در گذشته نیز تلاش هایی از سوی برخی تندروان مذهبی از جهت دیگر برای زدودن اهمیت آیینی نوروز به جریان افتاده بود با این عنوان که نوروز جشنی عرفی و مغایر با اصول دین اسلام است و بزرگ‌داشت از آن، نوعی بدعت دینی و مذهبی است.
عید باستانی نوروز برای مردم افغانستان، برخلاف بسیاری دیگر از ملل جهان، افزون بر آنکه پیام و ماهیتی عرفی، زمینی، خاکی و متعارف دارد و با جشن طبیعت، رستاخیز خاک و تغییر فصول همراه است، نوعی معنای قدسی، ماورای طبیعی و آسمانی نیز دارد.
عمده ترین دلیل این امر، این است که معمولا مردم افغانستان شامل تمامی مذاهب اسلامی، نوروز را در اماکن عمده مذهبی برگزار می کنند و آیین های نوروزی نیز آمیزه ای از پیام های زمینی و آسمانی است.
مردم در روز برگزاری جشن باستانی نوروز در افغانستان، مراسمی را ذیل نام و عنوان جهنده بالا دارند که بر پایه این مراسم، پرچمی بالابلند از سوی جمعیت انبوهی از مردم برافراشته می شود که اگر به آسانی و درستی افراشته گشت، نشانگر سالی پربرکت و پردستاورد و خوش اقبال برای مردمان این سرزمین است؛ اما اگر این پرچم یا جهنده به نحوی بر زمین افتد نشانه نحوست سال جدید خورشیدی و سالی بدشگون و بداقبال خواهد بود.
بر این اساس بسیاری از مردم به این رویداد به نوعی تقدیر جمعی خویش را در سال فرارو جستجو می کنند و این امر نیز بنا بر اعتقادات مردم، تنها در اماکن مذهبی منسوب به شاه ولایت حضرت سخی شاه مردان - امام علی(ع)- امکان پذیر است و بس.
به همین دلیل، تقریبا در مراکز تمامی شهرهای افغانستان مکانی را به نام "سخی" اختصاص داده اند و مردم همه ساله در این مراکز و اماکن برای گرامی‌داشت از نوروز و برپایی جشن ها و آیین های معمول نوروزی گردهم می آیند و با شور و شادی، به استقبال بهار طبیعت می روند و با همدلی و عشق و مهر به همدیگر از طریق آیین ها و رسوم عیدانه، بهار دل ها را نیز جشن می گیرند و به همدیگر تبریک و شادباش می گویند.
با این حال، تاکنون این مراسم و آیین ها اگرچه دولتی نبوده اند؛ اما از سوی دولت، ممانعتی جدی نیز در کار نبوده و حتا در سال های پسین در بسیاری موارد، مقام هایی از دولت هم در آن به صورت غیر رسمی شرکت جسته و مردم را در پاسداشت از آیین های دیرپای نوروزی همراهی کرده اند.
با همه این احوال، به تازگی اعلام شده است که کابینه حکومت افغانستان تصمیم گرفته قالب قدیمی برگزاری جشن های نوروزی را بشکند و برای سال 93 آن را در یکی از تفریحگاه‌‌های طبیعی شهر کابل برگزار کند.
بربنیاد گزارش ها شورای وزیران افغانستان تصمیم گرفته که جشن نوروز سال ۱۳۹۳ را بر فراز تپه‌ای در پغمان در غرب کابل برگزار شود.
روزنامه دولتی انیس گزارش داده که شورای وزیران در جلسه روز دوشنبه (۲ اسد) خود گزارش کمیسیون ویژه برگزاری جشن نوروز ۱۳۹۳ را بررسی کرد و به وزارت شهرسازی دستور داد که ترتیبات لازم را در این مورد روی دست گیرد.
به گزارش انیس، این کمیسیون "ده محل تاریخی" را برای برگزاری این جشن پیشنهاد کرده بود و از آن جمله تپه پغمان و "بادام‌باغ" در شمال کابل شامل این فهرست بوده است.
این تصمیم بنا به هر دلیلی که اتخاذ شده باشد در نخستین نگاه به معنای تلاشی برای عرفی سازی نوروز و کاهش قداست و اهمیت دینی و آیینی آن در ذهنیت عام مردم افغانستان است؛ زیرا در آن صورت، دیگر هیچ شهروند افغانستانی حاضر نخواهد شد در تپه پغمان مراسم جهنده بالا را تماشا کند و از آن، فال به نیک و بد ایام و روزگاران سال فرارو بزند.
این در حالی است که در گذشته نیز تلاش هایی از سوی برخی تندروان مذهبی از جهت دیگر برای زدودن اهمیت آیینی نوروز به جریان افتاده بود با این عنوان که نوروز جشنی عرفی و مغایر با اصول دین اسلام است و بزرگ‌داشت از آن، نوعی بدعت دینی و مذهبی است.
با این همه، چنانچه در گذشته نیز به اثبات رسیده هیچیک از این دو رویکرد نخواهد توانست به سقوط جایگاه آیینی و ارزشی عید نوروز در منظر مردم بیانجامد؛ زیرا نوروز در نگاه مردم افغانستان با زیارتگاه سخی شاه مردان در کابل و مزار شریف پیوندی ناگسستنی خورده و عرفی سازی آن هرچند با پشتوانه دولتی انجام شود، هیچگاه به کرسی نخواهد نشست.
عمده ترین دلیل این امر، این است که معمولا مردم افغانستان شامل تمامی مذاهب اسلامی، نوروز را در اماکن عمده مذهبی برگزار می کنند و آیین های نوروزی نیز آمیزه ای از پیام های زمینی و آسمانی است.
مردم در روز برگزاری جشن باستانی نوروز در افغانستان، مراسمی را ذیل نام و عنوان جهنده بالا دارند که بر پایه این مراسم، پرچمی بالابلند از سوی جمعیت انبوهی از مردم برافراشته می شود که اگر به آسانی و درستی افراشته گشت، نشانگر سالی پربرکت و پردستاورد و خوش اقبال برای مردمان این سرزمین است؛ اما اگر این پرچم یا جهنده به نحوی بر زمین افتد نشانه نحوست سال جدید خورشیدی و سالی بدشگون و بداقبال خواهد بود.
بر این اساس بسیاری از مردم به این رویداد به نوعی تقدیر جمعی خویش را در سال فرارو جستجو می کنند و این امر نیز بنا بر اعتقادات مردم، تنها در اماکن مذهبی منسوب به شاه ولایت حضرت سخی شاه مردان - امام علی(ع)- امکان پذیر است و بس.
به همین دلیل، تقریبا در مراکز تمامی شهرهای افغانستان مکانی را به نام "سخی" اختصاص داده اند و مردم همه ساله در این مراکز و اماکن برای گرامی‌داشت از نوروز و برپایی جشن ها و آیین های معمول نوروزی گردهم می آیند و با شور و شادی، به استقبال بهار طبیعت می روند و با همدلی و عشق و مهر به همدیگر از طریق آیین ها و رسوم عیدانه، بهار دل ها را نیز جشن می گیرند و به همدیگر تبریک و شادباش می گویند.
با این حال، تاکنون این مراسم و آیین ها اگرچه دولتی نبوده اند؛ اما از سوی دولت، ممانعتی جدی نیز در کار نبوده و حتا در سال های پسین در بسیاری موارد، مقام هایی از دولت هم در آن به صورت غیر رسمی شرکت جسته و مردم را در پاسداشت از آیین های دیرپای نوروزی همراهی کرده اند.
با همه این احوال، به تازگی اعلام شده است که کابینه حکومت افغانستان تصمیم گرفته قالب قدیمی برگزاری جشن های نوروزی را بشکند و برای سال 93 آن را در یکی از تفریحگاه‌‌های طبیعی شهر کابل برگزار کند.
بربنیاد گزارش ها شورای وزیران افغانستان تصمیم گرفته که جشن نوروز سال ۱۳۹۳ را بر فراز تپه‌ای در پغمان در غرب کابل برگزار شود.
روزنامه دولتی انیس گزارش داده که شورای وزیران در جلسه روز دوشنبه (۲ اسد) خود گزارش کمیسیون ویژه برگزاری جشن نوروز ۱۳۹۳ را بررسی کرد و به وزارت شهرسازی دستور داد که ترتیبات لازم را در این مورد روی دست گیرد.
به گزارش انیس، این کمیسیون "ده محل تاریخی" را برای برگزاری این جشن پیشنهاد کرده بود و از آن جمله تپه پغمان و "بادام‌باغ" در شمال کابل شامل این فهرست بوده است.
این تصمیم بنا به هر دلیلی که اتخاذ شده باشد در نخستین نگاه به معنای تلاشی برای عرفی سازی نوروز و کاهش قداست و اهمیت دینی و آیینی آن در ذهنیت عام مردم افغانستان است؛ زیرا در آن صورت، دیگر هیچ شهروند افغانستانی حاضر نخواهد شد در تپه پغمان مراسم جهنده بالا را تماشا کند و از آن، فال به نیک و بد ایام و روزگاران سال فرارو بزند.
این در حالی است که در گذشته نیز تلاش هایی از سوی برخی تندروان مذهبی از جهت دیگر برای زدودن اهمیت آیینی نوروز به جریان افتاده بود با این عنوان که نوروز جشنی عرفی و مغایر با اصول دین اسلام است و بزرگ‌داشت از آن، نوعی بدعت دینی و مذهبی است.
با این همه، چنانچه در گذشته نیز به اثبات رسیده هیچیک از این دو رویکرد نخواهد توانست به سقوط جایگاه آیینی و ارزشی عید نوروز در منظر مردم بیانجامد؛ زیرا نوروز در نگاه مردم افغانستان با زیارتگاه سخی شاه مردان در کابل و مزار شریف پیوندی ناگسستنی خورده و عرفی سازی آن هرچند با پشتوانه دولتی انجام شود، هیچگاه به کرسی نخواهد نشست.
منبع : خبرگزاری صدای افغان(آوا) - کابل - سرویس تحلیل وپژوهش اخبار
avapress.com/vdcfvcdj.w6dtmagiiw.html
پربازدیدترین
مطالب مرتبط
[۱۳ عقرب ۱۳۹۲] 
