امروزه به هر یک از کشورهای اسلامی نظر می اندازیم، سرزمینهای امت اسلامی را آشفته و پریشان میابیم؛ به غیر از چند کشور محدود در جهان اسلام که در امنیت و رفاه نسبی به سر می برند، سایر ممالک اسلامی با دهها معضل و مشکل گوناگون دست به گریبان اند.
در عرض و طول حیات مسلمانان در روی این کره خاکی، مصلحان و بزرگان بسیاری آمدند و رفتند و پیام عمده همه ی آنها به امت اسلامی، متحد و یکپارچه شدن همه ی مسلمانان جهان بود و است. پیش از مصلحان و خیرخواهان امت مسلمان، این انبیاء و پیشوایان دین بودند که با الهام از تعالیم انسان ساز الهی، همه ی بشریت و به خصوص امت اسلام را به توحید در کلمه و رفتار توصیه و دعوت می کردند.
در میان متون مختلف آموزشی و تربیتی که در میان ابنای بشر موجود می باشد، شاید هیچ متن و نوشته ای پیدا نشود که به اندازه متون دینی و صد البته الهی، انسانها را به اتحاد و وحدت کلمه تشویق و ترغیب کرده باشد.
قرآن مجید که همه فرق و مذاهب اسلامی آن را قبول داشته و به عنوان دستورالعمل کتبی و قطعی برای امت اسلامی لازم الاتباع می باشد، آیات بسیاری از آن از وحدت و یکپارچگی امت اسلامی حرف می زند و مسلمانان را به سوی اتحاد و برادری و برابری فرا می خواند و از افتراق و دوئیت گرایی اکیدا و شدیداً بر حذر می دارد.
قرآن مجید وقتی که پای وحدت را در میان می بیند، گام را فراتر نهاده و حتی پیروان ادیان غیر از اسلام را نیز به سمت و سوی همپذیری و زیست مسالمت آمیز، دعوت می کند و طبق آیه ای که گم و بیش همگان از آن اطلاع دارند، اهل کتاب یعنی یهودی ها و مسیحی ها را به مرکزی فرا می خواند که همگان آن را قبول دارند و می تواند به عنوان نقطه تلاقی و مشترکی میان همه ی پیروان ادیان الهی، مطرح باشد و آن پرستش خدای واحد و یگانه است.
وقتی قرآن مجید حتی به وحدت مسلمانان با غیر آنها از یهود و نصارا میندیشد و به خیر و صلاح انسانها می داند تا همدیگر را بپذیرند و در کنار یکدیگر زندگی انسانی داشته باشند، قطعاً وحدت و همدلی مسلمانان و پیروان یک دین واحد و بسیاری از گزینه های واحد و مشترک دیگر، برای قرآن مجید از ضرورت و اهمیت حیاتی و فوق العاده ای برخوردار است.
علاوه بر آیات قرآن مجید که سخن بدون شک و ریب آفریدگار جهان و انسان می باشد، سخنان پیامبر گرامی اسلام و سایر پیشوایان معصوم و غیر معصوم از شاگردان مکتب آنان نیز سرشار از توصیه های اکید در جهت حفظ اتحاد و برادری در میان امت اسلامی است که همگان کم و بیش با آن توصیه های انسانی و اخلاقی آشنایی دارند و نیازی به ذکر آنها نمی باشد.
اما با همه ی آن همه توصیه ها و تاکیدها مبنی بر اتحاد و ایجاد و حفظ همبستگی میان مسلمانان، چرا با اینهمه نابسامانی و ناهنجاری در خصوص اتحاد و برادری و همدلی در میان امت اسلامی مواجهیم و به چه دلیل و عواملی، آن همه تاکیدها و تلاش و توصیه های خیر خواهانه خداوند متعال و انبیاء و اوصیاء و پیشوایان و بزرگان دین و مذهب، کارساز نبوده و نتوانسته اند دلهای مسلمانان را آنگونه که شاید و باید به یکدیگر گره بزنند؟!
شاید هر کسی چیزی بگوید و به زعم و گمان خود دلیل و انگیزه ای برای این عدم اتحاد امت اسلامی بیان دارد؛ اما به نظر می رسد جهان اسلام با یک مشکل کلان و می شود گفت لاینحلی روبرو می باشد و آن وجود بعضی از دولتهای به ظاهر مسلمان در راس برخی از کشورهای اسلامی است؛ دولتهایی که بواقع هیچ گونه باور و اعتقادی به خیرخواهی برای جهان اسلام و امت اسلامی ندارند و تمام هم و غم آنها، استفاده از منابع خدادادی کشورهای اسلامی در جهت ارضاء و اشباع امیال و خواهشهای نفسانی خود و اطرافیان شان است.
آنان بدون توجه به کشورهای فقیر اسلامی و مسلمانان تهی دست و نداری که هر کدام سهمی در بیت المال مسلمین دارند، به پروار کردن خود و اعضای خانواده و خاندان و نهایتاً وابستگان درجه ۱ و ۲ و ۳ خویش مشغولند!
آنان برای بردن لذت هر چه بیشتر و بهتر از زندگی، با قسم خورده ترین دشمنان اسلام و مسلمانان کنار میایند و قدس و قبله اول مسلمانان را در قماری شرم آور و زبونانه، به دشمن درجه یک اسلام و مسلمین و حامیان امریکایی و غربی آن واگذار می کنند.
دولتهایی چون عربستان، قطر، ترکیه و شماری دیگر از آنها که چون خوره و سرطانی لاعلاج به جان ملت مسلمان افتاده و سدی شده اند محکم در برابر روحیه اتحاد و برادری که در میان آحاد امت اسلامی وجود دارد و همگان با جان و دل خواهان آن در سرزمینهای اسلامی اند.
با تاسف باید گفت تا این دولتها بر سرنوشت امت اسلامی حاکم اند و سود خویش را در بریدن از امت اسلام و پیوستن به صف استکبار و استعمار جهانی و منطقه ای می دانند، بسیار دور از ذهن می نماید که اتحاد و همبستگی واقعی در میان مسلمانان رونما شود؛ چرا که اتحاد و همپذیری معقول و خداپسند امت اسلامی، در تضاد صد در صدی با منافع خودمحورانه و خائنانه دولتها و سران برخی از کشورهای اسلامی قرار دارد.
مولف : سیدفاضل محجوب
