امام سجاد"علیه السلام" می‌فرماید: همان‌طور که در نعمتهایت شکرگزار هستی، بر مصیبت‌هایت نیز سپاسگزاری کن؛ حال ممکن است سؤالی در ذهن بوجود آید که چگونه می‌شود انسان گرفتار مصیبت، نه تنها جزع و فزع نکند بلکه بر مصیبت وارد شده خداوند را شاکر باشد؟
کسانی‌که نسبت به خداوند شناخت پیدا کرده و معرفتش به اندازه‌ای است که می‌داند خداوند از پدر ومادر انسان نیز نسبت به انسان دلسوزتر و مهربان‌تر است، حتما در این مصیبت خیر و برکتی وجود دارد لذا از این فرصت بعنوان سکوی ترقی و پیشرفت در امور معنوی استفاده می‌کند.
نمونه بارز صبر در مصیبت‌ها حضرت زینب "سلام الله علیها" است.
حضرت زینب در برابر مصیبت‌هایی که با آن مواجه شد، چون می‌دانست که این مصیبت‌ها در مسیر رضای حق تعالی است، از نظر ایشان همه این مصیبت‌ها در واقع نعمتی از سوی پرورگار است که به ایشان ارزانی شده بود.
به همین دلیل آن‌حضرت فرمودند که «ما رأیت الّا جمیلا»؛ یعنی من به جز زیبایی چیزی ندیدم.
در جریان کربلا، حضرت زینب(س) آن همه مصیبت دیده ولی چون برای هدف مقدس است، بر این همه مصیبت شکرگزاری می‌کند. حضرت زینب(س) چون اعتقاد به آخرت دارد و خداوند را در همه جا با چشم دل می‌بیند و می‌داند که سعادت انسان در گرو عمل به دستورات خداوند است، بنابراین جمله تاریخی خود را فرموده است.
انسان با شکرگزاری بر مصیبت‌ها به بهشت می‌رود و یکی هم با ناسپاسی به جهنم؛ شکرگزاری در مصیبت رمز موفقیت در دنیا و آخرت است .
زنی محضر پیامبر گرامی(ص) رسید و عرض کرد: سه فرزندم را ازدست داده‌ام. حضرت(ص) فرمود: تو یک حصار محکمی در برابر جهنم گرفته‌ای.
اگر انسان به مصیبت این‌گونه نگاه بکند که انسان را بالا می‌برد و سختی‌هایی که در دنیا دچار آن می‌شود، تلخی‌های آخرت را از بین می‌برد، چنانچه امیرالمؤمنین"علیه السلام" فرمودند: "مرارة الدنیا حلاوة الآخره".
امام باقر "علیه السلام" فرمود: "مَا مِنْ مُؤْمِنٍ يُصَابُ بِمُصِيبَةٍ فِي اَلدُّنْيَا فَيَسْتَرْجِعُ عِنْدَ مُصِيبَتِهِ حَتَّى تَفْجَأَهُ اَلْمُصِيبَةُ إِلاَّ غَفَرَ اَللَّهُ لَهُ مَا مَضَى مِنْ ذُنُوبِهِ إِلاَّ اَلْكَبَائِراَلَّتِي أَوْجَبَ اَللَّهُ عَلَيْهَا اَلنَّارَ"؛ مومني نباشد كه در دنيا به مصيبتي گرفتار آيد و هنگام پيش آمدن مصيبت، «انا لله و انا اليه راجعون» گويد جز آنكه خداوند گناهان پيشين او را ببخشد به جز گناهان كبيره‌اي كه خداوند آتش دوزخ را بر آنها واجب نموده است.
استرجاع نوعی معرفت است که انسان نسبت به خداوند مبدأ و معاد دارد، به این معنا که تمام چیزی که دارم از آن خداوند است، اگر از دست رفت دیگرغصه خوردن ندارد چون مال من نبوده است.
گردآورنده: سید اسدالله حسینی
کسانی‌که نسبت به خداوند شناخت پیدا کرده و معرفتش به اندازه‌ای است که می‌داند خداوند از پدر ومادر انسان نیز نسبت به انسان دلسوزتر و مهربان‌تر است، حتما در این مصیبت خیر و برکتی وجود دارد لذا از این فرصت بعنوان سکوی ترقی و پیشرفت در امور معنوی استفاده می‌کند.
نمونه بارز صبر در مصیبت‌ها حضرت زینب "سلام الله علیها" است.
حضرت زینب در برابر مصیبت‌هایی که با آن مواجه شد، چون می‌دانست که این مصیبت‌ها در مسیر رضای حق تعالی است، از نظر ایشان همه این مصیبت‌ها در واقع نعمتی از سوی پرورگار است که به ایشان ارزانی شده بود.
به همین دلیل آن‌حضرت فرمودند که «ما رأیت الّا جمیلا»؛ یعنی من به جز زیبایی چیزی ندیدم.
در جریان کربلا، حضرت زینب(س) آن همه مصیبت دیده ولی چون برای هدف مقدس است، بر این همه مصیبت شکرگزاری می‌کند. حضرت زینب(س) چون اعتقاد به آخرت دارد و خداوند را در همه جا با چشم دل می‌بیند و می‌داند که سعادت انسان در گرو عمل به دستورات خداوند است، بنابراین جمله تاریخی خود را فرموده است.
انسان با شکرگزاری بر مصیبت‌ها به بهشت می‌رود و یکی هم با ناسپاسی به جهنم؛ شکرگزاری در مصیبت رمز موفقیت در دنیا و آخرت است .
زنی محضر پیامبر گرامی(ص) رسید و عرض کرد: سه فرزندم را ازدست داده‌ام. حضرت(ص) فرمود: تو یک حصار محکمی در برابر جهنم گرفته‌ای.
اگر انسان به مصیبت این‌گونه نگاه بکند که انسان را بالا می‌برد و سختی‌هایی که در دنیا دچار آن می‌شود، تلخی‌های آخرت را از بین می‌برد، چنانچه امیرالمؤمنین"علیه السلام" فرمودند: "مرارة الدنیا حلاوة الآخره".
امام باقر "علیه السلام" فرمود: "مَا مِنْ مُؤْمِنٍ يُصَابُ بِمُصِيبَةٍ فِي اَلدُّنْيَا فَيَسْتَرْجِعُ عِنْدَ مُصِيبَتِهِ حَتَّى تَفْجَأَهُ اَلْمُصِيبَةُ إِلاَّ غَفَرَ اَللَّهُ لَهُ مَا مَضَى مِنْ ذُنُوبِهِ إِلاَّ اَلْكَبَائِراَلَّتِي أَوْجَبَ اَللَّهُ عَلَيْهَا اَلنَّارَ"؛ مومني نباشد كه در دنيا به مصيبتي گرفتار آيد و هنگام پيش آمدن مصيبت، «انا لله و انا اليه راجعون» گويد جز آنكه خداوند گناهان پيشين او را ببخشد به جز گناهان كبيره‌اي كه خداوند آتش دوزخ را بر آنها واجب نموده است.
استرجاع نوعی معرفت است که انسان نسبت به خداوند مبدأ و معاد دارد، به این معنا که تمام چیزی که دارم از آن خداوند است، اگر از دست رفت دیگرغصه خوردن ندارد چون مال من نبوده است.
گردآورنده: سید اسدالله حسینی
