جنرال جان کمبل؛ فرمانده نیروهای امریکایی و ناتو در افغانستان گفته است که از باراک اوباما خواهد خواست تا بیشترین شمار نیروهای امریکایی موجود در افغانستان را تا زمانی‌که ممکن است، در این کشور نگهدارد.
آقای کمبل گفته است که ادامه حضور ۹۸۰۰ سرباز امریکایی در افغانستان برای حمایت از نیروهای امنیتی این کشور حیاتی است و چارچوب زمانی رساندن شمار نیروهای امریکایی حاضر در افغانستان به ۵۵۰۰ نفر تا اول جنوری ۲۰۱۷ باید تا زمان ممکن به تاخیر انداخته شود.
او گفت:"اگر من به توانایی‌هایی مان برای پایان موفقیت‌آمیز ماموریت آموزش، مشاوره، کمک و مبارزه علیه تروریزم باور نداشته باشم، خود را مکلف می‌دانم تا به مقام‌های ارشد مراجعه کنم و بگویم چه چیزی نیاز دارم. اگر این به معنی درخواست نیروهای بیشتر باشد پس نیروهای بیشتر درخواست خواهم کرد."
وزارت دفاع امریکا اخیرا در گزارشی، وضعیت امنیتی افغانستان را "مایوس کننده" خواند.
این مساله در حالی بار دیگر از سوی جنرال جان کمبل؛ فرمانده نیروهای امریکایی و ناتو در افغانستان مطرح می شود که آگاهان می گویند که معضل پیچیده امنیت افغانستان نه تنها با افزایش نیروهای خارجی و امریکایی، حل نمی شود؛ بلکه حتی این امکان وجود دارد که پیچیده تر نیز بشود؛ زیرا به باور آنها تروریست ها از ۱۵ سال پیش تاکنون تنها به این بهانه در افغانستان حضور دارند و می جنگند که نیروهای خارجی در کشور مستقر هستند و بارها اعلام کرده اند که تا زمانی که این نیروها افغانستان را ترک نکرده اند آنها به اصطلاح به «جهاد» شان علیه آنچه «نیروهای اشغالگر خارجی» می خوانند ادامه خواهند داد.
هرچند از دید کارشناسان، جنگی که اکنون جریان دارد و از سال ها پیش آغاز شده است، جنگی علیه دولت و مردم افغانستان است و بزرگ ترین و اصلی ترین قربانیان آن نیز مردم غیر نظامی و نیروهای امنیتی افغانستان هستند نه نظامیان خارجی و امریکایی مستقر در افغانستان. با این حساب، تروریست ها هم دروغ می گویند که آنها در افغانستان فقط بر علیه نیروهای خارجی می جنگند.
نکته دیگر هم اینکه نیروهای خارجی از یکسال پیش تاکنون، دیگر هیچ مسؤولیتی برای مبارزه مستقیم با تروریزم در افغانستان بر عهده ندارند و آغاز و ادامه و انجام عملیات های جنگی بر علیه تروریست ها را نیروهای نظامی افغانستان عهده دار هستند؛ بنابراین، تروریست ها اگر در این مدعای خود صادق هستند باید به درخواست های مکرر صلح از سوی دولت افغانستان، لبیک می گفتند و به جنگ نیابتی جاری در کشور، پایان می دادند؛ بنابراین، روشن است که هدف آنها از جنگ جاری در کشور، نه حضور نظامیان خارجی و بیرون راندن آنها؛ بلکه پیشبرد اهداف و برنامه های راهبردی قدرت های سلطه جوی خارجی، کشور همسایه افغانستان –پاکستان- و مافیای مواد مخدر است.
با وجود همه اینها ناظران تاکید می کنند که حضور شمار کنونی نیروهای خارجی یا افزایش دوباره آنها در آینده به بهانه مبارزه با تروریزم و بدتر شدن وضعیت امنیتی کشور، هیچ گرهی را از بحران امنیت افغانستان باز نخواهد کرد. دلیل آن نیز کاملا واضح است.
نیروهای خارجی از زمانی که یکسال پیش، ماموریت جنگی شان را کنار گذاشتند و تمامی مسؤولیت ها در حوزه جنگ، مبارزه با تروریزم و تامین امنیت را به نیروهای امنیتی داخلی واگذار کردند و خود به بهانه پیشبرد «مأموریت حمایت قاطع» به منظور آموزش و مشورت به نیروهای امنیتی افغان، به پایگاه های خود خزیدند، دیگر نقشی در میدان جنگ ایفا نمی کنند.
نمونه بارز آن، رویدادهای امنیتی اخیر در ولایت هلمند بود که در آن، صدها نفر از نیروهای امنیتی کشور، قربانی شدند و طالبان تا تصرف کامل یکی از راهبردی ترین ولسوالی های این ولایت هم پیش رفتند؛ اما نه خبری از گسیل نیروهای زمینی خارجی بود و نه حتی بمباران مواضع تروریست ها از طریق هوا.
با این حساب، کاهش یا افزایش این نیروها چه گرهی را از مساله امنیت افغانستان باز خواهد کرد؟
جز آنکه این امر، فقط می تواند بهانه ای تازه را در اختیار تروریست ها قرار دهد که بر پایه آن، ادامه جنگ در افغانستان را توجیه کنند و خون های بیشتری بریزند!
از این نظر، یک نسبت مستقیم میان جنگ های بیشتر و نیروهای بیشتر وجود دارد.
آقای کمبل گفته است که ادامه حضور ۹۸۰۰ سرباز امریکایی در افغانستان برای حمایت از نیروهای امنیتی این کشور حیاتی است و چارچوب زمانی رساندن شمار نیروهای امریکایی حاضر در افغانستان به ۵۵۰۰ نفر تا اول جنوری ۲۰۱۷ باید تا زمان ممکن به تاخیر انداخته شود.
او گفت:"اگر من به توانایی‌هایی مان برای پایان موفقیت‌آمیز ماموریت آموزش، مشاوره، کمک و مبارزه علیه تروریزم باور نداشته باشم، خود را مکلف می‌دانم تا به مقام‌های ارشد مراجعه کنم و بگویم چه چیزی نیاز دارم. اگر این به معنی درخواست نیروهای بیشتر باشد پس نیروهای بیشتر درخواست خواهم کرد."
وزارت دفاع امریکا اخیرا در گزارشی، وضعیت امنیتی افغانستان را "مایوس کننده" خواند.
این مساله در حالی بار دیگر از سوی جنرال جان کمبل؛ فرمانده نیروهای امریکایی و ناتو در افغانستان مطرح می شود که آگاهان می گویند که معضل پیچیده امنیت افغانستان نه تنها با افزایش نیروهای خارجی و امریکایی، حل نمی شود؛ بلکه حتی این امکان وجود دارد که پیچیده تر نیز بشود؛ زیرا به باور آنها تروریست ها از ۱۵ سال پیش تاکنون تنها به این بهانه در افغانستان حضور دارند و می جنگند که نیروهای خارجی در کشور مستقر هستند و بارها اعلام کرده اند که تا زمانی که این نیروها افغانستان را ترک نکرده اند آنها به اصطلاح به «جهاد» شان علیه آنچه «نیروهای اشغالگر خارجی» می خوانند ادامه خواهند داد.
هرچند از دید کارشناسان، جنگی که اکنون جریان دارد و از سال ها پیش آغاز شده است، جنگی علیه دولت و مردم افغانستان است و بزرگ ترین و اصلی ترین قربانیان آن نیز مردم غیر نظامی و نیروهای امنیتی افغانستان هستند نه نظامیان خارجی و امریکایی مستقر در افغانستان. با این حساب، تروریست ها هم دروغ می گویند که آنها در افغانستان فقط بر علیه نیروهای خارجی می جنگند.
نکته دیگر هم اینکه نیروهای خارجی از یکسال پیش تاکنون، دیگر هیچ مسؤولیتی برای مبارزه مستقیم با تروریزم در افغانستان بر عهده ندارند و آغاز و ادامه و انجام عملیات های جنگی بر علیه تروریست ها را نیروهای نظامی افغانستان عهده دار هستند؛ بنابراین، تروریست ها اگر در این مدعای خود صادق هستند باید به درخواست های مکرر صلح از سوی دولت افغانستان، لبیک می گفتند و به جنگ نیابتی جاری در کشور، پایان می دادند؛ بنابراین، روشن است که هدف آنها از جنگ جاری در کشور، نه حضور نظامیان خارجی و بیرون راندن آنها؛ بلکه پیشبرد اهداف و برنامه های راهبردی قدرت های سلطه جوی خارجی، کشور همسایه افغانستان –پاکستان- و مافیای مواد مخدر است.
با وجود همه اینها ناظران تاکید می کنند که حضور شمار کنونی نیروهای خارجی یا افزایش دوباره آنها در آینده به بهانه مبارزه با تروریزم و بدتر شدن وضعیت امنیتی کشور، هیچ گرهی را از بحران امنیت افغانستان باز نخواهد کرد. دلیل آن نیز کاملا واضح است.
نیروهای خارجی از زمانی که یکسال پیش، ماموریت جنگی شان را کنار گذاشتند و تمامی مسؤولیت ها در حوزه جنگ، مبارزه با تروریزم و تامین امنیت را به نیروهای امنیتی داخلی واگذار کردند و خود به بهانه پیشبرد «مأموریت حمایت قاطع» به منظور آموزش و مشورت به نیروهای امنیتی افغان، به پایگاه های خود خزیدند، دیگر نقشی در میدان جنگ ایفا نمی کنند.
نمونه بارز آن، رویدادهای امنیتی اخیر در ولایت هلمند بود که در آن، صدها نفر از نیروهای امنیتی کشور، قربانی شدند و طالبان تا تصرف کامل یکی از راهبردی ترین ولسوالی های این ولایت هم پیش رفتند؛ اما نه خبری از گسیل نیروهای زمینی خارجی بود و نه حتی بمباران مواضع تروریست ها از طریق هوا.
با این حساب، کاهش یا افزایش این نیروها چه گرهی را از مساله امنیت افغانستان باز خواهد کرد؟
جز آنکه این امر، فقط می تواند بهانه ای تازه را در اختیار تروریست ها قرار دهد که بر پایه آن، ادامه جنگ در افغانستان را توجیه کنند و خون های بیشتری بریزند!
از این نظر، یک نسبت مستقیم میان جنگ های بیشتر و نیروهای بیشتر وجود دارد.
