سید محمد موسوی/ «بسم رب الشهدا»، سرآغاز سخن از جاودانگی و وصال به بینهایت است. آنان که از زمین دل کندند و به آسمان عروج کردند، زندهاند و نزد پروردگار مهربان روزی میخورند. سخن ما زمینیها درباره این حقیقت، ناچیز و همراه با تقصیر است، اما یاد و راهشان همواره جاودان خواهد ماند.
با عذر و تقصیر مینویسم که جنگ روزی پایان خواهد یافت، و عاملان این جنایات دیر یا زود به خاک خواهند افتاد. اما آنچه باقی میماند، مادری پیر است که چشمانتظار فرزند شهیدش نشسته، دختری دلتنگ که معشوق خویش را میجوید، و کودکانی بیپناه که در حسرت آغوش پدر قهرمانشاناند. نمیدانم چه دستی این جنایت ضدانسانی را مرتکب شد، اما دیدم که چه کسانی بهای آن را پرداختند.
شاید ما هیچگاه آنقدر قوی نباشیم که خشونت را بهطور کامل از افکار، سخنان و اعمال خود حذف کنیم، اما باید در مسیر ریشهکن کردن خشونت گام برداریم. این رسالتی است که نباید از آن غافل شد، چرا که دشمن همواره میکوشد درندهخویی و خشونت را در جوامع اسلامی نهادینه سازد.
حمله خونین ۲۰ حوت ۱۴۰۱، نمادی از دشمنی آشکار با آگاهی و برادری در کشور بود. اما چنین حملاتی هرگز نمیتواند بر مسیر آزادی بیان و پویایی ارزشهای مردم ما سایه افکند. برعکس، این جنایتها جز ننگ و رسوایی برای عاملان آن، چیزی در پی نخواهد داشت.
تروریستها باید درک کنند که با ریختن خون بیگناهان، هرگز به اهداف شوم خود نخواهند رسید. اما در مقابل، ملت عزیز و رنجکشیده ما نیز باید هوشیار باشند که دشمن با این حملات در پی ایجاد تفرقه و برهم زدن وحدت و اخوت در کشور است. با این حال، مردم و مراکز فرهنگی، بویژه مرکز فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری آوا، به خوبی از ریشه و سرچشمه توطئههای دشمنان آگاهاند و قربانی دسیسههای آنان نخواهند شد.
در تمامی جوامع بشری، ارزشهایی وجود دارد که بنیان فرهنگ آن جامعه را شکل میدهد. هر ملتی، هویت و حیات اجتماعی و سیاسی خود را در پایبندی به این ارزشها و انتقال آن به نسلهای آینده میبیند. کشور عزیز ما، بیش از هر جای دیگری، مفتخر به داشتن ارزشهای والای اسلامی و اصیل انسانی است؛ ارزشهایی که نمونه آن را کمتر میتوان یافت. یکی از این ارزشهای جاودان، فرهنگ شهادت است.
شهادت، قویترین سلاح مسلمانان در برابر ظلم و ستم است، و شهدای مرکز تبیان و خبرگزاری آوا، نماد و الگوی مبارزان دینی و فرهنگی در کشور محسوب میشوند. قرآن چه زیبا درباره مقام شهید میفرماید: «هرگز کسانی را که در راه خدا کشته شدهاند، مرده مپندار، بلکه زندهاند و نزد پروردگارشان روزی داده میشوند.»
در پایان، ضمن محکومیت حمله خونین ۲۰ حوت ۱۴۰۱ شمسی علیه دفاتر مرکز تبیان و خبرگزاری آوا در ولایت بلخ، این یادداشت را به چند بیت شعر درباره قهرمانان خفته در خاک به پایان میسپارم:
ما سینه زدیم و بیصدا باریدند
از هر چه که دم زدیم، آنها دیدند
ما مدعیان صف اول بودیم
از آخر مجلس شهدا را چیدند