سید حسن حسینی/ دولت آمریکا پس از 18 ماه مذاکره سرانجام در 10 حوت 1398 با گروه طالبان در دوحه قطر توافقنامه صلح امضا کرد.
در توافقنامه صلح میان ایالات متحده و گروه طالبان که با حضور نمایندگان 30 کشور و سازمان‌های جهانی میان نمایندگان دو طرف در دوحه پایتخت قطر امضا شد، آمده است که باید طالبان به تاریخ دهم مارچ (۲۰ حوت) مذاکرات بین الافغانی را با "طرف‌های افغان" آغاز کند و با آغاز این مذاکرات، ۵۰۰۰ زندانی طالبان و ۱۰۰۰ زندانی طرف دیگر(حکومت افغانستان) رها شوند و در جریان سه ماه تمام زندانیان دو طرف از بند رها گردند.
اما یک روز پس از امضای این توافق، محمد اشرف غنی، رییس‌جمهور گفت که رهایی زندانیان طالب، صلاحیت ایالات متحده نبوده، بلکه در این مورد حکومت افغانستان تصمیم می‌گیرد. غنی گفته است که بحث رهایی زندانیان طالب نباید پیش شرطی برای آغاز مذاکرات بین الافغانی باشد.
امریکایی‌ها که انتظار چنین واکنشی را از سوی حکومت افغانستان نداشتند، خلیلزاد را بار دیگر برای گفتگو با مقامات کشور به کابل فرستادند. به نظر می رسد که حمله هوایی نیروهای حمایت قاطع به مواضع طالبان در ولسوالی نهر سراج هلمند، بی ارتباط با موضع گیری جدی حکومت افغانستان در خصوص آزادی طالبان نباشد.
امریکا که در امضای توافق صلح با طالبان، به این گروه جایگاهی فراتر از دولت افغانستان داده و حتی در توافقنامه صلح با طالبان، از این گروه به عنوان امارت اسلامی یاد کرده، حال خواسته با یک حمله نمایشی به مواضع طالبان و به دنبال آن سفر خلیل‌زاده به کابل، اشتباه خود را که خارج از صلاحیت‌ها و با مداخله آشکار در امور داخلی دولت افغانستان صورت گرفته را سرپوش گذاشته و دل مقامات افغانستان را به دست بیاورد.
خلیلزاد که دیروز وارد کابل شده است، با حامد کرزی رئیس جمهور پیشین و داکتر عبدالله عبدالله، رئیس اجرایی حکومت وحدت ملی دیدار کرده است، اما گزارش‌هایی وجود دارد محمد اشرف غنی ملاقات باخلیلزاد را نپذیرفته است؛ هرچند صدیق صدیقی، سخنگوی رییس جمهور، این گزارش‌ها را رد کرد.
خلیلزاد پس از این دیدارها گفته است که آمریکا به تسهیل مبادله زندانیان طالبان و دولت افغانستان بر اساس توافقش با دو طرف متعهد است. خلیلزاد امروز پنجشنبه ۱۵ حوت در توئیتر خود نوشته است که آمریکا از خواست طرفین برای رهایی شمار قابل ملاحظه‌‌ای از زندانیان حمایت می‌کند.
لحن جدی خلیلزاد مبنی بر آزادی 5000 زندانی طالبان و لحن نرم امروز خلیلزاد، نشان‌دهنده عدم توانمندی وی در مدیریت روند صلح با طالبان است.
با توجه به اخذ سیاست‌های شتاب‌زده اخیر دونالد ترامپ در کشورهای منطقه، اگرچه تضمینی وجود ندارد که توافق طالبان و ایالات متحده برقرار بماند، ولی نفسِ امضای این توافق، بر گسترش نفوذ طالبان در افغانستان بی‌تاثیر نخواهد بود.
مطابق پیمان امنیتی کابل با واشنگتن، نیروهای این کشور تا سال ۲۰۲۴ در افغانستان حضور خواهند داشت، اما در توافق‌نامه‌ای که با طالبان امضا شده، آمده است که امریکا تا ۱۴ ماه دیگر نیروهای خود را از افغانستان بیرون می‌کند.
موضع‌گیری‌های چندگانه امریکا حاکی از این است که آن‌ها می‌خواهند به نوعی خود را از مرداب افغانستان بیرون بکشند و لذا دست و پا می‌زنند و هر روز یک موضع می‌گیرند. به نظر می‌رسد که توافقنامه امضاشده صلح، نه، بلکه توافقنامه خروج سربازان امریکایی از افغانستان باشد.
در توافقنامه صلح میان ایالات متحده و گروه طالبان که با حضور نمایندگان 30 کشور و سازمان‌های جهانی میان نمایندگان دو طرف در دوحه پایتخت قطر امضا شد، آمده است که باید طالبان به تاریخ دهم مارچ (۲۰ حوت) مذاکرات بین الافغانی را با "طرف‌های افغان" آغاز کند و با آغاز این مذاکرات، ۵۰۰۰ زندانی طالبان و ۱۰۰۰ زندانی طرف دیگر(حکومت افغانستان) رها شوند و در جریان سه ماه تمام زندانیان دو طرف از بند رها گردند.
اما یک روز پس از امضای این توافق، محمد اشرف غنی، رییس‌جمهور گفت که رهایی زندانیان طالب، صلاحیت ایالات متحده نبوده، بلکه در این مورد حکومت افغانستان تصمیم می‌گیرد. غنی گفته است که بحث رهایی زندانیان طالب نباید پیش شرطی برای آغاز مذاکرات بین الافغانی باشد.
امریکایی‌ها که انتظار چنین واکنشی را از سوی حکومت افغانستان نداشتند، خلیلزاد را بار دیگر برای گفتگو با مقامات کشور به کابل فرستادند. به نظر می رسد که حمله هوایی نیروهای حمایت قاطع به مواضع طالبان در ولسوالی نهر سراج هلمند، بی ارتباط با موضع گیری جدی حکومت افغانستان در خصوص آزادی طالبان نباشد.
امریکا که در امضای توافق صلح با طالبان، به این گروه جایگاهی فراتر از دولت افغانستان داده و حتی در توافقنامه صلح با طالبان، از این گروه به عنوان امارت اسلامی یاد کرده، حال خواسته با یک حمله نمایشی به مواضع طالبان و به دنبال آن سفر خلیل‌زاده به کابل، اشتباه خود را که خارج از صلاحیت‌ها و با مداخله آشکار در امور داخلی دولت افغانستان صورت گرفته را سرپوش گذاشته و دل مقامات افغانستان را به دست بیاورد.
خلیلزاد که دیروز وارد کابل شده است، با حامد کرزی رئیس جمهور پیشین و داکتر عبدالله عبدالله، رئیس اجرایی حکومت وحدت ملی دیدار کرده است، اما گزارش‌هایی وجود دارد محمد اشرف غنی ملاقات باخلیلزاد را نپذیرفته است؛ هرچند صدیق صدیقی، سخنگوی رییس جمهور، این گزارش‌ها را رد کرد.
خلیلزاد پس از این دیدارها گفته است که آمریکا به تسهیل مبادله زندانیان طالبان و دولت افغانستان بر اساس توافقش با دو طرف متعهد است. خلیلزاد امروز پنجشنبه ۱۵ حوت در توئیتر خود نوشته است که آمریکا از خواست طرفین برای رهایی شمار قابل ملاحظه‌‌ای از زندانیان حمایت می‌کند.
لحن جدی خلیلزاد مبنی بر آزادی 5000 زندانی طالبان و لحن نرم امروز خلیلزاد، نشان‌دهنده عدم توانمندی وی در مدیریت روند صلح با طالبان است.
با توجه به اخذ سیاست‌های شتاب‌زده اخیر دونالد ترامپ در کشورهای منطقه، اگرچه تضمینی وجود ندارد که توافق طالبان و ایالات متحده برقرار بماند، ولی نفسِ امضای این توافق، بر گسترش نفوذ طالبان در افغانستان بی‌تاثیر نخواهد بود.
مطابق پیمان امنیتی کابل با واشنگتن، نیروهای این کشور تا سال ۲۰۲۴ در افغانستان حضور خواهند داشت، اما در توافق‌نامه‌ای که با طالبان امضا شده، آمده است که امریکا تا ۱۴ ماه دیگر نیروهای خود را از افغانستان بیرون می‌کند.
موضع‌گیری‌های چندگانه امریکا حاکی از این است که آن‌ها می‌خواهند به نوعی خود را از مرداب افغانستان بیرون بکشند و لذا دست و پا می‌زنند و هر روز یک موضع می‌گیرند. به نظر می‌رسد که توافقنامه امضاشده صلح، نه، بلکه توافقنامه خروج سربازان امریکایی از افغانستان باشد.
