پاسخ راکت پراکنی های پاکستان را چه کسی باید بدهد؟!

خبرها حاکی از راکت پراکنی های کشور همسایه جنوبی به ولایت کنر است. راکت پراکنی ها همزمان شده است با اتهام نخست وزیر جدید پاکستان مبنی بر حمله طالبان پاکستانی به اهدافی در داخل خاک آن کشور از خاک افغانستان. اتهامِ خنده آوری که بیشتر به یک فکاهه می ماند تا یک واقعیت! هنوز پای راجه پرویز، گرم نیامده که آغاز نه چندان نکو را با همسایگان، در حال تهداب گذاری است.

اخیراً و به دنبال حملات تازه راکتی ارتش پاکستان، ولایت کنر شاهد برگزاری تظاهرات مردمی در اعتراض به این حملات بوده است. واقعیت این است که مردم افغانستان نمی دانند به کدام مرجعی شکایت خویش را ببرند و از کدام نظام و دولتی بخواهند تا از جان و مال آنان در برابر حملات وحشیانه ارتش همسایه، دفاع کند؟!

انکار دولت پاکستان از حملات هر از گاه راکتی به خاک افغانستان، برخی از آگاهان را بر این نظر کشانده است که احتمالاً حملات راکتی به خاک افغانستان، به دور از چشم و نظر دولت غیر نظامی پاکستان و بوسیله ژنرالان آی. اس. آی طرح ریزی و اجرا می شود. چرا که در غیر آن و اگر طبق برنامه و نقشه حساب شده، از جانب دولت غیر نظامی، چنین حملاتی به افغانستان و یا هر کشور دیگری انجام شود، این یک تجاوز آشکارِ کشوری به کشور دیگر، به حساب می آید.
از این منظر، آگاهان مذکور، به عنوان بهترین راه حل، شکایت دولت افغانستان به شورای امنیت سازمان ملل را پیشنهاد می کنند. برخی دیگر این تفسیرها و تحلیل ها را واقعیت ندانسته و براین باوراند که چگونه می شود دولتی از حساس ترین نقاط کشورش که نقاط مرزی می باشد، اطلاع و خبری نداشته باشد؟! این به شگرد همیشگی مقامات پاکستانی تبدیل شده است که یکی از آنان کاری را انجام می دهد و یکی دیگر، همان عمل را محکوم کرده و سومی اساساً خودش را بی خبر سر داده و چهارمی هم، به انکار همه چیز پناه می برد!!
دولت افغانستان هم که از توان و قدرت نظامی لازم برخوردار نیست تا همزمان در چندین جبهه به مبارزه برخیزد. پس تنها می ماند یک گزینه و آن هم دراز کردن دست استمداد به سمت همپیمانان راهبردی و استراتژیک که به نظر می رسد، مناسب ترین فرصت است تا آنان حسن نیت خویش را نشان داده و با شلیک چند راکت ناقابل به اهدافی در آن سوی مرز که راکت ها از آن نقاط به خاک افغانستان پرتاپ می شود، همسایه متجاوز جنوبی را سر جایش بنشانند.

این بار نخست نیست که مناطقی از ولایات شرقی ما آماج حملات راکتی پاکستانی ها قرار می گیرد؛ چه پیش از انعقاد پیمانهای کذایی و چه پس از آن، خارجی ها هیچوقت به خود این زحمت را ندادند تا در برابر تجاوزات صریح، آشکار و وحشیانه پاکستانی ها به افغانستان، از خود حرکتی نشان بدهند!
عدم عکس العمل نیروهای خارجی مستقر در کشور در برابر تجاوزات دولت پاکستان به افغانستان، علت به وجود آمدن این پرسش در فکر و ذهن افغان ها می شود و آن اینکه اگر آنان به عهد و پیمان خویش پایبند نیستند، پس به چه دلیل، دولتمردان ما به این پیمانها دل خوش داشته اند؟! حملات راکتی که یک نمونه کوچک است، خارجی ها این گونه با آن برخورد می کنند؛ پس وای به آن روز که خدا نخواهد افغانستان با یکی از کشورهای منطقه داخل جنگ و نبرد تمام عیار شود؛ آنوقت دولت و مردم افغانستان را به چه میدانی تنها خواهند گذاشت، فقط خدا می داند و بس!

مردم افغانستان عملاً و در طول هفته ها و ماهها به چشم سر می بینند که انعقاد پیمانهای کذایی تا کنون، هیچ سود و فایده ای برای آنان نداشته است و قطعاً در آینده نیز این چنین خواهد بود. به نظر می رسد تنها راه حل اصولی و اساسی در مورد حملات راکتی پاکستان و غیر آن، این است که دولت و ملت افغانستان، به اصل و ریشه خویش برگردند. دل خوش داشتن به دیگران و کمک آنان، تا کنون هیچ دولت و کشور و ملتی را به جایی نرسانده است؛ بلکه باعث عقب گرد آنان شده و اما هیچگاه عامل پیشرفت و پویایی آنان نبوده است.
نمونه این واقعیت را ما در کشورهایی چون جاپان و کوریای جنوبی به وضوح شاهد می باشیم؛ چرا که اگر نبود سانسور ها و جلوگیری های ایالات متحده امریکا و متحدین آنان از جنگ اول و دوم جهانی به این سوی، حالا جهان با کشورهایی به مراتب قوی تر و صنعتی تر از کشورهای کنونی جاپان و کوریای جنوبی، مواجه می شدند.

و همین گونه در بسیاری از کشورهای دیگر که نیازی به ذکر نام آنان نیست، سایه استعمار قدرت های بزرگ و اقدامات پیشگیرانه آنان، موجب عدم رشد و توسعه آن کشورها در همه ی زمینه های اقتصادی و نظامی شده است. چنانچه بارها یادآور شده ایم، استکبار و استعمار، ابدا برای کمک به مردم و کشوری، وارد میدان نمی شود و تا پای منفعتِ بزرگتر از سرمایه گذاری ای که می کند در میان نباشد، ابداً وارد کشوری نشده و یا پا از آن بیرون نمی گذارند!

به هر حال، در ربطِ به راکت پرانی کشور پاکستان، حالا این پرتابها چه از ناحیه دولت پاکستان بوده و چه دست استخبارات آن کشور در کار باشد، باید گفت که یگانه راه موثر و مناسب، پرتاب چند راکت ناقابل به نشانی هایی است که راکتها از آنجا به سمت افغانستان، نشانه گیری می شوند.

مطمئن باید بود که پس از اصابت اولین راکت وطنی به خاک پاک همسایه بی ملاحظه، حساب کار دست دولت و استخبارات آنان خواهد آمد و لااقل خواهند فهمید که با یک دولت و ملتی طرف شده اند که به استقلال و هویت بومی خویش، بیشتر از هر چیزی ارزش و بها قائلند و از طرفی نیز خواهند دانست که آزار رسانیدن به ملت شجاع و نترس افغان، چندان هم آسان نبوده و بی پاسخ هم نخواهد ماند.

دولت نجیب و بردبار ما برای امتحان هم که شده، لااقل برای یک بار، این روش را آزمایش کند و یک مقدار از آن غیرت افغانی را در میدان مقابله به مثل، به نمایش بگذارد. خواننده این سطور به هوشمندی واقف است که این پیشنهاد، تشویق و تحریک به جنگ نیست، بلکه ترغیبی است جهت مقابله بالمثل که حق طبیعی هر ملت و دولتی و در هر جایی از این کره خاکی است.

نویسنده: سید فاضل محجوب