مساله حضور نظامیان امریکایی در افغانستان بعد از پایان ماموریت رزمی ناتو، بسیار حساس است.به گزارش خبرگزاری آوا، دولت افغانستان که با امریکا وارد پیمان استراتژیک شده اکنون مذاکرات بر سر موافقت‌نامه امنیتی دوجانبه را در اولویت کاری خود قرار داده است. انتظار می‌رود تا چند ماه دیگر دو طرف به توافقی برسند.
در کنار مسائلی چون ادامه کمک‌های نظامی و مالی امریکا، مصونیت قضایی، دفاع از افغانستان در صورت بروز تهدید خارجی، شمار و محل پایگاه‌های نظامی احتمالی امریکا از مسائل مهم و جنجالی است که باید روی کاغذ آورده شود.
هفته پیش حامد کرزی رئیس جمهور کرزی گفت که امریکا در نظر دارد نه پایگاه در شهرهای مختلف افغانستان از جمله در کابل، بلخ، قندهار، هرات و ننگرهار ایجاد کند، گفته ای که از سوی معاون سفیر امریکا در کابل رد شد.
هوگو لورنز، معاون سفیر امریکا در کابل در گفتگو با بی بی سی که از وی درباره اینجا این پایگاه ها پرسید گفت: این درست نیست. پیش از هرچیز دیگر می‌خواهم روشن کنم که ما هیچ علاقه‌ای به پایگاه نظامی دائمی در افغانستان نداریم. ما در موافقت‌نامه امنیتی دوجانبه درباره قواعد ماموریت نیروهای امریکایی مذاکره می‌کنیم. درباره اختیارهای نیروهایمان بعد از سال ۲۰۱۴ حرف می‌زنیم؛ اینکه چه کارهایی می‌توانیم بکنیم و چه کارهایی نه. مسائلی که در سرتاسر جهان مورد موافقه ما بوده است. از جمله در آسیا، اروپا و امریکای مرکزی، موافقتنامه‌هایی در باره شرایط کاری سربازان خود داریم.
پس شما تصمیم نگرفته‌اید که امریکا در چه مناطقی از افغانستان پایگاه‌های خود را حفظ کند؟
نه. اصلاً چنین تصمیمی گرفته نشده است. می‌دانید که نقش اصلی ما مشورتی خواهد بود. چون آنطوریکه در کنفرانس‌های لیسبون و شیکاگو نهایی شده، نقش رزمی امریکا تا پایان سال ۲۰۱۴ تمام می‌شود، ماموریت بیشتر آموزشی و مشورتی خواهد بود. چیزی که برای ما مهم است دسترسی ما به پادگانهای نیروهای افغانستان برای انجام این کار است. مذاکرات ما بیشتر روی این محور است. مساله مذاکره درباره وضعیت سربازان خیلی پیچیده و فنی است و مذاکره‌کنندگان سرگرم آن هستند.
پس هیچ تصمیمی هم گرفته نشده که امریکا در افغانستان بعد از ۲۰۱۴ چند پایگاه خواهد داشت؟
ببنید، مساله اصلی این است که ما تنها در صورتی در افغانستان میمانیم که افغانستانی ها بخواهند. این هم موافقتنامهای است که برای هر دو کشور موثر و طبق قانون اساسی دو کشور باشد. من مطمئنم که سرانجام موافقت‌نامه امنیتی به سود افغانستان و امریکا خواهد بود. نسبتاً خوشبینم که این موافقت‌نامه در زمان درستش نهایی شود.
ولی امریکا در این منطقه منافعی هم دارد که برای برآورده کردن آن باید در منطقه حضور داشته باشد و طبعاً پایگاههایی داشته باشد؟
امریکا و دیگر اعضای ائتلاف بین‌المللی و افغانستان قربانی‌های زیادی در ۱۱ – ۱۲ سال گذشته داده‌اند. منابع عظیم مالی و مهمتر از آن، جان بهترین انسانهای ما و متحدان ما و افغانستان در این جنگ از بین رفتهاند. سرمایه‌گذاری ما در این بخش بیش از حد بوده است. تعهد امریکا به افغانستان قوی است و ما این همکاری را برای درازمدت می‌خواهیم. ما متحد هستیم، ما شریک هستیم و با هم حرکت می‌کنیم .
بسیاری از سیاستمداران افغانستان میگویند که بهترین راه برای رسیدن به صلح در افغانستان این است که اجماع ملی شکل بگیرد و همه از جمله طالبان در آن سهم بگیرند. این را گزینه‌ای به جای انتخابات می‌دانند. شما چه فکر می‌کنید؟
من فکر می‌کنم برگزاری انتخابات یک نیاز است. در قانون اساسی همین‌طور آمده است. انتخابات برگزار خواهد شد و این چیزی است که همه افغانستانی ها میخواهند. حالا این که روند انتخاب کاندیداها و ائتلافبندیها چطور می‌شود، کار سیاستمداران است که در ماه‌های آینده معلوم خواهد شد.
در کنار مسائلی چون ادامه کمک‌های نظامی و مالی امریکا، مصونیت قضایی، دفاع از افغانستان در صورت بروز تهدید خارجی، شمار و محل پایگاه‌های نظامی احتمالی امریکا از مسائل مهم و جنجالی است که باید روی کاغذ آورده شود.
هفته پیش حامد کرزی رئیس جمهور کرزی گفت که امریکا در نظر دارد نه پایگاه در شهرهای مختلف افغانستان از جمله در کابل، بلخ، قندهار، هرات و ننگرهار ایجاد کند، گفته ای که از سوی معاون سفیر امریکا در کابل رد شد.
هوگو لورنز، معاون سفیر امریکا در کابل در گفتگو با بی بی سی که از وی درباره اینجا این پایگاه ها پرسید گفت: این درست نیست. پیش از هرچیز دیگر می‌خواهم روشن کنم که ما هیچ علاقه‌ای به پایگاه نظامی دائمی در افغانستان نداریم. ما در موافقت‌نامه امنیتی دوجانبه درباره قواعد ماموریت نیروهای امریکایی مذاکره می‌کنیم. درباره اختیارهای نیروهایمان بعد از سال ۲۰۱۴ حرف می‌زنیم؛ اینکه چه کارهایی می‌توانیم بکنیم و چه کارهایی نه. مسائلی که در سرتاسر جهان مورد موافقه ما بوده است. از جمله در آسیا، اروپا و امریکای مرکزی، موافقتنامه‌هایی در باره شرایط کاری سربازان خود داریم.
پس شما تصمیم نگرفته‌اید که امریکا در چه مناطقی از افغانستان پایگاه‌های خود را حفظ کند؟
نه. اصلاً چنین تصمیمی گرفته نشده است. می‌دانید که نقش اصلی ما مشورتی خواهد بود. چون آنطوریکه در کنفرانس‌های لیسبون و شیکاگو نهایی شده، نقش رزمی امریکا تا پایان سال ۲۰۱۴ تمام می‌شود، ماموریت بیشتر آموزشی و مشورتی خواهد بود. چیزی که برای ما مهم است دسترسی ما به پادگانهای نیروهای افغانستان برای انجام این کار است. مذاکرات ما بیشتر روی این محور است. مساله مذاکره درباره وضعیت سربازان خیلی پیچیده و فنی است و مذاکره‌کنندگان سرگرم آن هستند.
پس هیچ تصمیمی هم گرفته نشده که امریکا در افغانستان بعد از ۲۰۱۴ چند پایگاه خواهد داشت؟
ببنید، مساله اصلی این است که ما تنها در صورتی در افغانستان میمانیم که افغانستانی ها بخواهند. این هم موافقتنامهای است که برای هر دو کشور موثر و طبق قانون اساسی دو کشور باشد. من مطمئنم که سرانجام موافقت‌نامه امنیتی به سود افغانستان و امریکا خواهد بود. نسبتاً خوشبینم که این موافقت‌نامه در زمان درستش نهایی شود.
ولی امریکا در این منطقه منافعی هم دارد که برای برآورده کردن آن باید در منطقه حضور داشته باشد و طبعاً پایگاههایی داشته باشد؟
امریکا و دیگر اعضای ائتلاف بین‌المللی و افغانستان قربانی‌های زیادی در ۱۱ – ۱۲ سال گذشته داده‌اند. منابع عظیم مالی و مهمتر از آن، جان بهترین انسانهای ما و متحدان ما و افغانستان در این جنگ از بین رفتهاند. سرمایه‌گذاری ما در این بخش بیش از حد بوده است. تعهد امریکا به افغانستان قوی است و ما این همکاری را برای درازمدت می‌خواهیم. ما متحد هستیم، ما شریک هستیم و با هم حرکت می‌کنیم .
بسیاری از سیاستمداران افغانستان میگویند که بهترین راه برای رسیدن به صلح در افغانستان این است که اجماع ملی شکل بگیرد و همه از جمله طالبان در آن سهم بگیرند. این را گزینه‌ای به جای انتخابات می‌دانند. شما چه فکر می‌کنید؟
من فکر می‌کنم برگزاری انتخابات یک نیاز است. در قانون اساسی همین‌طور آمده است. انتخابات برگزار خواهد شد و این چیزی است که همه افغانستانی ها میخواهند. حالا این که روند انتخاب کاندیداها و ائتلافبندیها چطور می‌شود، کار سیاستمداران است که در ماه‌های آینده معلوم خواهد شد.
