ملت افغانستان بی اندازه خوشحال می شوند که از سران همسایه جنوبی خویش، شفافیت و صداقت ببینند. شاید این مهم یکی از آرزوهای دیرینه دولت و مردم افغانستان باشد و در این جهت، از اظهارات اخیر سخنگوی وزارت امور خارجه کشور، مشتاقانه استقبال می کنند.
مبالغه و گزافه نیست اگر ادعا شود که دولت وملت افغان، حدود ۳۰ سال و بیشتر است که پشت دروازه های بسته دولت اسلام آباد نشسته و به امید برادری و صداقت از این همسایه مسلمان، درقلباب می کند. اما به راستی آیا این دروازه های سنگین و آهنین، تا کنون معنی صداقت و رافت اسلامی و انسانی را فهمیده و درک کرده اند؟!
همین نواز شریفی که سخنگوی محترم وزارت خارجه کشور، دولت وی را بهتر از دولتهای گذشته پاکستان می داند و معتقد است که:" مطرح شدن آزادی ملا برادر و پیشرفت در بعضی مسایل دیگر میان افغانستان و پاکستان از زمانی آغاز گردیده که حکومت جدید پاکستان روی کار آمده است."، حافظه تاریخی مردم کشور به خوبی به یاد دارند که گفته بود:" تخریب همه جانبه زیرساختهای افغانستان، کاری بوده که در زمان اقتدار وی صورت گرفته است".
البته که این پذیرفته است که سیاست دوست و دشمن نمی شناسد و چه بسا در برهه ای از زمان، دوستان دشمن و دشمنان، دوست شوند! اما به نکته ای باید توجه کرد و آن را همواره جدی گرفت که دوستان و دشمنان سیاسی را هیچگاهی با دوستان و دشمنان واقعی نباید اشتباه گرفت و از طرفی نیز به دوستی دوستان سیاسی و مقطعی، نباید بازی خورده و بهای لازم را به آنان داد.
در فرهنگ سران همسایه جنوبی ما، افغانستان و دولت و مردم آن، نه به عنوان دوست و برادر که به نام رقیب و دشمن منافع ملی آنان، ثبت و ضبط شده است. مانیفیست فرهنگ سیاسی سران اسلام آباد را توطئه علیه منافع همسایگان و ضربه زدن به دولت و ملت آنان، تشکیل می دهد.
سران پاکستان نه تنها در برابر افغانها که در برخورد با تمامی همسایگان و کشورهای منطقه و جهان، بر اساس تعالیم مانیفیست استعماری خویش اندیشه و رفتار می کند. منتها با این تفاوت که دولتها و کشورهای دیگر به دلیل قوت و قدرتی که دارند، حملات پاکستانی ها را دفع کرده و پاسخ لازم را به آنان می دهند.
اما افغانستان به علت ضعف، فقر و مسکنتی که دارد، از عهده دادن پاسخ دندان شکن در برابر توطئه ها و شرارتهای همسایه جنوبی خویش، عاجز و درمانده است و همین دلیل نیز سران اسلام آباد را جهت استفاده جویی های بیشتر از افغانستان و مردم و منابع آن، مصر و آماده تر کرده و می کند.
برای نمونه به کشور پهناور هند توجه می کنیم. اگر به سران اسلام آباد و استخبارات آن کشور باشد، بد شان نمی آید که با هندستان نیز کاری را بکنند که در چند دهه است که با افغانستان می کنند. اما آیا دولت اسلام آباد، قدرت و توانایی آن را دارد که ثبات و امنیت هند هسته ای را به چالش کشیده و مردم هند را در پای منافع نامشروع و استعماری خویش، ذبح و قربانی کنند؟!
هرگز چنین توانایی را ندارد؛ چرا که سران قدرتمند و سیاس هند، یک چنین اجازه ای را به آنان نمی دهند و همینطور کشورها و دولتهای دیگر منطقه ای که بعضاً با وجود آنکه همسایه در به دیوار پاکستان هستند، اما به دلیل قوت و قدرت و ثروتی که دارند، از هر گونه شرارت آفرینی های سران اسلام آباد در امان مانده اند.
واقعیت آن است که تا زمانیکه دولت و کشور افغانستان قوی نشده و نتواند بر قوت و قدرت داخلی و ملی خویش اتکا کند، سران همسایه جنوبی، از هیچ گونه شرارت و بغاوتی در حق دولت ومردم آن کوتاهی نخواهند کرد و تا میزانی که ممکن و لازم باشد هست و بود و دار و ندار این مردم و این آب و خاک را، به تاراج خیانت و جفا خواهند برد.
از جانبی نیز و با توجه به شرایط رقتبار اقتصادی که در کشور حاکم شده و نیز سیاست های غیر فنی و نادرست معیشتی دولت در قبال کشور و ملت، رسیدن به خودکفایی اقتصادی و سیاسی، خواب و رویایی بیش نیست.
اگر ما یک دولت و ملت و کشور ضعیف و وابسته ای باشیم، هیچگاهی نباید از سران پاکستانی توقع برخورد شفاف و صادقانه در مسایل را نداشته باشیم؛ چرا که در این جهت این تنها پاکستان نخواهد بود که با ما یک چنین برخوردی خواهد کرد.
اساساً این شیوه دولتها و کشورها است که به دولت و کشور ضعیف، اهمیت و اعتباری قایل نیستند و آن را به حساب نمیاورند. بنابر این، توقع صداقت از پاکستان و یا هر دولت و کشور دیگر، بستگی تام و تمام دارد با میزان قوت و قدرت دولت و کشوری در سطح منطقه و جهان.
به نظر می رسد دولتمردان ما به جای اظهار شعف و خوشبینی های متداول در موضع گیری های حساب شده و هدفمند مقامات پاکستانی در برابر دولت و ملت افغانستان، بایستی سخنان و رفتار آن را با دقت و هوشمندی زیر ذره بین نقد و ارزیابی قرار دهند.
چرا که این دولت وملت افغانستان است که با فراهم کردن بستر و زمینه های اقتدار داخلی و خارجی، توانایی آن را خواهند یافت تا هر دولت و کشوری از جمله پاکستان را وادار به برخورد شفاف و صادقانه با مسایل کشور خویش کند.
مبالغه و گزافه نیست اگر ادعا شود که دولت وملت افغان، حدود ۳۰ سال و بیشتر است که پشت دروازه های بسته دولت اسلام آباد نشسته و به امید برادری و صداقت از این همسایه مسلمان، درقلباب می کند. اما به راستی آیا این دروازه های سنگین و آهنین، تا کنون معنی صداقت و رافت اسلامی و انسانی را فهمیده و درک کرده اند؟!
همین نواز شریفی که سخنگوی محترم وزارت خارجه کشور، دولت وی را بهتر از دولتهای گذشته پاکستان می داند و معتقد است که:" مطرح شدن آزادی ملا برادر و پیشرفت در بعضی مسایل دیگر میان افغانستان و پاکستان از زمانی آغاز گردیده که حکومت جدید پاکستان روی کار آمده است."، حافظه تاریخی مردم کشور به خوبی به یاد دارند که گفته بود:" تخریب همه جانبه زیرساختهای افغانستان، کاری بوده که در زمان اقتدار وی صورت گرفته است".
البته که این پذیرفته است که سیاست دوست و دشمن نمی شناسد و چه بسا در برهه ای از زمان، دوستان دشمن و دشمنان، دوست شوند! اما به نکته ای باید توجه کرد و آن را همواره جدی گرفت که دوستان و دشمنان سیاسی را هیچگاهی با دوستان و دشمنان واقعی نباید اشتباه گرفت و از طرفی نیز به دوستی دوستان سیاسی و مقطعی، نباید بازی خورده و بهای لازم را به آنان داد.
در فرهنگ سران همسایه جنوبی ما، افغانستان و دولت و مردم آن، نه به عنوان دوست و برادر که به نام رقیب و دشمن منافع ملی آنان، ثبت و ضبط شده است. مانیفیست فرهنگ سیاسی سران اسلام آباد را توطئه علیه منافع همسایگان و ضربه زدن به دولت و ملت آنان، تشکیل می دهد.
سران پاکستان نه تنها در برابر افغانها که در برخورد با تمامی همسایگان و کشورهای منطقه و جهان، بر اساس تعالیم مانیفیست استعماری خویش اندیشه و رفتار می کند. منتها با این تفاوت که دولتها و کشورهای دیگر به دلیل قوت و قدرتی که دارند، حملات پاکستانی ها را دفع کرده و پاسخ لازم را به آنان می دهند.
اما افغانستان به علت ضعف، فقر و مسکنتی که دارد، از عهده دادن پاسخ دندان شکن در برابر توطئه ها و شرارتهای همسایه جنوبی خویش، عاجز و درمانده است و همین دلیل نیز سران اسلام آباد را جهت استفاده جویی های بیشتر از افغانستان و مردم و منابع آن، مصر و آماده تر کرده و می کند.
برای نمونه به کشور پهناور هند توجه می کنیم. اگر به سران اسلام آباد و استخبارات آن کشور باشد، بد شان نمی آید که با هندستان نیز کاری را بکنند که در چند دهه است که با افغانستان می کنند. اما آیا دولت اسلام آباد، قدرت و توانایی آن را دارد که ثبات و امنیت هند هسته ای را به چالش کشیده و مردم هند را در پای منافع نامشروع و استعماری خویش، ذبح و قربانی کنند؟!
هرگز چنین توانایی را ندارد؛ چرا که سران قدرتمند و سیاس هند، یک چنین اجازه ای را به آنان نمی دهند و همینطور کشورها و دولتهای دیگر منطقه ای که بعضاً با وجود آنکه همسایه در به دیوار پاکستان هستند، اما به دلیل قوت و قدرت و ثروتی که دارند، از هر گونه شرارت آفرینی های سران اسلام آباد در امان مانده اند.
واقعیت آن است که تا زمانیکه دولت و کشور افغانستان قوی نشده و نتواند بر قوت و قدرت داخلی و ملی خویش اتکا کند، سران همسایه جنوبی، از هیچ گونه شرارت و بغاوتی در حق دولت ومردم آن کوتاهی نخواهند کرد و تا میزانی که ممکن و لازم باشد هست و بود و دار و ندار این مردم و این آب و خاک را، به تاراج خیانت و جفا خواهند برد.
از جانبی نیز و با توجه به شرایط رقتبار اقتصادی که در کشور حاکم شده و نیز سیاست های غیر فنی و نادرست معیشتی دولت در قبال کشور و ملت، رسیدن به خودکفایی اقتصادی و سیاسی، خواب و رویایی بیش نیست.
اگر ما یک دولت و ملت و کشور ضعیف و وابسته ای باشیم، هیچگاهی نباید از سران پاکستانی توقع برخورد شفاف و صادقانه در مسایل را نداشته باشیم؛ چرا که در این جهت این تنها پاکستان نخواهد بود که با ما یک چنین برخوردی خواهد کرد.
اساساً این شیوه دولتها و کشورها است که به دولت و کشور ضعیف، اهمیت و اعتباری قایل نیستند و آن را به حساب نمیاورند. بنابر این، توقع صداقت از پاکستان و یا هر دولت و کشور دیگر، بستگی تام و تمام دارد با میزان قوت و قدرت دولت و کشوری در سطح منطقه و جهان.
به نظر می رسد دولتمردان ما به جای اظهار شعف و خوشبینی های متداول در موضع گیری های حساب شده و هدفمند مقامات پاکستانی در برابر دولت و ملت افغانستان، بایستی سخنان و رفتار آن را با دقت و هوشمندی زیر ذره بین نقد و ارزیابی قرار دهند.
چرا که این دولت وملت افغانستان است که با فراهم کردن بستر و زمینه های اقتدار داخلی و خارجی، توانایی آن را خواهند یافت تا هر دولت و کشوری از جمله پاکستان را وادار به برخورد شفاف و صادقانه با مسایل کشور خویش کند.
مولف : سیدفاضل محجوب
