انقلاب مصر که می رفت تا در میان آشوب های خیابانی و کشتارهای مهیب پس از سقوط مبارک و نیز دست های داخلی و خارجی ناراضی از سقوط دیکتاتوری سه دهه ای مبارک، راه خود را گم کند، با برگزاری انتخابات پارلمانی که طی آن رای دهندگان مصری افزون بر اینکه به تغییرات ایجادشده رای مثبت دادند، هویت و ماهیت انقلاب مصر را نیز مشخص کرده و نشان دادند که آنها به الگویی رای می دهند که سال های سال برای تحقق آن مبارزه کرده و قربانی داده اند، اندک اندک، اهداف بنیادین خود را به نمایش گذاشت.
الگویی که بتواند پاسخگوی موقعیت دشوار ژئوپولیتیک و ژئواستراتژیک این منطقه حساس در شمال افریقا باشد.
مصر دشمنان و رقبای قدرتمندی در همسایگی خود، در منطقه و در سطح جهان دارد؛ دشمنانی که روزی دوستان نزدیک رژیم دیکتاتوری و مردم ستیز حسنی مبارک بودند.
اسراییل، بزرگ‌ترین تهدید برای مصری مسلمان و اسلام گرا با نظامی مبتنی بر قرائتی خاص از اسلام سیاسی است. قرائتی که برپایه آن هم می توان متمدن شد و هم متدین ماند و بربنیاد این خوانش از اسلام سیاسی، هیچ افتراق و تناقضی میان تمدن و تدین وجود ندارد.
تشکل منسجم و پرقدرت اخوان المسلمین که در سال های حکمروایی حسنی مبارک بر مصر، به مثابه یک حقیقت ممنوع به فعالیت های سیاسی-اجتماعی اش در قالب فعالان سیاسی مستقل می پرداخت و فعالیت های منسجم و تشکل یافته سیاسی آن، از سوی رژیم ممنوع بود. با این حال، این تشکل سیاسی-مذهبی در همان زمان نیز به عنوان یک طرف تاثیرگذار در معادلات سیاسی مصر، حضوری ملموس و موثر داشت و حرف خود را با وجود فضای خفقان و اختناق سیاسی در مصر به گوش ملت انقلابی مصر می رساند.
با این حال، رای مردم در انتخابات پارلمانی که به پیروزی اخوان المسلمین انجامید نیز نتوانست از ادامه ناهنجاری های اجتماعی و سیاسی جاری در این کشور پس از انقلاب، جلوگیری کند؛ شاید دلیل عمده این امر، حضور عناصر وابسته به رژیم ساقط شده مبارک در راس دستگاه های اجرایی آن کشور بوده است.
این امر البته بازهم به تردیدهای جدی مطرح درباره آینده انقلاب مصر دامن زد و نگرانی ها در این خصوص را افزایش داد.
به همین دلیل، انتخابات ریاست جمهوری در مصر آخرین نقطه امید برای رهایی از نابسامانی و ناهنجاری های سیاسی-اجتماعی در آن کشور به حساب می آمد.
انتخاباتی که از یکسو اگر رای به فردی به شمار می آمد که باید جانشین مبارک و عناصر وابسته به وی در دوره پس از انقلاب برای در دست گرفتن کنترل امور اجرایی کشور شود، از سوی دیگر، رای به ماهیت و هویت نوع رژیم سیاسی مستقر در قاهره نیز خواهد بود.
بنابراین رای دهندگان مصری، گزینه دشواری داشتند. آنها باید با یک رای به دو هدف دست پیدا می کردند: انتخاب رییس جمهور آینده و انتخاب نوعیت نظام سیاسی.
اخوان المسلمین در انتخابات اخیر مصر ادعای پیروزی کرده؛ محمد مرسی، کاندید نماینده آن، در دور اولیه رای گیری که در چند روز اخیر به اجرا درآمده است، با به دست آوردن ۲۵ درصد رای، بیشترین آراء را کسب کرده است.
به دنبال وی احمد شفیق؛ نخست وزیر پیشین رژیم مبارک قرار دارد که ادعا می شود حدود 24 درصد آرا را از آن خود کرده است.
بر اساس نتایج به دست آمده آقای مرسی با احمد شفیق؛ نخست وزیر دوران مبارک در دور دوم رای گیری در ماه آینده رقابت خواهد کرد.
مساله ای که خوش بینی ها نسبت به برنده شدن کاندیدای اخوانی ها در انتخابات را افزایش می دهد. گمان برده می شود، در دور دوم، بسیاری از مخالفان رژیم مبارک که حتا ممکن است هیچ سنخیتی با اخوان المسلمین نیز نداشته باشند، به محمد مرسی کاندیدای این حزب رای خواهند داد و این از هم اکنون او را در مقامی برتر از احمد شفیق قرار می دهد.
با این حساب، رژیم آینده مصر، نظامی برآمده از اسلام سیاسی با خوانش اخوانی خواهد بود و این می تواند بر کلیت انقلاب های خاورمیانه ای تاثیری چشمگیر بگذارد. انقلاب هایی که با مداخلات غرب در همدستی با کشورهای عربی، هنوز خطر مصادره آنها برطرف نشده است.
الگویی که بتواند پاسخگوی موقعیت دشوار ژئوپولیتیک و ژئواستراتژیک این منطقه حساس در شمال افریقا باشد.
مصر دشمنان و رقبای قدرتمندی در همسایگی خود، در منطقه و در سطح جهان دارد؛ دشمنانی که روزی دوستان نزدیک رژیم دیکتاتوری و مردم ستیز حسنی مبارک بودند.
اسراییل، بزرگ‌ترین تهدید برای مصری مسلمان و اسلام گرا با نظامی مبتنی بر قرائتی خاص از اسلام سیاسی است. قرائتی که برپایه آن هم می توان متمدن شد و هم متدین ماند و بربنیاد این خوانش از اسلام سیاسی، هیچ افتراق و تناقضی میان تمدن و تدین وجود ندارد.
تشکل منسجم و پرقدرت اخوان المسلمین که در سال های حکمروایی حسنی مبارک بر مصر، به مثابه یک حقیقت ممنوع به فعالیت های سیاسی-اجتماعی اش در قالب فعالان سیاسی مستقل می پرداخت و فعالیت های منسجم و تشکل یافته سیاسی آن، از سوی رژیم ممنوع بود. با این حال، این تشکل سیاسی-مذهبی در همان زمان نیز به عنوان یک طرف تاثیرگذار در معادلات سیاسی مصر، حضوری ملموس و موثر داشت و حرف خود را با وجود فضای خفقان و اختناق سیاسی در مصر به گوش ملت انقلابی مصر می رساند.
با این حال، رای مردم در انتخابات پارلمانی که به پیروزی اخوان المسلمین انجامید نیز نتوانست از ادامه ناهنجاری های اجتماعی و سیاسی جاری در این کشور پس از انقلاب، جلوگیری کند؛ شاید دلیل عمده این امر، حضور عناصر وابسته به رژیم ساقط شده مبارک در راس دستگاه های اجرایی آن کشور بوده است.
این امر البته بازهم به تردیدهای جدی مطرح درباره آینده انقلاب مصر دامن زد و نگرانی ها در این خصوص را افزایش داد.
به همین دلیل، انتخابات ریاست جمهوری در مصر آخرین نقطه امید برای رهایی از نابسامانی و ناهنجاری های سیاسی-اجتماعی در آن کشور به حساب می آمد.
انتخاباتی که از یکسو اگر رای به فردی به شمار می آمد که باید جانشین مبارک و عناصر وابسته به وی در دوره پس از انقلاب برای در دست گرفتن کنترل امور اجرایی کشور شود، از سوی دیگر، رای به ماهیت و هویت نوع رژیم سیاسی مستقر در قاهره نیز خواهد بود.
بنابراین رای دهندگان مصری، گزینه دشواری داشتند. آنها باید با یک رای به دو هدف دست پیدا می کردند: انتخاب رییس جمهور آینده و انتخاب نوعیت نظام سیاسی.
اخوان المسلمین در انتخابات اخیر مصر ادعای پیروزی کرده؛ محمد مرسی، کاندید نماینده آن، در دور اولیه رای گیری که در چند روز اخیر به اجرا درآمده است، با به دست آوردن ۲۵ درصد رای، بیشترین آراء را کسب کرده است.
به دنبال وی احمد شفیق؛ نخست وزیر پیشین رژیم مبارک قرار دارد که ادعا می شود حدود 24 درصد آرا را از آن خود کرده است.
بر اساس نتایج به دست آمده آقای مرسی با احمد شفیق؛ نخست وزیر دوران مبارک در دور دوم رای گیری در ماه آینده رقابت خواهد کرد.
مساله ای که خوش بینی ها نسبت به برنده شدن کاندیدای اخوانی ها در انتخابات را افزایش می دهد. گمان برده می شود، در دور دوم، بسیاری از مخالفان رژیم مبارک که حتا ممکن است هیچ سنخیتی با اخوان المسلمین نیز نداشته باشند، به محمد مرسی کاندیدای این حزب رای خواهند داد و این از هم اکنون او را در مقامی برتر از احمد شفیق قرار می دهد.
با این حساب، رژیم آینده مصر، نظامی برآمده از اسلام سیاسی با خوانش اخوانی خواهد بود و این می تواند بر کلیت انقلاب های خاورمیانه ای تاثیری چشمگیر بگذارد. انقلاب هایی که با مداخلات غرب در همدستی با کشورهای عربی، هنوز خطر مصادره آنها برطرف نشده است.
منبع : خبرگزاری صدای افغان(آوا) – کابل – سرویس تحلیل وپژوهش اخبار
