داشت.
ذبیح‌الله مجاهد؛ سخنگوی طالبان با انتشار بیانیه‌ای ضمن به عهده گرفتن سقوط این هواپیمای امریکایی گفت که «همه سرنشینان این هواپیما از جمله افسران مهم سازمان سیا کشته شدند».
مجاهد درباره این حمله و تاثیرات آن بر مذاکرات با امریکا به «گاردین» گفت که ساقط کردن این هواپیما «هیچ تاثیری» بر روند مذاکرات نخواهد گذاشت.
وی تصریح کرد: هنوز هیچ توافقی صورت نگرفته است و امریکایی‌ها نیز به حملات شان ادامه می‌دهند.
استدلال سخنگوی طالبان از دید آگاهان، منطقی به نظر می رسد؛ زیرا امریکا و طالبان هنوز در حال جنگ قرار دارند و چیزی در این باره تغییر نکرده است. بنابراین، طرفین به سادگی می توانند اعمال و اقدامات خصمانه خود علیه دیگری را توجیه کنند؛ حتی اگر این اقدامات همانند سقوط هواپیمای نظامی امریکا بسیار مرگبار باشد.
امریکا هم اقدامات مشابهی انجام می دهد؛ نه تنها علیه طالبان؛ بلکه در کنار طالبان، ده ها نفر از مردم افغانستان را نیز می کشد. اتفاقی که اخیرا در شیندند هرات رخ داد.
اما به باور آگاهان، نباید انتظار داشت که همه چیز به همین سادگی پایان یابد و رخدادهایی مانند سقوط هواپیمای نظامی امریکایی در غزنی هیچ پیامدی برای صلح نداشته باشد.
قطعا این رویداد امریکایی ها را تکان خواهد داد. آنها پس از این رویداد، مجبور اند یکی از دو راه را انتخاب کنند: یا به صورت کامل، میز مذاکره را ترک کنند و با طالبان در میدان نبرد، مواجه شوند؛ اقدامی که پیشتر با کشته شدن یک نظامی امریکایی در کابل از سوی ترامپ، امتحان شد؛ اما نتیجه ای به همراه نداشت، و یا با تشدید تلاش های خود برای دستیابی به توافقی با طالبان، سعی کنند خود را از باتلاق افغانستان بیرون بکشند و از هزینه های مرگبار جنگی که هر روز پیچیده تر می شود، بکاهند.
در هر دو صورت، این طالبان هستند که برنده دو دهه نبرد با امریکا شده اند؛ زیرا اگر امریکا نتواند «انتقام» سوختن افسران جاسوسی اش در منطقه تحت سلطه طالبان را بگیرد، عمیقا تحقیر شده است و نمی تواند به عنوان یک طرف جنگ از موضع قدرت، صحبت کند. از سوی دیگر، اگر ترامپ بار دیگر به دام یک احساس احمقانه بیافتد و شبیه تصمیمی که درباره ترور سردار شهید قاسم سلیمانی گرفت، به این نتیجه برسد که طالبان را سرکوب کند، مرتکب اشتباهی مهلک تر و پرهزینه تر شده است؛ زیرا در آن صورت، ممکن است طالبان هم از میز مذاکره، عقب بکشند و بر آتش جنگ بدمند؛ موضوعی که بدون شک، امریکا نه می خواهد و نه می تواند از عهده آن برآید.
با توجه به موارد یادشده، سقوط هواپیمای نظامی امریکا در غزنی، روند صلح امریکا و طالبان را به شدت با خطر رو به رو کرده و چشم انداز دستیابی دوطرف به نتیجه ای ملموس و محصل، عمیقا با تردید مواجه شده است.
در کنار اینها موضوع مهم دیگر، احتمال دسترسی طالبان به راکت های ضد هوایی است. اگر طالبان توانسته باشند به این قدرت دست یابند، باید انتظار داشت که شرایط جنگ به سرعت تغییر کند؛ نه تنها برای امریکا؛ بلکه برای ارتش و سایر نیروهای امنیتی افغانستان.
تبعات این موضوع نیز به روند صلح کشیده خواهد شد؛ زیرا طالبان به عنوان نیرویی که تنها به سلاح های سبک دسترسی دارند با طالبانی که توان ساقط کردن هواپیماهای پیشرفته نظامی دشمن را دارا هستند، بسیار تفاوت دارند و این امر می تواند رهبران آن گروه را به درخواست امتیازات بیشتر و تحمیل خواسته های افزون تر شان بر طرف امریکایی، ترغیب کند.
