پس از گذشت هشت سال از ورود نیروهای انگلیسی به ولایت هلمند و استقرار آنها در کمپ "بسشن"، این نیروها با کارنامه ای نه چندان روشن این کمپ را به نیروهای افغانستان واگذار کردند.
از سال ۲۰۰۶ میلادی، اکثر ده‌ها هزار نیروی انگلیسی که به عنوان "نیروی ضربت هلمند" خدمت کرده‌اند در این کمپ مستقر بودند که در ابتدا به عنوان یک فرودگاه نظامی ساخته شد اما سپس به یک پایگاه چند منظوره توسعه یافت.
خروج انگلیسیها از این پایگاه در حالی آغاز شده که نیروهای این کشور برای خروج کامل از افغانستان تا پایان سال‌جاری میلادی آماده می‌شوند و انتظار می‌رود که تا پیش از جشن سال نو میلادی، تمامی نیروهای ضربت انگلیسی به خانه‌های خود بازگردند و تنها چهارصد نفر برای ماموریت غیرنظامی در افغانستان باقی بمانند.
این ماموریت به اصطلاح مبارزه با تروریزم و تولید مواد مخدر، نیروهای انگلیسی درحالی با دادن ۴۵۳ کشته و صرف هزینه ۲۰ میلیارد دالری به پایان می رسد که در تحقق اهداف خود در این ولایت با شکست مواجه شده اند.
اقدامات تروریستی، انتحار، انفجار و تولید مواد مخدر در کشورمان پس از ۱۳ سال حضور نظامیان خارجی از جمله نظامیان امریکایی و انگلیسی کماکان به عنوان معضلی بزرگ مطرح می باشد و هنوز هم افغانستان به عنوان بزرگترین تولید کننده مواد مخدر در جهان شناخته می شود و ولایت هلمند محل تمرکز نیروهای انگلیسی یکی از بزرگترین مراکز تولید موادمخدر در سطح کشورمان و منطقه به شمار می آید.
از ناکامی نیروهای انگلیسی در تحقق اهداف حضورشان در کشورمان که بگذریم، حضور این نیروها در این مدت چندین ساله خالی از جنجال و اتفاق نبوده است.
افشای وجود زندان های مخفی انگلیسیها در هلمند، ولایت مستعمره گونه، باعث بروز جنجال در دوران حکومت کرزی شد و رئیس جمهور وقت هیاتی را برای بررسی حضور اتباع افغانستان در زندان های مخفی و غیر قانونی توظیف نمود.
پس از تحقیق هیات مذکور کاشف به عمل آمد که ۱۷ تن از اتباع کشورمان در پایگاه نظامی هلمند و ۶ تن دیگر از آنان در پایگاه نظامی قندهار، در زندان های مخفی انگلیس زندانی هستند که یک تن از آنها حدود ۳۱ ماه را در این محبس ها گذرانده است.
امروز پس از سیزده سال و حضور حدود ۱۵۰ هزار تن از نظامیان خارجی از جمله نظامیان انگلیسی به بهانه مبارزه با تروریسم و تولید مواد مخدر در کشورمان، به جزء چند ولایت از جمله بامیان و پنجشیر، شبه نظامیان طالبان در مناطق دیگر حتی در کابل هر از گاهی سبب ناامنی می شوند.
حضور انگلیسیها و در کل خارجی ها نه تنها در زندگی مردم کشورمان که همچنان با کمبود نیازهای اولیه زندگی دست و پنجه نرم می کنند، تاثیر چندانی نداشته بلکه در مبارزه با تروریزم که بهانه لشگر کشی آنها بود نیز موفق نبوده اند و طالبان اکنون قدرتمندتر از گذشته در مناطف مختلف افغانستان جولان می دهند.
فساد اداری را نیز می توان یکی از پیامدهای منفی حضور خارجی ها در عرصه اجتماعی افغانستان دانست چرا که پیش از حضور این نیروها این معضل در کشورمان دیده نمی شد و نام کشورمان در رده های بالای لیست کشورهای فاسد جهان قرار نداشت.
این نیروها نه تنها در مبارزه با مواد مخدر موفق نبوده اند بلکه شمار میلیونی و روز افزون معتادین به مواد مخدر را نیز می توان از پیامدهای حضور نیروهای خارجی دانست چرا که در این مدت برای بازسازی زیرساخت های اقتصادی و اشتغالزایی از سوی کشورهای کمک کننده که نبض اقتصاد افغانستان را در دست داشته و دارند کار موثری صورت نگرفته و تمام برنامه های آنان مقطعی بود که پیامد آن افزایش بیکاری و به دنبال آن معتادین به مواد مخدر می باشند که معضلی جدید در افغانستان بروز کرده اند.
حضور این نیروها در کشورمان تاثیرات سوئی نیز بر فرهنگ دین محور ما گذاشته است طوری که فعالیت ده ها تلویزیون خصوصی و نشر برنامه های مبتذل به بهانه ی آزادی بیان، منجر به نوعی لجام گسیختگی فرهنگی در جامعه ی سنتی ما شده که تجمل گرایی، مد پرستی و ترویج بی بندوباری را در کشور در پی داشته است.
هرچند در کارنامه حضور کشورهای خارجی چند نقطه مثبت از جمله در بخش معارف، صحت و مخابرات دیده می شود اما همه ی حرف ها و شعارهای آنها که با وعده نابودی فقر و مقابله با تولید مواد مخدر و آوردن امنیت به افغانستان آمده اند، دروغ بود.
از سال ۲۰۰۶ میلادی، اکثر ده‌ها هزار نیروی انگلیسی که به عنوان "نیروی ضربت هلمند" خدمت کرده‌اند در این کمپ مستقر بودند که در ابتدا به عنوان یک فرودگاه نظامی ساخته شد اما سپس به یک پایگاه چند منظوره توسعه یافت.
خروج انگلیسیها از این پایگاه در حالی آغاز شده که نیروهای این کشور برای خروج کامل از افغانستان تا پایان سال‌جاری میلادی آماده می‌شوند و انتظار می‌رود که تا پیش از جشن سال نو میلادی، تمامی نیروهای ضربت انگلیسی به خانه‌های خود بازگردند و تنها چهارصد نفر برای ماموریت غیرنظامی در افغانستان باقی بمانند.
این ماموریت به اصطلاح مبارزه با تروریزم و تولید مواد مخدر، نیروهای انگلیسی درحالی با دادن ۴۵۳ کشته و صرف هزینه ۲۰ میلیارد دالری به پایان می رسد که در تحقق اهداف خود در این ولایت با شکست مواجه شده اند.
اقدامات تروریستی، انتحار، انفجار و تولید مواد مخدر در کشورمان پس از ۱۳ سال حضور نظامیان خارجی از جمله نظامیان امریکایی و انگلیسی کماکان به عنوان معضلی بزرگ مطرح می باشد و هنوز هم افغانستان به عنوان بزرگترین تولید کننده مواد مخدر در جهان شناخته می شود و ولایت هلمند محل تمرکز نیروهای انگلیسی یکی از بزرگترین مراکز تولید موادمخدر در سطح کشورمان و منطقه به شمار می آید.
از ناکامی نیروهای انگلیسی در تحقق اهداف حضورشان در کشورمان که بگذریم، حضور این نیروها در این مدت چندین ساله خالی از جنجال و اتفاق نبوده است.
افشای وجود زندان های مخفی انگلیسیها در هلمند، ولایت مستعمره گونه، باعث بروز جنجال در دوران حکومت کرزی شد و رئیس جمهور وقت هیاتی را برای بررسی حضور اتباع افغانستان در زندان های مخفی و غیر قانونی توظیف نمود.
پس از تحقیق هیات مذکور کاشف به عمل آمد که ۱۷ تن از اتباع کشورمان در پایگاه نظامی هلمند و ۶ تن دیگر از آنان در پایگاه نظامی قندهار، در زندان های مخفی انگلیس زندانی هستند که یک تن از آنها حدود ۳۱ ماه را در این محبس ها گذرانده است.
امروز پس از سیزده سال و حضور حدود ۱۵۰ هزار تن از نظامیان خارجی از جمله نظامیان انگلیسی به بهانه مبارزه با تروریسم و تولید مواد مخدر در کشورمان، به جزء چند ولایت از جمله بامیان و پنجشیر، شبه نظامیان طالبان در مناطق دیگر حتی در کابل هر از گاهی سبب ناامنی می شوند.
حضور انگلیسیها و در کل خارجی ها نه تنها در زندگی مردم کشورمان که همچنان با کمبود نیازهای اولیه زندگی دست و پنجه نرم می کنند، تاثیر چندانی نداشته بلکه در مبارزه با تروریزم که بهانه لشگر کشی آنها بود نیز موفق نبوده اند و طالبان اکنون قدرتمندتر از گذشته در مناطف مختلف افغانستان جولان می دهند.
فساد اداری را نیز می توان یکی از پیامدهای منفی حضور خارجی ها در عرصه اجتماعی افغانستان دانست چرا که پیش از حضور این نیروها این معضل در کشورمان دیده نمی شد و نام کشورمان در رده های بالای لیست کشورهای فاسد جهان قرار نداشت.
این نیروها نه تنها در مبارزه با مواد مخدر موفق نبوده اند بلکه شمار میلیونی و روز افزون معتادین به مواد مخدر را نیز می توان از پیامدهای حضور نیروهای خارجی دانست چرا که در این مدت برای بازسازی زیرساخت های اقتصادی و اشتغالزایی از سوی کشورهای کمک کننده که نبض اقتصاد افغانستان را در دست داشته و دارند کار موثری صورت نگرفته و تمام برنامه های آنان مقطعی بود که پیامد آن افزایش بیکاری و به دنبال آن معتادین به مواد مخدر می باشند که معضلی جدید در افغانستان بروز کرده اند.
حضور این نیروها در کشورمان تاثیرات سوئی نیز بر فرهنگ دین محور ما گذاشته است طوری که فعالیت ده ها تلویزیون خصوصی و نشر برنامه های مبتذل به بهانه ی آزادی بیان، منجر به نوعی لجام گسیختگی فرهنگی در جامعه ی سنتی ما شده که تجمل گرایی، مد پرستی و ترویج بی بندوباری را در کشور در پی داشته است.
هرچند در کارنامه حضور کشورهای خارجی چند نقطه مثبت از جمله در بخش معارف، صحت و مخابرات دیده می شود اما همه ی حرف ها و شعارهای آنها که با وعده نابودی فقر و مقابله با تولید مواد مخدر و آوردن امنیت به افغانستان آمده اند، دروغ بود.
