سلام بر حسین، درود بر سجاد و آفرین به عباس ابن علی! (علیهم السلام)

نهضت کربلا با حسین(ع) آغاز شد؛ با عباس(ع) به قوام رسید و با امام سجاد و زینب کبرا(علیهماالسلام) به سرانجام رسید. عناصر تشکیل دهنده نهضت انسان ساز عاشورا، هر کدام مکمل یکدیگراند و همگی، با هم توانسته اند این رویداد تاریخی و بی بدیل را خلق کنند. نظام شکل دهنده نهضت کربلا، به گونه ای پی ریزی شده است که اگر یکی از این عناصر حذف شود، به کلِ اسکلت و استخوان بندی آن، آسیب جدی وارد خواهد شد.

در انقلاب شکوهمند امام حسین(ع) هر عنصر و شخصیتی به روشنی جایگاه خودش را شناخته و به رسالت محوله، درست و دقیق عمل کرده است. نظمی از پیش تعیین و طراحی شده که اجزای مجموعه ای در شکل ملکوتی هفتاد و دو ستاره درخشان آفرینش، به شکوهمندی و زیبایی هر چه تمام تر، از عهده اجرای آن برآمدند.
نقشی که باید الگو می شد برای تمامی ابنای بشریت و در ادوار و اماکن مختلف در سراسر کره خاک؛ امروز فقط تبدیل شده است به تجلیل سطحی و تشریفاتی از آن فرزانگان شناور در ذهنها و باورهای انسان های آزاده جهان. ما انسان ها عادت کرده ایم تا به جای تجلیل و تکریم عملی از انسان های بزرگ و ارزشمند، به بزرگداشت سطحی و ظاهری از آنان بسنده کنیم!

انسان هایی چون حسین، عباس و سجاد (علیهم السلام)، کسانی نیستند که ما بر حسب عادت، به بزرگداشت نمایشی و تشریفاتی صرف از شخصیت و مقام آن فرزانگان دوران اکتفاء کنیم. این سه بزرگوار، کسانی هستند که حتی دشمنان سرسخت و قسم خورده آنان، به اهلیت و فضایل خدا دادی شان اذعان و اعتراف دارند. حسین(ع) کسی است که نه تنها قلم به دستان مسلمان که بل نویسندگان و فرهیختگان غیر مسلمان را نیز متوجه حماسه به یاد ماندنی و بی بدیل خویش ساخته است!

عباس ابن علی، شخصیتی است که در میان قبایل بی شمار عرب، در وفا و جوانمردی، بی مانند و پیشتاز همه جوانان مسلمان و غیر مسلمان در همه ی دوره های تاریخ حیات بشریت است و عباس بزرگ، این معنی را در نهضت خونبار و افتخار آفرین "عاشورا" و در رکاب برادر با وفاتر از خودش، امام حسین(ع) به روشنی و رسایی هر چه تمام و با شکوه تر، به اثبات رسانید.

زین العابدین، امام سجاد(ع) نیز فرزانه و بزرگ مردی است که عزت و سرافرازی را از جدش پیامبر اکرم و از پدربزرگش علی ابن ابیطالب و از پدر بزگوار و شجاعش امام حسین(علیهم السلام) به ارث برده است. او و عمه ی قهرمانش، سترگ اراده هایی هستند که نهضت بی مانند و احیاگر عاشورای حسینی را با تدبیر منحصر به فرد و الهی خویش، رهبری کرده، به سرمنزل مقصود رساندند؛ شاهکاری که از عهده و توان هر انسانی، بیرون است.
با آنکه ما مسلمانان و به خصوص شیعیان، همه ساله از حسین و رشادت های او و یاران باوفایش در صحرای تفتیده کربلا، تجلیل می کنیم، اما در زندگی عملی ما، حسین و ارزشهایی که او برای آنها قیام کرد و خون مبارکش را فدا نمود، جای چندانی ندارد! حسین(ع) برای ارزشها قیام کرد؛ عباس(ع) در راه ارزشهای اسلامی بود که تا قطعه قطعه شدن پیکر مبارکش، مقاومت کرد؛ امام زین العابدین(ع) و عمه ی بزرگوارش، به خاطر همین ارزشها و گزینه های الهی و دینی بود که آنهمه سختی و مرارت را به جان خریدند و تا آخرین رمق از حیات شریف شان، از آنها دفاع کردند.

همه می دانیم امام حسین(ع) و یاران با وفای شان در صحرای کربلا، چه کردند و چه دیدند و کشیدند! نه تنها امام حسین، عباس و امام سجاد (علیهم السلام) که همه ی پیشوایان و رهبران دینی ما، چه رنجها و مرارت ها که در راه دین خدا متحمل نشدند و چه خون های پاک و ارزشمندی از آنان که در پای درخت تنومند اسلام و ارزشهای الهی بر زمین ریخته نشد.

بسیاری از اوقات ما مسلمانها بی نهایت گستاخانه و طلبکارانه با خداوند متعال و دین مبین اسلام، مواجه می شویم! با آنکه کوچکترین خدمتی به اسلام و مسلمین نکرده ایم، اما توقع ما از خدا، دین او و مومنین بی اندازه زیاد است! به واقع ما برای اسلام و خدا و پاسداشت ارزشهای دینی و الهی چه کار کرده ایم؟! آیا به اندازه ای که از خدا و دین او توقع داریم، به اندازه نصف آن یا کمتر برای خدا کار کرده ایم؟! ما چه رنج و مرارتی را در راه خدا تحمل کرده ایم؟ چه عضوی از بدن خویش را در راه حق و عدالت از دست داده ایم؟ در راه دفاع از حق و حقیقت، چند ساعت به زندان رفته ایم تا چه رسد به چهارده سال که امام معصوم و نیکبخت ما امام موسای کاظم (ع) در زندان عباسی های ستمکار به سر برد؟!

کدام یک از ما در جنگ حق علیه باطل شرکت جسته و مجروح و یا معلول شده ایم؛ معلولیتی که یک عمر درد و حسرت و اندوه را به دنبال دارد؟! چند تن از فرزندان خود را در راه دفاع از دین از دست داده ایم؟ و هزاران کارهای نکرده دیگر که نکرده ایم، اما از همه عالم و آدم طلبکاریم!! حسین(ع) آن رهبر عملگرا و آزاده ای بود که به مسلمانان نگفت، شماها بروید و من به دنبال شما خواهم آمد، بلکه او با خانواده و یاران پاکباخته اش، زودتر از همه حرکت کرد و به مردم گفت: من رفتم! و هر کسی شوق جهاد در راه خدا را دارد، از پشت سر من حرکت کند!

بلی! این است منطق حسین و سجاد و عباس(علیهم السلام) اساساً تفاوت رهبران واقعی ای چون امام حسین(ع) با دیگر رهبران و لیدران جهان در همین نقطه نهفته است. حسین و سجاد و عباس و زینبِ حسین(علیهم السلام) به بشریت و به خصوص پیروان خویش آموختند که اگر می خواهند موفق باشند و مردم به حرف آنان گوش بدهند، باید دامن حرف و ادعا را رها کرده و مردِ میدانِ عمل باشند.

کوتاه سخن اینکه، زندگی سراسر برکت امام حسین، امام سجاد- زین العابدین- و ابالفضل العباس (علیهم السلام) از بدو تولد تا شهادت آن بزرگواران، تجسمی است از اسلام نظری و عملی که اگر خواهان رضایت خداوند متعال و خوشنودی ارواح طیبه آن اولیای خدا هستیم، بایستی که از سالروز ولادت و شهادت آنان، پاسداشت نظری و عملی انجام بدهیم.

خجسته و مبارک است زادروز ولادت با سعادت امام حسین، امام سجاد و ابالفضل العباس (علیهم الصلاة و السلام).