اتحادیه عرب که به شدت تحت تاثیر عربستان سعودی، قطر و ... است تمام تلاشش این بود که بتواند مخالفین دولت سوریه را در این اجلاس متحد نماید.
بلافاصله بعد از اجلاس ژنو، اتحادیه عرب نشستی را در قاهره برگزار کرد تا بار دیگر فضا را برای متحد کردن مخالفان دولت سوریه فراهم کند. اینکه اجلاس در پایتخت مصر برگزار شد بیشتر به این دلیل بود که از یک سو قاهره قلب تپنده انقلابات دنیای عرب محسوب می شود و با این کار در صدد بودند به نوعی برای مخالفان بشار اسد اعتبار سازی کنند و از سوی دیگر مشخص است که این گروه ها در مصر حامیان زیادی دارند. محمد مرسی رئیس جمهور تازه به دوران رسیده مصر هم چندی پیش تبریکی را که بشار اسد به مناسبت پیروزی او در انتخابات ریاست جمهوری ارسال کرده بود، نپذیرفت و همین مسئله باعث شد مخالفان بشار اسد حساب بیشتری را بر روی مصر باز کنند.
به هر حال اجلاس در قاهره برگزار شد ولی باز هم به نتیجه مطلوبی برای مخالفین اسد منجر نشد. اتحادیه عرب که به شدت تحت تاثیر عربستان سعودی، قطر و ... است تمام تلاشش این بود که بتواند مخالفین دولت سوریه را در این اجلاس متحد نماید تا در اجلاس بعدی دوستان سوریه بتواند جبهه مخالفین را به شکل منسجم تری به جهان معرفی کند که در نهایت این امر محقق نشد.
ارتش آزاد سوریه به دلایلی در این اجلاس شرکت نکرد و برگزاری آن را یک توطئه خواند. دیگر تشکلات مشارکت کننده هم نتوانستند از اختلافات گذشته شان چشم پوشی کنند. باز هم برخی از گروه ها با تهاجم بین المللی به سوریه مخالفت کردند و نقش دیگر گروه های مشارکت کننده را در اجلاس کوچک شمردند. در واقع هر گروهی که در اجلاس شرکت کرده بود خود را نماینده واقعی ملت سوریه معرفی می کرد و دیگر گروه های شرکت کننده را کم اهمیت بر می شمرد. کار به جایی رسید که حتی میان گروه های مخالف مشاجره لفظی تندی صورت گرفت و بنا به قول برخی رسانه ها به زد و خورد فیزیکی نیز کشیده شد.
گروه های مخالف اسد یک مشکل دیگر هم داشتند و آن این بود که هر کدامشان از روابط مستقلی با برخی کشورهای عربی و غربی برخوردارند و این دقیقا مشکلی است که ریشه بسیاری از مشکلات دیگر شده است. به عبارتی، هر گروه، حامیان ویژه خود را دارد و در واقع بخشی از مواضع خود را به خواست ها و نظرات کشورهای حامی خود اختصاص داده است. به عنوان مثال گروه های تندرو سلفی که دارای روابطی حیاتی با عربستان سعودی هستند تمام توجهشان را به گسترش عملیات های نظامی در سوریه معطوف کرده اند و این دقیقا خواست و راهکار عربستان سعودی برای از بین بردن دستگاه حکومتی بشار اسد است، در مقابل عده ای دیگر که دارای گرایشات سکولار هستند و محور اصلی روابط آن ها را کشورهای غربی شکل می دهند، نمی خواهند سلفی ها و تندروها را دارای دست برتر ببینند و حتی گاهی به مذاکره و راهکارهای غیر نظامی هم روی خوش نشان می دهند.
از دید این ها دولت آینده سوریه و جانشین بشار اسد نباید یک دولتی باشد که از گرایشات مذهبی و بنیادگرایانه برخوردار باشد.
به تعبیری، آن چه را که عالمان علم سیاست، بحران اعتماد می نامند در میان مخالفان بشار اسد به شدت مشاهده می شود. مخالفان اسد هم راه زیادی تا از میان برداشتن اسد و تشکیل حکومت جایگزین دارند ولی با وجود این در قاهره گرد هم آمده بودند تا برای مرحله بعد از بشار تصمیم گیری کنند، مرحله ای که از دید بسیاری از کارشناسان تحقق آن بسیار بعید و حتی با توجه به قدرت بالای اسد دور از انتظار به نظر می رسد.
به هر حال طرح نزدیک سازی مخالفان اسد تاکنون بی نتیجه بوده است و آن چه که در این میان بیش از پیش رنگ باخته است طرح صلح کوفی عنان است که بخش عظیمی از جامعه بین الملل همچنان به آن به عنوان یک راهکار می نگرد و این در حالی است که کشورهای عربی همچنان بر مواضع گذشته خود مبنی بر برکناری بشار اسد و استقرار یک حکومت جدید با محوریت مخالفان تاکید می ورزند و حتی به شکلی آشکارا به تداوم کمک های نظامی، مالی و انسانی خود به گروه های مسلح تاکید می ورزند.
به هر حال اجلاس در قاهره برگزار شد ولی باز هم به نتیجه مطلوبی برای مخالفین اسد منجر نشد. اتحادیه عرب که به شدت تحت تاثیر عربستان سعودی، قطر و ... است تمام تلاشش این بود که بتواند مخالفین دولت سوریه را در این اجلاس متحد نماید تا در اجلاس بعدی دوستان سوریه بتواند جبهه مخالفین را به شکل منسجم تری به جهان معرفی کند که در نهایت این امر محقق نشد.
ارتش آزاد سوریه به دلایلی در این اجلاس شرکت نکرد و برگزاری آن را یک توطئه خواند. دیگر تشکلات مشارکت کننده هم نتوانستند از اختلافات گذشته شان چشم پوشی کنند. باز هم برخی از گروه ها با تهاجم بین المللی به سوریه مخالفت کردند و نقش دیگر گروه های مشارکت کننده را در اجلاس کوچک شمردند. در واقع هر گروهی که در اجلاس شرکت کرده بود خود را نماینده واقعی ملت سوریه معرفی می کرد و دیگر گروه های شرکت کننده را کم اهمیت بر می شمرد. کار به جایی رسید که حتی میان گروه های مخالف مشاجره لفظی تندی صورت گرفت و بنا به قول برخی رسانه ها به زد و خورد فیزیکی نیز کشیده شد.
گروه های مخالف اسد یک مشکل دیگر هم داشتند و آن این بود که هر کدامشان از روابط مستقلی با برخی کشورهای عربی و غربی برخوردارند و این دقیقا مشکلی است که ریشه بسیاری از مشکلات دیگر شده است. به عبارتی، هر گروه، حامیان ویژه خود را دارد و در واقع بخشی از مواضع خود را به خواست ها و نظرات کشورهای حامی خود اختصاص داده است. به عنوان مثال گروه های تندرو سلفی که دارای روابطی حیاتی با عربستان سعودی هستند تمام توجهشان را به گسترش عملیات های نظامی در سوریه معطوف کرده اند و این دقیقا خواست و راهکار عربستان سعودی برای از بین بردن دستگاه حکومتی بشار اسد است، در مقابل عده ای دیگر که دارای گرایشات سکولار هستند و محور اصلی روابط آن ها را کشورهای غربی شکل می دهند، نمی خواهند سلفی ها و تندروها را دارای دست برتر ببینند و حتی گاهی به مذاکره و راهکارهای غیر نظامی هم روی خوش نشان می دهند.
از دید این ها دولت آینده سوریه و جانشین بشار اسد نباید یک دولتی باشد که از گرایشات مذهبی و بنیادگرایانه برخوردار باشد.
به تعبیری، آن چه را که عالمان علم سیاست، بحران اعتماد می نامند در میان مخالفان بشار اسد به شدت مشاهده می شود. مخالفان اسد هم راه زیادی تا از میان برداشتن اسد و تشکیل حکومت جایگزین دارند ولی با وجود این در قاهره گرد هم آمده بودند تا برای مرحله بعد از بشار تصمیم گیری کنند، مرحله ای که از دید بسیاری از کارشناسان تحقق آن بسیار بعید و حتی با توجه به قدرت بالای اسد دور از انتظار به نظر می رسد.
به هر حال طرح نزدیک سازی مخالفان اسد تاکنون بی نتیجه بوده است و آن چه که در این میان بیش از پیش رنگ باخته است طرح صلح کوفی عنان است که بخش عظیمی از جامعه بین الملل همچنان به آن به عنوان یک راهکار می نگرد و این در حالی است که کشورهای عربی همچنان بر مواضع گذشته خود مبنی بر برکناری بشار اسد و استقرار یک حکومت جدید با محوریت مخالفان تاکید می ورزند و حتی به شکلی آشکارا به تداوم کمک های نظامی، مالی و انسانی خود به گروه های مسلح تاکید می ورزند.
منبع : خبرگزاری آوا- کابل
avapress.com/vdcgq39t.ak9tx4prra.html
پربازدیدترین
مطالب مرتبط
[۲۹ عقرب ۱۳۹۱] 
[۲۶ سرطان ۱۴۰۱] 
[۱۳ جوزا ۱۳۹۶] 
[۲۴ دلو ۱۳۹۱] 
[۱ جدی ۱۳۹۶] 
