بر اساس گزارش ها، لوران فابیوس؛ وزیر امور خارجه فرانسه هفته آینده به تهران سفر خواهد کرد.
هنوز روشن نیست که آقای فابیوس را چه کسانی در این سفر همراهی می کنند؛ اما او نخستین وزیر خارجه اروپایی است که پس از امضای توافقنامه اتمی میان ایران و شش قدرت بین المللی، راهی تهران می شود.
پیش از او، وزیر اقتصاد و معاون نخست وزیر آلمان در رأس یک هیات ۶۰ نفره به ایران سفر کرد.
او را در این سفر، تاجران، نمایندگان شرکت های مهم و نامدار آلمانی و صنعتکاران ارشد آلمانی همراهی می کردند.
همزمان گزارش شده است که وزیران امور خارجه و اقتصاد ایتالیا نیز برای سفری قریب الوقوع به تهران، آماده می شوند.
از سوی دیگر، بر اساس گزارش ها، انگلیس هم به شدت در تلاش است تا مقدمات بازگشایی سفارت خود در تهران را هرچه سریع تر فراهم کند تا زمینه برای آمد و شد دیپلماتیک میان دو کشور، مساعد شود.
با این حساب، به نظر می رسد که اروپایی ها در صدد هستند از فرصت به وجود آمده بیشترین بهره سیاسی و اقتصادی را ببرند.
ایران برای اروپایی ها جاذبه های اقتصادی فراوانی دارد.
بازار بکر انرژی، سرمایه گذاری و داد و ستدهای اقتصادی و بازرگانی ایران، اشتیاق شرکت های غول پیکر اروپایی برای ورود به این کشور را تشدید می کند.
از جانب دیگر، اروپایی ها به خوبی نسبت به قدرت بلامنازع ایران در منطقه حساس خاور میانه آگاه اند و توافق جامع هسته ای با تهران، این فرصت را برای آنها فراهم می کند که به توسعه مجدد روابط همه جانبه خود با تهران، مبادرت کنند.
این چیزی است که البته برای ایرانی ها نیز از اهمیت فراوانی برخوردار است.
اما نباید انکار کرد که در شرایط تحریم و تنش و ادبیات مبتنی بر جنگ و تهدید و زورگویی، هیچیک از طرف ها سود نخواهند برد.
یک دهه تجربه در این زمینه به خوبی نشان می دهد که هزینه های محرومیت خودتحمیل شده اروپا و غرب برای دسترسی به بازار اقتصاد ایران و همچنین داد و ستدهای سودمند سیاسی میان آنها، برای طرف غربی بسیار سنگین تر از طرف ایرانی بوده است؛ زیرا ایران در نهایت یک کشور است؛ کشوری که دوستان نیرومند و دیرینه ای در منطقه و جهان دارد و حتی بدون رابطه با غرب نیز می تواند چرخه اقتصاد و سیاست خود را بچرخاند کما اینکه در طول سال های تحریم و محدودیت نیز این کار را کرده است؛ اما محرومیت اروپا و غرب از امتیازات سیاسی و اقتصادی رابطه با تهران، هزینه ای بالغ بر میلیاردها دالر را روی دست شرکت های بزرگ چند ملیتی و فعالان مهم اقتصادی و تجاری می گذارد. در عین حال که دولت ها را از امتیاز رابطه دیپلماتیک گسترده با یک قدرت مهم و استراتژیک در منطقه حساس خاور میانه محروم می کند.
با امضای توافق اتمی میان ایران و شش قدرت جهانی، یخ های رابطه میان آنها نیز به سرعت در حال آب شدن است و در این میان، تلاش دیپلمات های مهم اروپایی برای سبقت گرفتن از دیگری به منظور سفر به تهران نشانگر فواید و منافع راهبردی رابطه تهران و غرب است.
در این میان نمی توان نادیده گرفت که مشکلات و محدودیت هایی نیز در مسیر توسعه همه جانبه روابط سیاسی و فرهنگی ایران و غرب وجود دارد؛ موانعی که سیاست های اصولی ایران و غرب در خصوص مبارزه با تروریزم، مساله اسراییل، اعراب و همچنین قرائت های خاص و غالبا سیاسی غرب از حقوق بشر، آزادی های مدنی و مطبوعاتی و حقوق زنان، نمونه هایی از آن محسوب می شود؛ اما نباید فراموش کرد که این محدودیت ها هرگز نمی تواند «مانع» از توسعه روابط ایران و غرب در دیگر زمینه ها شود؛ زیرا شماری از این مسایل، به قدمت عمر جمهوری اسلامی ایران هستند و برخی دیگر نیز ریشه در تاریخ روابط ایران و غرب دارند؛ اما در روابطی که منافع استراتژیک دوطرف، تامین شود، چشم پوشی بر محدودیت هایی هرچند دیرینه دار و تاریخی، کاری نیست که امکان پذیر نباشد.
هنوز روشن نیست که آقای فابیوس را چه کسانی در این سفر همراهی می کنند؛ اما او نخستین وزیر خارجه اروپایی است که پس از امضای توافقنامه اتمی میان ایران و شش قدرت بین المللی، راهی تهران می شود.
پیش از او، وزیر اقتصاد و معاون نخست وزیر آلمان در رأس یک هیات ۶۰ نفره به ایران سفر کرد.
او را در این سفر، تاجران، نمایندگان شرکت های مهم و نامدار آلمانی و صنعتکاران ارشد آلمانی همراهی می کردند.
همزمان گزارش شده است که وزیران امور خارجه و اقتصاد ایتالیا نیز برای سفری قریب الوقوع به تهران، آماده می شوند.
از سوی دیگر، بر اساس گزارش ها، انگلیس هم به شدت در تلاش است تا مقدمات بازگشایی سفارت خود در تهران را هرچه سریع تر فراهم کند تا زمینه برای آمد و شد دیپلماتیک میان دو کشور، مساعد شود.
با این حساب، به نظر می رسد که اروپایی ها در صدد هستند از فرصت به وجود آمده بیشترین بهره سیاسی و اقتصادی را ببرند.
ایران برای اروپایی ها جاذبه های اقتصادی فراوانی دارد.
بازار بکر انرژی، سرمایه گذاری و داد و ستدهای اقتصادی و بازرگانی ایران، اشتیاق شرکت های غول پیکر اروپایی برای ورود به این کشور را تشدید می کند.
از جانب دیگر، اروپایی ها به خوبی نسبت به قدرت بلامنازع ایران در منطقه حساس خاور میانه آگاه اند و توافق جامع هسته ای با تهران، این فرصت را برای آنها فراهم می کند که به توسعه مجدد روابط همه جانبه خود با تهران، مبادرت کنند.
این چیزی است که البته برای ایرانی ها نیز از اهمیت فراوانی برخوردار است.
اما نباید انکار کرد که در شرایط تحریم و تنش و ادبیات مبتنی بر جنگ و تهدید و زورگویی، هیچیک از طرف ها سود نخواهند برد.
یک دهه تجربه در این زمینه به خوبی نشان می دهد که هزینه های محرومیت خودتحمیل شده اروپا و غرب برای دسترسی به بازار اقتصاد ایران و همچنین داد و ستدهای سودمند سیاسی میان آنها، برای طرف غربی بسیار سنگین تر از طرف ایرانی بوده است؛ زیرا ایران در نهایت یک کشور است؛ کشوری که دوستان نیرومند و دیرینه ای در منطقه و جهان دارد و حتی بدون رابطه با غرب نیز می تواند چرخه اقتصاد و سیاست خود را بچرخاند کما اینکه در طول سال های تحریم و محدودیت نیز این کار را کرده است؛ اما محرومیت اروپا و غرب از امتیازات سیاسی و اقتصادی رابطه با تهران، هزینه ای بالغ بر میلیاردها دالر را روی دست شرکت های بزرگ چند ملیتی و فعالان مهم اقتصادی و تجاری می گذارد. در عین حال که دولت ها را از امتیاز رابطه دیپلماتیک گسترده با یک قدرت مهم و استراتژیک در منطقه حساس خاور میانه محروم می کند.
با امضای توافق اتمی میان ایران و شش قدرت جهانی، یخ های رابطه میان آنها نیز به سرعت در حال آب شدن است و در این میان، تلاش دیپلمات های مهم اروپایی برای سبقت گرفتن از دیگری به منظور سفر به تهران نشانگر فواید و منافع راهبردی رابطه تهران و غرب است.
در این میان نمی توان نادیده گرفت که مشکلات و محدودیت هایی نیز در مسیر توسعه همه جانبه روابط سیاسی و فرهنگی ایران و غرب وجود دارد؛ موانعی که سیاست های اصولی ایران و غرب در خصوص مبارزه با تروریزم، مساله اسراییل، اعراب و همچنین قرائت های خاص و غالبا سیاسی غرب از حقوق بشر، آزادی های مدنی و مطبوعاتی و حقوق زنان، نمونه هایی از آن محسوب می شود؛ اما نباید فراموش کرد که این محدودیت ها هرگز نمی تواند «مانع» از توسعه روابط ایران و غرب در دیگر زمینه ها شود؛ زیرا شماری از این مسایل، به قدمت عمر جمهوری اسلامی ایران هستند و برخی دیگر نیز ریشه در تاریخ روابط ایران و غرب دارند؛ اما در روابطی که منافع استراتژیک دوطرف، تامین شود، چشم پوشی بر محدودیت هایی هرچند دیرینه دار و تاریخی، کاری نیست که امکان پذیر نباشد.
