کار برای رضای خداوند، حلم و سخاوت درس های انسان ساز از زندگانی امام حسن مجتبی (ع)

خبرگزاری صدای افغان(آوا)_مزارشریف: سید قاسم سجادی، آگاه مسائل دینی در بلخ در مورد جایگاه و سیره ی زندگانی امام حسن مجتبی علیه السلام به آوا گفت که رضای خدا اولویت زندگی آن حضرت بود و تمام اعمالش برای رضای خدا بود.

به گفته ی او، کار برای رضای خداوند در زندگی امام حسن مجتبی علیه السلام، درس بزرگی برای ماست که اگر رضای خدا اولویت زندگانی ما قرار گیرد، بدون شک چراغ های نور در قلب های ما روشن و حقایق عالم را به خوبی خواهیم دید.

این عالم دین افزود: امام حسن مجتبی علیه السلام، قرآن ناطق است که تمام قرآن در زندگی آن حضرت عملی بوده است.

آقای سجادی گفت که حلم از دیگر صفات برجسته امام مجتبی علیه السلام است. در تاریخ داریم که با مردی از شام که به آن حضرت اهانت کرده بود، اما وی با شفقت برخورد کرد و در نتیجه آن فرد مسلمان شد.

او تاکید کرد که امام مجتبی علیه السلام برای ما درس داده است که در جامعه بعضی از افراد تحت تاثیر تبلیغات سو قرار می گیرند در نتیجه نسبت به اهلبیت (ع) بدبین می شوند و نیاز است با آنها برخورد آگاهانه صورت بگیرد تا از حقایق اگاه شوند.

آقای سجادی گفت که امام مجتبی علیه السلام انسان کامل است که فیض خداوند به طفیل آن حضرت بر دنیا نازل و تمام حسنات در وجود آن حضرت جمع شده اند.

او اضافه کرد که طبق روایات محبت آن حضرت جواز ورود به بهشت و الگوگیری از سیره زندگانی آن حضرت مایه سعادت برای جهانیان است.

زهرا احمدی، استاد حوزه علمیه در بلخ نیز گفت که احادیث و روایات نقل شده از امام مجتبی علیه السلام چنان عمیق و پر معنا هستند که انسان را از گرداب جهل نجات و به سوی دانایی و حقیقت راهنمایی می کنند.

خانم احمدی افزود: اینجا به یک حدیثی از حضرت اشاره می کنم که اگر فردی به آن عمل کند بدون شک سعادت‌مند دنیا و آخرت می شود. که آن حضرت فرمود: شما را به تقوای الهی و اندیشیدن همیشگی سفارش می کنم، زیرا اندیشیدن پدر و مادر خوبی هاست.

به گفته ی او، قرآن همواره انسان را به تفکر دستور داده است و امام حسن مجتبی علیه السلام که شارح قرآن است به خوبی این موضوع مهم قرآنی را تشریح کرده است.

امام حسن مجتبی (ع) در ۱۵ رمضان سال سوم هجرت در مدینه متولد شد. هفت سال داشت که پیامبر از دنیا رحلت نمود. امام مجتبی (ع) پس از شهادت حضرت امام علی (ع) در ۲۱ رمضان سال ۴۰ هجری به امامت رسید و به نقل مشهور تاریخ در  ۲۸ صفر سال ۵۰ هجری به شهادت رسید.