هفته گذشته حامد کرزی؛ رییس جمهور افغانستان در مراسمی که به مناسبت پاسداشت از هشتادمین سالروز تاسیس دانشگاه کابل برگزار شده بود، ضمن صحبت در باره موضوعاتی چند، به امضای قراردار امنیتی با امریکا و شرایط و چگونگی آن نیز اشاره کرد. رییس جمهور حامد کرزی طی سخنانی در دانشگاه کابل اظهار کرده بود که:" واشنگتن خواستار ایجاد پایگاههای نظامی در شهرهای اصلی افغانستان همچون کابل، بگرام، مزار شریف، جلال آباد، گردیز، قندهار، هلمند، ولسوالی شیندند و هرات است.
افغانستان بر روی این درخواست امریکا مبنی بر کمک به برقراری امنیت بیشتر و تقویت نیروهای ملی افغانستان که شرایط را برای شکوفایی اقتصادی و دولتی قدرتمند مهیا می‌کند، فکر می‌کند. نخست امریکا باید تضمین‌های اقتصادی و امنیتی دهد. افغانستان آماده است بدین منظور یک توافق شراکت امضا کند.
افغانستان می‌خواهد امریکا تعهد دهد تا سریعا امنیت را در این کشور برقرار کند، نیروهای امنیتی آن را تقویت کند و نسبت به توسعه اقتصادی افغانستان در درازمدت متعهد شود".
از اظهارات رییس جمهور کرزی چنین بر می آید که گویا این مقامات کاخ سفید اند که نسبت به حضور بلند مدت شان در قالب ایجاد پایگاههای جدید نظامی در افغانستان، مصر و مصمم اند و دولت کابل پافشاری ای نسبت به آن ندارد. شروط و قیودی هم که در اظهارات اخیر رییس جمهور نسبت به طرف امریکایی در دانشگاه کابل مشاهده شد، گویای همین ادعاهای رییس جمهور کشور ما است.
آگاهان مسایل کشور با آنکه به صداقت رییس جمهور حامدکرزی نسبت به این مورد خاص، تردیدی ندارند و به نوعی اظهارات ریاست جمهوری در دانشگاه کابل را تایید می کنند، اما از این امکان نیز غافل نمی شوند که رییس جمهور و همنظران وی در ارگ ریاست جمهوری از این توپ انداختنها به میدان امریکایی ها، به دو هدف خاص و راهبردی نظر دارند.
هدف نخست آنکه خود و تیم خود را از هر گونه شائبه بیگانه گرایی و دعوت از خارجی ها تبرئه کرده تا بدین وسیله، جایگاه و پایگاه خویش را در میان قومیتهای مختلف افغانستان، ترمیم نموده، تحکیم بخشد.
دوم هدف رییس جمهور و تیم ایشان می تواند کمپاین وسیع و گسترده ای باشد که جهت کسب اعتماد و محبوبیت در میان آحاد ملت، در آستانه رسیدن فصل انتخابات ریاست جمهوری، به راه انداخته اند. برخی از آگاهان بر این باوراند که داغ ساختن مباحثی چون امضای پیمان امنیتی و غیر آن با امریکا و آنهم در زمانی که فرصت زیادی تا برگزاری انتخابات آینده ریاست جمهوری در کشور نمانده است، فقط و فقط در جهت آماده ساختن افکار و اذهان عمومی ملت افغانستان به دلیل گرفتن آرای بیشتر از آنان، طراحی و پی ریزی شده است.
اما در این بخش و در پاسخ به اظهارات رییس جمهور کرزی، عکس العمل اوباما شنیدنی می نماید که به وسیله سخنگوی کاخ سفید آقای جی کارنی، ارایه گردیده است. در اظهارات دو رییس جمهور، دوگانگی عجیبی به چشم می خورد. هردو ادعا می کنند که نسبت با ایجاد پایگاههای دایمی امریکا و حضور بلند مدت این کشور در افغانستان، اصرار و پافشاری از جانب مقابل است.
در همین رابطه جی کارنی در یک کنفرانس خبری می گوید:" امریکا به دنبال ایجاد پایگاههای نظامی دائم در افغانستان نیست و هرگونه حضور نظامی امریکا بعد از سال ۲۰۱۴ میلادی تنها به درخواست دولت افغانستان صورت خواهد پذیرفت که هدف آن آموزش سربازان افغانستان و شناسایی آخرین عوامل القاعده خواهد بود.
به گزارش رسانه ها، سخنگوی کاخ سفید با اعلام این موضوع که "همان طور که گفتیم قصد ما این است که به تفاهم‌نامه‌ای امنیتی میان افغانستان و امریکا دست یابیم که به نیروهای امریکایی اجازه دهد تا به زیرساخت‌های افغانستان دسترسی داشته باشند و از آنها استفاده کنند"، افزود: اما ما به هیچ وجه به دنبال تاسیس پایگاههای نظامی دائمی در افغانستان نیستیم و در این زمینه به میزان کافی روشن بوده‌ایم".
چنانچه می بینیم سخنگوی اوباما به غیر آنکه خواسته است تا اظهارات حامد کرزی را رد کند، به کدام واقعیت دیگری اشاره نکرده است. در ربط به این موضوع خاص، کابل و واشنگتن،هر دو به فرافکنی و انداختن گناه درخواست حضور و ایجاد پایگاه نظامی دایمی به گردن یکدیگر مشغول شده اند؛ حامد کرزی و دولت کابل به دلیل ترس از افکار عمومی مردم کشورش و اوباما و کاخ سفید نیز به علت لطمه دیدن پرستیژ ابرقدرتی اش در سطح جهان، از پذیرش واقعیتی طفره می روند که تقریباً همه می دانند هر دو دولت به یک اندازه در امضای این پیمان، تمایل و اشتیاق دارند.
با تمام این مباحث و احتمالات، به نظر می رسد علاقه مقامات واشنگتن در امضای پیمان و لوازم جانبی آن، به مراتب بیشتر از مقامات کابل باشد؛ چرا سودی که از این ناحیه فراچنگ دولتمردان امریکایی قرار می گیرد، به هیچ عنوان با فایده ای که نصیب دولت و ملت افغانستان می شود- البته اگر فایده ای در کار باشد- قابل سنجه و مقایسه نیست.
افغانستان بر روی این درخواست امریکا مبنی بر کمک به برقراری امنیت بیشتر و تقویت نیروهای ملی افغانستان که شرایط را برای شکوفایی اقتصادی و دولتی قدرتمند مهیا می‌کند، فکر می‌کند. نخست امریکا باید تضمین‌های اقتصادی و امنیتی دهد. افغانستان آماده است بدین منظور یک توافق شراکت امضا کند.
افغانستان می‌خواهد امریکا تعهد دهد تا سریعا امنیت را در این کشور برقرار کند، نیروهای امنیتی آن را تقویت کند و نسبت به توسعه اقتصادی افغانستان در درازمدت متعهد شود".
از اظهارات رییس جمهور کرزی چنین بر می آید که گویا این مقامات کاخ سفید اند که نسبت به حضور بلند مدت شان در قالب ایجاد پایگاههای جدید نظامی در افغانستان، مصر و مصمم اند و دولت کابل پافشاری ای نسبت به آن ندارد. شروط و قیودی هم که در اظهارات اخیر رییس جمهور نسبت به طرف امریکایی در دانشگاه کابل مشاهده شد، گویای همین ادعاهای رییس جمهور کشور ما است.
آگاهان مسایل کشور با آنکه به صداقت رییس جمهور حامدکرزی نسبت به این مورد خاص، تردیدی ندارند و به نوعی اظهارات ریاست جمهوری در دانشگاه کابل را تایید می کنند، اما از این امکان نیز غافل نمی شوند که رییس جمهور و همنظران وی در ارگ ریاست جمهوری از این توپ انداختنها به میدان امریکایی ها، به دو هدف خاص و راهبردی نظر دارند.
هدف نخست آنکه خود و تیم خود را از هر گونه شائبه بیگانه گرایی و دعوت از خارجی ها تبرئه کرده تا بدین وسیله، جایگاه و پایگاه خویش را در میان قومیتهای مختلف افغانستان، ترمیم نموده، تحکیم بخشد.
دوم هدف رییس جمهور و تیم ایشان می تواند کمپاین وسیع و گسترده ای باشد که جهت کسب اعتماد و محبوبیت در میان آحاد ملت، در آستانه رسیدن فصل انتخابات ریاست جمهوری، به راه انداخته اند. برخی از آگاهان بر این باوراند که داغ ساختن مباحثی چون امضای پیمان امنیتی و غیر آن با امریکا و آنهم در زمانی که فرصت زیادی تا برگزاری انتخابات آینده ریاست جمهوری در کشور نمانده است، فقط و فقط در جهت آماده ساختن افکار و اذهان عمومی ملت افغانستان به دلیل گرفتن آرای بیشتر از آنان، طراحی و پی ریزی شده است.
اما در این بخش و در پاسخ به اظهارات رییس جمهور کرزی، عکس العمل اوباما شنیدنی می نماید که به وسیله سخنگوی کاخ سفید آقای جی کارنی، ارایه گردیده است. در اظهارات دو رییس جمهور، دوگانگی عجیبی به چشم می خورد. هردو ادعا می کنند که نسبت با ایجاد پایگاههای دایمی امریکا و حضور بلند مدت این کشور در افغانستان، اصرار و پافشاری از جانب مقابل است.
در همین رابطه جی کارنی در یک کنفرانس خبری می گوید:" امریکا به دنبال ایجاد پایگاههای نظامی دائم در افغانستان نیست و هرگونه حضور نظامی امریکا بعد از سال ۲۰۱۴ میلادی تنها به درخواست دولت افغانستان صورت خواهد پذیرفت که هدف آن آموزش سربازان افغانستان و شناسایی آخرین عوامل القاعده خواهد بود.
به گزارش رسانه ها، سخنگوی کاخ سفید با اعلام این موضوع که "همان طور که گفتیم قصد ما این است که به تفاهم‌نامه‌ای امنیتی میان افغانستان و امریکا دست یابیم که به نیروهای امریکایی اجازه دهد تا به زیرساخت‌های افغانستان دسترسی داشته باشند و از آنها استفاده کنند"، افزود: اما ما به هیچ وجه به دنبال تاسیس پایگاههای نظامی دائمی در افغانستان نیستیم و در این زمینه به میزان کافی روشن بوده‌ایم".
چنانچه می بینیم سخنگوی اوباما به غیر آنکه خواسته است تا اظهارات حامد کرزی را رد کند، به کدام واقعیت دیگری اشاره نکرده است. در ربط به این موضوع خاص، کابل و واشنگتن،هر دو به فرافکنی و انداختن گناه درخواست حضور و ایجاد پایگاه نظامی دایمی به گردن یکدیگر مشغول شده اند؛ حامد کرزی و دولت کابل به دلیل ترس از افکار عمومی مردم کشورش و اوباما و کاخ سفید نیز به علت لطمه دیدن پرستیژ ابرقدرتی اش در سطح جهان، از پذیرش واقعیتی طفره می روند که تقریباً همه می دانند هر دو دولت به یک اندازه در امضای این پیمان، تمایل و اشتیاق دارند.
با تمام این مباحث و احتمالات، به نظر می رسد علاقه مقامات واشنگتن در امضای پیمان و لوازم جانبی آن، به مراتب بیشتر از مقامات کابل باشد؛ چرا سودی که از این ناحیه فراچنگ دولتمردان امریکایی قرار می گیرد، به هیچ عنوان با فایده ای که نصیب دولت و ملت افغانستان می شود- البته اگر فایده ای در کار باشد- قابل سنجه و مقایسه نیست.
