محفلی به مناسبت نکوداشت از شاعر مطرح کشور؛ سید ابوطالب مظفری ازطرف حلقه ی ادبی پردیس، با حضور جمعی از شاعران و فرهیختگان در کابل برگزار گردید.
به گزارش خبرگزاری آوا، در این محفل، مظفری به عنوان شاعر درد آشنای کشور که تمام اشعارش صدای رنج و درد مردم بوده است؛ ستوده شد و از او تقدیر به عمل آمد.
داکتر حسن رضایی؛ رئیس دانشگاه غرجستان در این نکوداشت گفت: بعد از انقلاب سال ۵۷ رشته‌ی اصلی ادبیات از بین رفت و شاعران به دو بخش داخلی و خارجی تقسیم شدند که هر دو گروه شاعران ایدیولوژیکی بودند.
رضایی علاوه کرد که شاعران داخلی از ایدیولوژی پایتخت پیروی می کردند و شاعران مهاجر ما هم از شاعران مقاومت بودند که این رشته ها فضای معیاری ادبیات را از بین برد.
وی افزود: مظفری همانند سایر شاعران مهاجر ما تجربه ی جمعی خود را باز نمایی می کند و از جامعه ی ایرانی می خواهد تا برای جامعه مهاجر کاری صورت گیرد.
مظفری از شاعران معاصر کشور است که در سال های جوانی خود به کشور ایران مهاجرت نموده و شعرهای زیادی را در عالم غربت سروده است.
در ادامه سید سکندر حسینی؛ مدیر اجرایی حلقه ی ادبی پردیس در بخشی از سخنانش گفت: شعرهای مظفری بر خلاف شاعران دیگر عاشقانه نیست، بلکه صدای درد و رنج ملت ماست.
مجیب مهرداد؛ استاد ادبیات دانشگاه البیرونی گفت: به نظر من باید شعر مهاجرت را شعر مقاومت نامید؛ چون در همه ی شعرهای این شاعران برای دفاع از حقوق هموطنان ما فریاد کشیده شده است.
مهرداد افزود که شاعران مهاجر ما توانسته است شعر معاصر افغانستان را در ایران به نمایش بگذارند تا دوستان همزبان ما از فضای ادبیاتی این طرف هم با خبر شوند.
وی گفت که شاعران مهاجر ما با توجه به تسلطی که به زبان فارسی دری داشتند، تواستند در بیدل شناسی به شاعران ایرانی کمک های شایانی بکنند.
این استاد دانشکده ی ادبیات باگلایه از وضعیت شعر و شاعری گفت که شعر افغانستان دردهه ی هشتاد بسیار خوب سیر صعودی خود را پیمود؛ اما باز در اغاز دهه ی نود دچار رکود شد.
وی گفت که یکی از مشکل های عمده شاعران ما این است که با شاعران برون مرزی ارتباط نداریم و نه می توانیم رویکرد سنتی خود را پیش ببریم و نه رویکرد خارجی داریم.
در ادامه این محفل سید ابوطالب مظفری گفت که در سیصد سال اخیر اریکه نشینان در افغانستان فکر می کردند که ادبیات با قدرتشان در تضاد است و سدی را بروی ادیبان به وجود می اوردند.
اقای مظفری بیان کرد که آخرین دوره ی که از ادبیات حمایت شد دوره ی تیموریان و غزنویان بود و از آن زمان تا کنون هیچ خدمت شایانی انجام نگرفته است.
وی برگزاری چنین محافلی را ستایش کرد و علاوه کرد که این گونه برنامه ها می تواند بر رشد و شکوفایی ادبیات کمک های فراوانی بکند.
به گزارش خبرگزاری آوا، در این محفل، مظفری به عنوان شاعر درد آشنای کشور که تمام اشعارش صدای رنج و درد مردم بوده است؛ ستوده شد و از او تقدیر به عمل آمد.
داکتر حسن رضایی؛ رئیس دانشگاه غرجستان در این نکوداشت گفت: بعد از انقلاب سال ۵۷ رشته‌ی اصلی ادبیات از بین رفت و شاعران به دو بخش داخلی و خارجی تقسیم شدند که هر دو گروه شاعران ایدیولوژیکی بودند.
رضایی علاوه کرد که شاعران داخلی از ایدیولوژی پایتخت پیروی می کردند و شاعران مهاجر ما هم از شاعران مقاومت بودند که این رشته ها فضای معیاری ادبیات را از بین برد.
وی افزود: مظفری همانند سایر شاعران مهاجر ما تجربه ی جمعی خود را باز نمایی می کند و از جامعه ی ایرانی می خواهد تا برای جامعه مهاجر کاری صورت گیرد.
مظفری از شاعران معاصر کشور است که در سال های جوانی خود به کشور ایران مهاجرت نموده و شعرهای زیادی را در عالم غربت سروده است.
در ادامه سید سکندر حسینی؛ مدیر اجرایی حلقه ی ادبی پردیس در بخشی از سخنانش گفت: شعرهای مظفری بر خلاف شاعران دیگر عاشقانه نیست، بلکه صدای درد و رنج ملت ماست.
مجیب مهرداد؛ استاد ادبیات دانشگاه البیرونی گفت: به نظر من باید شعر مهاجرت را شعر مقاومت نامید؛ چون در همه ی شعرهای این شاعران برای دفاع از حقوق هموطنان ما فریاد کشیده شده است.
مهرداد افزود که شاعران مهاجر ما توانسته است شعر معاصر افغانستان را در ایران به نمایش بگذارند تا دوستان همزبان ما از فضای ادبیاتی این طرف هم با خبر شوند.
وی گفت که شاعران مهاجر ما با توجه به تسلطی که به زبان فارسی دری داشتند، تواستند در بیدل شناسی به شاعران ایرانی کمک های شایانی بکنند.
این استاد دانشکده ی ادبیات باگلایه از وضعیت شعر و شاعری گفت که شعر افغانستان دردهه ی هشتاد بسیار خوب سیر صعودی خود را پیمود؛ اما باز در اغاز دهه ی نود دچار رکود شد.
وی گفت که یکی از مشکل های عمده شاعران ما این است که با شاعران برون مرزی ارتباط نداریم و نه می توانیم رویکرد سنتی خود را پیش ببریم و نه رویکرد خارجی داریم.
در ادامه این محفل سید ابوطالب مظفری گفت که در سیصد سال اخیر اریکه نشینان در افغانستان فکر می کردند که ادبیات با قدرتشان در تضاد است و سدی را بروی ادیبان به وجود می اوردند.
اقای مظفری بیان کرد که آخرین دوره ی که از ادبیات حمایت شد دوره ی تیموریان و غزنویان بود و از آن زمان تا کنون هیچ خدمت شایانی انجام نگرفته است.
وی برگزاری چنین محافلی را ستایش کرد و علاوه کرد که این گونه برنامه ها می تواند بر رشد و شکوفایی ادبیات کمک های فراوانی بکند.
