خبر حمله انتحاری به مسجد شیعیان در کویت بسیار ناگوار و نگران کننده بود. گرچه در خبرگزاری های خارجی خبر انتحاری با مسجد شیعیان یک جا به کار رفته و بارها تکرار شده تا این گونه وانمود شود که حمله فقط متوجه شیعیان بوده است و سنی ها و یا پیروان سایر مذاهب از این گونه حمله ها مصؤن و محفوظ خواهند بود.
کما این که در حمله به مسجد شیعیان قطیف عربستان، حمله انتحاری با مسجد شیعیان در هم آمیخت و بارها تکرار شد که شیعیان این کشور مورد حمله های انتحاری افراطیون داعش قرار گرفته است.
تکرار انتحاری داعش و شیعیان، به ظاهر این نکته را القا می کند که این شیعه ها هستند که مورد هجوم مشتی وحشی قرار می گیرند و حمله کننده ها سنی هایی هستند که این گونه حمله ها را انجام می دهند. اما در کنار این گونه گزاره ها، نکته غفلت زای و خواب آوری نیز نهفته است، این که سنی ها آرام بخوابید، آسوده زندگی کنید خطری شما را تهدید نمی کند، مسجد شما مورد تهاجم گروه مزدور و خود فروخته قرار نمی گیرد. شاید برای برخی ها این ذهنیت به وجود آید که قربانی این همه جنایت ها تنها شیعیان هستند و اگر شیعیان نبودند این گونه حمله ها نیز هرگز صورت نمی گرفت. اما از این نکته نباید غفلت کرد، آن را از اذهان مردم دور داشت و بر آن تاکید ننهاد یا از آن به سادگی گذشت این که حمله انتحاری چه در عربستان سعودی صورت گرفته باشد چه در کویت، قبل از آن که مسجدی مورد حمله قرار گرفته باشد حریم یک کشور و حکومت مورد حمله قرار گرفته است.
حاکمیت ملی یک کشور در معرض تجاوز قرار گرفته و نقض شده، شهروندان آن کشور مورد تهاجم تروریستی واقع شده است. حمله به مسجد پایتخت کویت به معنای حمله به کویت است. این ذهینت باید ایجاد گردد که دشمنان انسانیت به هیچ کس رحم نخواهد کرد، همه را یکسان مورد هجوم و تهاجم خود قرار خواهد داد و به همه یکسان آسیب خواهد رساند.
به نظر می رسد که عمده تلاش هایی که برخی رسانه های گروهی آگاهانه یا ناآگاهانه انجام داده و می دهند آنست که می کوشند دامنه این انفجارها را محدود نشان دهند و پی آمدهای آن را تنها متوجه یک نقطه یا چند نقطه مربوط به فرقه و گروه خاصی نمایند.
سیاستی که پاکستانی ها در بیش از یک دهه گذشته در افغانستان به کار گرفت. اگر مقام های حکومت پاکستان در برابر حملات تروریستی طالبان بر خاک افغانستان بی تفاوت نبودند، کشتن فرد بی گناهی در افغانستان را کشتن افرادی در پاکستان تلقی می کردند و به تجهیز و تسلیح طالبان مبادرت نمی ورزیدند، بی گمان پاکستان این همه در ناامنی فرو نمی رفت، دچار افت و آسیب نمی شد. تصور مقام های پاکستانی آن بود که تروریسم می تواند وسیله به دست آوردن امتیازهای سیاسی برای حکومت آن کشور باشد. اما غافل از این که نه تنها امتیازی را نصیب آن کشور نکرد که آتش افروخته شده دامن آن کشور را نیز گرفت.
در خاورمیانه نیز عین تجربه تکرار می شود، روزی که تروریستان داعش فرزندان بی گناه سوری را مظلومانه به خاک و خون کشیدند و مردم بی دفاع عراق را کشتند و اماکن مقدس شان را تخریب کردند، تصور می بردند که این انتحار و انفجار در خاک و سرزمین سوریه و عراق محصور خواهد ماند و در خاک کشورهای آنها تسری نخواهد یافت. یا این گمان باطل که تصور رود که تروریسم تنها دشمن شیعیان است.
اگر شیعه و سنی کتله های جدا از هم بودند، منفعت و مضرت جداگانه ای داشتند و در جغرافیای جداگانه زیست می نمودند. ممکن بود باور آن آسان تر باشد. اما این فرق اسلامی چنان در هم تنیده و آمیخته با هم هستند که نمی توان آنها را از هم تفکیک کرد و منافع و مضار آنها را از هم جدا دانست.
لذا هر حمله ای که به یک شیعه صورت می گیرد خاک آن بر سر سنی همسایه می ریزد و هر جنایتی که علیه یک سنی صورت می گیرد به نحوی یک شیعه را نیز متاثر می سازد. لذا به جای این خبر که حمله انتحاری در مسجد شیعیان صورت گرفت "گفته شود؛ باید گفت و نوشت که تروریستان حریم کشور کویت و عربستان را شکستند و دیر یا زود این حملات متوجه حکومت های آن کشورها نیز خواهد شد."
آنچه در خاورمیانه می گذرد به نظر می رسد که تجربه پاکستان تکرار می شود. همان گونه که پاکستان از حملات تروریستی طالبان در افغانستان لذت می برد و آنها را مورد تشویق خود قرار می داد، اسلحه و مهمات در اختیار آن گروه قرار می داد. حکام سعودی و برخی کشورهای مرتجع عرب نیز عین همان شیوه را تکرار می کنند تا تروریست ها را به اصطلاح متوجه شیعه ها و مساجد و برخی اماکن مربوط به شیعیان نماید.
اما غافل از این که تروریسم هیچ گاه مرزی برای خود نمی شناسد. امروز اگر مسجد شیعه مورد تعرض گرفته است، فردا نوبت به سایر مساجد و عبادت گاه ها می رسد. ناامنی گسترده پاکستان و ظهور طالبان پاکستانی و سایر گروه های تروریستی نتیجه سهل انگاری حکومت پاکستان در مهار تروریسم طالبانی بود که زمینه به وجود آمدن گروه های گوناگون تروریستی در خاک آن کشور شد که امروز به عنوان یک معضل مهم منطقه ای در آمده است.
تروریسم داعش، سوریه و عراق را سکوی فعالیت های تروریستی خود قرار داده و حمله به مسجد شیعه ها اخطاری است که به کشور های عرب خلیج فارس ارسال شده است که حریم آنها نیز محترم داشته نخواهد شد و هیچ بعید نیست که بعد از استقرار دولت به اصلاح اسلامی و بسط خلافت ابوبکر بغدادی نوبت به سقوط خانواده های شیوخ خلیج فارس نیز برسد و این کشورها هم جزئی از حاکمیت دولت اسلامی شوند. با توجه به تجربه ای که وجود دارد، سهل انگاری در برابر حکومت داعش و دل خوش داشتن به این که آن گروه فقط دشمن شیعه ها است، منطقه خاورمیانه را دچار افت بزرگ خواهد کرد که رفع آن نیز به آسانی میسر نخواهد بود.
کما این که در حمله به مسجد شیعیان قطیف عربستان، حمله انتحاری با مسجد شیعیان در هم آمیخت و بارها تکرار شد که شیعیان این کشور مورد حمله های انتحاری افراطیون داعش قرار گرفته است.
تکرار انتحاری داعش و شیعیان، به ظاهر این نکته را القا می کند که این شیعه ها هستند که مورد هجوم مشتی وحشی قرار می گیرند و حمله کننده ها سنی هایی هستند که این گونه حمله ها را انجام می دهند. اما در کنار این گونه گزاره ها، نکته غفلت زای و خواب آوری نیز نهفته است، این که سنی ها آرام بخوابید، آسوده زندگی کنید خطری شما را تهدید نمی کند، مسجد شما مورد تهاجم گروه مزدور و خود فروخته قرار نمی گیرد. شاید برای برخی ها این ذهنیت به وجود آید که قربانی این همه جنایت ها تنها شیعیان هستند و اگر شیعیان نبودند این گونه حمله ها نیز هرگز صورت نمی گرفت. اما از این نکته نباید غفلت کرد، آن را از اذهان مردم دور داشت و بر آن تاکید ننهاد یا از آن به سادگی گذشت این که حمله انتحاری چه در عربستان سعودی صورت گرفته باشد چه در کویت، قبل از آن که مسجدی مورد حمله قرار گرفته باشد حریم یک کشور و حکومت مورد حمله قرار گرفته است.
حاکمیت ملی یک کشور در معرض تجاوز قرار گرفته و نقض شده، شهروندان آن کشور مورد تهاجم تروریستی واقع شده است. حمله به مسجد پایتخت کویت به معنای حمله به کویت است. این ذهینت باید ایجاد گردد که دشمنان انسانیت به هیچ کس رحم نخواهد کرد، همه را یکسان مورد هجوم و تهاجم خود قرار خواهد داد و به همه یکسان آسیب خواهد رساند.
به نظر می رسد که عمده تلاش هایی که برخی رسانه های گروهی آگاهانه یا ناآگاهانه انجام داده و می دهند آنست که می کوشند دامنه این انفجارها را محدود نشان دهند و پی آمدهای آن را تنها متوجه یک نقطه یا چند نقطه مربوط به فرقه و گروه خاصی نمایند.
سیاستی که پاکستانی ها در بیش از یک دهه گذشته در افغانستان به کار گرفت. اگر مقام های حکومت پاکستان در برابر حملات تروریستی طالبان بر خاک افغانستان بی تفاوت نبودند، کشتن فرد بی گناهی در افغانستان را کشتن افرادی در پاکستان تلقی می کردند و به تجهیز و تسلیح طالبان مبادرت نمی ورزیدند، بی گمان پاکستان این همه در ناامنی فرو نمی رفت، دچار افت و آسیب نمی شد. تصور مقام های پاکستانی آن بود که تروریسم می تواند وسیله به دست آوردن امتیازهای سیاسی برای حکومت آن کشور باشد. اما غافل از این که نه تنها امتیازی را نصیب آن کشور نکرد که آتش افروخته شده دامن آن کشور را نیز گرفت.
در خاورمیانه نیز عین تجربه تکرار می شود، روزی که تروریستان داعش فرزندان بی گناه سوری را مظلومانه به خاک و خون کشیدند و مردم بی دفاع عراق را کشتند و اماکن مقدس شان را تخریب کردند، تصور می بردند که این انتحار و انفجار در خاک و سرزمین سوریه و عراق محصور خواهد ماند و در خاک کشورهای آنها تسری نخواهد یافت. یا این گمان باطل که تصور رود که تروریسم تنها دشمن شیعیان است.
اگر شیعه و سنی کتله های جدا از هم بودند، منفعت و مضرت جداگانه ای داشتند و در جغرافیای جداگانه زیست می نمودند. ممکن بود باور آن آسان تر باشد. اما این فرق اسلامی چنان در هم تنیده و آمیخته با هم هستند که نمی توان آنها را از هم تفکیک کرد و منافع و مضار آنها را از هم جدا دانست.
لذا هر حمله ای که به یک شیعه صورت می گیرد خاک آن بر سر سنی همسایه می ریزد و هر جنایتی که علیه یک سنی صورت می گیرد به نحوی یک شیعه را نیز متاثر می سازد. لذا به جای این خبر که حمله انتحاری در مسجد شیعیان صورت گرفت "گفته شود؛ باید گفت و نوشت که تروریستان حریم کشور کویت و عربستان را شکستند و دیر یا زود این حملات متوجه حکومت های آن کشورها نیز خواهد شد."
آنچه در خاورمیانه می گذرد به نظر می رسد که تجربه پاکستان تکرار می شود. همان گونه که پاکستان از حملات تروریستی طالبان در افغانستان لذت می برد و آنها را مورد تشویق خود قرار می داد، اسلحه و مهمات در اختیار آن گروه قرار می داد. حکام سعودی و برخی کشورهای مرتجع عرب نیز عین همان شیوه را تکرار می کنند تا تروریست ها را به اصطلاح متوجه شیعه ها و مساجد و برخی اماکن مربوط به شیعیان نماید.
اما غافل از این که تروریسم هیچ گاه مرزی برای خود نمی شناسد. امروز اگر مسجد شیعه مورد تعرض گرفته است، فردا نوبت به سایر مساجد و عبادت گاه ها می رسد. ناامنی گسترده پاکستان و ظهور طالبان پاکستانی و سایر گروه های تروریستی نتیجه سهل انگاری حکومت پاکستان در مهار تروریسم طالبانی بود که زمینه به وجود آمدن گروه های گوناگون تروریستی در خاک آن کشور شد که امروز به عنوان یک معضل مهم منطقه ای در آمده است.
تروریسم داعش، سوریه و عراق را سکوی فعالیت های تروریستی خود قرار داده و حمله به مسجد شیعه ها اخطاری است که به کشور های عرب خلیج فارس ارسال شده است که حریم آنها نیز محترم داشته نخواهد شد و هیچ بعید نیست که بعد از استقرار دولت به اصلاح اسلامی و بسط خلافت ابوبکر بغدادی نوبت به سقوط خانواده های شیوخ خلیج فارس نیز برسد و این کشورها هم جزئی از حاکمیت دولت اسلامی شوند. با توجه به تجربه ای که وجود دارد، سهل انگاری در برابر حکومت داعش و دل خوش داشتن به این که آن گروه فقط دشمن شیعه ها است، منطقه خاورمیانه را دچار افت بزرگ خواهد کرد که رفع آن نیز به آسانی میسر نخواهد بود.
مولف : م. سمنگانی
