پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، کوریای شمالی احساس ترس و تنهایی می کند. بر خلاف اکثر کشورهای مشترک المنافع و عضو بلوک شرق و پیمان ورشو که با فروپاشی نظام شوراها در شوروی سابق، هر کدام راه خود را رفته و برخی از آنها نیز هضم در نظام سرمایه داری و لیبرالیستی شدند، اما دولت کمونیستی کوریای شمالی، همچنان بر آرمانهای مارکسیزم وفادار ماند.
وفاداری نظام دولتی کوریای شمالی به مارکسیزم، بر دولت امریکا و همکاران اروپایی آن که همگی در پیمان مقابل ورشو عضویت دارند، گران آمد تا آنجا که موجب شد تا سران ایالات متحده و شرکای غربی آنان، شدیدترین تحریمهای سیاسی و اقتصادی را علیه پیونگ یان اِعمال کنند.
تقسیم کوریا به کوریای شمالی و جنوبی از پیروزی متفقین در جنگ دوم جهانی در سال ۱۹۴۵ و پایان ۳۵ سال سلطهٔ جاپان بر کوریا نشأت گرفت. در طرحی که قریب به اتفاق کوریا‌یی‌ها با آن مخالف بودند، ایالات متحده امریکا و اتحاد جماهیر شوروی توافق کردند که قیمومیت موقت کشور را از محل مدار ۳۸ درجه، برعهده گیرند. هدف از طرح قیمومیت، کمک به ایجاد یک دولت موقت کوریایی بود که" در موعدی مقرر، مستقل و آزاد" شود.
اما اگرچه تاریخ برگزاری انتخابات هم مشخص شده بود، اتحاد جماهیر شوروی از همکاری با برنامه‌های سازمان ملل متحد برای برگزاری انتخابات آزاد و عمومی در دو کوریا سر باز زد و در نتیجهٔ آن، یک دولت کمونیستیِ تحتِ حمایت اتحاد جماهیر شوروی به طور دائم در شمال تأسیس شد و یک دولت طرفدار غرب نیز در جنوب. دو ابرقدرت از رهبران متفاوتی جانبداری کردند. دو دولت مجزا در کشور برقرار شد که هر یک مدعی زمامداری بر تمام شبه‌جزیره بودند.
در نتیجهِ جنگ کوریا (۵۳-۱۹۵۰) دو کوریای جدا از هم بر جا ماند که از زمان جنگ سرد تا امروز پابرجاست. کوریای شمالی یک دولت کمونیستی‌ست - هرچند آخرین موارد به کار بردن کلمهٔ کمونیسم از قانون اساسی این کشور در سال ۲۰۰۹ حذف شد- که اغلب، آن را استالینیست و انزواگرا توصیف می‌کنند.
اقتصاد کوریای شمالی در ابتدا از رشد قابل توجهی برخوردار بود اما در دههٔ ۹۰ (بر خلاف همسایهٔ کمونیست خود جمهوری چین) سقوط کرد. کوریای جنوبی پس از چند دهه حکومت استبدادی، اکنون به یک دولت دموکراتیک لیبرال و کاپیتالیست تبدیل شده‌است.
از دههٔ ۱۹۹۰، با لیبرال‌تر شدن دولت‌های کوریای جنوبی و مرگ بنیانگذار کوریای شمالی، کیم ایل سونگ و جانشینی پسرش کیم جونگ ایل، دوطرف گامهای نمادین کوچکی برای الحاق احتمالی دو کوریا برداشته‌اند.
اگر چه این گامها سمبولیک و نمادین بوده و خیلی نمی تواند مورد اعتنای ملتهای دو کوریا قرار گیرد، اما همین گامهای نمادین در جهت بازگشت دو نیم کره به اصل خویش، می تواند موجبات نگرانی سران امریکا و غرب را فراهم کند.
به همین دلیل نیز دولت امریکا و شرکای غربی آن، آخرین تلاشهای خود را نیز خواهند کرد تا رهبران و دولتمردان دو نیم کره شمالی و جنوبی را تا جایی که ممکن است از هم دور نگهدارند. چنانچه می دانیم اتحاد دو نیم کره شمالی و جنوبی، موجب حضور کشور قدرتمندی دیگر در عرصه رقابتهای نفوذ و قدرت خواهد شد.
دول امریکایی و غربی، سعی بر آن دارند تا با نفوذ و رسوخ در بدنه ی قدرتهای بزرگ جهانی مانند چین، هند، روسیه و...، حتی الامکان از بُردِ قدرت و پیشرفت آنها بکاهند تا در پرتو ضعف و تشتت کشورهای مذکور، به اهداف استعماری و دخالت جویانه شان به آسانی، دست پیدا کنند.
حال با یک چنین رویکردی، امریکا و غرب چگونه ممکن است به اتحاد دو نیم کره شمالی و جنوبی، رضایت داده و از آن استقبال کنند؟! از بدو جدایی دو نیم کره تا کنون، سران ایالات متحده و شرکای غربی آنان همواره از وجود بحران و تشنج در میان مقامات دو کوریا، نه تنها استقبال کرده اند که در بسیاری از بحران آفرینی ها برای دو ملت کوریای شمالی و جنوبی، خود پیشقدم بوده اند؛ نظیر همین مانور بزرگ و ۱۱ روزه ای که قرار است دولت کوریای جنوبی و با مشارکت فعال نیروهای امریکایی، در برابر چشمان حساسِ مقامات کوریای شمالی، انجام بدهند.
مانوری که مقامات دولتی کوریای شمالی از آن به جنگ تمام عیار امریکا و کوریای جنوبی، علیه کوریای شمالی یاد و تهدید کرده اند که در صورت آغاز مانور مذکور و ادامه آن، پیونگ یان، به جنگ تمام عیار اتمی روی خواهد آورد.
رسانه های کوریای شمالی می نویسد:" گروه‌های نظامی خط مقدم ما، ارتش، نیروهای هوایی و دریایی، یگان‌های ضد هوایی و یگان‌های موشک‌های استراتژیک که وارد این مرحله از جنگ تمام عیار شده‌اند، منتظر دستور نهایی ما برای حمله هستند. سلاح‌های اتمی کشور نیز برای جنگ آماده شده‌اند.
اگر جنگی دربگیرد رژیم‌های دست‌نشانده در امریکا و کوریای جنوبی به یک چشم بر هم زدن نابود می‌شوند".
این مانور ۱۱ روزه شبیه سازی شده روز دوشنبه آغاز شده است. مانور "راه حل کلیدی" شامل ۱۰ هزار نیروی کوریای جنوبی و ۳۵۰۰ سرباز امریکایی به همراه هواپیماهای جنگی پیشرفته و یک ناو هواپیمابر میباشد. کوریای جنوبی می‌گوید، این مانور تنها برای اهداف دفاعی صورت می گیرد اما کوریای شمالی معتقد است که این مانور پیونگ یانگ را هدف قرارداده و برنامه های امریکا و کوریای جنوبی را برای حمله به این کشور نشان میدهد.
به هر تقدیر، مانور "راه حل کلیدی" در جهت شرارت های همیشگی امریکا و متحدان آن در میان دونیم کره شمالی و جنوبی، راه اندازی شده و در صورت بروز هر نوع حادثه و فاجعه ای، سران کاخ سفید و همفکران آنان، مسئول و پاسخگو خواهند بود.
وفاداری نظام دولتی کوریای شمالی به مارکسیزم، بر دولت امریکا و همکاران اروپایی آن که همگی در پیمان مقابل ورشو عضویت دارند، گران آمد تا آنجا که موجب شد تا سران ایالات متحده و شرکای غربی آنان، شدیدترین تحریمهای سیاسی و اقتصادی را علیه پیونگ یان اِعمال کنند.
تقسیم کوریا به کوریای شمالی و جنوبی از پیروزی متفقین در جنگ دوم جهانی در سال ۱۹۴۵ و پایان ۳۵ سال سلطهٔ جاپان بر کوریا نشأت گرفت. در طرحی که قریب به اتفاق کوریا‌یی‌ها با آن مخالف بودند، ایالات متحده امریکا و اتحاد جماهیر شوروی توافق کردند که قیمومیت موقت کشور را از محل مدار ۳۸ درجه، برعهده گیرند. هدف از طرح قیمومیت، کمک به ایجاد یک دولت موقت کوریایی بود که" در موعدی مقرر، مستقل و آزاد" شود.
اما اگرچه تاریخ برگزاری انتخابات هم مشخص شده بود، اتحاد جماهیر شوروی از همکاری با برنامه‌های سازمان ملل متحد برای برگزاری انتخابات آزاد و عمومی در دو کوریا سر باز زد و در نتیجهٔ آن، یک دولت کمونیستیِ تحتِ حمایت اتحاد جماهیر شوروی به طور دائم در شمال تأسیس شد و یک دولت طرفدار غرب نیز در جنوب. دو ابرقدرت از رهبران متفاوتی جانبداری کردند. دو دولت مجزا در کشور برقرار شد که هر یک مدعی زمامداری بر تمام شبه‌جزیره بودند.
در نتیجهِ جنگ کوریا (۵۳-۱۹۵۰) دو کوریای جدا از هم بر جا ماند که از زمان جنگ سرد تا امروز پابرجاست. کوریای شمالی یک دولت کمونیستی‌ست - هرچند آخرین موارد به کار بردن کلمهٔ کمونیسم از قانون اساسی این کشور در سال ۲۰۰۹ حذف شد- که اغلب، آن را استالینیست و انزواگرا توصیف می‌کنند.
اقتصاد کوریای شمالی در ابتدا از رشد قابل توجهی برخوردار بود اما در دههٔ ۹۰ (بر خلاف همسایهٔ کمونیست خود جمهوری چین) سقوط کرد. کوریای جنوبی پس از چند دهه حکومت استبدادی، اکنون به یک دولت دموکراتیک لیبرال و کاپیتالیست تبدیل شده‌است.
از دههٔ ۱۹۹۰، با لیبرال‌تر شدن دولت‌های کوریای جنوبی و مرگ بنیانگذار کوریای شمالی، کیم ایل سونگ و جانشینی پسرش کیم جونگ ایل، دوطرف گامهای نمادین کوچکی برای الحاق احتمالی دو کوریا برداشته‌اند.
اگر چه این گامها سمبولیک و نمادین بوده و خیلی نمی تواند مورد اعتنای ملتهای دو کوریا قرار گیرد، اما همین گامهای نمادین در جهت بازگشت دو نیم کره به اصل خویش، می تواند موجبات نگرانی سران امریکا و غرب را فراهم کند.
به همین دلیل نیز دولت امریکا و شرکای غربی آن، آخرین تلاشهای خود را نیز خواهند کرد تا رهبران و دولتمردان دو نیم کره شمالی و جنوبی را تا جایی که ممکن است از هم دور نگهدارند. چنانچه می دانیم اتحاد دو نیم کره شمالی و جنوبی، موجب حضور کشور قدرتمندی دیگر در عرصه رقابتهای نفوذ و قدرت خواهد شد.
دول امریکایی و غربی، سعی بر آن دارند تا با نفوذ و رسوخ در بدنه ی قدرتهای بزرگ جهانی مانند چین، هند، روسیه و...، حتی الامکان از بُردِ قدرت و پیشرفت آنها بکاهند تا در پرتو ضعف و تشتت کشورهای مذکور، به اهداف استعماری و دخالت جویانه شان به آسانی، دست پیدا کنند.
حال با یک چنین رویکردی، امریکا و غرب چگونه ممکن است به اتحاد دو نیم کره شمالی و جنوبی، رضایت داده و از آن استقبال کنند؟! از بدو جدایی دو نیم کره تا کنون، سران ایالات متحده و شرکای غربی آنان همواره از وجود بحران و تشنج در میان مقامات دو کوریا، نه تنها استقبال کرده اند که در بسیاری از بحران آفرینی ها برای دو ملت کوریای شمالی و جنوبی، خود پیشقدم بوده اند؛ نظیر همین مانور بزرگ و ۱۱ روزه ای که قرار است دولت کوریای جنوبی و با مشارکت فعال نیروهای امریکایی، در برابر چشمان حساسِ مقامات کوریای شمالی، انجام بدهند.
مانوری که مقامات دولتی کوریای شمالی از آن به جنگ تمام عیار امریکا و کوریای جنوبی، علیه کوریای شمالی یاد و تهدید کرده اند که در صورت آغاز مانور مذکور و ادامه آن، پیونگ یان، به جنگ تمام عیار اتمی روی خواهد آورد.
رسانه های کوریای شمالی می نویسد:" گروه‌های نظامی خط مقدم ما، ارتش، نیروهای هوایی و دریایی، یگان‌های ضد هوایی و یگان‌های موشک‌های استراتژیک که وارد این مرحله از جنگ تمام عیار شده‌اند، منتظر دستور نهایی ما برای حمله هستند. سلاح‌های اتمی کشور نیز برای جنگ آماده شده‌اند.
اگر جنگی دربگیرد رژیم‌های دست‌نشانده در امریکا و کوریای جنوبی به یک چشم بر هم زدن نابود می‌شوند".
این مانور ۱۱ روزه شبیه سازی شده روز دوشنبه آغاز شده است. مانور "راه حل کلیدی" شامل ۱۰ هزار نیروی کوریای جنوبی و ۳۵۰۰ سرباز امریکایی به همراه هواپیماهای جنگی پیشرفته و یک ناو هواپیمابر میباشد. کوریای جنوبی می‌گوید، این مانور تنها برای اهداف دفاعی صورت می گیرد اما کوریای شمالی معتقد است که این مانور پیونگ یانگ را هدف قرارداده و برنامه های امریکا و کوریای جنوبی را برای حمله به این کشور نشان میدهد.
به هر تقدیر، مانور "راه حل کلیدی" در جهت شرارت های همیشگی امریکا و متحدان آن در میان دونیم کره شمالی و جنوبی، راه اندازی شده و در صورت بروز هر نوع حادثه و فاجعه ای، سران کاخ سفید و همفکران آنان، مسئول و پاسخگو خواهند بود.
مولف : سیدفاضل محجوب
