سید عیسی حسینی مزاری/ فساد، به خصوص اداری، مالی و اخلاقی، مثل موریانه ای، پایه های یک نظام را می پوساند و سپس با فروپاشی مواجه می کند و یکی از عوامل بسیار عمده ی ناتوان سازی جمهوریت امریکایی در افغانستان و فراهم ساختن زمینه های سقوط آن، وجود فساد همه شمول در تمام ارکان و اجزای حاکمیت ۲۰ ساله ی آن بود و این فساد در لایه های مختلف زندگی اجتماعی ی کشور نیز سرایت کرده و فراگیر شده بود. امروزه این عامل، امارت اسلامی را نیز به طور فزاینده تهدید می کند.
زیرا از یکسو بسترهای فسادزا به عنوان میراث شوم دوران جمهوریت باقی مانده و از سوی دیگر دشمن از این ابزار سعی دارد به طور جدی و همه جانبه، علیه ساختار حاکمیت کنونی استفاده کند.
بنابر این، اگرچه حاکمیت تاهنوز نشان داده، در مبارزه با ابعاد گوناگون فساد عزم جزم دارد و در این عرصه موفقیت های چشمگیری نیز داشته است، اما با آن هم می طلبد، رهبری، مدیران ارشد، دست اندرکاران میانی و قاعده ی نیروهای دلسوز ا.اسلامی، در کنار توجه به سایر مولفه های مدیریت کلان و کارآمد وطن و نظام، با قاطعیت، صراحت و شفافیت بیشتر از قبل، علیه تمام ریشه ها، زمینه ها و شرایط فسادساز در افغانستان، مبارزه جدی و همه جانبه، در پیش بگیرند و بدینترتیب اسباب بقای حیات موثر حکومت، رفاه و آسایش مردم و اقتدار کشور را، مهیا و تامین کنند.
طبیعی به نظر می رسد؛ اگر تنها جلو همین عامل مخرب و برانداز با تمام شکل و محتوای آن، با قدرت ایستادگی صورت بگیرد و نه تنها فضا و بستر تاثیر گذاری آن از بین برده شود بلکه به کلی نابود و یا بسیار ضعیف گردد، نظام نه از داخل، "چون نیروی مخالف بدیل با انگیزه، سالم، منسجم و قدرتمندی وجود ندارد" و نه از خارج، "چون عمله های مزدور توانمندی، قابل استفاده برای اجانب جهت دخالت در امور کشور و تلاش برای براندازی حکومت، مطرح و قابل اعتماد نمی باشند"، در معرض تهدید جدی قرار نخواهد گرفت. در غیر آن، بایستی دیر یا زود، انتظار فروپاشی غمناک نظام کنونی، سراشیبی سقوط هولناک افغانستان و به خاک سیاه نشستن مردم را یکبار دیگر به تجربه بنشینیم.
زیرا از یکسو بسترهای فسادزا به عنوان میراث شوم دوران جمهوریت باقی مانده و از سوی دیگر دشمن از این ابزار سعی دارد به طور جدی و همه جانبه، علیه ساختار حاکمیت کنونی استفاده کند.
بنابر این، اگرچه حاکمیت تاهنوز نشان داده، در مبارزه با ابعاد گوناگون فساد عزم جزم دارد و در این عرصه موفقیت های چشمگیری نیز داشته است، اما با آن هم می طلبد، رهبری، مدیران ارشد، دست اندرکاران میانی و قاعده ی نیروهای دلسوز ا.اسلامی، در کنار توجه به سایر مولفه های مدیریت کلان و کارآمد وطن و نظام، با قاطعیت، صراحت و شفافیت بیشتر از قبل، علیه تمام ریشه ها، زمینه ها و شرایط فسادساز در افغانستان، مبارزه جدی و همه جانبه، در پیش بگیرند و بدینترتیب اسباب بقای حیات موثر حکومت، رفاه و آسایش مردم و اقتدار کشور را، مهیا و تامین کنند.
طبیعی به نظر می رسد؛ اگر تنها جلو همین عامل مخرب و برانداز با تمام شکل و محتوای آن، با قدرت ایستادگی صورت بگیرد و نه تنها فضا و بستر تاثیر گذاری آن از بین برده شود بلکه به کلی نابود و یا بسیار ضعیف گردد، نظام نه از داخل، "چون نیروی مخالف بدیل با انگیزه، سالم، منسجم و قدرتمندی وجود ندارد" و نه از خارج، "چون عمله های مزدور توانمندی، قابل استفاده برای اجانب جهت دخالت در امور کشور و تلاش برای براندازی حکومت، مطرح و قابل اعتماد نمی باشند"، در معرض تهدید جدی قرار نخواهد گرفت. در غیر آن، بایستی دیر یا زود، انتظار فروپاشی غمناک نظام کنونی، سراشیبی سقوط هولناک افغانستان و به خاک سیاه نشستن مردم را یکبار دیگر به تجربه بنشینیم.
