صلح حکومت اشرف غنی با طالبان، همچنان تیتر اول رسانه ها است.
اشرف غنی؛ رییس جمهور نیز ظاهرا نسبت به این موضوع، بی توجه نیست. او روز شنبه در مراسم آغاز به کار سال پنجم دور شانزدهم شورای ملی کشور، گفت که اجازه نمی دهد قیمت صلح بیشتر از قیمت جنگ برای مردم افغانستان تمام شود.
آقای غنی، از کارکرد ۱۳ ساله حکومت کرزی دفاع کرد و گفت که از این دستاوردها با قاطعیت دفاع می‌کند.
این مواضع او درست یک روز پس از ابراز نظرهای انتقادی مقام های حکومت کرزی از جمله کریم خلیلی؛ معاون دوم او در مراسم بزرگداشت از بیستمین سالگرد ترور عبدالعلی مزاری؛ رهبر حزب وحدت اسلامی مطرح شد.
آقای خلیلی روز جمعه گفت که صلح نباید به قیمت از دست رفتن دستاوردهای ۱۳ ساله تمام شود.
با این حال، آقای خلیلی تنها کسی نیست که نسبت به روند جاری صلح و احتمال از دست رفتن و معامله آنچه دستاوردهای ۱۳ ساله خوانده می شود انتقاد و ابراز نگرانی می کند. از زمانی که اشرف غنی، این روند را کلید زده است، این نوع ابراز نگرانی ها به صورت مکرر مطرح شده است؛ ابراز نظرهایی که پاسخ های مشابه پاسخ بالا را از سوی رییس جمهور در قبال داشته است.
آقای غنی روز شنبه گفت که صلح دائمی یک نیاز است و تمامی اقشار سیاسی کشور باید در کنار حکومت در این راستا تلاش کنند.
او گفت:"صلح یک مسأله ملی است نه تنها مسؤولیت حکومت، مسؤولیت های صلح را باید تمام قشر سیاسی افغانستان به شمول سیاسیون، زنان و جوانان بر عهده بگیرند."
این موضوع در حالی از سوی او مطرح می شود که منتقدان، او را متهم به پنهانکاری، انحصارگرایی و معاملات پنهانی با طالبان در زمینه صلح می کنند؛ بنابراین، این ابراز نظر آقای رییس جمهور، احتمالا این پرسش را از سوی منتقدان او به همراه خواهد داشت که اگر صلح یک مساله ملی و مسؤولیتی همگانی است، پس چرا همگان در آن مشارکت داده نمی شوند؟ چرا پرده از آنچه در نهان جریان دارد برداشته نمی شود؟
آنها با تاکید بر این نگرانی ها معتقد اند که اگر به زودی این روند، شفاف سازی و ابهام زدایی نشود، این نگرانی بیش از همیشه تقویت خواهد شد که صلح جاری احتمالا پرهزینه تر از جنگ جاری خواهد بود و صلح پرهزینه تر از جنگ، صلحی است که در آن، پس از ۱۳ سال، همه دستاوردها را نادیده گرفته و به عنوان امتیاز به طرف مقابل واگذار کنیم؛ صلحی از موضع ضعیف و ذلت؛ نه قدرت و عزت.
رییس جمهور در عین حال تاکید کرد که تامین صلح پایدار در کشور یک وسیله نه؛ بلکه یک نیاز است و گفتگوهای صلح باید زودتر آغاز شود؛ در غیر آن مسؤولیت به دوش کسانی خواهد بود که به تکالیف و مشکلات مردم افغانستان توجه ندارند.
روشن نیست که منظور او از کسانی که به تکالیف و مشکلات مردم افغانستان، توجه ندارند، دقیقا چه کسانی بود: منتقدان روند کنونی صلح و شیوه ای که اشرف غنی برای این منظور در پیش گرفته، یا مخالفان مسلحی که او در حال رایزنی های فشرده و پنهانی با آنها بر سر یک طرح صلح است؟
با این وجود، ناظران می گویند که در صورت هرگونه پیامد منفی ناشی از روند جاری، حکومت اشرف غنی، مسؤول اصلی و مستقیم تبعات آن خواهد بود؛ زیرا هیچ طرفی جز حکومت، در این روند مشارکت ندارد و روندی که جریان دارد نیز اگرچه به تعبیر آقای غنی، در زمینه یک «مسأله ملی» است؛ اما خود یک «روند ملی» نیست.
رییس جمهور غنی در حالی از صلح سخن گفت که تلاش‌ها برای برقراری صلح و به مذاکره کشاندن طالبان، به ویژه از سوی پاکستان جدی تر شده است.
در ماه های اخیر، جنرال های پاکستانی بارها به کابل آمده و از آمادگی پاکستان برای مبارزه با گروه های شورشی و ترغیب مخالفان مسلح حکومت افغانستان به صلح، اطمینان داده اند.
آقای غنی پس از مذاکره با جنرالان پاکستانی، با شماری از مقام های جهادی و رییس جمهور پیشین افغانستان دیدار و تاکید کرد که مذاکرات صلح از دید مردم افغانستان پنهان نمی ماند.
با این حال آقای غنی می گوید که اجازه نمی دهد؛ تا افغانستان به مرکز جنگ نیابتی کشورهای دیگر تبدیل شود.
آقای غنی در مورد اراده جهانی برای تامین صلح گفت:"در منطقه و جهان اسلام یک ماحول جدید ایجاد شده و این ماحول در منطقه کمک کرده؛ تا دیدگاهی واحد در راستای مبارزه با تروریزم ایجاد شود."
به گفته غنی، ۴۵۰ عالم دینی از ۱۱۷ کشور جهان اسلام در عربستان گرد‌هم آمدند و در مورد افزایش هراس‌افکنی و تروریزم بحث کردند.
حکومت آقای غنی، از همان ابتدا نسبت به پتانسیلی که علما برای تاثیرگذاری بر گروه های افراطی و تروریستی و کشاندن آنها به روند صلح دارند، چشم داشته است؛ درست همان گونه که کرزی چنین چشمداشتی داشت؛ اما به باور کارشناسان، علما نیز مانند دیگر اقشار، همچنان در حاشیه این روند قرار دارند و پیش از آنکه کارکرد و جایگاهی راهبردی، تعیین کننده و تصمیم گیرنده داشته باشند، بیشتر به مثابه ابزار و وسیله تسهیل کننده این روند، مورد توجه قرار می گیرند.
رییس جمهور در باره ظهور داعش در منطقه هم گفت که ماهیت جنگ در خاور میانه برای سقوط دولت هاست و تغییر از القاعده به داعش، بزرگترین حرکت منفی برای جهان اسلام به شمار می رود.
به گفته غنی، دولت ها مانند زنجیر اند و سقوط یک دولت، باعث سقوط دیگر دولت ها خواهد شد.
آقای غنی در حالی از خطر داعش یاد می کند که گزارش هایی مبنی بر ظهور داعش در برخی مناطق افغانستان، باعث نگرانی شهروندان و نهادهای امنیتی شده است.
اگرچه شماری از مسؤولان امنیتی از عدم ظهور داعش در افغانستان به معنای آنچه در سوریه و عراق وجود دارد سخن گفته اند؛ اما در برخی مناطق پرچم این گروه، از سوی فرماندهان سابق طالبان برافراشته شده و گفته می شود صدها جنگجوی خارجی نیز همراه با خانواده های خود، در کنار آنها قرار دارند.
با این حال، رییس جمهور غنی می گوید که یک اجماع بزرگ منطقه ای برای مبارزه با تروریزم و تامین صلح در حال شکل گیری است که در آن به شمول روسیه و امریکا کشورهای منطقه نیز سهم دارند.
او ظاهرا نخستین کسی است که نسبت به شکل گیری چنین اجماعی سخن می گوید و مشخص نیست که این اجماع چه زمانی، چگونه و به چه منظوری شکل گرفته، سهم افغانستان از تشکیل این اجماع در مبارزه با تروریزم چیست و کشورهایی مانند امریکا و روسیه که به چشم دشمن به همدیگر نگاه می کنند، چگونه توانسته اند اهداف و منافع مشترکی برای شان تعریف کرده و در کنار هم قرار گیرند.
اشرف غنی؛ رییس جمهور نیز ظاهرا نسبت به این موضوع، بی توجه نیست. او روز شنبه در مراسم آغاز به کار سال پنجم دور شانزدهم شورای ملی کشور، گفت که اجازه نمی دهد قیمت صلح بیشتر از قیمت جنگ برای مردم افغانستان تمام شود.
آقای غنی، از کارکرد ۱۳ ساله حکومت کرزی دفاع کرد و گفت که از این دستاوردها با قاطعیت دفاع می‌کند.
این مواضع او درست یک روز پس از ابراز نظرهای انتقادی مقام های حکومت کرزی از جمله کریم خلیلی؛ معاون دوم او در مراسم بزرگداشت از بیستمین سالگرد ترور عبدالعلی مزاری؛ رهبر حزب وحدت اسلامی مطرح شد.
آقای خلیلی روز جمعه گفت که صلح نباید به قیمت از دست رفتن دستاوردهای ۱۳ ساله تمام شود.
با این حال، آقای خلیلی تنها کسی نیست که نسبت به روند جاری صلح و احتمال از دست رفتن و معامله آنچه دستاوردهای ۱۳ ساله خوانده می شود انتقاد و ابراز نگرانی می کند. از زمانی که اشرف غنی، این روند را کلید زده است، این نوع ابراز نگرانی ها به صورت مکرر مطرح شده است؛ ابراز نظرهایی که پاسخ های مشابه پاسخ بالا را از سوی رییس جمهور در قبال داشته است.
آقای غنی روز شنبه گفت که صلح دائمی یک نیاز است و تمامی اقشار سیاسی کشور باید در کنار حکومت در این راستا تلاش کنند.
او گفت:"صلح یک مسأله ملی است نه تنها مسؤولیت حکومت، مسؤولیت های صلح را باید تمام قشر سیاسی افغانستان به شمول سیاسیون، زنان و جوانان بر عهده بگیرند."
این موضوع در حالی از سوی او مطرح می شود که منتقدان، او را متهم به پنهانکاری، انحصارگرایی و معاملات پنهانی با طالبان در زمینه صلح می کنند؛ بنابراین، این ابراز نظر آقای رییس جمهور، احتمالا این پرسش را از سوی منتقدان او به همراه خواهد داشت که اگر صلح یک مساله ملی و مسؤولیتی همگانی است، پس چرا همگان در آن مشارکت داده نمی شوند؟ چرا پرده از آنچه در نهان جریان دارد برداشته نمی شود؟
آنها با تاکید بر این نگرانی ها معتقد اند که اگر به زودی این روند، شفاف سازی و ابهام زدایی نشود، این نگرانی بیش از همیشه تقویت خواهد شد که صلح جاری احتمالا پرهزینه تر از جنگ جاری خواهد بود و صلح پرهزینه تر از جنگ، صلحی است که در آن، پس از ۱۳ سال، همه دستاوردها را نادیده گرفته و به عنوان امتیاز به طرف مقابل واگذار کنیم؛ صلحی از موضع ضعیف و ذلت؛ نه قدرت و عزت.
رییس جمهور در عین حال تاکید کرد که تامین صلح پایدار در کشور یک وسیله نه؛ بلکه یک نیاز است و گفتگوهای صلح باید زودتر آغاز شود؛ در غیر آن مسؤولیت به دوش کسانی خواهد بود که به تکالیف و مشکلات مردم افغانستان توجه ندارند.
روشن نیست که منظور او از کسانی که به تکالیف و مشکلات مردم افغانستان، توجه ندارند، دقیقا چه کسانی بود: منتقدان روند کنونی صلح و شیوه ای که اشرف غنی برای این منظور در پیش گرفته، یا مخالفان مسلحی که او در حال رایزنی های فشرده و پنهانی با آنها بر سر یک طرح صلح است؟
با این وجود، ناظران می گویند که در صورت هرگونه پیامد منفی ناشی از روند جاری، حکومت اشرف غنی، مسؤول اصلی و مستقیم تبعات آن خواهد بود؛ زیرا هیچ طرفی جز حکومت، در این روند مشارکت ندارد و روندی که جریان دارد نیز اگرچه به تعبیر آقای غنی، در زمینه یک «مسأله ملی» است؛ اما خود یک «روند ملی» نیست.
رییس جمهور غنی در حالی از صلح سخن گفت که تلاش‌ها برای برقراری صلح و به مذاکره کشاندن طالبان، به ویژه از سوی پاکستان جدی تر شده است.
در ماه های اخیر، جنرال های پاکستانی بارها به کابل آمده و از آمادگی پاکستان برای مبارزه با گروه های شورشی و ترغیب مخالفان مسلح حکومت افغانستان به صلح، اطمینان داده اند.
آقای غنی پس از مذاکره با جنرالان پاکستانی، با شماری از مقام های جهادی و رییس جمهور پیشین افغانستان دیدار و تاکید کرد که مذاکرات صلح از دید مردم افغانستان پنهان نمی ماند.
با این حال آقای غنی می گوید که اجازه نمی دهد؛ تا افغانستان به مرکز جنگ نیابتی کشورهای دیگر تبدیل شود.
آقای غنی در مورد اراده جهانی برای تامین صلح گفت:"در منطقه و جهان اسلام یک ماحول جدید ایجاد شده و این ماحول در منطقه کمک کرده؛ تا دیدگاهی واحد در راستای مبارزه با تروریزم ایجاد شود."
به گفته غنی، ۴۵۰ عالم دینی از ۱۱۷ کشور جهان اسلام در عربستان گرد‌هم آمدند و در مورد افزایش هراس‌افکنی و تروریزم بحث کردند.
حکومت آقای غنی، از همان ابتدا نسبت به پتانسیلی که علما برای تاثیرگذاری بر گروه های افراطی و تروریستی و کشاندن آنها به روند صلح دارند، چشم داشته است؛ درست همان گونه که کرزی چنین چشمداشتی داشت؛ اما به باور کارشناسان، علما نیز مانند دیگر اقشار، همچنان در حاشیه این روند قرار دارند و پیش از آنکه کارکرد و جایگاهی راهبردی، تعیین کننده و تصمیم گیرنده داشته باشند، بیشتر به مثابه ابزار و وسیله تسهیل کننده این روند، مورد توجه قرار می گیرند.
رییس جمهور در باره ظهور داعش در منطقه هم گفت که ماهیت جنگ در خاور میانه برای سقوط دولت هاست و تغییر از القاعده به داعش، بزرگترین حرکت منفی برای جهان اسلام به شمار می رود.
به گفته غنی، دولت ها مانند زنجیر اند و سقوط یک دولت، باعث سقوط دیگر دولت ها خواهد شد.
آقای غنی در حالی از خطر داعش یاد می کند که گزارش هایی مبنی بر ظهور داعش در برخی مناطق افغانستان، باعث نگرانی شهروندان و نهادهای امنیتی شده است.
اگرچه شماری از مسؤولان امنیتی از عدم ظهور داعش در افغانستان به معنای آنچه در سوریه و عراق وجود دارد سخن گفته اند؛ اما در برخی مناطق پرچم این گروه، از سوی فرماندهان سابق طالبان برافراشته شده و گفته می شود صدها جنگجوی خارجی نیز همراه با خانواده های خود، در کنار آنها قرار دارند.
با این حال، رییس جمهور غنی می گوید که یک اجماع بزرگ منطقه ای برای مبارزه با تروریزم و تامین صلح در حال شکل گیری است که در آن به شمول روسیه و امریکا کشورهای منطقه نیز سهم دارند.
او ظاهرا نخستین کسی است که نسبت به شکل گیری چنین اجماعی سخن می گوید و مشخص نیست که این اجماع چه زمانی، چگونه و به چه منظوری شکل گرفته، سهم افغانستان از تشکیل این اجماع در مبارزه با تروریزم چیست و کشورهایی مانند امریکا و روسیه که به چشم دشمن به همدیگر نگاه می کنند، چگونه توانسته اند اهداف و منافع مشترکی برای شان تعریف کرده و در کنار هم قرار گیرند.
