دولت امریکا در افغانستان به بهانه کمک به نظامیان و دولت افغانستان دست به ساخت مراکز نظامی مجهز و پیشرفته ای زده که درآغاز آنها را متعلق به دولت افغانستان می خواند؛ اما با نزدیک شدن به خروج نیروهای خارجی، از احتمال تخریب آنها خبر داده می شود.
یکی از این ساختمان های مدرن کمپ"لیترنک" در منطقه واشیر ولایت هلمند است. این ساختمان که مجهز به پیشرفته ترین تجهیزات نظامی و کنترل یک جنگ مدرن است به مساحت ۲۰ هزار مترمربع بنا شده که یک مرکز عملیاتی وسیع با سالن های بزرگ و مجزا برای جلسات نظامی و توجیهی، دفاتر بزرگ کار، سیستم های تهویه قوی و... است.
روزنامه واشنگتن پست هزینه ساخت این بنای عظیم را ۳۴ میلیون دالر اعلام کرد؛ ساختمانی در ۲ طبقه و بدون پنجره که مساحت آن از یک زمین فوتبال بیشتر است.
ساختمان دیگری که در سکوت رسانه ای ساخته شد پنتاگون جدید در قلب پایتخت در بین حصارهای بلند محوطه وزارت دفاع است.
این ساختمان در ساحه ده هزار مترمربع به کمک مالی امریکا با هزینه ۱۲۰ میلیون دالر در شش طبقه به شمول زیرزمین و ۷۵۰ اتاق مجهز با تکنالوژی مدرن که گنجایش ۲۰۷۲ نفر رادارد، ساخته شد.
اکنون زمزمه تخریب این بنای بزرگ نظامی نیز به گوش میرسد.
به گفته امریکایی ها در این ساختمان از تجهیزات فوق سری استفاده شده که نباید در کنترل افرادی غیر از نظامیان امریکایی باشد.
کارشناسان می گویند که این نخستین بار نیست که امریکا در برابر دولت افغانستان که به یک معنا بزرگترین متحد استراتژیک این کشور نیز محسوب می شود رفتاری غیرصادقانه و مبهم انجام می دهد.
پیشتر برخی فرماندهان نظامی غربی گفته بودند که ناتو نگران حفظ و نگهداری تجهیزات خود از سوی نیروهای افغان است به همین دلیل آنها را بار دیگر به کشورهای خود برمی گرداند!
این در حالی است که به عقیده شماری از مردم و تحلیلگران، شوروی سابق پس از اشغال افغانستان نه تنها ارتش و نیروی هوایی این کشور را احیا و تجهیز کرد؛ بلکه دست به کارهای عظیم زیربنایی زد که هنوزهم برخی از آنها مورد استفاده نهادهای دولتی و امنیتی افغانستان است؛ اما امریکا تاسیسات پیشرفته نظامی خود را پس از خروج، تخریب می کند و تجهیزاتش را از کشور خارج می سازد.
توجیهی که در این زمینه از سوی امریکایی ها عنوان شده نیز در جای خود قابل تامل است؛ آنها می گویند این تاسیسات پیچیده با وسایل و امکاناتی تجهیز شده اند که تنها باید مورد استفاده نظامیان امریکایی باشند. این نشان می دهد که ایالات متحده طی ده سال گذشته مشغول کارهایی فراتر از مبارزه با تروریزم یا آنگونه که خود می گوید ایجاد امنیت و ثبات و دموکراسی در افغانستان است و حتی اهدافی را دنبال می کند که ورای حضور نظامیان آن کشور در محدوده جغرافیایی افغانستان می باشد.
به عنوان نمونه وجود ساختمانی در هلمند که به منظور هدایت و مدیریت جنگ های مدرن مورد استفاده قرار می گیرد نشان می دهد که امریکا در افغانستان به دلایل دیگری حضور دارد و بخشی از این دلایل را می توان از عملکردهای پنهانی آن به دست آورد.
این در حالی است که برپایه یک استدلال بسیط و ساده هم اگر ارزیابی شود، کسانی که به ظاهر علیه امریکا در افغانستان می جنگند هرگز دارای تشکیلات و تجهیزات پیچیده و نامتعارفی نیستند که مقابله با آنها نیاز به تاسیس پنتاگون جدید در کابل یا ساختمانی مانندکمپ"لیترنک" در منطقه واشیر ولایت هلمند داشته باشد.
هیچ منطقی نمی تواند بپذیرد که چند طالب آماتور با سلاح های سبک، سنگرهای کوهستانی و محدود با امکانات اندک بتوانند ۱۲ سال در برابر همه ارتش های مدرن جهان بجنگند و یا به تجهیزات و امکاناتی تا این مایه پیشرفته برای مهار و مقابله با آنها ضرورتی داشته باشد.
روشن است که این حضور، یک حضور استراتژیک و بر پایه اهداف بلندمدت منطقه ای و فرامنطقه ای است که افغانستان در این میان، تنها بهانه و سکویی برای نیل به این اهداف است.
تخریب ساختمان های پیچیده ارتش امریکا در افغانستان نیز به این دلیل صورت می گیرد که از آنچه در طول این سال ها در آن انجام می شده، پرده برداری و راززدایی نشود؛ زیرا در آن صورت ممکن است پروژه های سلطه جویانه و امپریالیستی ایالات متحده برای آینده افغانستان و جهان، به شدت آسیب ببیند.
یکی از این ساختمان های مدرن کمپ"لیترنک" در منطقه واشیر ولایت هلمند است. این ساختمان که مجهز به پیشرفته ترین تجهیزات نظامی و کنترل یک جنگ مدرن است به مساحت ۲۰ هزار مترمربع بنا شده که یک مرکز عملیاتی وسیع با سالن های بزرگ و مجزا برای جلسات نظامی و توجیهی، دفاتر بزرگ کار، سیستم های تهویه قوی و... است.
روزنامه واشنگتن پست هزینه ساخت این بنای عظیم را ۳۴ میلیون دالر اعلام کرد؛ ساختمانی در ۲ طبقه و بدون پنجره که مساحت آن از یک زمین فوتبال بیشتر است.
ساختمان دیگری که در سکوت رسانه ای ساخته شد پنتاگون جدید در قلب پایتخت در بین حصارهای بلند محوطه وزارت دفاع است.
این ساختمان در ساحه ده هزار مترمربع به کمک مالی امریکا با هزینه ۱۲۰ میلیون دالر در شش طبقه به شمول زیرزمین و ۷۵۰ اتاق مجهز با تکنالوژی مدرن که گنجایش ۲۰۷۲ نفر رادارد، ساخته شد.
اکنون زمزمه تخریب این بنای بزرگ نظامی نیز به گوش میرسد.
به گفته امریکایی ها در این ساختمان از تجهیزات فوق سری استفاده شده که نباید در کنترل افرادی غیر از نظامیان امریکایی باشد.
کارشناسان می گویند که این نخستین بار نیست که امریکا در برابر دولت افغانستان که به یک معنا بزرگترین متحد استراتژیک این کشور نیز محسوب می شود رفتاری غیرصادقانه و مبهم انجام می دهد.
پیشتر برخی فرماندهان نظامی غربی گفته بودند که ناتو نگران حفظ و نگهداری تجهیزات خود از سوی نیروهای افغان است به همین دلیل آنها را بار دیگر به کشورهای خود برمی گرداند!
این در حالی است که به عقیده شماری از مردم و تحلیلگران، شوروی سابق پس از اشغال افغانستان نه تنها ارتش و نیروی هوایی این کشور را احیا و تجهیز کرد؛ بلکه دست به کارهای عظیم زیربنایی زد که هنوزهم برخی از آنها مورد استفاده نهادهای دولتی و امنیتی افغانستان است؛ اما امریکا تاسیسات پیشرفته نظامی خود را پس از خروج، تخریب می کند و تجهیزاتش را از کشور خارج می سازد.
توجیهی که در این زمینه از سوی امریکایی ها عنوان شده نیز در جای خود قابل تامل است؛ آنها می گویند این تاسیسات پیچیده با وسایل و امکاناتی تجهیز شده اند که تنها باید مورد استفاده نظامیان امریکایی باشند. این نشان می دهد که ایالات متحده طی ده سال گذشته مشغول کارهایی فراتر از مبارزه با تروریزم یا آنگونه که خود می گوید ایجاد امنیت و ثبات و دموکراسی در افغانستان است و حتی اهدافی را دنبال می کند که ورای حضور نظامیان آن کشور در محدوده جغرافیایی افغانستان می باشد.
به عنوان نمونه وجود ساختمانی در هلمند که به منظور هدایت و مدیریت جنگ های مدرن مورد استفاده قرار می گیرد نشان می دهد که امریکا در افغانستان به دلایل دیگری حضور دارد و بخشی از این دلایل را می توان از عملکردهای پنهانی آن به دست آورد.
این در حالی است که برپایه یک استدلال بسیط و ساده هم اگر ارزیابی شود، کسانی که به ظاهر علیه امریکا در افغانستان می جنگند هرگز دارای تشکیلات و تجهیزات پیچیده و نامتعارفی نیستند که مقابله با آنها نیاز به تاسیس پنتاگون جدید در کابل یا ساختمانی مانندکمپ"لیترنک" در منطقه واشیر ولایت هلمند داشته باشد.
هیچ منطقی نمی تواند بپذیرد که چند طالب آماتور با سلاح های سبک، سنگرهای کوهستانی و محدود با امکانات اندک بتوانند ۱۲ سال در برابر همه ارتش های مدرن جهان بجنگند و یا به تجهیزات و امکاناتی تا این مایه پیشرفته برای مهار و مقابله با آنها ضرورتی داشته باشد.
روشن است که این حضور، یک حضور استراتژیک و بر پایه اهداف بلندمدت منطقه ای و فرامنطقه ای است که افغانستان در این میان، تنها بهانه و سکویی برای نیل به این اهداف است.
تخریب ساختمان های پیچیده ارتش امریکا در افغانستان نیز به این دلیل صورت می گیرد که از آنچه در طول این سال ها در آن انجام می شده، پرده برداری و راززدایی نشود؛ زیرا در آن صورت ممکن است پروژه های سلطه جویانه و امپریالیستی ایالات متحده برای آینده افغانستان و جهان، به شدت آسیب ببیند.
