سعی باید کرد که از اول در برابر پدیده های خلاف میل خویش ایستادگی کرد؛ چرا که اگر کسی از روز نخست نسبت به حادثه ای که خوشامدش نیست، کوتاه آمده و اعتراضی نکند، به نظر می رسد آن مسیر ناخواسته را همچنان باید بپیماید و به نظر، این پاداشی است روال طبیعی قانون روزگار به او می دهد.
واقعیت آن است که اعراب منطقه در طول رویارویی شان با رژیم غاصب اسرائیل و حامیان امریکایی- اروپایی آنان، از همان روزهای نخست و نه یکبار که در چندین نوبت مسامحه کرده و کوتاه آمده اند و حاصل و نتیجه نکبت بار تقصیر دیروزهای خویش را، امروز به آه و حسرت نشسته اند!.
پیش از پرداختن به هر موضوعی توجه گذرایی داریم به تعداد جنگهایی که عربها با اسرائیل داشتند و نتیجه آنها برای اعراب و اسرائیل:
"کشورهای عربی و در رأس آنها سوریه و مصر به طور رسمی ۴ بار در سالهای ۱۹۴۸، ۱۹۵۶، ۱۹۶۷ و ۱۹۷۳ با اسرائیل وارد جنگ شدند و جز در یک مورد که موفقیت جزئی داشتند در بقیه موارد شکست خوردند.
در سال ۱۹۴۸ قیومیت بریتانیا بر فلسطین در روز ۱۴ مه پایان یافت و در همان روز کشور اسرائیل رسما اعلام موجودیت کرد. درست فردای آن روز، ارتش‌های کشورهای عربی و گروه زیادی از چریکهای داوطلب عرب به محدوده کشور تاره تاسیس اسرائیل از چند جبهه حمله بردند و جنگ استقلال اسرائیل از ماه مه ۱۹۴۸ تا ژوئیه ۱۹۴۹ به طول انجامید که نهایتا به شکست اعراب منتهی شد.
جنگ ۱۹۵۶ (کانال سوئز)
پس از روی کار آمدن جمال عبدالناصر و اعلام ملی شدن کانال سوئز و بستن آن توسط دولت مصر در سال ۱۹۵۶ میلادی، کشور اسرائیل که مدعی بود حق عبور بی ضرر آن به آبهای آزاد خدشه دار شده، برای باز گشایی کانال سوئز اقدام نمود.
مجمع عمومی سازمان ملل ضمن اینکه این تهاجم یک جانبه به مصر را محکوم کرد و خواهان آتش بس فوری شد، اگر چه انگلیس و فرانسه آن را وتو کردند اما نهایتا کانال سوئز برای مصر ملی اعلام شد.
جنگ ۱۹۶۷ (جنگ ۶ روزه)
در سال ۱۹۶۷ میلادی ارتش اسرائیل در پی تحریکات کشورهای عربی، طی ۶ روز صحرای سینا، کرانه باختری رود اردن، نوار غزه، ارتفاعات جولان(بلندی‌های گولان) و شهر قنیطره را به اشغال در آورد و بر تمام اورشلیم مسلط گردید. در پایان٬ اراضی تحت اداره اسرائیل به بیش از ۳ برابر افزایش پیدا کرد.
با این جنگ حدود ۱ میلیون نفر دیگر از اعراب مناطق اشغال شده توسط اسرائیل آواره شدند و کشور اسرائیل با تسلط بر بلندی‌های جولان سوریه به ۵۵ کیلومتری دمشق نزدیک شد.
قطعنامه ۲۴۲ شورای امنیت در پایان جنگ، اسرائیل را ملزم به تخلیه این مناطق اشغال شده توسط اسرائیل کرد، اما این قطعنامه تاکنون به مرحله اجرا درنیامده‌است.
جنگ ۱۹۷۳ (اصطکاک یا یوم کیپور)
کشورهای عربی پس از شکست‌های پیاپی و خدشه دار شدن غرور ملی آنها توسط ارتش اسرائیل، در یک تبانی مخفیانه تصمیم به جبران شکست‌های قبلی گرفتند و در یک عملیات غافلگیرانه در سال ۱۹۷۳ اقدام به حمله به استحکامات خط بارلو واقع در جنب کانال سوئز و ارتفاعات جولان کردند.
در هنگام انعقاد قرارداد آتش‌بس، نیروهای مصری قسمت‌های شمالی ساحل شرقی کانال سوئز را به کنترل خود درآورده بودند اما ارتش اسرائیل از کانال سوئز گذشته و در خاک مصر در غرب کانال سوئز پیشروی کرده بود. در جبهه سوریه هم قسمت‌های دیگری از ارتفاعات جولان به تصرف اسرائیل درآمد.
جنگ اسرائیل و لبنان (۲۰۰۶)
جنگ اسرائیل و لبنان، در لبنان معروف به جنگ ژوئیه و در اسرائیل معروف به جنگ دوم لبنان، نام مجموعه درگیری‌هایی است که از تاریخ ۱۲ ژوئیه سال ۲۰۰۶ بین ارتش اسرائیل و حزب‌الله لبنان به وقوع پیوست و دامنه آن شمال اسرائیل و سراسر لبنان را دربرگرفت و با قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت سازمان ملل در تاریخ ۱۴ آگوست ۲۰۰۶ پایان یافت، به طوری که مرزی در این جنگ تغییر نکرد، و درباره پیروزی در این جنگ هم اختلاف نظرهایی بوجود آمد به طوری که یا هرکدام خود را پیروز می‌خوانند یا دیگری را شکست خورده معرفی می‌کنند."
چنانچه به مجموع جنگهای اعراب و اسرائیل دقت شود، به روشنی در خواهیم یافت که در هر کدام آنها، اعراب تحت فشار شدید حمایتهای خارجی از رژیم غاصب اسرائیل، به نوعی بازی جنگ را باخته و در برابر اشغالگران یهودی، کوتاه آمده اند. به گونه ای که اگر حمایتهای همه جانبه امریکا و غرب در آن روزگار از رژیم اسرائیل نبود، لازم نبود تا چندین کشور قدرتمند عرب وارد جنگ با تعداد معدودی از یهودی های صهیونیست شوند و تنها ورود یکی از آن دولتها در جنگ، کافی بود تا طومار قوم یهود را برای همیشه از فلسطین و خاور میانه در هم بپیچد.
اما به دلیل پشتیبانی قوی و جدی امریکا و غرب از رژیم غاصب و اشغالگر اسرائیل، این اعراب بودند که در هر جنگی، شکست خورده و پس از آن، چندین قدم عقب نشینی کرده و کوتاه می آمدند! سیر این کوتاه آمدنها تا بدانجا ادامه پیدا کرد که اینک رژیم اسرائیل را در حدی از وقاحت و جسارت رسانده که در صدد رسمیت بخشیدن به کشور نامشروعی بنام "یهود" و به پایتختی "قدس شریف" برآمده اند!.
به نظر می رسد بر رغم اعلام مخالفت شورای اتحادیه عرب با این طرح اسرائیل، سرانجام این اتحادیه و اعضای سازش کار آن، نسبت به این توطئه خطرناک رژیم اشغالگر و حامیان امریکایی و غربی آن نیز کوتاه آمده و نظاره گر کشورِ یهودی با پایتختی قدس شریف خواهند شد!.
واقعیت آن است که اعراب منطقه در طول رویارویی شان با رژیم غاصب اسرائیل و حامیان امریکایی- اروپایی آنان، از همان روزهای نخست و نه یکبار که در چندین نوبت مسامحه کرده و کوتاه آمده اند و حاصل و نتیجه نکبت بار تقصیر دیروزهای خویش را، امروز به آه و حسرت نشسته اند!.
پیش از پرداختن به هر موضوعی توجه گذرایی داریم به تعداد جنگهایی که عربها با اسرائیل داشتند و نتیجه آنها برای اعراب و اسرائیل:
"کشورهای عربی و در رأس آنها سوریه و مصر به طور رسمی ۴ بار در سالهای ۱۹۴۸، ۱۹۵۶، ۱۹۶۷ و ۱۹۷۳ با اسرائیل وارد جنگ شدند و جز در یک مورد که موفقیت جزئی داشتند در بقیه موارد شکست خوردند.
در سال ۱۹۴۸ قیومیت بریتانیا بر فلسطین در روز ۱۴ مه پایان یافت و در همان روز کشور اسرائیل رسما اعلام موجودیت کرد. درست فردای آن روز، ارتش‌های کشورهای عربی و گروه زیادی از چریکهای داوطلب عرب به محدوده کشور تاره تاسیس اسرائیل از چند جبهه حمله بردند و جنگ استقلال اسرائیل از ماه مه ۱۹۴۸ تا ژوئیه ۱۹۴۹ به طول انجامید که نهایتا به شکست اعراب منتهی شد.
جنگ ۱۹۵۶ (کانال سوئز)
پس از روی کار آمدن جمال عبدالناصر و اعلام ملی شدن کانال سوئز و بستن آن توسط دولت مصر در سال ۱۹۵۶ میلادی، کشور اسرائیل که مدعی بود حق عبور بی ضرر آن به آبهای آزاد خدشه دار شده، برای باز گشایی کانال سوئز اقدام نمود.
مجمع عمومی سازمان ملل ضمن اینکه این تهاجم یک جانبه به مصر را محکوم کرد و خواهان آتش بس فوری شد، اگر چه انگلیس و فرانسه آن را وتو کردند اما نهایتا کانال سوئز برای مصر ملی اعلام شد.
جنگ ۱۹۶۷ (جنگ ۶ روزه)
در سال ۱۹۶۷ میلادی ارتش اسرائیل در پی تحریکات کشورهای عربی، طی ۶ روز صحرای سینا، کرانه باختری رود اردن، نوار غزه، ارتفاعات جولان(بلندی‌های گولان) و شهر قنیطره را به اشغال در آورد و بر تمام اورشلیم مسلط گردید. در پایان٬ اراضی تحت اداره اسرائیل به بیش از ۳ برابر افزایش پیدا کرد.
با این جنگ حدود ۱ میلیون نفر دیگر از اعراب مناطق اشغال شده توسط اسرائیل آواره شدند و کشور اسرائیل با تسلط بر بلندی‌های جولان سوریه به ۵۵ کیلومتری دمشق نزدیک شد.
قطعنامه ۲۴۲ شورای امنیت در پایان جنگ، اسرائیل را ملزم به تخلیه این مناطق اشغال شده توسط اسرائیل کرد، اما این قطعنامه تاکنون به مرحله اجرا درنیامده‌است.
جنگ ۱۹۷۳ (اصطکاک یا یوم کیپور)
کشورهای عربی پس از شکست‌های پیاپی و خدشه دار شدن غرور ملی آنها توسط ارتش اسرائیل، در یک تبانی مخفیانه تصمیم به جبران شکست‌های قبلی گرفتند و در یک عملیات غافلگیرانه در سال ۱۹۷۳ اقدام به حمله به استحکامات خط بارلو واقع در جنب کانال سوئز و ارتفاعات جولان کردند.
در هنگام انعقاد قرارداد آتش‌بس، نیروهای مصری قسمت‌های شمالی ساحل شرقی کانال سوئز را به کنترل خود درآورده بودند اما ارتش اسرائیل از کانال سوئز گذشته و در خاک مصر در غرب کانال سوئز پیشروی کرده بود. در جبهه سوریه هم قسمت‌های دیگری از ارتفاعات جولان به تصرف اسرائیل درآمد.
جنگ اسرائیل و لبنان (۲۰۰۶)
جنگ اسرائیل و لبنان، در لبنان معروف به جنگ ژوئیه و در اسرائیل معروف به جنگ دوم لبنان، نام مجموعه درگیری‌هایی است که از تاریخ ۱۲ ژوئیه سال ۲۰۰۶ بین ارتش اسرائیل و حزب‌الله لبنان به وقوع پیوست و دامنه آن شمال اسرائیل و سراسر لبنان را دربرگرفت و با قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت سازمان ملل در تاریخ ۱۴ آگوست ۲۰۰۶ پایان یافت، به طوری که مرزی در این جنگ تغییر نکرد، و درباره پیروزی در این جنگ هم اختلاف نظرهایی بوجود آمد به طوری که یا هرکدام خود را پیروز می‌خوانند یا دیگری را شکست خورده معرفی می‌کنند."
چنانچه به مجموع جنگهای اعراب و اسرائیل دقت شود، به روشنی در خواهیم یافت که در هر کدام آنها، اعراب تحت فشار شدید حمایتهای خارجی از رژیم غاصب اسرائیل، به نوعی بازی جنگ را باخته و در برابر اشغالگران یهودی، کوتاه آمده اند. به گونه ای که اگر حمایتهای همه جانبه امریکا و غرب در آن روزگار از رژیم اسرائیل نبود، لازم نبود تا چندین کشور قدرتمند عرب وارد جنگ با تعداد معدودی از یهودی های صهیونیست شوند و تنها ورود یکی از آن دولتها در جنگ، کافی بود تا طومار قوم یهود را برای همیشه از فلسطین و خاور میانه در هم بپیچد.
اما به دلیل پشتیبانی قوی و جدی امریکا و غرب از رژیم غاصب و اشغالگر اسرائیل، این اعراب بودند که در هر جنگی، شکست خورده و پس از آن، چندین قدم عقب نشینی کرده و کوتاه می آمدند! سیر این کوتاه آمدنها تا بدانجا ادامه پیدا کرد که اینک رژیم اسرائیل را در حدی از وقاحت و جسارت رسانده که در صدد رسمیت بخشیدن به کشور نامشروعی بنام "یهود" و به پایتختی "قدس شریف" برآمده اند!.
به نظر می رسد بر رغم اعلام مخالفت شورای اتحادیه عرب با این طرح اسرائیل، سرانجام این اتحادیه و اعضای سازش کار آن، نسبت به این توطئه خطرناک رژیم اشغالگر و حامیان امریکایی و غربی آن نیز کوتاه آمده و نظاره گر کشورِ یهودی با پایتختی قدس شریف خواهند شد!.
مولف : سیدفاضل محجوب
