بررسی روزنامه های صبح کابل؛شنبه ۱۵ قوس

کنفرانس لندن؛ تمدید امداد، تجدید تعهد، نشست لندن و لزوم فشار بر پاکستان، ارائه کمک به افغانستان بر مبنای تعهدات کابل، کنفرانس لندن؛ دستان خالی، شانه‌های سنگین و حکومت و آرزوی اعتماد جامعه بین المللی از مهمترین عناوین روزنامه های صبح کابل می باشند.
روزنامه انصاف در شماره امروز خود در مطلبی با عنوان" کنفرانس لندن؛ تمدید امداد، تجدید تعهد" به برگزاری کنفرانس لندن اشاره و خاطر نشان کرد: در این کنفرانس بیش از ۷۰ کشور و سازمان بین‌المللی با هدف تجدید تعهدات مالی و سیاسی به افغانستان شرکت کردند.
محمد اشرف غنی؛ رییس جمهوری و عبدالله عبدالله؛ رییس اجرایی در رأس هیاتی بلندپایه به نمایندگی از افغانستان در این نشست شرکت و سخنرانی کردند.آنها در این نشست از جامعه جهانی خواستند که افغانستان را پس از سال ۲۰۱۴ به حال خود رها نکند.
آقای غنی بارها در سخنرانی اش به گونه هایی این خواسته را تکرار کرد و تمام تلاش خود را به خرج داد؛ تا به کشورهای کمک کننده اطمینان دهد که دولت جدید افغانستان، مصمم است راه حامد کرزی را در برخورد با غرب در پیش نگیرد.
این روزنامه می افزاید: تشکیل کابینه یکی از مسایلی بود که هردو رهبر، سعی فراوانی کردند در سخنرانی های خود، به جهانیان اطمینان دهند که به زودی آن را تشکیل خواهند داد و اینگونه وانمود می کردند که تاخیر در تشکیل کابینه، یک مساله تاکتیکی و نیازمند دقت و زمان است؛ نه ناشی از اختلافات دوطرف بر سر تفسیر متن توافقنامه سیاسی.
در این نشست جان کری؛ وزیر خارجه امریکا گفت که پس از سال ۲۰۱۵ تا سال ۲۰۱۷همچنان از کانگره امریکا خواهد خواست؛ تا افغانستان را کمک کند؛ اما او گفت که پس از ۲۰۱۷ احتمالا حجم کمک های امریکا برپایه توافقنامه استراتژیک، کاهش خواهد یافت.
کانادا نیز وعده کمک ۳۵۰ میلیون دالری داد، چین گفت که سطح کمک های مالی اش را که تا سال ۲۰۱۶ به دو میلیارد یوان می رسد، حفط می کند. قزاقستان گفت که آماده کمکی به ارزش ۵۰ میلیون دالر است. عربستان از روند صلح به رهبری دولت افغانستان حمایت کرد و روسیه نیز تاکید کرد که نیروهای امنیتی را در مبارزه با تروریزم کمک می کند.
این در حالی است که کارشناسان می گویند تنها کمک اقتصادی کافی نیست. انتظار می رفت در نشست وزرای خارجه ناتو، جهان تعهدات تازه ای برای بهبود امنیت افغانستان بدهد و صدر اعظم پاکستان باید تحت فشار قرار می گرفت اجازه ورود پیکارجویان از کشورش به افغانستان را ندهد؛ اما این اتفاق نیفتاد.

روزنامه آرمان ملی نیز در سرمقاله خود به کنفرانس لندن اشاره کرده و در مطلبی با عنوان "در نشست لندن باید پاکستان زیر فشار قرار می گرفت"،  نوشت: از سخنرانی های مقامات افغانستانی و مقامات برخی از کشور های دیگر در نشست لندن، چنین برداشت گردید که مسأله تأمین امنیت در کشور ما در اولویت قرار دارد و نا امنی ها در منطقه همه را نگران ساخته است.
اما موضوع قابل تأمل و اندیشه این است که در نشست لندن در حالی که همه می دانستند که پاکستان حامی تروریستان در منطقه است و نظامیان آن کشور به منظور اهداف خصمانه ای که دارند، هراس افکنان را سازماندهی می کنند و رهبران هراس افکنان زیر نظر همین نظامیان با خاطر آسوده و بدون نگرانی در پاکستان آزادانه فعالیت دارند و در آن کشور لانه کرده اند، اما به این مهم هیچ مقام افغانستانی و یا کدام مقام خارجی دیگر تماس نگرفت و به آن اشاره نکرد و حتی به پرسش های خبرنگاران هم در این مورد پاسخ  ندادند.
پاکستان در آستانه نشست لندن ده ها حملات انتحاری را در شهر های بزرگ افغانستان به ویژه در شهر کابل سازماندهی کرد و به صدها هموطن ما را به وسیله مزدوران اش به قتل رساندند، اما صدر اعظم آن کشور محمد نوازشریف بی شرمانه در نشست لندن از همکاری دولت پاکستان در برابر تروریستان و جلوگیری از قاچاق و ترافیک مواد مخدر سخن گفت.
به باور ما برخی از رهبران کشورهای غربی با رابطه تنگاتنگ و زدو بند های آشکار و پنهانی که با پاکستان دارند و هم سیاست های چند پهلویی که در برابر هراس افکنان اتخاذ کرده اند، نمی خواهند که در نشست های بین المللی از پاکستان به عنوان دولت حامی تروریزم یاد کنند، اما باید رهبران افغانستانی از این فرصت استفاده می کردند و در برابر پاکستان موضع قاطع می گرفتند و این کشور را به جهانیان دولت تروریست و حامی تروریستان معرفی می کردند.
به قول عمر داوودزی وزیر پیشین وزارت امور داخله کشور، استراتیژی نظامیان پاکستان به این زودی ها تغییر نخواهند کرد و دست از حمایت تروریستان برنخواهند برداشت.
دولت افغانستان در شرایط کنونی نه توان عمل بالمثل را دارد و نه می تواند با دولت پاکستان وارد جنگ شود، ولی مقامات و رهبران حکومت وحدت ملی در مجامع و نشست های بین المللی می توانند نسبت به حمایت دولت پاکستان از تروریستان شکایت کنند و پرده از جنایات آن کشور بردارند و این یگانه وسیله ای است که می تواند حکومت پاکستان را زیر فشار بگیرند.

روزنامه جامعه باز در شماره امروز خود به مطلبی از سازمان عفوکه گفته است، کمک‌های‌تان را به افغانستان‌ بر مبنای تعهدات کابل انجام دهید"، اشاره کرده و آورده است:  سازمان عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر، از کشورهای کمک‌کننده در نشست لندن خواسته است ‌کمک‌های‌شان را به کابل بر مبنای تعهدات این کشور در راستای حقوق بشر انجام دهند.
 به باور این نهاد، افغانستان با دریافت کمک‌های بیشتر باید در بخش برآورده‌شدن اهداف حقوق بشر و حفظ قوانین حقوق بشری بیشتر از گذشته تلاش کند.
کنفرانس لندن به پایان رسید. بیش از هشتاد کشور و نهاد بین‌المللی در سطح بلندپایه‌ترین نمایندگان خود در این کنفرانس حضور یافتند و تعهد خود برای حمایت از افغانستان و برنامه‌های اصلاحی و انکشافی آن را تجدید کردند. به نظر می‌رسد، زمامداران افغانستان با دستی چندان پر به کنفرانس نیامدند، اما با شانه‌هایی خمیده از بار مساعدت‌ها و مسئولیت‌های سنگین برگشتند. ده‌ها کشور، بیشتر از آنچه تا‌کنون وعده سپرده بودند، برای ایستادن در کنار دولت و مردم افغانستان اعلام آمادگی کردند. زمامداران افغانستان نیز این تعارف را با لبخندی نمکین پذیرفتند.

روزنامه جامعه باز در مقاله ای با عنوان کنفرانس لندن؛ دستان خالی، شانه‌های سنگین، نوشت: شاید اکثر آنچه در ملأ عام ظاهر شد، در پشت پرده نیز بدبین‌کننده نباشد. گویا هیچ‌یک از همکاران بین‌المللی افغانستان زمامداران افغانستان را برای کوتاهی‌ها و کاستی‌هایی که در مدیریت و رهبری سیاسی آنان تبارز می‌کند، تحت فشار قرار نداده است. اما تقریباً در همه صحبت‌ها، زمان برای اثبات کارایی و شایستگی زمامداران افغانستان تمدید شد و شرایط برای ادامه مساعدت برای افغانستان با زبان صریح تذکر یافت.
نویسنده در این مقاله تصریح کرد: کنفرانس لندن پایان بدی نداشت؛ اما سنگینی رسیدگی به انتظاراتی که این کنفرانس خلق کرد، بیشتر از همه بر شانه‌های اشرف غنی و عبدالله تکیه می‌کند. این‌ها نظام و ساختاری ندارند که فشار این ‌بار را تقسیم کنند. حد‌اقل تا‌کنون به ایجاد این نظام و ساختار رغبتی نیز نشان نداده‌اند.
این مقاله می افزاید: هنوز‌هم بازی‌ها فردی است و مسئولیت‌ها نیز فردی. کسانی که در اطراف غنی و عبدالله ادای حکومتداری و زمامداری می‌کنند، شریکان امتیاز‌اند نه پرداخت‌کنندگان هزینه. تا اشرف غنی و عبدالله از مقام پدربزرگ همه‌کاره به موقف مدیران شایسته و لایق انتقال یابند، باید بار پدربزرگی را نیز بر دوش کشند.
این روزنامه تصریح می نماید: کنفرانس لندن، سخنان زیادی را به میان کشیده است. این سخنان در اظهارات غنی و عبدالله، بیانیه‌های نمایندگان جامعه بین‌المللی و جامعه مدنی افغانستان به‌گونه‌های مختلفی تبارز یافت. شرح و بسط این سخنان، کاری است که همه‌روزه از صد زبان تکرار خواهد شد. اشرف غنی و عبدالله ظاهراً برای پاسخ‌گفتن به همه این سخن‌ها به آمادگی و دقت ضرورت خواهند داشت.

روزنامه افغانستان دیگر روزنامه صبح کابل به کنفرانس لندن اشاره وکرد و در سرمقاله خود با عنوان "حکومت و آرزوی اعتماد جامعه بین المللی"نوشت: کنفرانس یک روزه بازسازی افغانستان در لندن روز پنجشنبه پایان یافت و این کنفرانس اگرچه تعهد جدیدی برای افغانستان به دنبال نداشت؛ اما تجدید حمایت های مالی و امنیتی کشورهای کمک کننده به افغانستان نیز دستاورد مهم برای این کنفرانس به شمار می آید.
در این کنفرانس که بیش از هفتاد کشور و نهاد بین المللی حضور یافته بودند از دستاوردهای حکومت جدید ستایش به عمل آمد و بر ایجاد حکومت قوی و نیرومند، مبارزه قاطع با تروریسم، مبارزه با فقر و بیکاری، مبارزه با تولید و قاچاق مواد مخدر، توانمند سازی نیروهای دفاعی و امنیتی، جلب سرمایه گذاری خارجی و تقویت همکاری های منطقه ای تأکید صورت گرفت.
این روزنامه به سخنان رييس جمهور غنی در سخنرانی اختتامیه در کنفرانس لندن مبنی بر اینکه جهان مسوول آیندۀ ما نیست، بلکه مسوولیت آینده به دوش خود ماست؛ اما جهان و افغانستان منافع و تهدیدات مشترک دارند که برای آن باید همصدا شویم تا اقداماتی انجام شود که تهدیدات مشترک از میان بروند، اشاره کرد.
رییس جمهور پیشرفت اقتصادی افغانستان را یک مسئله بنیادی دانست و گفت افغانستان مجبور است برای آیندۀ بهتر از فرصت ها استفاده کند. وی به جامعه جهانی پیشنهاد کرد که برای به وجود آوردن نتایج مثبت، در عوض پروژه ها در افغانستان، منابع مالی را در اختیار حکومت افغانستان قرار دهند.
رییس جمهور با اشاره به مبارزه جدی با فساد گفت: حالا نیاز نیست که دوستان بین المللی ما از موجودیت فساد یاد آوری کنند؛ زیرا ما خود اکنون برای مبارزه با فساد متعهد هستیم.
موضوعات مورد اشاره رییس جمهور بدون شک از اولویت هایی اند که در شرایط فعلی امنیت، ثبات و توسعه اقتصادی افغانستان به آنها نیازمند است؛ اما این که در زمینه های فوق تا چه حد خواهد توانست اعتماد جامعه بین المللی را به طرف افغانستان جلب کند؛ سؤالی است که نمی توان به آسانی به آن پاسخ گفت.
این روزنامه می افزاید: اگرچه سفرهای رییس جمهور به عربستان، چین و پاکستان پر دستاورد خوانده شده بود، اما از آنجایی که در گذشته نیز چنین تلاشهایی صورت گرفته بود؛ اما نتایج عملی کمتری در پی داشت، لذا در مورد این دید و بازدیدها نیز نمی توان زود به قضاوت نشست. کشورهای منطقه در میان خود مشکلات بزرگی دارند و این امر سبب بی اعتمادی کشورها باهمدیگر گردیده است. انتظارات و خواستهای آنها از افغانستان نیز متفاوت و متضاد می باشد و حکومت افغانستان نتوانسته است میان تقاضاهای متفاوت و متضاد کشورها یک نقطه مشتر کی را پیدا کند تا دیپلماسی خود را در قبال کشورهای منطقه بر معیار همان منافع مشترک بنا نماید. بنابراین استراتژی همگرایی منطقه ای نیز در هاله از ابهام قرار می گیرد.
بیش از دو ماه از عمر حکومت وحدت ملی می گذرد و این حکومت هنوز نتوانسته کابینه خود را تشکیل دهد و ناگزیر در این کنفرانس با هیأتی از ترکیب وزرای قبلی اشتراک کرده است. مجموع این مسایل نه تنها تصویر مثبتی از افغانستان درنزد جامعه جهانی ارائه نمی کند که اعتماد کشورها را نسبت به عملکرد حکومت وحدت ملی با شک و تردیدهای بسیاری مواجه خواهد ساخت. لذا حکومت باید طی ماههای آینده در عمل به اثبات برساند که توانایی عمل به تعهداتش در برابر جامعه جهانی را دارا می باشد و قدرت مبارزه با مهره درشت فساد در افغانستان را دارد و با انتخاب مدیران شایسته، متعهد و متخصص سطح ظرفیت کاری دستگاه اداری را بالا ببرد.