رئیس جمهور کرزی اخیرا در دیدار با جان مک کین و لیندسی گراهام؛ از اعضای ارشد مجلس سنای امریکا تاکید کرد که برای امضای موافقتنامه امنیتی با امریکا شرایط دارد.
آقای کرزی گفت که امضای موافقتنامه امنیتی با امریکا باید "آینده یک افغانستان متحد، امن و دارای یک نظام قوی مرکزی" را تضمین کند.
رئیس جمهور کرزی گفته است که اعتماد مردم افغانستان در مورد "نقش و عملکرد امریکا در قبال افغانستان" از هفت ماه به این سو پس از سفرش به واشنگتن و برگزاری نشست های سه جانبه در لندن و بروکسل خدشه دار شده است.
آقای کرزی به سناتوران امریکایی گفته است که به ویژه پس از آن که دفتر طالبان در قطر گشایش یافت، باور افغان ها نسبت به نقش امریکا در مسایل افغانستان، صدمه دیده است.
شماری از ناظران می گویند که اظهارات خشمگینانه آقای کرزی در برابر بزرگ ترین متحد استراتژیک افغانستان نشان می دهد که او به دلیل نارضایتی از روند صلح قطر که در واقع یک روند صلح صرفاً امریکایی است و به دنبال تبانی پنهانی امریکا و طالبان به وجود آمده، در پی آن است؛ تا این خشم و عصبانیت خود را با چاشنی بدبینی عمومی مردم افغانستان در برابر سیاست های امریکا در این کشور به ویژه طی ۷ ماه گذشته، همراه کرده و از این رهگذر به اهدافی برسد که به نظر نمی رسد بدون حمایت و همراهی ایالات متحده، امکان تحقق داشته باشد.
یکی از این اهداف، به نتیجه رساندن روند صلحی است که حکومت افغانستان از سه سال پیش تاکنون مبتکر آن بوده؛ اما تاکنون با وجود پرداخت هزینه های سنگین مالی و جانی در این راستا، توفیقی در به ثمر رساندن آن نداشته است.
این در حالی است که رییس جمهور کرزی، پیش از این نیز از تماس ها و مذاکرات پنهانی میان امریکا و طالبان انتقاد کرده بود و راه اندازی روند صلح قطر، نشان داد که انتقادات پیشین آقای کرزی، ریشه در واقعیت های نیرومند و غیرقابل انکاری داشته است.
اکنون رییس جمهور سعی می کند روند صلح امریکایی قطر را با ابراز خشمی افغانی و منسوب به مردم افغانستان، به چالش بکشد؛ تا به این ترتیب به هدفی که خود در زمینه برقراری تماس با برادران ناراضی دارد دست پیدا کند.
اهرم و ابزاری که رییس جمهور برای رسیدن به این هدف انتخاب کرده است نیز بسیار دقیق، قوی و مؤثر است و آن تعلیق مذاکرات بر سر پیمان امنیتی با امریکاست. پیمان امنیتی و تسریع در امضای آن، برای ایالات متحده از حساسیت و اهمیت بالایی برخوردار است؛ این چیزی است که از تماس ویدئویی اخیر باراک اوباما با رییس جمهور کرزی که طی آن وی تاکید کرد پیمان امنیتی حداکثر تا سه ماه دیگر باید به امضا برسد، به خوبی مشخص می شود؛ زیرا به نظر می رسد کاخ سفید تمایل ندارد امضای پیمان امنیتی به اندازه ای با تاخیر مواجه شود که شرایط بی ثبات و غیرقابل پیش بینی افغانستان، روند اوضاع را به زیان منافع و خواست های ایالات متحده، دچار دگرگونی کند.
در این میان، رییس جمهور کرزی نیز با توجه به همین حساسیت و اهمیتی که امضای سریع پیمان امنیتی با امریکا برای مقام های کاخ سفید دارد، به دنبال آن است؛ تا با انگشت گذاردن بر این نقطه حساس، واشنگتن را وادار کند؛ تا بر گروه طالبان اعمال فشار کرده و رهبران آن گروه را مجبور به گردن نهادن به طرح صلح دولت افغانستان کند و از همه مهم تر، روند صلح امریکایی قطر را به تمامی در اختیار و استخدام دولت خود درآورد.
اینکه آیا امریکا حاضر به تسلیم شدن در برابر این خواسته رییس جمهور کرزی می شود یانه، بستگی مستقیم به چگونگی توافق و تبانی پنهانی امریکا و طالبان دارد و همچنین این موضوع نیز برای امریکا مهم است که آیا روند صلح مورد نظر کرزی، می تواند خواست ها و اهداف امریکا در افغانستان را تامین و تضمین نماید یاخیر.
با این حال، اکنون آقای کرزی با نسبت دادن خشم خود از صلح امریکایی با طالبان به خدشه دار شدن اعتماد و باور مردم افغانستان نسبت به امریکا، امکان بیشتری برای مانور دادن و امتیازگیری از امریکا خواهد داشت؛ زیرا تجربه شوروی نشان داد که هیچ ابرقدرتی نمی تواند خود را در برابر مردم افغانستان قرار دهد و همچنان پیروز میدان باشد. این چیزی است که امریکا به خوبی آن را از سرنوشت شوروی پیشین، آموخته و اندوخته است.
آقای کرزی گفت که امضای موافقتنامه امنیتی با امریکا باید "آینده یک افغانستان متحد، امن و دارای یک نظام قوی مرکزی" را تضمین کند.
رئیس جمهور کرزی گفته است که اعتماد مردم افغانستان در مورد "نقش و عملکرد امریکا در قبال افغانستان" از هفت ماه به این سو پس از سفرش به واشنگتن و برگزاری نشست های سه جانبه در لندن و بروکسل خدشه دار شده است.
آقای کرزی به سناتوران امریکایی گفته است که به ویژه پس از آن که دفتر طالبان در قطر گشایش یافت، باور افغان ها نسبت به نقش امریکا در مسایل افغانستان، صدمه دیده است.
شماری از ناظران می گویند که اظهارات خشمگینانه آقای کرزی در برابر بزرگ ترین متحد استراتژیک افغانستان نشان می دهد که او به دلیل نارضایتی از روند صلح قطر که در واقع یک روند صلح صرفاً امریکایی است و به دنبال تبانی پنهانی امریکا و طالبان به وجود آمده، در پی آن است؛ تا این خشم و عصبانیت خود را با چاشنی بدبینی عمومی مردم افغانستان در برابر سیاست های امریکا در این کشور به ویژه طی ۷ ماه گذشته، همراه کرده و از این رهگذر به اهدافی برسد که به نظر نمی رسد بدون حمایت و همراهی ایالات متحده، امکان تحقق داشته باشد.
یکی از این اهداف، به نتیجه رساندن روند صلحی است که حکومت افغانستان از سه سال پیش تاکنون مبتکر آن بوده؛ اما تاکنون با وجود پرداخت هزینه های سنگین مالی و جانی در این راستا، توفیقی در به ثمر رساندن آن نداشته است.
این در حالی است که رییس جمهور کرزی، پیش از این نیز از تماس ها و مذاکرات پنهانی میان امریکا و طالبان انتقاد کرده بود و راه اندازی روند صلح قطر، نشان داد که انتقادات پیشین آقای کرزی، ریشه در واقعیت های نیرومند و غیرقابل انکاری داشته است.
اکنون رییس جمهور سعی می کند روند صلح امریکایی قطر را با ابراز خشمی افغانی و منسوب به مردم افغانستان، به چالش بکشد؛ تا به این ترتیب به هدفی که خود در زمینه برقراری تماس با برادران ناراضی دارد دست پیدا کند.
اهرم و ابزاری که رییس جمهور برای رسیدن به این هدف انتخاب کرده است نیز بسیار دقیق، قوی و مؤثر است و آن تعلیق مذاکرات بر سر پیمان امنیتی با امریکاست. پیمان امنیتی و تسریع در امضای آن، برای ایالات متحده از حساسیت و اهمیت بالایی برخوردار است؛ این چیزی است که از تماس ویدئویی اخیر باراک اوباما با رییس جمهور کرزی که طی آن وی تاکید کرد پیمان امنیتی حداکثر تا سه ماه دیگر باید به امضا برسد، به خوبی مشخص می شود؛ زیرا به نظر می رسد کاخ سفید تمایل ندارد امضای پیمان امنیتی به اندازه ای با تاخیر مواجه شود که شرایط بی ثبات و غیرقابل پیش بینی افغانستان، روند اوضاع را به زیان منافع و خواست های ایالات متحده، دچار دگرگونی کند.
در این میان، رییس جمهور کرزی نیز با توجه به همین حساسیت و اهمیتی که امضای سریع پیمان امنیتی با امریکا برای مقام های کاخ سفید دارد، به دنبال آن است؛ تا با انگشت گذاردن بر این نقطه حساس، واشنگتن را وادار کند؛ تا بر گروه طالبان اعمال فشار کرده و رهبران آن گروه را مجبور به گردن نهادن به طرح صلح دولت افغانستان کند و از همه مهم تر، روند صلح امریکایی قطر را به تمامی در اختیار و استخدام دولت خود درآورد.
اینکه آیا امریکا حاضر به تسلیم شدن در برابر این خواسته رییس جمهور کرزی می شود یانه، بستگی مستقیم به چگونگی توافق و تبانی پنهانی امریکا و طالبان دارد و همچنین این موضوع نیز برای امریکا مهم است که آیا روند صلح مورد نظر کرزی، می تواند خواست ها و اهداف امریکا در افغانستان را تامین و تضمین نماید یاخیر.
با این حال، اکنون آقای کرزی با نسبت دادن خشم خود از صلح امریکایی با طالبان به خدشه دار شدن اعتماد و باور مردم افغانستان نسبت به امریکا، امکان بیشتری برای مانور دادن و امتیازگیری از امریکا خواهد داشت؛ زیرا تجربه شوروی نشان داد که هیچ ابرقدرتی نمی تواند خود را در برابر مردم افغانستان قرار دهد و همچنان پیروز میدان باشد. این چیزی است که امریکا به خوبی آن را از سرنوشت شوروی پیشین، آموخته و اندوخته است.
