به دنبال تهدید داعش، ۸۰ مکتب دخترانه در شهر جلال آباد و شماری از ولسوالی‌های همجوار آن تعطیل شد.
شمار دانش‌آموزان دختر در ۸۰ مکتب بسته شده حدود ۱۵۰ هزار نفر است.
گفته می شود مکاتب دخترانه در شهر جلال آباد بسته است و خودروهای نیروهای امنیتی در اطراف آنها مستقر شدند.
در اعلامیه‌ای که به نام گروه موسوم به دولت اسلامی (داعش) روز یکشنبه (۱۳ جوزا/خرداد) منتشر و میان مردم ننگرهار و در شبکه‌های اجتماعی دست به دست شده، آمده که آنها به خاطر "انتقام کشته شدن غیرنظامیان به خصوص کودکان در بمباران نیروهای آمریکایی و دولتی در ساحات زیر نفوذشان" پس از این مکاتب دخترانه را هدف انفجار و عملیات قرار خواهند داد. در این نامه از اهالی ننگرهار خواسته شده دختران‌شان را به مکتب نفرستند.
صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل (یونیسف)، به تازگی اعلام کرد که نیمی از کودکان افغانستان به مکتب نمی‌روند. ناامنی از دلایل اصلی این محرومیت خوانده شده است.
داعش سر می برد، داعش قتل عام می کند، داعش بمب گذاری می کند، داعش انتحار می کند، داعش با موترهای خارجی به وزارت داخله می آید و حمله می کند، داعش مساجد و نمازگزاران و دفاتر فرهنگی و رسانه ای و آیین های مذهبی را به بمب می بندد و حمام خون به راه می اندازد، داعش ولسوالی ها را بدون جنگ و خون ریزی اشغال می کند، داعش معادن تالک را استخراج می کند و مستقیما به امریکا و اروپا می فروشد، داعش کودکان را آموزش نظامی می دهد، داعش جنگجویانش را با خانواده های شان از فرانسه تا الجزایر و چچن و ازبکستان و پاکستان و... به دورافتاده ترین نقطه شمال افغانستان، منتقل می کند، داعش از امدادهای غیبی و شبانه هلیکوپترهای ناشناس بهره مند می شود، داعش از سوریه تا ننگرهار، تونل امنیتی می زند و نیروها و تجهیزات را به صورت معجزه آسایی، منتقل می کند، داعش در مقام قاضی شرع می نشیند و دعاوی حقوقی مردم را بررسی می کند، داعش مکاتب دخترانه را می بندد و با یک حکم ساده، ده ها هزار دانش آموز و نسل آینده را قربانی ایدئولوژي تروریستی و تکفیری خود می کند و...
این داعش چیست که در زیر ریش امریکا و ناتو، اینگونه آزادانه عمل می کند و هیچکس جلودارش نیست؟
چرا مکتب هایی در ننگرهار با اخطار داعش مسدود می شوند که تحت حفاظت نیروهای امنیتی قرار دارند؟
چرا مرجع امنیتی داخلی و خارجی از این معمای مفتضح، رمزگشایی نمی کنند؟
چرا هیچکس حاضر نیست درباره صلح یا جنگ با این گروه بدنام و شرور و فاسد و خون آشام، سخن بگوید و تصمیم بگیرد؟
دولت و ناتو و امریکا دقیقا چه برنامه ای برای مقابله یا معامله با داعش در افغانستان دارند؟ دلیل این سکوت مرگبار چیست؟
چرا به داعش میدان داده می شود که بی هیچ هراس و مانع و محدودیتی همچنان اعمال قدرت کند و روز به روز بر دامنه قدرتش بیافزاید؟
این پرسش ها در حالی مطرح می شوند که نسل آینده افغانستان نیز عملا قربانی تروریزم تکفیری‌ای می شود که امروز خانه و سرزمین و وطن ما را اشغال کرده و روز به روز در حال ریشه دواندن و توسعه دامنه قلمرو سیطره خود است.
بدون تردید، بستن مکاتب دخترانه ننگرهار و محرومیت نزدیک به ۶۰ هزار دانش آموز از تحصیل و آموزش، تنها اقدام تکفیری های داعش برای آماج قرار دادن آینده فرزندان این مرز و بوم نیست.
اگر وضعیت به همین صورت ادامه پیدا کند، فجایعی که در عراق و سوریه تحت سلطه داعش و سایر جریان های تکفیری مورد حمایت استعمار نو و صهیونیزم و محور صلیب و سعود و صهیون، بر ضد انسانیت و بشریت، رقم خورد، در افغانستان هم تکرار خواهد شد.
این تنها یک هشدار نیست، نشان دادن مسیری است که در آن قرار گرفته ایم و همانند محکومان به مرگ، با چشمانی باز و دستانی بسته به سمت سرنوشت مرگبار خویش در حرکت هستیم.
در این میان، تجربه نشان داده است که نه به نظامیان و متحدان به اصطلاح استراتژيک خارجی افغانستان، امیدی هست و نه از دولت برای مهار این هیولای آدمخوار کاری برمی آید یا اراده ای برای انجام کار وجود دارد؛ بنابراین، مردم خود باید برای تغییر سرنوشت خود، حرکت کنند؛ حرکتی که غایت و نهایت آن، حاکمیت بر سرنوشت خویش فارغ از اعمال سلطه و نفوذ قدرت های بیگانه و بازی بر اساس قواعد آنها باشد.
شمار دانش‌آموزان دختر در ۸۰ مکتب بسته شده حدود ۱۵۰ هزار نفر است.
گفته می شود مکاتب دخترانه در شهر جلال آباد بسته است و خودروهای نیروهای امنیتی در اطراف آنها مستقر شدند.
در اعلامیه‌ای که به نام گروه موسوم به دولت اسلامی (داعش) روز یکشنبه (۱۳ جوزا/خرداد) منتشر و میان مردم ننگرهار و در شبکه‌های اجتماعی دست به دست شده، آمده که آنها به خاطر "انتقام کشته شدن غیرنظامیان به خصوص کودکان در بمباران نیروهای آمریکایی و دولتی در ساحات زیر نفوذشان" پس از این مکاتب دخترانه را هدف انفجار و عملیات قرار خواهند داد. در این نامه از اهالی ننگرهار خواسته شده دختران‌شان را به مکتب نفرستند.
صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل (یونیسف)، به تازگی اعلام کرد که نیمی از کودکان افغانستان به مکتب نمی‌روند. ناامنی از دلایل اصلی این محرومیت خوانده شده است.
داعش سر می برد، داعش قتل عام می کند، داعش بمب گذاری می کند، داعش انتحار می کند، داعش با موترهای خارجی به وزارت داخله می آید و حمله می کند، داعش مساجد و نمازگزاران و دفاتر فرهنگی و رسانه ای و آیین های مذهبی را به بمب می بندد و حمام خون به راه می اندازد، داعش ولسوالی ها را بدون جنگ و خون ریزی اشغال می کند، داعش معادن تالک را استخراج می کند و مستقیما به امریکا و اروپا می فروشد، داعش کودکان را آموزش نظامی می دهد، داعش جنگجویانش را با خانواده های شان از فرانسه تا الجزایر و چچن و ازبکستان و پاکستان و... به دورافتاده ترین نقطه شمال افغانستان، منتقل می کند، داعش از امدادهای غیبی و شبانه هلیکوپترهای ناشناس بهره مند می شود، داعش از سوریه تا ننگرهار، تونل امنیتی می زند و نیروها و تجهیزات را به صورت معجزه آسایی، منتقل می کند، داعش در مقام قاضی شرع می نشیند و دعاوی حقوقی مردم را بررسی می کند، داعش مکاتب دخترانه را می بندد و با یک حکم ساده، ده ها هزار دانش آموز و نسل آینده را قربانی ایدئولوژي تروریستی و تکفیری خود می کند و...
این داعش چیست که در زیر ریش امریکا و ناتو، اینگونه آزادانه عمل می کند و هیچکس جلودارش نیست؟
چرا مکتب هایی در ننگرهار با اخطار داعش مسدود می شوند که تحت حفاظت نیروهای امنیتی قرار دارند؟
چرا مرجع امنیتی داخلی و خارجی از این معمای مفتضح، رمزگشایی نمی کنند؟
چرا هیچکس حاضر نیست درباره صلح یا جنگ با این گروه بدنام و شرور و فاسد و خون آشام، سخن بگوید و تصمیم بگیرد؟
دولت و ناتو و امریکا دقیقا چه برنامه ای برای مقابله یا معامله با داعش در افغانستان دارند؟ دلیل این سکوت مرگبار چیست؟
چرا به داعش میدان داده می شود که بی هیچ هراس و مانع و محدودیتی همچنان اعمال قدرت کند و روز به روز بر دامنه قدرتش بیافزاید؟
این پرسش ها در حالی مطرح می شوند که نسل آینده افغانستان نیز عملا قربانی تروریزم تکفیری‌ای می شود که امروز خانه و سرزمین و وطن ما را اشغال کرده و روز به روز در حال ریشه دواندن و توسعه دامنه قلمرو سیطره خود است.
بدون تردید، بستن مکاتب دخترانه ننگرهار و محرومیت نزدیک به ۶۰ هزار دانش آموز از تحصیل و آموزش، تنها اقدام تکفیری های داعش برای آماج قرار دادن آینده فرزندان این مرز و بوم نیست.
اگر وضعیت به همین صورت ادامه پیدا کند، فجایعی که در عراق و سوریه تحت سلطه داعش و سایر جریان های تکفیری مورد حمایت استعمار نو و صهیونیزم و محور صلیب و سعود و صهیون، بر ضد انسانیت و بشریت، رقم خورد، در افغانستان هم تکرار خواهد شد.
این تنها یک هشدار نیست، نشان دادن مسیری است که در آن قرار گرفته ایم و همانند محکومان به مرگ، با چشمانی باز و دستانی بسته به سمت سرنوشت مرگبار خویش در حرکت هستیم.
در این میان، تجربه نشان داده است که نه به نظامیان و متحدان به اصطلاح استراتژيک خارجی افغانستان، امیدی هست و نه از دولت برای مهار این هیولای آدمخوار کاری برمی آید یا اراده ای برای انجام کار وجود دارد؛ بنابراین، مردم خود باید برای تغییر سرنوشت خود، حرکت کنند؛ حرکتی که غایت و نهایت آن، حاکمیت بر سرنوشت خویش فارغ از اعمال سلطه و نفوذ قدرت های بیگانه و بازی بر اساس قواعد آنها باشد.
