یکبار دیگر سالگرد قیام سوم حوت سال ۱۳۵۸ از سوی مردم سلحشور و بیگانه ستیز کابل فرامی رسد؛ قیامی که هنوز چون برگی زرین و درخشان در کهنه کتاب تاریخ سیاست این سرزمین می درخشد و الگویی بی بدیل برای مبارزه و ستم ستیزی و اشغال زدایی و جهاد علیه تجاوز و اشغال و غصب و سلطه و اقتدارگرایی و استعمار و استبداد است.
در چنین روزی، با قیام خودجوش و انقلابی مردم استقلال طلب کابل در سوم حوت ۱۳۵۸ خورشیدی و درست دوماه بعد از اشغال افغانستان توسط ارتش متجاوز شوروی پیشین، کمونیزم سلطه گر با موجی از قیام و جهاد و ایستادگی و مبارزه ای بی بدیل مواجه شد که طی آن، مردم کابل پس از دو روز اعتصاب سراسری در روزهای اول و دوم حوت در کابل، شب هنگام، با سردادن شعارهای الله اکبر بر فراز بام ها، در برابر اشغال افغانستان از سوی شوروی و سلطه رژیم کمونیستی ببرک کارمل دست به اعتراض و قیام همگانی زدند.
خودجوش بودن و مردمی بودن قیام تاریخی سوم حوت مردم کابل، دلیل روشنی است بر این حقیقت که مردم افغانستان برای دفاع از کیان ارزش ها و معتقدات خود هر لحظه آماده اند؛ تا به صورت هماهنگ، یکصدا و یکپارچه در برابر بزرگترین قدرت های زمان بایستند و از حریم ارزش ها و اعتقادات خود تا پای جان دفاع کنند.
برای همین است که قیام ماندگار سوم حوت همواره چون سرمشقی ماندنی و غیر قابل جایگزین برای همه مبارزان و آزادی خواهان باقی خواهد ماند و به همه نسل و عصرها این پیام روشن را منتقل خواهد کرد که اگر اراده ای برای دفاع از دین، وطن، ناموس، ارزش های دینی و ملی و ستیز و مبارزه و قیام و ایستادگی و مقاومت علیه غصب و غدر و تجاوز و سلطه گری وجود داشته باشد، این مهم با رمز الله اکبر همواره شدنی و همیشه ممکن خواهد بود.
مردم مبارز کابل در آن زمان نه از سوی قدرت های خارجی ضد کمونیزم حمایت می شدند و نه از امکانات و تجهیزات خیره کننده امپراتوری شرق بی خبر بودند؛ اما وقتی آنها اراده کردند تا در برابر ستم و بی عدالتی و اسلام ستیزی و ایمان زدایی و ترویج و توسعه ایدئولوژی منحط و مبتذل کمونیزم بی خدا بایستند، هیچ تردیدی به خود راه ندادند.
آنها می دانستند که انتخاب زیادی ندارند یا زنده بمانند و در سایه ذلت و ظلم و ستم و قتل عام و رعب و وحشت و اقتدارگرایی و استعمار زندگی کنند و در برابر این زندگی ننگین و ذلت بار، گوهر دین و سرمایه ایمان خویش را واگذارند و برای همیشه با یک افغانستان مسلمان و ارزشمدار و اسلامی خداحافظی کنند و یا آزاده بمیرند و با خون خود، درخت دین و ایمان و اعتقاد اسلامی مردم مسلمان افغانستان را آبیاری کرده و نسل ها آینده را از معرض هجمه سنگین و بنیان برانداز کمونیزم وارهانند.
آنها راه دوم را انتخاب کردند و با سلاح ایمان و شعار الله اکبر در برابر میگ های انسان خوار روسی ایستادند؛ تا به تاریخ و نسل های آینده بیاموزند که پدران شما برای صیانت از دین و ایمان و باورهای اسلامی مردم افغانستان و حفظ استقلال، آزادی، تمامیت ارضی، حاکمیت ملی و ناموس و شرف و سربلندی و سرافرازی وطن عزیز خویش، از هیچ تلاشی فروگذار نکرده و در این راه، بهای سنگینی پرداخته اند.
آنها در عمل نشان دادند که اشغال منتفی است و کمونیزم نمی تواند به افغانستان به مثابه سرزمینی که تحت اشغال همیشگی باشد نگاه کند.
مردم مبارز کابل ثابت کردند که به کمونیزم نه می گویند چون مسلمان اند و اسلام دین آزادگی و عزت و سربلندی و سرخ‌رویی دنیا و آخرت است.
قیام سوم حوت برای همیشه زنده است و الگویی جاودانه و همیشگی برای همه عصرها و نسل ها خواهد بود؛ بنابراین، صرف یادبودهای مناسبتی و گرامیداشت های تقویمی از این قیام و قیام های مشابه دیگر در گذشته تاریخی افغانستان، سهم و مسؤولیت ما را در برابر مبارزات پرشکوه و از خودگذری های تاریخی و ماندگار نیاکان و پدران و بزرگان و شهدای عزیز این آب و خاک را ادا نمی کند. مسؤولیت ما ضمن زنده نگه داشتن یادمان این قیام ها، ادامه دادن راهی است که پدران مبارز مان به ما نشان دادند و این راه، جاودانه و تغییرناپذیر است.
در چنین روزی، با قیام خودجوش و انقلابی مردم استقلال طلب کابل در سوم حوت ۱۳۵۸ خورشیدی و درست دوماه بعد از اشغال افغانستان توسط ارتش متجاوز شوروی پیشین، کمونیزم سلطه گر با موجی از قیام و جهاد و ایستادگی و مبارزه ای بی بدیل مواجه شد که طی آن، مردم کابل پس از دو روز اعتصاب سراسری در روزهای اول و دوم حوت در کابل، شب هنگام، با سردادن شعارهای الله اکبر بر فراز بام ها، در برابر اشغال افغانستان از سوی شوروی و سلطه رژیم کمونیستی ببرک کارمل دست به اعتراض و قیام همگانی زدند.
خودجوش بودن و مردمی بودن قیام تاریخی سوم حوت مردم کابل، دلیل روشنی است بر این حقیقت که مردم افغانستان برای دفاع از کیان ارزش ها و معتقدات خود هر لحظه آماده اند؛ تا به صورت هماهنگ، یکصدا و یکپارچه در برابر بزرگترین قدرت های زمان بایستند و از حریم ارزش ها و اعتقادات خود تا پای جان دفاع کنند.
برای همین است که قیام ماندگار سوم حوت همواره چون سرمشقی ماندنی و غیر قابل جایگزین برای همه مبارزان و آزادی خواهان باقی خواهد ماند و به همه نسل و عصرها این پیام روشن را منتقل خواهد کرد که اگر اراده ای برای دفاع از دین، وطن، ناموس، ارزش های دینی و ملی و ستیز و مبارزه و قیام و ایستادگی و مقاومت علیه غصب و غدر و تجاوز و سلطه گری وجود داشته باشد، این مهم با رمز الله اکبر همواره شدنی و همیشه ممکن خواهد بود.
مردم مبارز کابل در آن زمان نه از سوی قدرت های خارجی ضد کمونیزم حمایت می شدند و نه از امکانات و تجهیزات خیره کننده امپراتوری شرق بی خبر بودند؛ اما وقتی آنها اراده کردند تا در برابر ستم و بی عدالتی و اسلام ستیزی و ایمان زدایی و ترویج و توسعه ایدئولوژی منحط و مبتذل کمونیزم بی خدا بایستند، هیچ تردیدی به خود راه ندادند.
آنها می دانستند که انتخاب زیادی ندارند یا زنده بمانند و در سایه ذلت و ظلم و ستم و قتل عام و رعب و وحشت و اقتدارگرایی و استعمار زندگی کنند و در برابر این زندگی ننگین و ذلت بار، گوهر دین و سرمایه ایمان خویش را واگذارند و برای همیشه با یک افغانستان مسلمان و ارزشمدار و اسلامی خداحافظی کنند و یا آزاده بمیرند و با خون خود، درخت دین و ایمان و اعتقاد اسلامی مردم مسلمان افغانستان را آبیاری کرده و نسل ها آینده را از معرض هجمه سنگین و بنیان برانداز کمونیزم وارهانند.
آنها راه دوم را انتخاب کردند و با سلاح ایمان و شعار الله اکبر در برابر میگ های انسان خوار روسی ایستادند؛ تا به تاریخ و نسل های آینده بیاموزند که پدران شما برای صیانت از دین و ایمان و باورهای اسلامی مردم افغانستان و حفظ استقلال، آزادی، تمامیت ارضی، حاکمیت ملی و ناموس و شرف و سربلندی و سرافرازی وطن عزیز خویش، از هیچ تلاشی فروگذار نکرده و در این راه، بهای سنگینی پرداخته اند.
آنها در عمل نشان دادند که اشغال منتفی است و کمونیزم نمی تواند به افغانستان به مثابه سرزمینی که تحت اشغال همیشگی باشد نگاه کند.
مردم مبارز کابل ثابت کردند که به کمونیزم نه می گویند چون مسلمان اند و اسلام دین آزادگی و عزت و سربلندی و سرخ‌رویی دنیا و آخرت است.
قیام سوم حوت برای همیشه زنده است و الگویی جاودانه و همیشگی برای همه عصرها و نسل ها خواهد بود؛ بنابراین، صرف یادبودهای مناسبتی و گرامیداشت های تقویمی از این قیام و قیام های مشابه دیگر در گذشته تاریخی افغانستان، سهم و مسؤولیت ما را در برابر مبارزات پرشکوه و از خودگذری های تاریخی و ماندگار نیاکان و پدران و بزرگان و شهدای عزیز این آب و خاک را ادا نمی کند. مسؤولیت ما ضمن زنده نگه داشتن یادمان این قیام ها، ادامه دادن راهی است که پدران مبارز مان به ما نشان دادند و این راه، جاودانه و تغییرناپذیر است.
