افغانستان کشوری است که شاید بیشتر از هر واحد سیاسی دیگر در جهان، به گذشته تاریخی خود وفادار باشد.
گذشته تاریخی این کشور، مملو از ستیزه گری های ضد بیگانه است. این احساس ملت افغانستان در مقاطعی البته انتقاد برخی از ناظران اضاع سیاسی و اجتماعی این کشور را نیز به همراه داشته است.
در زمان امیر امان الله خان؛ شاه تجددگرا و سکولاری که شیفته و شیدای ظاهر تمدن غربی شده بود و جنبش اصلاحات گسترده خویش در سیاست و جامعه افغانستان را از کشف حجاب آغاز کرد، اعتراض روحانیون و مولوی ها، سرانجام طومار اصلاحات امانی را در هم پیچید و آن را به دوره زمام داری او محدود و متوقف کرد.
با این همه، امان الله هنوز هم و شاید برای همیشه، اسطوره استعمارستیزی افغانی و نماد استقلال و خوداتکایی ملی است. او هنوز که هنوز است جای خود را به عنوان ایدئولوگ گفتمان استقلال طلبی ملی حفظ کرده و مردم افغانستان از وی به عنوان "غازی" یاد می کنند و نام او را به عنوان پدر جنبش استقلال خواهی و تحکیم پایه های حاکمیت ملی، بزرگ و گرامی می دارند.
با این حال، اشتباهات او در ایجاد اصلاحات شکلی و روبنایی برای بنیان گذاشتن افغانستانی مبتنی بر آموزه ها و اصول لائیسیته و سکولاریزم ملهم از دولت شاهنشاهی رضاشاه پهلوی در ایران و مصطفی کمال آتاترک؛ پایه گذار ترکیه نوین، او را در زمینه تاسیس افغانستانی که ارزش های خود را بیشتراز ملی گرایی و ناسیونالیزم افغانی می گرفت؛ تا آموزه های اسلامی، ناکام گذاشت.
البته این تجربه ای است که در دیگر دوره های تاریخ معاصر افغانستان نیز، باربار از سوی مردم این کشور به نمایش گذاشته شده است. جنبش مشروطه خواهی و مبارزات ضد شاهی روحانیون مبارز و مکتبی و ستیز با نظام کمونیستی مورد حمایت مستقیم استعمار روس نیز تجربه های مشابهی از این رویکرد تاریخی مردم افغانستان به ارزش های ملی و دینی شان هستند.
اکنون بیش از 40 کشور جهان در افغانستان حضور دارند و یکی از طولانی ترین جنگ های ضد خارجی در این کشور در جریان است. البته نباید از یاد برد که طرف مقابل جنگ با خارجی ها به لحاظ مشروعیت، دچار مشکل اساسی بوده و خود، متهم به وابستگی به کشورهای خارجی است. از سوی دیگر، نیروهای خارجی حاضر در افغانستان نیز مشروعیت خود را از قطعنامه های شورای امنیت و توافقنامه های دوجانبه با دولت مشروع، منتخب و مردمی افغانستان می گیرند؛ با این حال، به نظر می رسد امریکا به عنوان رهبر نیروهای نظامی خارجی حاضر در افغانستان، عمیقا نگران تکرار تجربه های فراموش ناشدنی خارجی ستیزی مردم افغانستان است. شاهد این مدعا تماس های مکرر اوباما و دیگر سران دولت امریکا با مقام های افغانستان به دنبال انتشار بخش هایی از فیلم صهیونیستی موهن به ساحت مقدس پیامبر گرامی اسلام می باشد.
اوباما در همان روزهای نخست واکنش های مسلمین نسبت به این حرکت نفرت انگیز صهیونیست های امریکایی، با رییس جمهور کرزی تماس گرفت و مردم را به خویشتن داری فراخواند.
این نشان می دهد که آنها از اعتراض افغان ها بیش از هر کشور دیگری می ترسند و این ترس، ریشه در همان تجربیات تلخی دارد که در گذشته تاریخی افغانستان روی داده و امریکا نیز بر آنها وقوف و آگاهی دارد.
اما سوال این است که وقتی خارجی ها مشروعیت حضور خود را از قطعنامه های شورای امنیت و توافقنامه های دوجانبه با دولت افغانستان می گیرند، چرا باید از موقعیت خود در این کشور نگران باشند؟
پاسخ این سوال را باید در عملکردهای خود آنها جستجو کرد نه در واکنش های مردم افغانستان. مردم به هر عملی که دست بزنند در موضع عکس العملی قرار دارند و معمولا عکس العمل ها در تناسب با عملی که چنین عکس العملی را برانگیخته، سنجیده می شود؛ نه فراتر از آن. امریکایی های صهیونیست، قله بلند اعتقادات اسلامی را نشانه رفته اند و برای این هتاکی نیز باید تاوانی به تناسب جنون و پرده دری خویش بپردازند. با این وصف و در کمال تعجب، آنچه در رسانه های غربی طی چند روز اعتراض های جهانی مسلمانان خشمگین به صورت یکجانبه بازتاب یافته، نه میزان نفرت انگیز بودن فیلم امریکایی موهن به ساحت پیامبراسلام(ص)؛ بلکه نحوه واکنش مسلمان ها نسبت به آن است و این یعنی فرافکنی و طرح یک مساله فرعی و فرار از اصل مساله.
در این میان، نباید از یاد برد که واکنش های دیروز معترضان در کابل که منجر به زخمی شدن 50 نیروی پولیس به شمول قوماندان امنیه کابل گردید نمی تواند توجیه پذیر باشد. پولیس و همه نیروهای مسلح کشور از مردم و در خدمت مردم اند و آسیب زدن به آنها چیزی را عاید معترضان نمی کند؛ کما اینکه برای امریکایی ها نیز اهمیت چندانی نخواهد داشت. البته نباید از یاد برد که دست های آلوده ای نیز شاید در پشت این اعتراض ها در کار توطئه علیه دولت و مردم افغانستان باشند.
در مقابل، واکنش پولیس به این عمل نیز ستودنی و قابل تحسین است. پولیس در سخت ترین شرایط، علیه معترضان متوسل به سلاح نشد و این یعنی اینکه به آرمان ها و ارزش های مردمی خویش وفادار هست و خواهد بود.
گذشته تاریخی این کشور، مملو از ستیزه گری های ضد بیگانه است. این احساس ملت افغانستان در مقاطعی البته انتقاد برخی از ناظران اضاع سیاسی و اجتماعی این کشور را نیز به همراه داشته است.
در زمان امیر امان الله خان؛ شاه تجددگرا و سکولاری که شیفته و شیدای ظاهر تمدن غربی شده بود و جنبش اصلاحات گسترده خویش در سیاست و جامعه افغانستان را از کشف حجاب آغاز کرد، اعتراض روحانیون و مولوی ها، سرانجام طومار اصلاحات امانی را در هم پیچید و آن را به دوره زمام داری او محدود و متوقف کرد.
با این همه، امان الله هنوز هم و شاید برای همیشه، اسطوره استعمارستیزی افغانی و نماد استقلال و خوداتکایی ملی است. او هنوز که هنوز است جای خود را به عنوان ایدئولوگ گفتمان استقلال طلبی ملی حفظ کرده و مردم افغانستان از وی به عنوان "غازی" یاد می کنند و نام او را به عنوان پدر جنبش استقلال خواهی و تحکیم پایه های حاکمیت ملی، بزرگ و گرامی می دارند.
با این حال، اشتباهات او در ایجاد اصلاحات شکلی و روبنایی برای بنیان گذاشتن افغانستانی مبتنی بر آموزه ها و اصول لائیسیته و سکولاریزم ملهم از دولت شاهنشاهی رضاشاه پهلوی در ایران و مصطفی کمال آتاترک؛ پایه گذار ترکیه نوین، او را در زمینه تاسیس افغانستانی که ارزش های خود را بیشتراز ملی گرایی و ناسیونالیزم افغانی می گرفت؛ تا آموزه های اسلامی، ناکام گذاشت.
البته این تجربه ای است که در دیگر دوره های تاریخ معاصر افغانستان نیز، باربار از سوی مردم این کشور به نمایش گذاشته شده است. جنبش مشروطه خواهی و مبارزات ضد شاهی روحانیون مبارز و مکتبی و ستیز با نظام کمونیستی مورد حمایت مستقیم استعمار روس نیز تجربه های مشابهی از این رویکرد تاریخی مردم افغانستان به ارزش های ملی و دینی شان هستند.
اکنون بیش از 40 کشور جهان در افغانستان حضور دارند و یکی از طولانی ترین جنگ های ضد خارجی در این کشور در جریان است. البته نباید از یاد برد که طرف مقابل جنگ با خارجی ها به لحاظ مشروعیت، دچار مشکل اساسی بوده و خود، متهم به وابستگی به کشورهای خارجی است. از سوی دیگر، نیروهای خارجی حاضر در افغانستان نیز مشروعیت خود را از قطعنامه های شورای امنیت و توافقنامه های دوجانبه با دولت مشروع، منتخب و مردمی افغانستان می گیرند؛ با این حال، به نظر می رسد امریکا به عنوان رهبر نیروهای نظامی خارجی حاضر در افغانستان، عمیقا نگران تکرار تجربه های فراموش ناشدنی خارجی ستیزی مردم افغانستان است. شاهد این مدعا تماس های مکرر اوباما و دیگر سران دولت امریکا با مقام های افغانستان به دنبال انتشار بخش هایی از فیلم صهیونیستی موهن به ساحت مقدس پیامبر گرامی اسلام می باشد.
اوباما در همان روزهای نخست واکنش های مسلمین نسبت به این حرکت نفرت انگیز صهیونیست های امریکایی، با رییس جمهور کرزی تماس گرفت و مردم را به خویشتن داری فراخواند.
این نشان می دهد که آنها از اعتراض افغان ها بیش از هر کشور دیگری می ترسند و این ترس، ریشه در همان تجربیات تلخی دارد که در گذشته تاریخی افغانستان روی داده و امریکا نیز بر آنها وقوف و آگاهی دارد.
اما سوال این است که وقتی خارجی ها مشروعیت حضور خود را از قطعنامه های شورای امنیت و توافقنامه های دوجانبه با دولت افغانستان می گیرند، چرا باید از موقعیت خود در این کشور نگران باشند؟
پاسخ این سوال را باید در عملکردهای خود آنها جستجو کرد نه در واکنش های مردم افغانستان. مردم به هر عملی که دست بزنند در موضع عکس العملی قرار دارند و معمولا عکس العمل ها در تناسب با عملی که چنین عکس العملی را برانگیخته، سنجیده می شود؛ نه فراتر از آن. امریکایی های صهیونیست، قله بلند اعتقادات اسلامی را نشانه رفته اند و برای این هتاکی نیز باید تاوانی به تناسب جنون و پرده دری خویش بپردازند. با این وصف و در کمال تعجب، آنچه در رسانه های غربی طی چند روز اعتراض های جهانی مسلمانان خشمگین به صورت یکجانبه بازتاب یافته، نه میزان نفرت انگیز بودن فیلم امریکایی موهن به ساحت پیامبراسلام(ص)؛ بلکه نحوه واکنش مسلمان ها نسبت به آن است و این یعنی فرافکنی و طرح یک مساله فرعی و فرار از اصل مساله.
در این میان، نباید از یاد برد که واکنش های دیروز معترضان در کابل که منجر به زخمی شدن 50 نیروی پولیس به شمول قوماندان امنیه کابل گردید نمی تواند توجیه پذیر باشد. پولیس و همه نیروهای مسلح کشور از مردم و در خدمت مردم اند و آسیب زدن به آنها چیزی را عاید معترضان نمی کند؛ کما اینکه برای امریکایی ها نیز اهمیت چندانی نخواهد داشت. البته نباید از یاد برد که دست های آلوده ای نیز شاید در پشت این اعتراض ها در کار توطئه علیه دولت و مردم افغانستان باشند.
در مقابل، واکنش پولیس به این عمل نیز ستودنی و قابل تحسین است. پولیس در سخت ترین شرایط، علیه معترضان متوسل به سلاح نشد و این یعنی اینکه به آرمان ها و ارزش های مردمی خویش وفادار هست و خواهد بود.
منبع : خبرگزاری آوا- کابل- سرویس تحلیل و پژوهش اخبار
