آلودگی محیط زیست یكی از فاكت‌های مهم در اختلالات قوه بینایی شمرده شده و باعـــــث امراض میكروبی به صورت وسیع می‌شود كه نه تنها بیماری تراخم؛ بلكه بســـــیاری از امراض دیگر را به بار می‌آورد.
تاریخ انتشار :شنبه ۲۲ میزان ۱۳۹۱ ساعت ۲۰:۱۹
کد مطلب : 50495
یكی از معضلات صحی كه مردم در سراسر جهان بـــــا آن رو به رو هستند، نابینایی و دید ناقص می‌باشد. براساس آمارهای رسمی، بیش از 314 میلیون نفر در سراسر دنیا بینایی ناقص دارند و 45 میلیون تن دیگر نیز با نابینایی مطلق مواجه اند.
در افغانستان نیز عوامل مختلفی چون فقر اقتصادی، آلودگی محیط زیســت، عدم دسترسی مردم به خصوص زنان به مراكز صحی و... سبب شده تا سالانه بیش از 25000 تن، دید یك چشم خود را از دست دهند.
بر اســـــاس این آمار می توان گفت كه در 24 ساعت شبانه روز 68 نفر از بینایی یك چشم محروم می‌شوند. بر اســـــاس تخمین سازمان صحی جهان همین اكنون بیش از 400000 تن نابینا و یك و نیم میلیون نفر با دید ناقص در افغانستان به سر می‌برند.
بر مبنای گزارش رسانه ها و گفته‌های وزارت صحت عامه، زنان بیشتر از مردان در معرض خطر از دست دادن بینایی قرار دارند.
آلودگی محیط زیست یكی از فاكت‌های مهم در اختلالات قوه بینایی شمرده شده و باعـــــث امراض میكروبی به صورت وسیع می‌شود كه نه تنها بیماری تراخم؛ بلكه بســـــیاری از امراض دیگر را به بار می‌آورد. گرد و خـــــاك و فضای آلوده باعث داخل شدن اجســـــام خارجی به چشم و كمبود غذاهایی كـــــه دارای ویتامین A باشد، نیز سبب نابینایی در اطفال و بزرگسالان می‌گردد.
با توجه به رقم بلند نابینایی و دید ناقض در كشور ما عرضه خدمـــــات برای نابینایان قناعت بخش نبوده و خدمات خاصی در این مورد صورت نگرفته است. حال آنكه در بسیاری از كشور‌های جهان چون جاپان كه جنگ جهانی دوم را شاهد بوده و تعداد نابینایان در آن زیاد می‌باشد، خدمات خاصی برای نابینایان حتی در عرصه گشت و گذار در جاده‌ها و ایجاد پیاده روهـــــای خاص كه نابینا بتواند، با پا مســـــیرش را پیدا كند، وجود دارد و به همین شكل نابینایان در آن كشور از تمام امكانات زندگی برخوردار می‌باشند؛ ولی در افغانستان به جز چند مكـــــتب با امكانات محدود، راه دیگری كه یــــك نابینا بتواند امرار معیشت نماید، وجود ندارد.
برای جلوگیری از نابینایــــی و نقص دید در افراد، باید حفظ الصحـــــه فردی و اجتماعی، حفظ‌الصحه محیطی، تغذیه سالم، وقایه، آگاهی دهی نسبت به تـــــداوی چشم، نادیده نگرفتن امراض چشم و... می‌تواند تـــــا اندازه زیادی از نابینایی جلوگیری كند. از سوی دیگــــر دولت باید امكانات زندگی را به شكل خاص بـــــرای نابینایان فراهم كند؛ تا از یك سو آنان مانند افراد دیگر در جامعه مثمر ثمر واقع شده و از جانب دیگر، امرار حیات نمایند. تا زمانی كه خدمات خاص از تعلیم و تربیه گرفته؛ تا اشتغال زایی بـــــرای آنان فراهم نشود، در حقیقت حقوق حقۀ آنان برآورده نمی گردد، پس ارگان‌های مسئول باید در این زمینه توجه جدی مبذول دارند.
در افغانستان نیز عوامل مختلفی چون فقر اقتصادی، آلودگی محیط زیســت، عدم دسترسی مردم به خصوص زنان به مراكز صحی و... سبب شده تا سالانه بیش از 25000 تن، دید یك چشم خود را از دست دهند.
بر اســـــاس این آمار می توان گفت كه در 24 ساعت شبانه روز 68 نفر از بینایی یك چشم محروم می‌شوند. بر اســـــاس تخمین سازمان صحی جهان همین اكنون بیش از 400000 تن نابینا و یك و نیم میلیون نفر با دید ناقص در افغانستان به سر می‌برند.
بر مبنای گزارش رسانه ها و گفته‌های وزارت صحت عامه، زنان بیشتر از مردان در معرض خطر از دست دادن بینایی قرار دارند.
آلودگی محیط زیست یكی از فاكت‌های مهم در اختلالات قوه بینایی شمرده شده و باعـــــث امراض میكروبی به صورت وسیع می‌شود كه نه تنها بیماری تراخم؛ بلكه بســـــیاری از امراض دیگر را به بار می‌آورد. گرد و خـــــاك و فضای آلوده باعث داخل شدن اجســـــام خارجی به چشم و كمبود غذاهایی كـــــه دارای ویتامین A باشد، نیز سبب نابینایی در اطفال و بزرگسالان می‌گردد.
با توجه به رقم بلند نابینایی و دید ناقض در كشور ما عرضه خدمـــــات برای نابینایان قناعت بخش نبوده و خدمات خاصی در این مورد صورت نگرفته است. حال آنكه در بسیاری از كشور‌های جهان چون جاپان كه جنگ جهانی دوم را شاهد بوده و تعداد نابینایان در آن زیاد می‌باشد، خدمات خاصی برای نابینایان حتی در عرصه گشت و گذار در جاده‌ها و ایجاد پیاده روهـــــای خاص كه نابینا بتواند، با پا مســـــیرش را پیدا كند، وجود دارد و به همین شكل نابینایان در آن كشور از تمام امكانات زندگی برخوردار می‌باشند؛ ولی در افغانستان به جز چند مكـــــتب با امكانات محدود، راه دیگری كه یــــك نابینا بتواند امرار معیشت نماید، وجود ندارد.
برای جلوگیری از نابینایــــی و نقص دید در افراد، باید حفظ الصحـــــه فردی و اجتماعی، حفظ‌الصحه محیطی، تغذیه سالم، وقایه، آگاهی دهی نسبت به تـــــداوی چشم، نادیده نگرفتن امراض چشم و... می‌تواند تـــــا اندازه زیادی از نابینایی جلوگیری كند. از سوی دیگــــر دولت باید امكانات زندگی را به شكل خاص بـــــرای نابینایان فراهم كند؛ تا از یك سو آنان مانند افراد دیگر در جامعه مثمر ثمر واقع شده و از جانب دیگر، امرار حیات نمایند. تا زمانی كه خدمات خاص از تعلیم و تربیه گرفته؛ تا اشتغال زایی بـــــرای آنان فراهم نشود، در حقیقت حقوق حقۀ آنان برآورده نمی گردد، پس ارگان‌های مسئول باید در این زمینه توجه جدی مبذول دارند.
منبع : خبرگزاری صدای افغان(آوا) - کابل
avapress.com/vdccp0qp.2bqxo8laa2.html
پربازدیدترین
مطالب مرتبط
[۵ دلو ۱۳۹۳] 
[۱ میزان ۱۳۹۴] 
[۸ حوت ۱۳۹۸] 
[۲۶ اسد ۱۳۹۴] 
[۷ جوزا ۱۳۹۹] 
