حضرت امام موسی بن جعفر (ع)؛ هفتمین پیشوای شیعیان جهان، در هفتم ماه صفر سال ۱۲۸ هجری قمری در ابواء"منطقه ای میان مکه و مدینه" دیده به جهان گشود.
امام موسی کاظم(ع) پس از پیامبر بزرگوار اسلام(ص) یکی از نشانه های هدایت الهی در جهان اسلام و خورشید فروزان معرفت در میان بشریت است که همواره در این خاکدان پرتو افشانی می کند.
مطلب فوق توسط حجت السلام و المسلمین شیخ باقر دانشی؛ امام جماعت مسجد امام حسن عسکری(ع) به مناسبت ولادت با سعادت امام موسی کاظم(ع) در گفتگو با خبرگزاری آوا بیان شد.
آقای دانشی ضمن عرض تبریک و تهنیت به مناسبت روز فرخنده و میمون ولادت این امام همام افزود: آن حضرت، درخت تناور رسالت، ثمره بوستان پرخیر و برکت علوی و خزانه دانش حضرت ختم مرتبت و همچنین دری از درهای وحی و ایمان و معدنی از معادن خداوند است.
آقای دانشی به برخی از ویژگی های شخصیت برجسته امام نیز اشاره کرد و گفت: علم و دانش، تقوی و پرهیزکاری، عبادت و توجه به خداوند، بخشندگی و جوانمردی، صبر و بردباری، هدایتگری و نیکی با مردم و فروبردن خشم از ویژگی های منحصر به فرد امام موسی کاظم(ع) بود.
به گفته دانشی، با وجود اینکه امام تحت نظر شدید حاکم عباسی(هارون الرشید) قرار داشت، اما در اهمیت دادن به رسالت الهی و مصوون داشتن آن از تباهی و تحریف، جدیت در حفظ و باز داشتن امت از فروپاشی و نابودی، مبارزه با ستمگران و حمایت از مظلومین لحظه‌ای غفلت نکرد.
به گفته او، امام در دهه اول، دوم و سوم زندگی خود که از آزادی نسبی برخوردار بود، علاوه بر فعالیت های اجتماعی و رسیدگی به امور مسلمانان، دست به شاه‌کار های علمی زد و تافرصت داشت در نشر معارف اهل بیت(ع) و گسترش سیره جدش رسول خدا(ص) از هیچ تلاشی دریغ نورزید.
مکتب و محفل علمی آن حضرت مملو از جویندگان معرفت و دانش بود که جریان اسلامی فرهنگی بوجود آورد و در برابر میراث تمام تمدن ها و فرهنگ های وارداتی هماورد می طلبید.
دانشی همچنان گفت: مکتب علمی امام(ع) مجتهدان و عالمان بر جسته ای را پرورش داد واز این طریق اسلوب شناخت دانش های اسلامی(الهیات) و علوم پایه را به جهانیان عرضه داشت.
دانشی در ادامه سخنان خود گفت: فعالیت های پژوهشی و تشکیلاتی آن حضرت نشان دهنده توجه فوق العاده ایشان به جماعت صالحان و برنامه ریزی برای آینده درخشان امت اسلامی بوده است.
اما به گفته دانشی حضرت امام موسی کاظم(ع) در دهه چهارم زندگی خود با فشارهایی رو برو شد که هیچ یکی از امامان معصوم(ع) نه در دوران خلفای اموی و نه عباسی با آن رو به رو نبودند.
امام موسی کاظم(ع) پس از پیامبر بزرگوار اسلام(ص) یکی از نشانه های هدایت الهی در جهان اسلام و خورشید فروزان معرفت در میان بشریت است که همواره در این خاکدان پرتو افشانی می کند.
مطلب فوق توسط حجت السلام و المسلمین شیخ باقر دانشی؛ امام جماعت مسجد امام حسن عسکری(ع) به مناسبت ولادت با سعادت امام موسی کاظم(ع) در گفتگو با خبرگزاری آوا بیان شد.
آقای دانشی ضمن عرض تبریک و تهنیت به مناسبت روز فرخنده و میمون ولادت این امام همام افزود: آن حضرت، درخت تناور رسالت، ثمره بوستان پرخیر و برکت علوی و خزانه دانش حضرت ختم مرتبت و همچنین دری از درهای وحی و ایمان و معدنی از معادن خداوند است.
آقای دانشی به برخی از ویژگی های شخصیت برجسته امام نیز اشاره کرد و گفت: علم و دانش، تقوی و پرهیزکاری، عبادت و توجه به خداوند، بخشندگی و جوانمردی، صبر و بردباری، هدایتگری و نیکی با مردم و فروبردن خشم از ویژگی های منحصر به فرد امام موسی کاظم(ع) بود.
به گفته دانشی، با وجود اینکه امام تحت نظر شدید حاکم عباسی(هارون الرشید) قرار داشت، اما در اهمیت دادن به رسالت الهی و مصوون داشتن آن از تباهی و تحریف، جدیت در حفظ و باز داشتن امت از فروپاشی و نابودی، مبارزه با ستمگران و حمایت از مظلومین لحظه‌ای غفلت نکرد.
به گفته او، امام در دهه اول، دوم و سوم زندگی خود که از آزادی نسبی برخوردار بود، علاوه بر فعالیت های اجتماعی و رسیدگی به امور مسلمانان، دست به شاه‌کار های علمی زد و تافرصت داشت در نشر معارف اهل بیت(ع) و گسترش سیره جدش رسول خدا(ص) از هیچ تلاشی دریغ نورزید.
مکتب و محفل علمی آن حضرت مملو از جویندگان معرفت و دانش بود که جریان اسلامی فرهنگی بوجود آورد و در برابر میراث تمام تمدن ها و فرهنگ های وارداتی هماورد می طلبید.
دانشی همچنان گفت: مکتب علمی امام(ع) مجتهدان و عالمان بر جسته ای را پرورش داد واز این طریق اسلوب شناخت دانش های اسلامی(الهیات) و علوم پایه را به جهانیان عرضه داشت.
دانشی در ادامه سخنان خود گفت: فعالیت های پژوهشی و تشکیلاتی آن حضرت نشان دهنده توجه فوق العاده ایشان به جماعت صالحان و برنامه ریزی برای آینده درخشان امت اسلامی بوده است.
اما به گفته دانشی حضرت امام موسی کاظم(ع) در دهه چهارم زندگی خود با فشارهایی رو برو شد که هیچ یکی از امامان معصوم(ع) نه در دوران خلفای اموی و نه عباسی با آن رو به رو نبودند.
