سخنگوی وزارت خارجه گفته که رییس جمهور کرزی در اجلاس سه جانبه لندن، از پاکستان می خواهد که نشانی ملا عبدالغنی برادر را مشخص کند.
او تاکید کرد:"دولت افغانستان به این باور است که ملا برادر در صورتی که آزادی اش کامل باشد، برای گرفتن تماس و مذاکره برای شورای صلح قابل دسترس باشد، آدرس مشخص داشته باشد و در خدمت روند صلح باشد، میتواند نقش قابل ملاحظهای در پیشرفت تلاش‌های صلح دولت و مردم افغانستان بازی کند."
با این حال، مقام های افغانستان می‌گویند که ملا برادر کاملاً آزاد نیست و تاکنون نتوانسته اند با او تماس بگیرند.
به دنبال اعلام خبر آزادی ملابرادر، ذبیحالله مجاهد؛ سخنگوی طالبان گفت که ملابرادر آزاد نشده است.
آقای موسی‌زی افزود که دولت افغانستان در گذشته بارها خواستار آزادی ملا برادر شده بود؛ اما دولت پیشین پاکستان با آن موافقت نکرد و ماه پیش دولت جدید این کشور به رهبری نواز شریف او را آزاد کرد. موسی‌زی این امر را نشانه‌ای از همکاری دولت جدید پاکستان در روند صلح در افغانستان خواند و گفت:"این مثالی از همکاری عملی حکومت جدید پاکستان با تلاش های صلح دولت و مردم افغانستان است."
موضع گیری سخنگوی وزارت خارجه کشور، چند نکته را مشخص می کند. نخست اینکه آقای کرزی با یک رویکرد تکراری و ناکام این بار در نشست سه جانبه لندن نیز شرکت می کند. این در حالی است که او پیش از این بارها این راه را رفته و دست خالی برگشته است.
او بارها از حکومت پاکستان خواسته که با روند صلح همکاری کند. در ادامه همین نشست ها، ۹ ماه پیش رهبران سه کشور در برابر رسانه ها اعلام کردند که شش ماه دیگر، نتایج عملی صلح در افغانستان به دست خواهد آمد؛ اما از آن زمان تاکنون - چنانچه اشاره شد- ۹ ماه می گذرد و به رغم این مساله، کرزی بار دیگر به همین امید به لندن رفته است؛ تا اسلام آباد را وادار به وفا به عهد پیشین خود کند.
این نشان می دهد که نه کرزی، طرح تازه ای برای تغییر مسیر جنگ و صلح افغانستان دارد و نه در نشست سه جانبه لندن قرار است اتفاق استثنایی و مهمی رخ دهد.
نکته دوم این است که دولت افغانستان به رغم آنکه می داند ملابرادر آزاد نشده و عملا تحت کنترل و نظارت دولت پاکستان قرار دارند، بر پایه همان رویکرد همیشگی تعامل مبتنی بر انفعال خود با پاکستان، آزادی او را نشانه حسن نیت اسلام آباد تلقی می کند؛ این موضع، خود در برابر این خواسته قرار دارد که آقای کرزی در نشست لندن از اسلام آباد می خواهد؛ تا نشانی ملابرادر را مشخص کند و او را در تماس هایش با دولت و شورای صلح افغانستان، آزاد بگذارد؛ آیا این همان انتظاری است که از یک فرد «آزادشده» می توان داشت؟!
آزادی ملا برادر از رؤیاها و آرزوهای دیرینه آقای کرزی است؛ اما این آرزو هنوز برآورده نشده است. این در حالی است که تا پایان راه آقای کرزی، زمان زیادی باقی نمانده و انتظار نمی رود طی این مدت، اتفاق شگفتی روی دهد که او بتواند به این آرزوی نه چندان بزرگ اش، جامه عمل بپوشاند.
نشست های لندن بیشتر به منظور تحکیم پایه همکاری های مشترک اسلام آباد و لندن در افغانستان است و رییس جمهور کرزی نیز صلاحیت زیادی در زمینه تغییر این شیوه تعامل میان دو کشور ندارد.
آخرین و شاید مهم ترین نکته نیز همان پرسش همیشگی است که چرا رییس جمهور نمی خواهد یا نمی تواند روند صلح شکست خورده اش را کنار بگذارد و با رویکرد تازه و مبتکرانه ای وارد این عرصه شود؟
پاسخ به این سؤال نمی تواند در این مجمل بگنجد؛ اما یک نکته کلیدی در این میان این است که جنگ و صلح افغانستان، تنها ابعاد محدود و قابل مهار داخلی ندارد؛ بلکه در مقیاس جهانی قابل ارزیابی است؛ به همین دلیل هرگونه رویکرد و راهکاری در این زمینه نیز پیش از هر چیزی، باید چنین ابعادی داشته باشد؛ چیزی که اداره دیپلماسی آقای کرزی، نه توان و ظرفیت تدوین آن را دارد و نه قدرت و صلاحیت انجام آن را.
او تاکید کرد:"دولت افغانستان به این باور است که ملا برادر در صورتی که آزادی اش کامل باشد، برای گرفتن تماس و مذاکره برای شورای صلح قابل دسترس باشد، آدرس مشخص داشته باشد و در خدمت روند صلح باشد، میتواند نقش قابل ملاحظهای در پیشرفت تلاش‌های صلح دولت و مردم افغانستان بازی کند."
با این حال، مقام های افغانستان می‌گویند که ملا برادر کاملاً آزاد نیست و تاکنون نتوانسته اند با او تماس بگیرند.
به دنبال اعلام خبر آزادی ملابرادر، ذبیحالله مجاهد؛ سخنگوی طالبان گفت که ملابرادر آزاد نشده است.
آقای موسی‌زی افزود که دولت افغانستان در گذشته بارها خواستار آزادی ملا برادر شده بود؛ اما دولت پیشین پاکستان با آن موافقت نکرد و ماه پیش دولت جدید این کشور به رهبری نواز شریف او را آزاد کرد. موسی‌زی این امر را نشانه‌ای از همکاری دولت جدید پاکستان در روند صلح در افغانستان خواند و گفت:"این مثالی از همکاری عملی حکومت جدید پاکستان با تلاش های صلح دولت و مردم افغانستان است."
موضع گیری سخنگوی وزارت خارجه کشور، چند نکته را مشخص می کند. نخست اینکه آقای کرزی با یک رویکرد تکراری و ناکام این بار در نشست سه جانبه لندن نیز شرکت می کند. این در حالی است که او پیش از این بارها این راه را رفته و دست خالی برگشته است.
او بارها از حکومت پاکستان خواسته که با روند صلح همکاری کند. در ادامه همین نشست ها، ۹ ماه پیش رهبران سه کشور در برابر رسانه ها اعلام کردند که شش ماه دیگر، نتایج عملی صلح در افغانستان به دست خواهد آمد؛ اما از آن زمان تاکنون - چنانچه اشاره شد- ۹ ماه می گذرد و به رغم این مساله، کرزی بار دیگر به همین امید به لندن رفته است؛ تا اسلام آباد را وادار به وفا به عهد پیشین خود کند.
این نشان می دهد که نه کرزی، طرح تازه ای برای تغییر مسیر جنگ و صلح افغانستان دارد و نه در نشست سه جانبه لندن قرار است اتفاق استثنایی و مهمی رخ دهد.
نکته دوم این است که دولت افغانستان به رغم آنکه می داند ملابرادر آزاد نشده و عملا تحت کنترل و نظارت دولت پاکستان قرار دارند، بر پایه همان رویکرد همیشگی تعامل مبتنی بر انفعال خود با پاکستان، آزادی او را نشانه حسن نیت اسلام آباد تلقی می کند؛ این موضع، خود در برابر این خواسته قرار دارد که آقای کرزی در نشست لندن از اسلام آباد می خواهد؛ تا نشانی ملابرادر را مشخص کند و او را در تماس هایش با دولت و شورای صلح افغانستان، آزاد بگذارد؛ آیا این همان انتظاری است که از یک فرد «آزادشده» می توان داشت؟!
آزادی ملا برادر از رؤیاها و آرزوهای دیرینه آقای کرزی است؛ اما این آرزو هنوز برآورده نشده است. این در حالی است که تا پایان راه آقای کرزی، زمان زیادی باقی نمانده و انتظار نمی رود طی این مدت، اتفاق شگفتی روی دهد که او بتواند به این آرزوی نه چندان بزرگ اش، جامه عمل بپوشاند.
نشست های لندن بیشتر به منظور تحکیم پایه همکاری های مشترک اسلام آباد و لندن در افغانستان است و رییس جمهور کرزی نیز صلاحیت زیادی در زمینه تغییر این شیوه تعامل میان دو کشور ندارد.
آخرین و شاید مهم ترین نکته نیز همان پرسش همیشگی است که چرا رییس جمهور نمی خواهد یا نمی تواند روند صلح شکست خورده اش را کنار بگذارد و با رویکرد تازه و مبتکرانه ای وارد این عرصه شود؟
پاسخ به این سؤال نمی تواند در این مجمل بگنجد؛ اما یک نکته کلیدی در این میان این است که جنگ و صلح افغانستان، تنها ابعاد محدود و قابل مهار داخلی ندارد؛ بلکه در مقیاس جهانی قابل ارزیابی است؛ به همین دلیل هرگونه رویکرد و راهکاری در این زمینه نیز پیش از هر چیزی، باید چنین ابعادی داشته باشد؛ چیزی که اداره دیپلماسی آقای کرزی، نه توان و ظرفیت تدوین آن را دارد و نه قدرت و صلاحیت انجام آن را.
