افغانستان در وضعیت خطرناکی قرار دارد. این خطر از دو و یا سه جانب مردم را تهدید می کند. یکی تهدیدهای روز افزون حملات بی وقفه طالبان است که برخی مناطق مهم و استراتِژیک اینک توسط آن نیروها اشغال شده و مردم آن نواهی یا از خانه و کاشانه خود آواره گشته و یا با ده ها مشکل زندگی رقت بار می گذرانند. دوم اختلافات میان دو جناح حکومت است که به شکل بی سابقه افزایش پیدا کرده و سایه آن بر سر همه سنگینی می کند.
اگر به تهدید سوم هم اشاره داشت که مهم تر و بنیادی تر نیز است آن نبود خرد سیاسی وعدم درک وضعیت کنونی کشور از سوی رهبران حکومت وحدت ملی است. نبود خرد سیاسی عبارت از عدم درک وضعیت کنونی کشور و این که کدام راهکار و شیوه به نفع کشور است و چگونه و با چه راهکاری می توان راه های ضرر را بست و یک فضای مصؤن و انسانی تر به وجود آورد.
تهدید اول برای همه قابل درک است هر روز که مردم شب را به صبح می رسانند خبرهای ناگوار و ناامید کننده را از طریق رسانه های گروهی افغانستان و جهان می شنوند. خبرهای چند روز گذشته بیشتر حاکی از تصرف ولسوالی های ولایت هلمند، فراه، بغلان و برخی مناطق دیگر کشور بود که گاهی نیروهای امنیتی کشور قادر به باز پس گیری آن هستند، گاهی هم مناطق از دست رفته به آسانی و با هزینه های اندک توسط نیروهای امنیتی کشور به دست نمی آید.
اگر چنانچه این مناطق توسط نیروهای حکومتی باز پس گرفته شود میزان خسارت ها نیز چنان شدید و جبران ناپذیر است که حکومت به هیچ عنوانی نمی تواند آن خسارات را جبران کند. از جمله خسارت هایی معنوی ای که جبران نا پذیر است بی باوری به کارکرد حکومت است که روز به روز افزایش پیدا کرده و پایگاه های حکومت از میان مردم برچیده می شود، بی اعتمادی هر روز بیش از گذشته به وجود می آید. حکومتی که ادعای مردمی بودن داشته باشد وقتی پایگاه های خود را از دست می دهد به معنای خالی کردن مناطق وسیع برای دشمن و برچیده شدن حاکمیت و اقتدار دولت در میان مردم است.
در روزهای گذشته یکی از مناطق استراتژیک شمال یعنی دند غوری توسط نیروهای طالبان تصرف شد، تمام اموال و دارایی های مردم یا غارت شده است یا آن که توسط طالبان به آتش کشیده شده است. این در حالیست که آتش اختلافات میان دو جناح حکومت هم چنان زبانه می کشدٰ هر دو جناح انگار در میدان جنگ ایستاده اند و به رجز خوانی مشغول هستند. از طرفداران رئیس اجرایی حکومت نقل قول شده است که اگر چنانچه طرفداران عبدالله عبدالله به خیابان ها بیایند برای تصرف ارگ خواهند آمد!.از این گونه سخنان جز بوی خشونت و رعونت به مشام نمی رسد. اختلاف میان دو تیم حکومت به هر نام و عنوانی که صورت بگیرد حق باشد یا غیر حق، حاصل و نتیجه آن جز ناامیدی، ناامنی و بی باوری مردم به حکومت را به بار نمی آورد. بی باوری به حکومت به معنای خالی کردن زمین و زمینه برای طالبان است.
به هر روی هر دو جناح حکومت چنان در ذهینت های آشفته خود غرق اند که نه تنها وضعیت دشوار کنونی را درک نمی کنند که حتا در صدد درک و قبول این واقعیت ها نیز نیستند. وقتی سفره های رنگین گسترده می شود و طرفداران هر دو طرف در سکوی رجزخوانی می ایستندٰ فراموش می کنند که در چند قدمی این مجالس بساط انفجار وانتحار سر بریدن و خون ریزی فراهم است و دشمنان مردم مترصد و در کمین نشسته اند تا از هر فرصتی سود جویند تا به نیات خود جامه عمل بپوشانند.
آشکار ساختن اختلافات میان دو تیم حکومت امر دور از نتظار نبوده و نیست ٰاما فراهم آوردن مردم و برگزاری مانور های سیاسی و چنگ و دندان نشان دادن به رقیب با توجه به واقعیت های تلخ و دردناک کنونی نه نشان جوان مردی است و نه هم بیانگر درک و دریافت درست سیاسی از وضعیت کنونی کشور است.
برای مردم مطلوب است که اختلافات جدی و کمرشکنی که حکومت را از خدمت رسانی مانع می شود وجود نداشته باشد اما این غیر اخلاقی و دور از انصاف و مروت است که سربازان کشور در اقصا نقاط این سرزمین سر به کف گیرند از نوامیس مردم دفاع کنند اما جناح های حکومت با مانورهای سیاسی که خود سبب اختلافات بیشتر می شود زمینه را برای حملات بیشتر و خشونت های افزون تر فراهم آورد. اختلافات موجود سد راه مهمی در راه خدمت رسانی برای مردم است اما رفع اختلافات باید به گونه ای باشد که خود به یک مصیبت و گرفتاری برای مردم تبدیل نگردد.
گرچه با پهن شدن سفره اختلافات برخی به نوا و نامی دست پیدا می کنند به مال و مکنتی دست می رسند اما عموم مردم که دور از سفره های رنگین حکومت قرار دارند بیش از گذشته از حکومت و عملکرد حکومت گران و سیاست مردان حکومتی نگران و ناامید هستند به این اندیشه هستند که اگر چنانچه وضعیت بیش از این به آشفتگی بیانجامد به کجا پناه ببرند و روزگار چگونه بگذرانند؟
