به گزارش خبرگزاری صدای افغان(آوا)، آهنگری پیشه حضرت داوود نبی محسوب می شود که با قدرت بدنی بالا و خلاقیت ذهنی، تکه آهنی بدردنخور به ابزار مهم و با ارزش مبدل می‌گردد.
 
آهنگری در زمان های قدیم از اهمیت ویژه بر خورد دار بوده است زیرا همه‌ای ابزار ها رزمی به وسیله آهنگران آماده می‌شد اما در چند سال اخیر کثرت واردات باعث تضعیف تجارت آهنگران در کشورما شده و این روند سبب دلسردی آهنگران نسبت به کسب و کار شان گردیده است.
 
با وضعیت فعلی که کشور به آن مواجه است‌‌‌‌، همه جا را فقر فراگرفته و بازار محصولات داخلی رو به زوال است.
 
شهروندان کشور از حکومت می‌خواهند که باید جلو واردات بیش از حد اسباب و لوازمی را بگیرد که در داخل کشور تولید می شود و از سوی هم مردم را به استفاده از محصولات داخلی تشویق کند تا از تولیدات داخلی بیشتر استفاده گردد و باعث شگوفایی اقتصاد داخلی شود.
 
عبدالصمد اسیر یکی ازکسبه کاران در شهر مزارشریف و یک تن از هنرپیشه ها سینما در انجمن سینماگران افغان می گوید: من مدت 42 سال می‌شود که مصروف آهنگری و حلبی سازی هستم، اما در این آوخر بنا بر دلایلی بازار خرید و فروش محصولات داخلی دیگر رونق گذشته را ندارد.
 
آقای اسیر افزود: مواد اولیه ما که در سابق از کشور روسیه وارد می گردید دارای کیفیت عالی بود، اما در حال حاضر این محصولات از کشورهای چین و ایران وارد می شود و آن کیفیت خوب را ندارد.
 
او با بیان اینکه ساخت بخاری یکی از فرآورده های صنعت آهنگری و حلبی سازی است، گفت: محصولات ما در فصل های بهار و تابستان فروش چندانی ندارند ولی در فصل زمستان میزان فروش بخاری ها نسبتآ بلند است.
 
او می گوید: با وجود تمام مشکلات باز هم از کسب خود راضی هستیم چون ولایت بلخ مهد رشد این هنر است و از همین ولایت به تمام آسیا میانه گسترش یافته است، بنا بر روایات اولین شاگرد حضرت داوود (ع ) شخص به نام نجم الدین بلخی بود که هنر آهنگری را از حضرت داوود آموخت و آن را تا آسیا میانه گسترش داد.
 
آقا محمد محمدی یک تن دیگری از آهنگران ولایت بلخ میگوید: من حدود 20سال می‌شود که شغل آهنگری دارم و مواد اولیه خود را از تاجران داخلی خریداری میکنم که این مواد از کشور قزاقستان، چین ،ایران و پاکستان وارد افغانستان می‎شوند.
 
آقای محمدی ابراز داشت: با وجودی که هنر آهنگری یک شغل طاقت فرسا است و درآمدی چندانی ندارد، اما او از شغل خود راضی است و همیشه وقت با شور و شوق بر سر کار می آید ، هر چند که بلندترین فیصدی فروشات آنها رافصل زمستان تشکل میدهد، اما همیشه وقت بر سر کار می آید.
 
به گفته آقای محمدی: حد اکثر مشتری ها شان را مردمان اطراف تشکیل میدهند چون مردم داخل شهر تماماً از محصولاتی که از خارج وارد میگردد استفاده میکنند و این وضعیت برای کسبه کاران داخلی نگران کننده است و آنها مجبور هستند که محصولات خود را به ولسوالی های اطراف انتقال بدهند تا به فروش برسد.
 
او در آخر افزود: با وضعیت فعلی که کشور به آن مواجه است که همه جا را فقر فراگرفته و بازار محصولات داخلی روبه زوال است، حکومت باید جلوی واردات بیش از حد محصولاتی که در داخل کشور ساخته می شود را بگیرد و مردم را به استفاده از محصولات داخلی تشویق کند، تا از تولیدات داخلی بیشتر استفاده گردد و باعث شگوفایی اقتصاد داخلی شود.
 
سراج الدین فیروز یک تن از آهنگران شهر مزارشریف می‌گوید: او بیش از بیست سال است که مصروف آهنگری است او هرروز از صبح تا شام به بدنه ها آهن میکوبد و آن را به شکل ها مختلف در می آورد تا ازاین طریق بتوانند لقمه نانی به دست بیاورد و امرار معاش کند، اما واردات بیش از حد او را هم متاثر ساخته است.
 
فیروز می افزاید: واردات بخاری های ترکی صدمه زیاد به کار این کسبه کاران زد است او بیان داشت که اگر دولت جلو این واردات را بگیرد آنها می تواند بخاری های کیفیت بالا را تولید کنند.
 
آقای باقری میگوید: آهن های که در محصولات ما استفاده می شود از وسایل کهنه موترها می باشد که بعد از ذوب کردن دوباره به آن شکل میدهند و پر فروش ترین ابزار تولید شده از آهن های ذوب شده تبر می باشد.
 
باقری افزود: من از حکومت میخواهم تا جلو وارد شدن محصولات کم کیفیت پاکستانی را بگیرد چون این اموال به وجود کیفیت پایین به بازار داخلی نیز صدمه جدی وارد کرده است.
 
شایان ذکر است که ولایات معروف و بزرگ شهر های افغانستان یکی از کوچه‎های شهر را به نام کوچه آهنگری مسمی کرده است، اگر چی بازار آزاد و بی توجهی مسئولین آسیب های جبران ناپذیری را بر پیکر صنعت داخلی وارد کرده است اما هنوز هزاران نفر برای یادگیری این حرفه، سال ها دوره‌ای آموزشی را سپری می کنند و علاقمندی خاصی به این صنعت دارند.