محمد یونس قانونی؛ معاون اول رئیس جمهوری با شماری از اعضای کابینه صبح امروز در کنار رییس جمهور در یک مرکز رای گیری حضور یافت و رای داد.
آقای قانونی پس از رای دادن گفت که امروز "برای افغانستان جشن ملی است".
آقای قانونی گفت:"از تمام مردم افغانستان می خواهیم در این جشن ملی شرکت کنند و با ریختن رای های شان به صندوق ها، در ایجاد دولت قدرتمند افغانستان اشتراک کنند."
به جز این سخنان آقای قانونی، گزارش های رسانه ها از سراسر افغانستان نیز حاکی از آن است که امروز در سراسر کشور یک جشن بزرگ ملی برپا شده بود.
جشنی که همه مردم در آن شرکت داشتند و برای تعیین رییس جمهوری آینده افغانستان و جانشین رییس جمهور کرزی به پای صندوق های رای رفتند.
رییس جمهور کرزی هم از نخستین کسانی بود که برای رای دادن، راهی یک مرکز رای گیری در پایتخت شد و به این ترتیب، بار دیگر تعهد و تاکید کرد که به سنت دموکراسی ایمان دارد و آینده مردم افغانستان را به حاکمیت خود آنها بر سرنوشت خویش می بیند و از سنت شاهان و سلاطین خودکامه کشور، فاصله فراوانی دارد.
رییس جمهور روزی از همین روزها قصر گلخانه را ترک خواهد کرد و برای پنج سال دیگر، یکی از ۸ نامزد انتخابات امروز افغانستان، جای او را خواهد گرفت.
شاید همین مساله بود که موجب حضور گسترده و پرشور مردم افغانستان به پای صندوق های رای شد.
مردم را نه جبر و قهر طبیعت که با بارش باران همراه بود از تصمیم و اراده شان برگشت داد و نه حتی تهدیدهای خونین طالبان و تروریست ها.
مردم شجاعانه رفتند؛ تا با آگاهی، درایت، قاطعیت و اراده های محکم و پولادین رییس جمهور آینده شان را انتخاب کنند.
آنها به این ترتیب نشان دادند که امروز به راستی یک نقطه عطف تاریخی و یک جشن ملی است.
حضور گسترده و پرشور مردم حتی برای دولت و کمیسیون انتخابات هم قابل پیش بینی نبود؛ شاید به همین دلیل بود که در همان ساعات اولیه صبح رای گیری، شکایت های گسترده مردم از تمام شدن برگه های رای گیری به سوژه داغ رسانه ها و گزارشگرانی که برای پوشش خبرهای انتخابات فعال بودند تبدیل شد.
رای گیری راس ساعت ۵ بعد از ظهر به وقت کابل پایان یافته اعلام شد؛ اما کمیسیون انتخابات تاکید کرد کسانی که در پشت دروازه های شمار زیادی از مراکز رای گیری منتظر رای دادن هستند می توانند رای بدهند.
اما صرف اعلام این خبر نمی توانست به انتظار مردم پاسخ دهد؛ هزاران نفر منتظر رسیدن برگه های رای دهی بودند؛ نه تنها در کابل که حتی در برخی ولایت های شمالی و حتی در ولایت دور افتاده دایکندی.
مشخص نیست که سرانجام آیا به این انتظار مشروع مردم پاسخ مناسب و درخوری از سوی کمیسیون انتخابات داده شد یانه؛ ولی همین امر نگرانی ها در زمینه احتمال وجود برخی برنامه ریزی های از قبل تعیین شده برای توزیع اندک اوراق رای گیری در میان مردم و ناظران را تشدید کرد و برخی علنا مدعی شدند که این برنامه بخشی از تقلبی به حساب می آید که همه درباره آن نگران بودند و هستند.
با اینهمه، در این میان نمی توان این واقعیت را هم انکار کرد که شرکت مردم در انتخابات بسیار بیشتر از آن چیزی بود که تصور می شد و شاید دست کم یکی از دلایل تمام شدن زودهنگام اوراق رای دهی، همین بوده باشد.
در هرحال، انتخابات امروز تا آنجا که به مردم افغانستان مربوط می شد یک نمایش شگفت انگیز و شادی بخش ملی بود که نشان داد مردم اگر اراده کنند و تصمیم بگیرند؛ نه تروریزم و نه هیچ مانع دیگری نمی تواند جلودار آنها برای حضور در صحنه باشد. مردم امروز نشان دادند که می خواهند و می توانند سرنوشت خود را به دست گیرند و آینده شان را خود شان رقم بزنند و این به تمامی یک جشن بزرگ ملی و نقطه عطفی تاریخی محسوب می شود.
از اینجا به بعد به حکومت و کمیسیون های انتخاباتی مربوط می شود که با این امانت گرانسنگ مردم چگونه معامله می کنند.
آقای قانونی پس از رای دادن گفت که امروز "برای افغانستان جشن ملی است".
آقای قانونی گفت:"از تمام مردم افغانستان می خواهیم در این جشن ملی شرکت کنند و با ریختن رای های شان به صندوق ها، در ایجاد دولت قدرتمند افغانستان اشتراک کنند."
به جز این سخنان آقای قانونی، گزارش های رسانه ها از سراسر افغانستان نیز حاکی از آن است که امروز در سراسر کشور یک جشن بزرگ ملی برپا شده بود.
جشنی که همه مردم در آن شرکت داشتند و برای تعیین رییس جمهوری آینده افغانستان و جانشین رییس جمهور کرزی به پای صندوق های رای رفتند.
رییس جمهور کرزی هم از نخستین کسانی بود که برای رای دادن، راهی یک مرکز رای گیری در پایتخت شد و به این ترتیب، بار دیگر تعهد و تاکید کرد که به سنت دموکراسی ایمان دارد و آینده مردم افغانستان را به حاکمیت خود آنها بر سرنوشت خویش می بیند و از سنت شاهان و سلاطین خودکامه کشور، فاصله فراوانی دارد.
رییس جمهور روزی از همین روزها قصر گلخانه را ترک خواهد کرد و برای پنج سال دیگر، یکی از ۸ نامزد انتخابات امروز افغانستان، جای او را خواهد گرفت.
شاید همین مساله بود که موجب حضور گسترده و پرشور مردم افغانستان به پای صندوق های رای شد.
مردم را نه جبر و قهر طبیعت که با بارش باران همراه بود از تصمیم و اراده شان برگشت داد و نه حتی تهدیدهای خونین طالبان و تروریست ها.
مردم شجاعانه رفتند؛ تا با آگاهی، درایت، قاطعیت و اراده های محکم و پولادین رییس جمهور آینده شان را انتخاب کنند.
آنها به این ترتیب نشان دادند که امروز به راستی یک نقطه عطف تاریخی و یک جشن ملی است.
حضور گسترده و پرشور مردم حتی برای دولت و کمیسیون انتخابات هم قابل پیش بینی نبود؛ شاید به همین دلیل بود که در همان ساعات اولیه صبح رای گیری، شکایت های گسترده مردم از تمام شدن برگه های رای گیری به سوژه داغ رسانه ها و گزارشگرانی که برای پوشش خبرهای انتخابات فعال بودند تبدیل شد.
رای گیری راس ساعت ۵ بعد از ظهر به وقت کابل پایان یافته اعلام شد؛ اما کمیسیون انتخابات تاکید کرد کسانی که در پشت دروازه های شمار زیادی از مراکز رای گیری منتظر رای دادن هستند می توانند رای بدهند.
اما صرف اعلام این خبر نمی توانست به انتظار مردم پاسخ دهد؛ هزاران نفر منتظر رسیدن برگه های رای دهی بودند؛ نه تنها در کابل که حتی در برخی ولایت های شمالی و حتی در ولایت دور افتاده دایکندی.
مشخص نیست که سرانجام آیا به این انتظار مشروع مردم پاسخ مناسب و درخوری از سوی کمیسیون انتخابات داده شد یانه؛ ولی همین امر نگرانی ها در زمینه احتمال وجود برخی برنامه ریزی های از قبل تعیین شده برای توزیع اندک اوراق رای گیری در میان مردم و ناظران را تشدید کرد و برخی علنا مدعی شدند که این برنامه بخشی از تقلبی به حساب می آید که همه درباره آن نگران بودند و هستند.
با اینهمه، در این میان نمی توان این واقعیت را هم انکار کرد که شرکت مردم در انتخابات بسیار بیشتر از آن چیزی بود که تصور می شد و شاید دست کم یکی از دلایل تمام شدن زودهنگام اوراق رای دهی، همین بوده باشد.
در هرحال، انتخابات امروز تا آنجا که به مردم افغانستان مربوط می شد یک نمایش شگفت انگیز و شادی بخش ملی بود که نشان داد مردم اگر اراده کنند و تصمیم بگیرند؛ نه تروریزم و نه هیچ مانع دیگری نمی تواند جلودار آنها برای حضور در صحنه باشد. مردم امروز نشان دادند که می خواهند و می توانند سرنوشت خود را به دست گیرند و آینده شان را خود شان رقم بزنند و این به تمامی یک جشن بزرگ ملی و نقطه عطفی تاریخی محسوب می شود.
از اینجا به بعد به حکومت و کمیسیون های انتخاباتی مربوط می شود که با این امانت گرانسنگ مردم چگونه معامله می کنند.
