سرور دانش؛ معاون دوم ریاست جمهوری می گوید، در پی افزایش خشونت و بن‌بست در مذاکرات قطر، اعتماد مردم به صلح آسیب دیده و بدبینی‌ها افزایش یافته‌است. او با اشاره به حمله انتحاری اخیر در غرب کابل گفته که داعش صرف یک نام است و اینگونه حملات از سوی طالبان و شبکه حقانی سازمان‌دهی می‌شود.
دانش در دیدار با کاردار سفارت امریکا به حمله اخیر غرب کابل اشاره کرده و گفته‌است: «اینگونه حملات اگرچه به نام داعش صورت می‌گیرد؛ ولی وقتی تروریست‌ها دستگیر می‌شوند اعتراف می‌کنند که از سوی گروه طالبان و شبکه حقانی برای حملات تروریستی و انتحاری ماموریت یافته‌اند و داعش صرفا یک نام است.»
او افزوده که حمله بر مرکز آموزشی کوثر دانش، با انگیزه‌های مذهبی و سرکوب مردم هزاره و شیعه صورت گرفته‌است.
کارشناسان مسایل امنیتی نیز می گویند که داعش در افغانستان با آنچه پیش از این در سوریه و عراق وجود داشت، کاملا فرق دارد. به باور آنها بسیار بعید است که حتی در افغانستان، کسانی که خود را داعشی می دانند، هیچ ارتباط سازمانی سیستماتیکی با کانون های رهبری و فرماندهی آن گروه در کشورهای دیگر داشته باشند.
از جانب دیگر، در سال های اخیر و در پی افزایش حملات فرقه گرایانه به منظور کشتن هدفمند شیعیان افغانستان به ویژه در غرب کابل، این ظن نیز تقویت شده است که داعش پیش از آنکه یک گروه تروریستی باشد، یک پوشش استخباراتی به منظور توجیه حمله های مهیبی است که آشکارا به هدف نسل کشی، فاشیزم و راه اندازی جنگ فرقه ای، طراحی و اجرا می شوند.
ابعاد انسانی و حقوق بشری حمله های تکان دهنده غرب کابل هم که غالبا غیر نظامیان، به شمول زنان و کودکان و دانش آموزان و نمازگزاران و مراکز فرهنگی و خدماتی و... را هدف قرار می دهد، پذیرش مسئولیت مستقیم آن توسط طالبان، شبکه حقانی و دیگر سازمان های داخلی و خارجی دخیل در این جنایت ها را دشوار می کند. بنابراین باید یک آدرس بدنام وجود داشته باشد که به سادگی بتوان با نسبت دادن این فجایع به آن، از زیر بار بازخوردهای انسانی و پیامدهای حقوق بشری این جنایت ها فرار کرد، و داعش به خوبی این نقش را ایفا می کند.
با این حساب، به نظر می رسد درباره اینکه داعش تنها یک نام است، حق با آقای دانش باشد.
نکته دیگر اما این است که دولت به رغم آگاهی کامل از عوامل اصلی و پشت پرده این گونه رویدادها هیچ اقدامی علیه آنان انجام نمی دهد. در این مورد مشخص، هم معاون دوم ریاست جمهوری و هم معاون اول او اذعان کرده اند که حمله اخیر کابل، کار طالبان و شبکه حقانی بوده؛ اما سیاست دولت در قبال طالبان و شبکه حقانی هیچ تغییری نمی کند، بازی شکست خورده صلح همچنان ادامه می یابد و هیچکس به خاطر آزادی بیش از ۶ هزار زندانی طالبان که از جمله شامل خطرناک ترین قاتلان مردم افغانستان هم می شد، مورد سرزنش، مؤاخذه و محاکمه قرار نمی گیرد.
از جانب دیگر، سرور دانش این مسایل را با راس ویلسن؛ کاردار سفارت امریکا در کابل، بیان کرده است. او در این دیدار به صراحت به فرستاده امریکا گفته است که هیچیک از وعده های امریکا در قبال آزادی هزاران زندانی طالبان، عملی نشده؛ وعده هایی که یکی از آنها برقراری آتش بس و توقف کشتار مردم بی گناه بوده است. او همچنین تأکید کرده که ارتباط طالبان و القاعده نیز به رغم تعهد آن گروه در توافق‌نامه دوحه، همچنان برقرار است و شاهد روشن آن، کشته شدن ابومحسن المصری؛ فرد شماره دوم آن شبکه در ولسوالی اندر ولایت غزنی است.
با این وجود، این حقایق آشکار هم باعث نمی شود که امریکا از مسیری که در تعامل با طالبان برگزیده بازگردد و نگاه و نظر واشنگتن در برابر طالبان تغییر کند. در همین دیدار، نماینده امریکا در پاسخ به آقای دانش گفته که صلح پروسه ای طولانی است و در نهایت، نتیجه می دهد. بنابراین، کشتار و خونریزی و خشونت و جنگ و بمب گذاری های مرگبار و انتحارهای ویرانگر و خونین آن گروه را باید نادیده گرفت و به خاطر صلح امریکایی تحمل کرد!
این همان موضوعی است که شناسایی عوامل کشتارهای غرب کابل را دشوار می کند؛ زیرا کسی نمی داند که به جز داعش و طالبان یا یکی از آنها، طرف های دیگری مانند قدرت های بزرگ خارجی، سازمان های استخباراتی منطقه ای و... نیز در پشت صحنه این رویدادها قرار دارند یا نه.
دانش در دیدار با کاردار سفارت امریکا به حمله اخیر غرب کابل اشاره کرده و گفته‌است: «اینگونه حملات اگرچه به نام داعش صورت می‌گیرد؛ ولی وقتی تروریست‌ها دستگیر می‌شوند اعتراف می‌کنند که از سوی گروه طالبان و شبکه حقانی برای حملات تروریستی و انتحاری ماموریت یافته‌اند و داعش صرفا یک نام است.»
او افزوده که حمله بر مرکز آموزشی کوثر دانش، با انگیزه‌های مذهبی و سرکوب مردم هزاره و شیعه صورت گرفته‌است.
کارشناسان مسایل امنیتی نیز می گویند که داعش در افغانستان با آنچه پیش از این در سوریه و عراق وجود داشت، کاملا فرق دارد. به باور آنها بسیار بعید است که حتی در افغانستان، کسانی که خود را داعشی می دانند، هیچ ارتباط سازمانی سیستماتیکی با کانون های رهبری و فرماندهی آن گروه در کشورهای دیگر داشته باشند.
از جانب دیگر، در سال های اخیر و در پی افزایش حملات فرقه گرایانه به منظور کشتن هدفمند شیعیان افغانستان به ویژه در غرب کابل، این ظن نیز تقویت شده است که داعش پیش از آنکه یک گروه تروریستی باشد، یک پوشش استخباراتی به منظور توجیه حمله های مهیبی است که آشکارا به هدف نسل کشی، فاشیزم و راه اندازی جنگ فرقه ای، طراحی و اجرا می شوند.
ابعاد انسانی و حقوق بشری حمله های تکان دهنده غرب کابل هم که غالبا غیر نظامیان، به شمول زنان و کودکان و دانش آموزان و نمازگزاران و مراکز فرهنگی و خدماتی و... را هدف قرار می دهد، پذیرش مسئولیت مستقیم آن توسط طالبان، شبکه حقانی و دیگر سازمان های داخلی و خارجی دخیل در این جنایت ها را دشوار می کند. بنابراین باید یک آدرس بدنام وجود داشته باشد که به سادگی بتوان با نسبت دادن این فجایع به آن، از زیر بار بازخوردهای انسانی و پیامدهای حقوق بشری این جنایت ها فرار کرد، و داعش به خوبی این نقش را ایفا می کند.
با این حساب، به نظر می رسد درباره اینکه داعش تنها یک نام است، حق با آقای دانش باشد.
نکته دیگر اما این است که دولت به رغم آگاهی کامل از عوامل اصلی و پشت پرده این گونه رویدادها هیچ اقدامی علیه آنان انجام نمی دهد. در این مورد مشخص، هم معاون دوم ریاست جمهوری و هم معاون اول او اذعان کرده اند که حمله اخیر کابل، کار طالبان و شبکه حقانی بوده؛ اما سیاست دولت در قبال طالبان و شبکه حقانی هیچ تغییری نمی کند، بازی شکست خورده صلح همچنان ادامه می یابد و هیچکس به خاطر آزادی بیش از ۶ هزار زندانی طالبان که از جمله شامل خطرناک ترین قاتلان مردم افغانستان هم می شد، مورد سرزنش، مؤاخذه و محاکمه قرار نمی گیرد.
از جانب دیگر، سرور دانش این مسایل را با راس ویلسن؛ کاردار سفارت امریکا در کابل، بیان کرده است. او در این دیدار به صراحت به فرستاده امریکا گفته است که هیچیک از وعده های امریکا در قبال آزادی هزاران زندانی طالبان، عملی نشده؛ وعده هایی که یکی از آنها برقراری آتش بس و توقف کشتار مردم بی گناه بوده است. او همچنین تأکید کرده که ارتباط طالبان و القاعده نیز به رغم تعهد آن گروه در توافق‌نامه دوحه، همچنان برقرار است و شاهد روشن آن، کشته شدن ابومحسن المصری؛ فرد شماره دوم آن شبکه در ولسوالی اندر ولایت غزنی است.
با این وجود، این حقایق آشکار هم باعث نمی شود که امریکا از مسیری که در تعامل با طالبان برگزیده بازگردد و نگاه و نظر واشنگتن در برابر طالبان تغییر کند. در همین دیدار، نماینده امریکا در پاسخ به آقای دانش گفته که صلح پروسه ای طولانی است و در نهایت، نتیجه می دهد. بنابراین، کشتار و خونریزی و خشونت و جنگ و بمب گذاری های مرگبار و انتحارهای ویرانگر و خونین آن گروه را باید نادیده گرفت و به خاطر صلح امریکایی تحمل کرد!
این همان موضوعی است که شناسایی عوامل کشتارهای غرب کابل را دشوار می کند؛ زیرا کسی نمی داند که به جز داعش و طالبان یا یکی از آنها، طرف های دیگری مانند قدرت های بزرگ خارجی، سازمان های استخباراتی منطقه ای و... نیز در پشت صحنه این رویدادها قرار دارند یا نه.
